In 1948 markeerden de nieuw gevormde Verenigde Naties de ondertekening van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en van het Verdrag inzake de preventie en bestraffing van genocide. De Genocideconventie was een reactie op de Holocaust van de Tweede Wereldoorlog, toen zes miljoen Europese Joden werden vermoord door nazi-Duitsland. Raphael Lemkin, een Poolse advocaat van Joodse afkomst, bedacht de term ‘genocide’ tijdens de oorlog, toen hij juridische argumenten ontwikkelde voor de vervolging van oorlogsmisdadigers, wat leidde tot de processen van Neurenberg.
1948 was ook het jaar waarin Israël werd gesticht. Terwijl velen Israël vierden als een veilig toevluchtsoord voor de Joden in de wereld na de Holocaust, noemen de Palestijnen die periode de ‘Nakba’, Arabisch voor ‘catastrofe.’ Meer dan 750,000 Palestijnen werden uit hun huizen en dorpen verdreven, hun eigendommen werden geconfisqueerd en 15,000 werden gedood. .
1948 was ook het jaar waarin de blanke minderheid in Zuid-Afrika apartheid oplegde aan de zwarte meerderheid, waardoor een onderdrukkend systeem van segregatie ontstond dat bijna een halve eeuw duurde.
Ondanks de Genocideconventie hebben zich in de tussenliggende 75 jaar nog steeds genocides voorgedaan – en zijn te weinig plegers van genocide vervolgd. Vorige week waren de ogen van de wereld op Den Haag gericht, toen Zuid-Afrika een zaak voor het Internationaal Gerechtshof (ICJ) bracht waarin Israël werd beschuldigd van genocide in Gaza.
Het ICJ, ook wel het ‘Wereldgerechtshof’ genoemd, kwam op 11 januari bijeen en behandelde eerst de zaak van Zuid-Afrika, de volgende dag gevolgd door de verdediging van Israël. Zuid-Afrikaanse advocaat Adila Hassim opende, zeggende:
“De afgelopen 96 dagen heeft Israël Gaza onderworpen aan wat is beschreven als een van de zwaarste conventionele bombardementen in de geschiedenis van de moderne oorlogsvoering. Palestijnen in Gaza worden gedood door Israëlische wapens en bommen vanuit de lucht, het land en de zee. Ze lopen ook een onmiddellijk risico om te sterven door verhongering, uitdroging en ziekte als gevolg van de aanhoudende belegering door Israël, de vernietiging van Palestijnse steden, de ontoereikende hulp die wordt doorgelaten aan de Palestijnse bevolking en de onmogelijkheid om deze beperkte hulp te verdelen terwijl bommen vallen. Dit gedrag maakt de essentiële zaken van het leven onbereikbaar.”
Een ander lid van het juridische team van Zuid-Afrika, de Ierse advocaat Blinne Ní Ghrálaigh, zei:
“Gemiddeld worden er elke dag 247 Palestijnen gedood en lopen ze het risico gedood te worden, waarvan velen letterlijk in stukken worden geblazen. Elke dag zijn er 48 moeders. Twee per uur. En elke dag meer dan 117 kinderen, waardoor Unicef de acties van Israël een oorlog tegen kinderen noemt. Hele families van meerdere generaties zouden worden uitgeroeid. En toch zouden meer Palestijnse kinderen WCNSF worden. Wounded Child, No Surviving Family, het verschrikkelijke nieuwe acroniem dat is ontstaan uit de genocidale aanval van Israël op de Palestijnse bevolking in Gaza.”
Israël zei dat zijn aanval op Gaza uit zelfverdediging was, gericht op de militaire infrastructuur van Hamas, na de aanval op Israël van 7 oktober, waarbij meer dan 1,000 mensen werden gedood en meer dan 200 gegijzeld.
Gerenommeerde Joods-Israëlische journalist Gideon Levy zei op de Democracy Now! nieuws uur, “Geeft dit ons Israëliërs het recht om na de 7e voor altijd alles te doen wat we willen, zonder enige beperking, zonder wettelijke grenzen, zonder morele grenzen? Kunnen we gewoon zoveel doden en vernietigen als we willen? Dat is nu de belangrijkste vraag.”
Levy is lid van de redactie van de Israëlische krant Haaretz. Hij schreef onlangs een column met als kop: “Als het geen genocide in Gaza is, wat is het dan wel?” Daarin schrijft hij: ‘Laten we aannemen dat de positie van Israël in Den Haag juist en rechtvaardig is en dat Israël geen genocide heeft gepleegd of iets dat daarmee in de buurt komt. Dus wat is dit? Hoe noem je de massamoord, die zelfs doorgaat terwijl deze regels worden geschreven, zonder discriminatie, zonder terughoudendheid, op een schaal die moeilijk voorstelbaar is?”
Alle door het Internationaal Gerechtshof bevolen maatregelen zouden moeten worden aangenomen door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, waar de Verenigde Staten, Israëls trouwste bondgenoot en wapenleverancier, regelmatig hun veto uitspreken om Israël te beschermen.
De Verenigde Staten beschuldigen anderen snel van genocide, van Servië in de jaren negentig tot Birma in de afgelopen tien jaar vanwege de wreedheden tegen de Rohingya-minderheid, tot de massale gevangenneming van Oeigoeren in China, tot de Russische invasie van Oekraïne. De Verenigde Staten erkenden zelfs de Turkse genocide tegen de Armeniërs in 1990, zij het in 1915, ruim honderd jaar te laat.
Toch verzuimde president Biden in een verklaring ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de aanval van Hamas op Israël zelfs maar de ruim 100 Palestijnen te noemen die door Israël in Gaza werden gedood, van wie 24,000% vrouwen en kinderen waren. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken in Davos, Zwitserland, zei dat de situatie “hartverscheurend” is en vroeg: “maar wat kan er gedaan worden?”
Als president Biden een einde zou eisen aan het bombardement op Gaza, zou dit stoppen. Dit is het moment om gehoor te geven aan de mondiale roep om een staakt-het-vuren in Gaza.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren