In het licht van de huidige catastrofe die de Nakba van 1948 in afschuwelijkheid, wreedheid, dodelijkheid, vernietiging en ontheemding overtreft, is de “Palestijnse Autoriteit” (PA) vanuit Ramallah naar voren gekomen met een initiatief dat wordt geacht het lijden te compenseren dat het Palestijnse volk heeft geleden. blijvend bestaan, namelijk een hernieuwd verzoek aan de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties om de PA van Ramallah te erkennen als lidstaat van de internationale organisatie op dezelfde voet als andere lidstaten.
De situatie in Palestina is verslechterd tot erger dan ooit tevoren in ruim 75 jaar van lijden en onderdrukking, sinds de zionistische beweging het grootste deel van Palestina, tussen de rivier en de zee, in beslag nam en de bezetting van de nog geen twintig overgebleven gebieden voltooide. jaren later. In het licht van de huidige catastrofe die de Nakba van 1948 in afschuwelijkheid, wreedheid, dodelijkheid, vernietiging en ontheemding overtreft, is de “Palestijnse Autoriteit” (PA) vanuit Ramallah naar voren gekomen met een initiatief dat wordt geacht het lijden te compenseren dat het Palestijnse volk heeft geleden. blijvend bestaan, namelijk een hernieuwd verzoek aan de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties om de PA van Ramallah te erkennen als lidstaat van de internationale organisatie op dezelfde voet als andere lidstaten.
Wees vrolijk, mensen van Palestina. Je enorme ontberingen zijn niet voor niets geweest. Het staat eerder op het punt een grote stap te zetten op weg naar een ‘oplossing’ voor uw zaak, dezelfde ‘oplossing’ (hier in de zin van liquidatie) waarover Joe Biden – de partner van de zionistische regering in de genocidale oorlog die momenteel werd gevoerd. over het land Palestina – heeft vanaf de allereerste dagen van de waanzinnige campagne die ruim zes maanden geleden werd gelanceerd, beweerd dat het urgent is geworden om de Palestijnse vulkaan te doven die onvermijdelijk en met tussenpozen is blijven uitbarsten, maar in een steeds sneller tempo in de afgelopen jaren. De waarheid is dat Biden bij zijn terugkeer naar het Witte Huis als president in de eerste plaats zocht naar een gemakkelijke “prestatie” in de politiek van het Midden-Oosten door te proberen het Saoedische koninkrijk aan boord te krijgen van de trein van “normalisatie met Israël”, die zijn voorganger, Donald Trump had een nieuwe weg ingeslagen met de Abraham-akkoorden die tot stand kwamen met medeplichtigheid van de Verenigde Arabische Emiraten.
Biden realiseerde zich dat pogingen om de zogenaamde ‘tweestatenoplossing’ te bevorderen hem in een confrontatie met zijn ‘dierbare vriend’ Benjamin Netanyahu zouden brengen. Hij koos ervoor om dat te vermijden om opportunistische redenen en vanwege zijn passie voor het zionisme, waaraan hij ooit openlijk zijn persoonlijke toewijding verklaarde. De inspanningen van zijn regering concentreerden zich dus op het spoor van ‘normalisatie’, waarbij het spoor van ‘oplossing’ werd verwaarloosd totdat de vulkaan opnieuw explodeerde met de operatie gelanceerd door Hamas en de daaropvolgende vernietigingsoorlog van Israël, ongeëvenaard in waanzin en intensiteit van vernietiging gedurende minstens een halve eeuw. niet alleen in het Midden-Oosten, maar in de hele wereld. De “oplossing” (liquidatie) kwam dus weer ter tafel, en de Amerikaanse president riep op tot de “revitalisering” van de Ramallah PA. Deze laatste gaf al snel gehoor aan het verzoek en interpreteerde het verzoek zoals het hem uitkwam, niet als een vervanging via democratische verkiezingen van het ouder wordende hoofd, dat elke legitimiteit ontbeert, maar eerder als een vervanging van zijn premier door een ander met minder politieke ambitie, op een manier die hield niemand voor de gek.
