Te midden van onze huidige, voortdurende oorlog tegen het kwaad denkt Amerika opnieuw na over de ‘goede oorlog’. Als Clint Eastwood deze beelden mag recyclen in “Flags of Our Fathers”, als auteur van een alternatieve geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, waarom zou ik mijn zaak dan niet nog een keer naar voren brengen?

De VS voerden die oorlog tegen racisme met een gescheiden leger.

Het vocht die oorlog om een ​​einde te maken aan de wreedheden door deel te nemen aan het neerschieten van zich overgevende soldaten, het uithongeren van krijgsgevangenen, het opzettelijk bombarderen van burgers, het wegvagen van ziekenhuizen, het beschieten van reddingsboten en het in de Stille Oceaan koken van vlees van vijandelijke schedels om tafelversieringen voor geliefden te maken.

FDR, de leider van deze antiracistische strijdmacht, ondertekende Executive Order 9066, waarbij meer dan 100,000 Japans-Amerikanen zonder eerlijk proces werden geïnterneerd. Zo werd, in naam van de overname, de architect van de Duitse gevangenkampen de architect van de Amerikaanse gevangenkampen.

Voor, tijdens en na de Goede Oorlog handelde de Amerikaanse zakenklasse met de vijand. Onder de Amerikaanse bedrijven die in de nazi’s investeerden waren Ford, GE, Standard Oil, Texaco, ITT, IBM en GM (topman William Knudsen noemde nazi-Duitsland “het wonder van de 20e eeuw”).

En terwijl de VS regelmatig Joodse vluchtelingen wegstuurden om in Europa een zekere dood tegemoet te treden, werd een andere groep vluchtelingen na de oorlog met open armen ontvangen: op de vlucht voor nazi-oorlogsmisdadigers die werden gebruikt om de CIA te helpen oprichten en het Amerikaanse nucleaire programma te bevorderen.

De aanhoudende fabel over de Goede Oorlog gaat veel verder dan de barbecues op Memorial Day en flikkerende zwart-witfilms op de late avondtelevisie. De Tweede Wereldoorlog is Amerika's populairste oorlog. Volgens de aanvaarde geschiedenis was het een onvermijdelijke oorlog die aan een vreedzaam volk werd opgedrongen dankzij een verrassingsaanval door een heimelijke vijand. Deze oorlog, toen en nu, is zorgvuldig en bewust aan ons verkocht als een strijd op leven en dood tegen het pure kwaad. Voor de meeste Amerikanen was de Tweede Wereldoorlog niets minder dan een goede en slechte strijd in kaki kleding.

Maar afgezien van Hollywood hebben Ryan Phillippe en John Wayne nooit een voet op Iwo Jima gezet. Ondanks de vage herinneringen van de voormalige president heeft Ronald Reagan geen concentratiekampen bevrijd. En, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is de FDR er nooit in geslaagd om onze jongens “daarheen” te sturen om het tegen Hitler-Duitsland op te nemen, totdat de nazi's eerst de oorlog aan de VS hadden verklaard.

Films als 'Flags of Our Fathers' en 'Saving Private Ryan' van Steven Spielberg leren ons dat zelfs als oorlog een hel is en de goeden soms de weg kwijtraken, er nog steeds geen reden is om de moraliteit van de missie of de status van de missie in twijfel te trekken. die specifieke generatie.

Revolutionair pacifist AJ Muste zei in 1941: “Het probleem na de oorlog ligt bij de overwinnaar. Hij denkt dat hij zojuist heeft bewezen dat oorlog en geweld lonen. Wie zal hem nu een lesje leren?” Het is niet precies bekend hoe en wanneer een dergelijke les zal worden geleerd, maar er kan veilig worden aangenomen dat deze les nooit zal worden geleerd uit een standaard studieboek, een saaie bestseller of een manipulatieve kaskraker. De afgelopen zestig jaar hebben ook aangetoond dat er zonder een dergelijke les nog veel meer oorlogen zullen zijn en dat er nog veel meer leugens zullen worden verteld om de waarheid daarover te verdoezelen.

Mickey Z. is te vinden op internet op http://www.mickeyz.net.

---