Vorige week, toen honderden gemeenschapsactivisten zich in het centrum van Caracas verzamelden om hun standvastige steun te betuigen aan het socialistische beleid van de Venezolaanse president Nicolas Maduro, herhaalde hij nogmaals dat “de gemeenten van Venezuela moeten worden geconsolideerd als we het programma dat door de Venezolaanse regering is uitgewerkt werkelijk willen uitvoeren. onze leider, Hugo Chavez”.
Duilliam Virigay is het daarmee eens. Als nationaal woordvoerder van het Simon Bolivar National Communal Front (FNCSB) was hij vorige week in Caracas om deel te nemen aan de nationale vergadering van de Bolivar en Zamora Revolutionaire Stroom (CRBZ), een sociale beweging die zich inzet om de Bolivariaanse Revolutie vooruit te helpen. In dit interview beschrijft hij de interessante maar moeilijke uitdagingen waarmee Venezuela’s radicale experiment met participatieve democratie wordt geconfronteerd.
Hoe is de FNCSB voor het eerst ontstaan?
Voordat de FNCSB werd opgericht, waren onze mensen actief betrokken bij de opbouw van het Ezequiel Zamora National Campesino Front (FNCEZ). In 1998 en 1999 werkte de FNCEZ samen met plattelandsbewoners in de strijd voor landbouwhervormingen. Deze strijd om land was buitengewoon gewelddadig, waarbij de Venezolaanse oligarchie, de landelite, meer dan 300 plattelandsleiders vermoordde. Terwijl de FNCEZ zichzelf consolideerde en sterk werd, identificeerden we de noodzaak om andere organisaties op te bouwen die aan de behoeften van andere sectoren van de samenleving konden voldoen.
In 2005 brachten we zo'n 350 gemeenteraden samen in de eerste grondwetgevende vergadering van het Simon Bolivar National Communal Front (FNCSB). Dankzij de basisorganisatie die we al jaren organiseren, zijn we in staat geweest actieve leiders van deze gemeenteraden te mobiliseren en te vormen wat vandaag de dag de FNSCB is.
Waarom hebben jullie als sociale beweging besloten prioriteit te geven aan de vorming van communes?
Het enige wat we deden was doorgaan met de visie van president Chavez, een visie die voorstelde dat we de Republiek zouden hervinden, van onderuit, vanuit de wijken, vanaf het platteland. Chavez begreep de noodzaak om diep in de wortels van de Venezolaanse samenleving een nieuw en revolutionair institutioneel systeem op te bouwen. Om dit te doen stelde Chavez de consolidatie voor van op buurten gebaseerde gemeenteraden, het samenvoegen van deze raden tot communes, het samenvoegen ervan tot gemeenteraden, enzovoort. Dat is het voorstel van Chavez voor de ontmanteling van de burgerlijke en oligarchische staat die vandaag de dag in Venezuela bestaat, en daarom hebben wij prioriteit gegeven aan de communes.
We zijn ons gemeenschappelijke werk begonnen in de staat Apure, een gebied dat heel moeilijk te organiseren is door de basis, vanwege diefstallen, smokkelwaar, illegale strijdkrachten langs de grens (met Colombia), paramilitairen en moordaanslagen door lokale elites. Daar in Apure zijn we aan de slag gegaan. Het eerste wat we deden was 39 gemeenteraden samenbrengen en acht gemeenten vormen. Toen dat eenmaal was bereikt, vormden we de eerste gemeenschappelijke stad van het land, nu bekend als de Simon Bolivar Socialist Campesino Communal City (CCCS-SB).
Het was niet gemakkelijk, maar sindsdien hebben we echte vooruitgang geboekt. We hebben communes en gemeenschappelijke steden gebouwd met niets anders dan hard werken, toewijding en onze filosofie van organiseren, opleiden en mobiliseren. We hebben geholpen het bewustzijn op te bouwen dat nodig is om mensen samen te brengen. Tegenwoordig, en ik zeg het met alle nederigheid, is de CCCS-SB het beste voorbeeld van sociale organisatie dat er in Venezuela bestaat. Van de 420 gemeenten die formeel geregistreerd zijn bij het Ministerie van Gemeenten en Sociale Bewegingen, zijn er 269 gemeenten die de FNCSB heeft georganiseerd. Dat is 60%.
Het bouwen van communes gaat niet alleen over het verdedigen van de revolutie, het gaat ook over vooruitgaan en in de aanval gaan. Wat wij als CRBZ voorstellen is een landelijk strategisch tegenoffensief tegen rechts. Wij willen dat het overheidsbeleid in het hele land wordt geïmplementeerd. Beleid dat niet overal in de praktijk wordt gebracht, is beleid dat nog steeds onvolledig is. Dat is ook de reden waarom Chavez de communes voorstelde – zodat beleid in alle uithoeken van het land in concrete acties wordt omgezet.
Particuliere media in Venezuela en in het buitenland hebben de neiging de communes te demoniseren. Waarom denk je dat dat zo is?
De communes vormen een reële bedreiging voor de Venezolaanse oppositie. Niet alleen tegen de Venezolaanse oppositie, maar ook tegen de rechtervleugel in heel Latijns-Amerika en tegen het Amerikaanse imperialisme, tegen het kapitalisme in het algemeen. De angst die zij hebben is dat wij Venezolanen, wij in de Bolivariaanse Revolutie, tot nu toe het spel van de burgerlijke democratie hebben gespeeld. Het bouwen van communes betekent het dwingen van Venezolaans rechts, continentaal rechts en het imperialisme naar een terrein dat zij niet controleren. Dat is het echte gevaar dat de communes met zich meebrengen en daar komt hun angst vandaan: als onze revolutie vooruitgang boekt in de opbouw van de communes, in het opbouwen van ons nieuwe institutioneel systeem, zullen we gebroken hebben met de beperkingen die ons door de burgerlijke samenleving zijn opgelegd.
Heeft u enige gedachten voor lezers die buiten Venezuela wonen?
Voor al diegenen die van een afstand naar Venezuela kijken, via een computer- of televisiescherm, of misschien via de mening van een journalist in hun land: het enige dat ik kan zeggen is dat deze revolutie wordt gemaakt door, voor en van het volk. . President Chavez zaaide een diepe patriottische geest in mensen die hier voorheen niet bestonden. Hij leerde ons onszelf te waarderen en voor elkaar te zorgen. Hij leerde ons begrijpen dat het probleem van de ander ons probleem is, dat de problemen van anderen het probleem van de republiek zijn.
In Venezuela kenden we extreme armoede. We waren een land dat rijk was aan minerale hulpbronnen, aan olie, water en biodiversiteit, maar we waren ook een land waarin die rijkdommen werden geëxporteerd naar de zogenaamde ‘ontwikkelde’ wereld. Nu begrijpen we dat deze rijkdommen het hele land toebehoren, dat we de verantwoordelijkheid hebben om ze goed te beheren, zodat ze het grootste aantal mensen bereiken, de armste mensen eerst, tot de meest bescheiden mensen in Venezuela, maar ook in andere landen waar mensen echte behoeften hebben.
De meerderheid van de Venezolanen, degenen die voor het Chavez-platform stemmen, voor het socialisme, degenen die de revolutie gaande houden, geloven sterk in deze strijd. Zeker, we hebben moeilijkheden. We hebben criminaliteit, we hebben corruptie en we hebben nog veel meer problemen die we hebben geërfd van het kapitalisme dat vóór ons kwam. Degenen die Venezuela willen komen bezoeken, moeten dat doen. Ze zouden naar Venezuela moeten komen, een wijk moeten bezoeken, het platteland moeten bezoeken, een gemeente moeten bezoeken. Ze zullen zien hoe we onze sociale problemen oplossen. We nodigen alle mensen uit om ons land te komen bekijken, maar we nodigen ook mensen uit om in hun thuisland inspanningen te leveren om concrete alternatieven voor het kapitalisme te bouwen. Hun alternatieven hoeven niet het Venezolaanse alternatief te zijn. In plaats daarvan zouden het de alternatieven moeten zijn die door de omstandigheden in elk land mogelijk zijn.
Bron: Correo del Orinoco Internationaal
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