De PA werd dus aangemoedigd om officieel te eisen dat zij een gewone zetel in de VN zou krijgen, in plaats van het enige besluit dat haar vóór de geschiedenis had kunnen verlossen, namelijk het verklaren van burgerlijke ongehoorzaamheid aan Israël van hun ‘gezag’, dat verstoken is van autoriteit behalve in het dienen van de doelstellingen van de bezetting en die hulpeloos toekijkt terwijl Gaza niet alleen wordt vernietigd, maar ook terwijl de Westelijke Jordaanoever zelf getuige is van een sluipende genocide. Als ze er niet in waren geslaagd hun betrekkingen met de zionistische staat te beëindigen, zou het beter voor hen zijn geweest om de ontbinding van hun “gezag” aan te kondigen in plaats van te blijven deelnemen aan de liquidatie van de zaak van hun volk. Want als ze nu dichter bij het verkrijgen van de gewenste zetel zijn dan ooit tevoren, is dat niet vanwege hun diplomatieke bekwaamheid, maar alleen omdat het verlenen van een volledig lidmaatschap van de “Staat Palestina” aan de VN voor westerse regeringen de goedkoopste manier is geworden om te doen alsof om hun onvoorwaardelijke steun voor de aanhoudende genocidale oorlog, die te lang heeft geduurd en in lelijkheid is verergerd, enigszins te compenseren, tot aan de huidige hongersnoodoorlog.
Groot-Brittannië zelf heeft bij monde van zijn minister van Buitenlandse Zaken en voormalig premier zijn bereidheid aangekondigd om de erkenning van de “staat” van de PA te overwegen, terwijl andere Europese landen, waaronder Spanje, gevolgd door Frankrijk, zich zijn gaan voorbereiden op een soortgelijke erkenning. Het is de moeite waard om op te merken dat dezelfde Britse regering die openstaat voor deze erkenning, de oproep van officiële en onofficiële Britse juridische experts om te stoppen met het leveren van wapens aan de staat Israël verwerpt, aangezien dit een schending van het internationaal recht inhoudt door het delen van de verantwoordelijkheid voor een oorlog die de meest fundamentele regels van die wet met betrekking tot het voeren van oorlogen schendt. Het is daarom zeker geworden dat de poging om de PA een reguliere zetel in de VN te verlenen niet zal worden geblokkeerd door een Frans of Brits veto, zodat de enige openstaande vraag is wat de Amerikaanse regering zal doen. Het was de eerste die opriep tot de oprichting van een “Palestijnse staat”, maar het wil zijn relatie met Netanyahu niet volledig verbreken, of wat dat betreft met het grootste deel van het zionistische establishment, dat zich tegen een dergelijke stap verzet. Het vreest ook dat zijn standpunt de positie van Netanyahu kan versterken door hem te laten zien als een koppige verdediger van de zionistische belangen, ondanks alle druk, inclusief die van de grote broer en partner in crime. De regering-Biden zou daarom onder een of ander voorwendsel en met uiterste lafheid opnieuw tot onthouding kunnen overgaan.
Wat de uitkomst betreft, deze zal zijn als de berg die het leven schonk aan een muis, omdat het toekennen van een gewone zetel aan “Palestina” (dat wil zeggen ongeveer tien procent van zijn historische grondgebied) bij de VN eigenlijk maar een muis is, vergeleken met de enorme berg van beproevingen die het Palestijnse volk heeft doorstaan en nog steeds doorstaat. Welke waarde heeft een staatje gebaseerd op gefragmenteerde gebieden onder de volledige controle van de zionistische staat, zodat de vermeende soevereiniteit van die staat van een soort zou zijn dat het land jaloers zou maken op de Bantoestans die in het verleden door het apartheidsregime in Zuid-Afrika zijn gecreëerd?
De enige vooruitgang die kan worden geboekt door een internationale erkenning van de staat Palestina is als de eerste verklaring van deze staat na zijn erkenning een aandrang zou bevatten op een onmiddellijke stopzetting van de aanhoudende agressie, een oproep om herstelbetalingen op te leggen aan de zionistische staat voor de misdaden die het land heeft begaan. heeft een eis gesteld dat alle Palestijnse gevangenen worden vrijgelaten, en dat alle zionistische strijdkrachten en kolonisten worden teruggetrokken uit alle in 1967 bezette gebieden, inclusief het Arabische Jeruzalem. Dit moet worden gecombineerd met een oproep aan de internationale gemeenschap om de terugkeer mogelijk te maken van alle Palestijnse vluchtelingen die willen terugkeren, en hun onderkomen in de nederzettingen na de evacuatie van de zionistische kolonisten, net zoals de zionistische pioniers zich in de Palestijnse steden en dorpen vestigden. die ze in beslag namen na de Nakba van 1948 nadat ze hun oorspronkelijke bewoners hadden leeggemaakt. Alleen een dergelijk standpunt zou van een internationale erkenning van de Palestijnse staat een mijlpaal kunnen maken in de langdurige strijd tegen het zionisme, in plaats van een stap te zijn in de richting van het liquideren van de Palestijnse zaak.
Vertaald uit het Arabische origineel gepubliceerd in Al-Quds al-Arabi op 9 april 2024. Voel je vrij om het opnieuw te publiceren of in andere talen te publiceren, met bronvermelding.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren