Eerwaarde Edwin Robinson legt uit hoe organisatoren een generatiewisseling gebruiken om zwarte kerken te transformeren in krachtige sociale rechtvaardigheidsgemeenten.
Eerwaarde Edwin Robinson is predikant in Dallas, Texas, waar hij mee samenwerkt Zwarte geestelijken uit Dallas en Geloof in actie, een nationaal netwerk van op geloof gebaseerde gemeenschapsorganisaties die zich inzetten voor sociale rechtvaardigheid. Stephanie Luce van Convergence interviewde hem over zijn werk.
Stephanie Luce: Hoe maakte je kennis met op geloof gebaseerd organiseren?
Edwin Robinson: Ik ben met dit werk begonnen na de moord op Sandra Bland, in de nasleep van de vrijspraak van George Zimmerman voor de moord op Trayvon Martin. Destijds was ik predikant voor jongvolwassenen en alleenstaanden in de Concord Church in Dallas, Texas. Ik denk dat het voor millennials –– ik ben een oudere millennial op 39 –– een van die momenten was.
Ik had een werkrelatie met het toenmalige PICO National Network, dat nu Faith in Action heet. Ze waren net terug uit Ferguson en een paar weken later werd Sandra Bland vermoord. Ze kenden niemand in Texas – alleen ik – en ze belden me en vroegen of ik naar Waller County kon gaan om iets te organiseren, en ik zei “ja, absoluut.”
Van daaruit begon ik te bouwen aan wat nu Faith in Texas is, samen met mijn toenmalige partner, Dr. Lydia Bean. We hebben een multi-issue organisatie opgebouwd. Ik werd in het diepe gedeelte van het zwembad gegooid en moest zo snel mogelijk leren zwemmen. Ik wilde een paar keer verdrinken, maar hier ben ik.
SL: Kunt u meer zeggen over hoe u ziet dat uw op geloof gebaseerde werk verband houdt met het organiseren van sociale en raciale rechtvaardigheid?
ER: Mensen organiseren geweldig, maar wat ze ontdekken is dat ze niets hebben om mensen aan vast te binden. Er wordt dus iemand neergeschoten door de politie. Roe v. Wade. Waden wordt omvergeworpen. Het stemrecht wordt aangevallen. Nu hebben we een moment waarop we mensen kunnen organiseren. Maar voor de lange termijn moeten ze ergens aan vastgebonden blijven om verbonden te blijven met het werk. En het mooie van geloofsorganisatie is dat we altijd iets hebben om het aan vast te binden. Zovelen binnen de progressieve linkerzijde lopen weg van geloofsorganisatie, maar dit is misleidend.
De hindernis is dat mensen ons geloof verkeerd hebben voorgesteld, of het nu christelijk, islamitisch, hindoeïstisch of joods is; we kunnen de lijst met geloofstradities opzoeken. Ons harde werk is om te laten zien wat het werkelijk betekent om een gelovig persoon te zijn en waar onze traditie voor staat. Hoe praten we over ons geloof en dit moment op een manier die levengevend is?
SL: Je hebt gesproken over enkele uitdagingen in het werk, omdat jonge mensen op zoek zijn naar iets anders dan de kerk. Kun je daar meer over zeggen?
ER: Er vindt een verschuiving plaats, gedreven door de jongere generatie. Jonge mensen zoals mijn achternicht, die net afgestudeerd is, worstelen met de politiek, hun frustraties over het christendom en met het gewoon in de wereld staan. Ik denk dat veel organisaties niet weten hoe ze met jongeren moeten praten. De kerk is niet anders. We hebben geloofsgemeenschappen die niet weten hoe ze over Jezus moeten praten naast wat er momenteel feitelijk gebeurt. Ik heb het vooral over christenen, maar ik ben er zeker van dat dit zich ook naar andere tradities vertaalt.
Mijn gevoel zegt me, terwijl ik in het veld ben en met jonge mensen praat, dat ze niet terug naar de kerk zullen komen voor een goede toespraak en een lied. Dat kunnen ze overal krijgen. Jongeren willen de wereld veranderen. Ze zullen naar de kerk komen als ze het gevoel hebben dat ze de wereld door de kerk kunnen veranderen. Omdat de wereld waarin ze momenteel leven hen letterlijk gek maakt. Waarom zouden ze komen opdagen, tenzij ze de Kerk groot kunnen zien als een ruimte die daadwerkelijk systemen gaat veranderen en dingen in beweging zal brengen?
We zitten in de problemen bij progressief links omdat conservatief rechts zojuist heeft bewezen dat ze door hun geloof de wereld kunnen veranderen en veranderen. Vooral met de Roe v. Wade. Waden beslissing, omdat die via de evangelische kerk kwam, punt uit.
SL: Over gesproken Roe tegen Wade, Hoe ga je om met praten over abortus in je op geloof gebaseerde werk?
ER: Gebaseerd op de meest recente Pew Research Religious Landscape-studie gelooft 83% van de zwarte mensen in God en claimt 79% van de zwarte mensen het christendom als hun geloof. Dat is een enorme subgroep van zwarte mensen. Christelijke waarden rond het afbreken van een leven zullen niet snel veranderen, of helemaal niet. Ik zeg niet dat dat juist is. Ik zeg dat het zo is.
Wat we hebben ontdekt is dat als we het hebben over gezondheidszorg, als we het hebben over het moedersterftecijfer, dat het hoogst is onder zwarte vrouwen, en de verbanden leggen tussen de mogelijkheid om toegang te krijgen tot gezondheidszorg en de mogelijkheid om toegang te krijgen tot prenatale zorg, dan Zwarte mensen zeggen: “Absoluut, ja. Laten we hiervoor vechten.”
We praten dus over wat een directe impact heeft op zwarte mensen. En het probleem dat zwarte mensen het meest rechtstreeks treft, is het moedersterftecijfer, dat belachelijk buiten proporties is als het om zwarte vrouwen gaat.
Nu zijn zwarte mensen niet dom. Dat begrijpen wij Ree gaat over abortus. We praten er niet hardop over, maar dat betekent niet dat we geen mensen kennen die een abortus hebben ondergaan of dat we het zelf niet hebben meegemaakt. Maar zo verlopen de gesprekken in onze huishoudens niet.
We kunnen nog een stap verder gaan: zwarte vrouwen stemmen met meer dan 90% voor progressief links. Dus als we een gesprek willen voeren, laten we dan met onze basis praten, te beginnen met wat zij belangrijk vinden.
SL: Hoe verander je de cultuur in de Zwarte Kerken waarmee je werkt?
ER: Er is altijd sprake van een generatiewisseling in organisaties. Er komen jongere predikanten binnen. Zwarte geestelijken en predikanten van mijn leeftijd en jonger, die, net als ik, naar plaatsen zijn gegaan zoals de Samuel DeWitt Proctor, een conferentie voor sociale rechtvaardigheid van het zwarte christelijke geloof onder leiding van ds. Dr. Iva Caruthers, en andere zwarte leiders op het gebied van geloof en gerechtigheid, sinds we op de bacheloropleiding en het seminarie zaten. Het is een oefenterrein voor de verkondiging van het christelijke evangelie door een rechtvaardigheidslens. En het is vooral gericht op de ervaring van de zwarte diaspora. Daar ga je meer te weten komen over de zwarte Palestijnse Jood genaamd Jezus, die zo veel van mensen hield dat de staat hem daarvoor kruisigde. Daar leer je over Jezus.
We lezen James Cone. We lezen Anthea Butler. We lezen Barbara Holmes. We zijn doordrenkt van de diepe geschiedenis van onze cultuur. En het is waar deze pastors de preekstoelen betreden, waar we de meeste betrokkenheid en de meeste verandering zien.
Sommige van onze ouderlingen hebben het moeilijk en proberen erachter te komen waarom mensen niet terugkeren naar de kerk. Ze kunnen niet zomaar een paar kleine veranderingen aanbrengen; de verschuiving zal in het DNA van een gemeente moeten leven. We weten dat het geen schakelaar zal zijn die je zomaar kunt omzetten. We zullen deze verschuivingen moeten ontwikkelen, trainen en ondersteunen.
We moeten consistente training opbouwen. Ik wil niet ‘trainingscentrum’ zeggen. Het voelt te baksteen en mortel. Maar er moet een consistente ruimte zijn waar we zwarte geestelijken en hun gemeenteleiders kunnen trainen en ontwikkelen rond wat het betekent om zich in hun taal en ruimte te organiseren; om van uw kerk een gemeente voor sociale rechtvaardigheid te maken. Dat is iets waar we aan werken om te ontwikkelen en te bouwen.
SL: Het lijkt moeilijk om te ontwikkelen en te bouwen als je dagelijks directe gevechten moet voeren.
ER: Zonder langetermijnplan blijven we verliezen. Kijk naar Roe v Wade, rechts? We kijken naar een project van 50-60 jaar dat ongedaan moet worden gemaakt Ree zich voor onze ogen ontvouwen. Ze leden heel wat verliezen, jaar na jaar, verliezen, verliezen, verliezen. Maar toen begonnen ze opeens overwinningen te behalen. En hier zijn we dan. Maar dat was vijf, zes decennia in de maak.
Ik gebruik altijd de bijbelse metafoor van de kinderen van Israël. Dus zeggen ze: "Hé, laten we naar Farao gaan en zeggen: 'Faroah, mogen we een dag vrij hebben om te gaan aanbidden?' Farao zegt: 'Jullie willen allemaal niet aanbidden, jullie zijn allemaal gewoon lui. En dus, wat ik ga doen is jouw rietje pakken, en niet alleen dat, ik wil dat je dezelfde hoeveelheid stenen krijgt zonder het rietje. En ik ga de mensen vertellen – wie zijn jouw mensen – wie ik tot opzichters heb aangesteld om je nog erger te verslaan als je niet dezelfde output hebt.' Wat zei het volk tegen Mozes? 'Mozes, is er verdomme iets met je aan de hand? Je bent gek. Farao gaat ons vermoorden. We zijn cool over dat 'vrijheid'-gedoe waar je het over hebt. Geef ons gewoon stro.'” En dat is de truc van het fascisme, ons zo laag te slaan dat we ophouden met het vragen om vrijheid en bevrijding, en gewoon zeggen dat we stro zullen nemen.
De kortetermijnmentaliteit van de progressieve beweging zorgt ervoor dat we voortdurend om stro vragen. En we bouwen niet het soort infrastructuur, het soort organisatie dat nodig is om levengevende bevrijding na te streven. En dat is wat ik wil beginnen op te bouwen, vooral in Texas, vooral voor zwarte mensen.
Je kunt geen nieuwe Amerikaanse meerderheid opbouwen tenzij je zwarte mensen krijgt, en je kunt geen zwarte mensen bereiken tenzij je via de kerk gaat.
Het verbijstert mij als ik denk aan al het geld dat naar progressieve organisaties wordt gegooid, terwijl er geen echte middelen worden gestoken in het organiseren van zwarte kerken. Het is letterlijk waar de zwarte mensen zijn. Nu zullen kandidaten vragen om in zwarte kerken te spreken en beloftes te doen aan zwarte mensen. Maar dat is uiteraard niet hetzelfde als het inzetten van middelen voor zwarte mensen en organisaties, zodat we onszelf effectiever kunnen organiseren en onze eigen sociale en politieke agenda kunnen ontwikkelen, die vervolgens kan worden opgenomen in het campagneplan van een kandidaat.
SL: Een deel van uw werk bestaat erin mensen te laten stemmen, maar werken in de verkiezingspolitiek kan demoraliserend zijn. En de Democraten zijn beter dan de Republikeinen, maar ze laten ons vaak in de steek. Hoe pak je dit aan?
ER: Je moet werken met de middelen die voorhanden zijn, en altijd begrijpen dat je iets groters probeert te bouwen. We gaan dit (electorale) voertuig gebruiken om macht op te bouwen, maar we weten niet wat het is. Ik ben duidelijk over de mensen waarvoor ik vecht. En ik zal de mensen nooit verraden voor het voertuig. Ik laat het voertuig eerst crashen en verbranden.
Ongeveer de helft van de zwarte mensen is cynisch over stemmen. Mensen weten wat er aan de hand is. Ze zijn niet dom. Ik zeg tegen hen: “Je hebt gelijk.” En dan hebben we een gesprek over macht. Ik vertel mijn eigen persoonlijke verhalen over toen ik naar de gemeenteraad ging en geboeid werd weggegooid en met arrestatie werd bedreigd. Ik heb in de stad georganiseerd, en ik zit in besturen, ik zit in commissies. Ik heb al deze relaties met stadsfunctionarissen en leiders. Ik adviseer onze officier van justitie. Ze weten wie ik ben. Maar toen ik opstond en een gemeenteraadsvergadering onderbrak om te spreken namens de zwarte mensen in onze stad en hun historische passiviteit bij het aanpakken van onze behoeften, lieten ze mij in de boeien slaan, terwijl ik mijn geestelijkenkraag droeg.
Wat ik op dat moment besefte, was dat ik niet genoeg kracht had. Want als ik genoeg macht had, hadden ze mij dat niet kunnen aandoen, en als ik dat zou doen, zou dat onmiddellijke gevolgen hebben gehad. En dat is het gesprek dat ik voer met mensen die cynisch zijn over stemmen. Ik zeg niet dat het verkeerd is om cynisch te zijn. Wat ik zeg is dat het probleem is dat we niet genoeg macht hebben en dat ons leven ervan afhangt.
Er is één soort electorale macht, maar we moeten ook economische macht opbouwen. We moeten solidariteitskracht opbouwen. We moeten narratieve kracht en ontwrichtende kracht opbouwen.
Ik zeg: “Dus welke van die vormen van macht wil je opbouwen? Kom bij het team. Dit gaat niet over 'heb je gestemd' of niet. Nee. Dit gaat over: ben je echt boos, echt pissig, en heb je het gevoel dat het systeem niet voor je werkt? Ga je aan de zijlijn staan en klagen? Of ga je meedoen aan het spel en druk bezig zijn met het veranderen van deze shit?
SL: Hoe antwoord je mensen die praten over de verzwakking van de zwarte electorale macht?
ER: Als ik mensen hoor praten over zwarte mannen die op Trump stemmen, is mijn gevoelsmatige reactie dat dit gewoon een andere reden is die door blanke progressieven wordt gebruikt om geen geld aan zwarte mensen te geven. Want weet je: 89% van de zwarte mannen stemt nog steeds op de Democraten. Laten we het hebben over hoe ruim 70% van de blanke mannen op Donald Trump stemt. Is het de missie om ze te bekeren of om je basis vast te houden?
Waarom is dit zelfs een gesprek dat zwarte mannen niet langer op 91% stemmen? Het kan maar om één reden een gesprek zijn: wij zijn de hartslag van de partij. Als je de zwarte stem op minder dan 85% brengt, verlies je overal. Elke keer. Het maakt mij niet uit hoeveel andere mensen stemmen, jij verliest. Omdat blanke mensen 50/50 zijn. Latinx-stemmers, je krijgt zes van de tien. Maar met zwarte kiezers krijg je bij elke verkiezing negen van de tien stemmen voor progressief links. Wij zijn dus de hartslag van de partij en dat jaagt ze de stuipen op het lijf. Mensen willen praten over het bouwen van multiraciale coalities, maar er wordt niet gesproken over het betrekken en stimuleren van de basis. Zwarte mensen.
SL: Wat houdt je op de been? Wat geeft jou hoop?
ER: Als ik bij mijn achternichtjes van 22 en 21 ben, en ik hoor hoe zij en hun vrienden over de wereld praten, en de manier waarop ze met hun geloof worstelen, kan ik ze hoop bieden. Ik kan ze vertellen dat de Jezus die aan jou is gegeven, je onderdrukt, dat is niet de Jezus die ik begrijp. Fuck al dat morele gedoe. Ik begrijp een andere Jezus. Dat ik dat kan delen, geeft mij hoop. Ik ben opgewonden omdat ze de wereld willen veranderen.
Ze zijn alle onderdrukking en uitbuiting, de blanke suprematie, het patriarchaat en het kapitalisme beu. Ook al kunnen ze het niet benoemen, ze haten het. En ze willen niet uitgeput raken door de wateren van onderdrukking. Ze willen scherp blijven in hun leven, op zoek naar plekken die hen kunnen helpen een wereld te creëren waarin ze in hun eigen lichaam en in hun vel kunnen zitten. En er zijn zoveel 18- tot 22-, 23-, 24-jarigen, vooral zwarte vrouwen, die klaar zijn om deze wereld te veranderen. Ze geven mij hoop.
Uitgelichte afbeelding: met dank aan dominee Edwin Robinson
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren