Op 18 november, slechts enkele dagen voor de 50^th Ter gelegenheid van de verjaardag van Resolutie 242 van de Verenigde Naties heeft het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken de eerste stap gezet in de richting van het verbreken van de banden met de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO).

De timing van dit besluit had niet diepgaander kunnen zijn.

Het eerste formele contact tussen de VS en de PLO vond plaats medio december 1988, toen de Amerikaanse ambassadeur in Tunesië, Robert H. Pelletreau Jr., pakte de telefoon om het PLO-hoofdkwartier in Tunis te bellen om formele gesprekken te plannen.

Palestijnse PLO-functionarissen waren 'opgetogen' over het feit dat de VS de eerste stap zetten, zoals gerapporteerd door de New York Times.

Deze bewering is echter behoorlijk misleidend. Ruim tien jaar vóór deze 'eerste stap' moest de voorzitter van de PLO, Yasser Arafat, aan veel Amerikaanse eisen voldoen in ruil voor dit politieke engagement op laag niveau.

De ‘gesprekken’ in Tunesië werden verlengd, voordat de PLO bereid was haar definitieve concessie te doen tijdens geheime bijeenkomsten in Oslo, Noorwegen in 1993.

Uiteindelijk, een PLO-kantoor werd geopend in Washington DC. Het diende weinig nut, afgezien van het feit dat het een periodiek platform was om door Washington gesponsorde gesprekken tussen Israëlische en PLO-functionarissen te organiseren. Voor Palestijnen die in de VS woonden, was het bijna onzichtbaar totdat de VS hun besluit aankondigden om het mogelijk te sluiten.

De Amerikaanse dreiging volgde op een toespraak van de Verenigde Naties afgelopen september door Mahmoud Abbas, de leider van de Palestijnse Autoriteit (PA) en voorzitter van de PLO. Vanuit Israëlisch-Amerikaans perspectief heeft Abbas een doodzonde begaan omdat hij de jurisdictie van het Internationaal Strafhof (ICC) heeft aangevraagd om Israël ter verantwoording te roepen met betrekking tot zijn mensenrechtenschendingen in bezet Palestina.

Door dit te doen schond Abbas niet alleen een eigenaardige Amerikaanse wet die de PLO verbiedt om hulp van het ICC te zoeken, maar ook een onuitgesproken regel die de VS toestond om in 1988 met de PLO in zee te gaan, toen de VS de heerschappij van het politieke en juridische kader dienden. referentiepunt voor het zogenaamde 'vredesproces'. De VN namen een achterbank in.

Maar zelfs die ongelijke verhouding bleek te veel voor de Amerikaanse regering, die zich volledig en onvoorwaardelijk in de strijd begeeft Israëlisch kamp. De regering-Trump werkt nu aan het herschrijven van de aard van de VS betrokkenheid bij het Midden-Oostenen vooral in het Israëlisch-Palestijnse conflict.

Helaas heeft het team van Trump geen concrete strategie en geen referentiekader, gericht op het veranderen van vijftig jaar buitenlands beleid van de VS – oneerlijk tegenover Palestijnen en Arabieren – maar heeft het zelf geen alternatief plan.

Bijna een jaar geleden beloofde Trump aan Israël een betrouwbaardere bondgenoot te zijn dan president Barack Obama, die Israël dat gaf meer geld dan enige andere Amerikaanse president in de geschiedenis. Obama had echter een gouden regel in de Amerikaans-Israëlische relatie geschonden: hij sprak geen veto uit over een VN-resolutie die de illegale nederzettingen in de bezette Palestijnse gebieden veroordeelde.

Israël raakte in paniek bij deze ongekende gebeurtenis, niet omdat het vreesde dat de VN-Veiligheidsraad zijn zogenaamd bindende resolutie zou afdwingen, maar omdat de VS voor deze keer hadden geweigerd Israël te beschermen tegen internationale afkeuring.

Zelfs voordat ze officieel het Witte Huis overnamen, hadden de Het Trump-team probeerde het voorkomen VNVR-resolutie 2334 van voorbijgaan. Het mislukte, maar in januari nam het het Israëlisch-Palestijnse dossier met wraak over, waarbij het dreigde de financiële steun aan de Palestijnen stop te zetten, hun inspanningen om hun internationale bereik uit te breiden blokkeerde en hun volledige en onvoorwaardelijke steun betuigde aan de rechtse regering van Benjamin Netanyahu. .

Maar het Israëlische alarm bij Resolutie 2334 was meer dan alleen de VS verraad. Deze resolutie – waarin werd beweerd dat Israëlische nederzettingen geen juridische geldigheid hebben en een flagrante schending van de mensenrechten vormen – was gedeeltelijk gebaseerd op, en verduidelijkt en toegevoegd aan, eerdere Resolutie 242 van de VN-Veiligheidsraad.

Dit betekent dat 50 jaar onophoudelijke Israëlische pogingen zich van zichzelf te ontdoen enige verplichting van het internationaal recht hebben jammerlijk gefaald.

Voor de Palestijnen, en voor de bredere Arabische context, markeerde Resolutie 242 hun nederlaag in de oorlog van 1967. Het is niet verrassend dat deze Resolutie wordt aangehaald in diverse overeenkomsten tussen Israël en de PLO, maar alleen om deze overeenkomsten een laagje internationale legitimiteit te geven.

De Oslo-akkoorden van 1993 gaven Israël echter de kans om zijn macht te gebruiken om het internationale recht volledig te omzeilen: het ondertekenen van een vredesakkoord zonder een einde te maken aan de militaire bezetting werd het doel.

Tegen deze achtergrond is het geen wonder dat Netanyahu dat was nogal geschokt om te zien dat een hernieuwde toezegging aan Resolutie 242 vorig jaar bij de VN-Veiligheidsraad geen Amerikaanse tegenstand opriep. In werkelijkheid heeft de reeds lang bestaande Resolutie meer inhoud en kracht gekregen.

De oorlog van juni 1967 was de grootste militaire overwinning van Israël, en Resolutie 242 verankerde een geheel nieuwe wereldorde in het Midden-Oosten, waarin de VS en Israël oppermachtig regeerden. Hoewel het opriep tot terugtrekking van het Israëlische leger uit de bezette Palestijnse en Arabische landen, maakte het ook de weg vrij voor normalisatie tussen Israël en de Arabieren. De Camp David-overeenkomst tussen Egypte en Israël was een direct gevolg van die resolutie.

Dit is de reden waarom Resolutie 2334 Israël heeft gealarmeerd ongeldig verklaard alle fysieke veranderingen die Israël heeft doorgevoerd in vijftig jaar illegale bezetting van Palestijnse gebieden.

De resolutie riep op tot “twee democratische staten, Israël en Palestina, die in vrede naast elkaar leven binnen veilige en erkende grenzen”.

In tegenstelling tot Resolutie 242 is Resolutie 2334 verdwenen geen ruimte voor slimme verkeerde interpretatiesHet verwijst naar de lijnen van vóór juni 1967 in de nietigverklaring van de Israëlische bezetting en alle illegale nederzettingen die Israël sindsdien heeft gebouwd.

De resolutie citeert zelfs de Vierde Conventie van Genève, het VN-Handvest en het advies van het Internationale Gerechtshof van juli 2004, waarin werd gesteld dat de Israëlische barrière op de Westelijke Jordaanoever illegaal was en moest worden ontmanteld.

Nu het internationaal recht opnieuw centraal staat in een conflict dat de VS lange tijd als zijn persoonlijke zaak heeft bestempeld, kreeg Abbas voldoende macht om contact op te nemen met het ICC, waardoor de woede van Israël en zijn bondgenoten in het Witte Huis werd aangewakkerd.

Zelfs als het kantoor van de PLO definitief wordt gesloten, moet het besluit niet alleen worden gezien als een straf voor de Palestijnen voor het zoeken naar steun van het ICC, maar uiteindelijk als het hoogtepunt van rampzalige gebeurtenissen. Amerikaanse diplomatie, waarvoor de regering-Trump geen duidelijk alternatief heeft.

Ramzy Baroud is journalist, auteur en redacteur van Palestine Chronicle. Zijn aanstaande boek is ‘The Last Earth: een Palestijns verhaal' (Pluto Press, Londen). Baroud heeft een Ph.D. in Palestina Studies aan de Universiteit van Exeter en is een niet-ingezeten wetenschapper aan het Orfalea Center for Global and International Studies, University of California Santa Barbara. Zijn website is www.ramzybaroud.net.