Bron: Macska Moksha Press
Grafisch door lil-mo/Shutterstock.com
We zijn allemaal bekend met wat een ‘samenzweringstheorie’ is: een verhaal over sociale controle waarin schimmige groepen in het geheim gebeurtenissen manipuleren om hun eigen macht en winst te vergroten. Een treffende personificatie is ‘de man achter het gordijn’ in ‘The Wizard of Oz’.
Natuurlijk, daar eigenlijk zijn groepen die proberen gebeurtenissen te manipuleren tot hun eigen verrijking, zoals criminele afpersingen, politieke partijen en bedrijven, maar complottheorieën gaan verder dan deze simpele realiteit van economie en politiek; de acteurs die ze beschrijven zijn vrijwel goddelijk in hun alwetendheid en almacht: dat wil zeggen, elke gebeurtenis wordt niet alleen geïnterpreteerd in termen van hoe het deze acteurs ten goede komt, maar – hier is de kicker – hoe dat voordeel oplevert. bewijst dat deze krachten gepland en uitgevoerd de gebeurtenissen in kwestie. Op dit punt worden de verhalen inderdaad groot en verdwijnt alle logica uit het raam.
"Hoezo?“– een Latijnse uitdrukking die gewoonlijk wordt vertaald als ‘Wie heeft er baat bij?’ – is de basis van complottheorieën. En als startpunt voor het begrijpen van motivaties en relaties in een op winst gerichte samenleving is het zeker nuttig, maar het brengt je slechts tot een beperkt niveau.
Ik zou het onderscheid willen maken tussen ‘opportunisme’ en ‘orkestratie’.
Als mijn huis bijvoorbeeld in brand staat en mijn buurman mij een Franklin vraagt om zijn slang te gebruiken, is duidelijk aangetoond dat hij een hebzuchtige zoon van een geweer is, maar niet – en dit is de sleutel – die hij persoonlijk heeft ingesteld. de brand zelf. Misschien deed hij dat, misschien niet. Maar het simpele feit dat hij geld verdient met de situatie bewijst niet dat hij schuldig is: het illustreert alleen zijn opportunisme, of, zo je wilt, zijn ondernemerschap.
In een kapitalistische samenleving waar ‘geld de wereld doet draaien’ zal vrijwel elke afzonderlijke gebeurtenis de winstcijfers een boost geven iemand, en in de regel zullen meerdere partijen actief op zoek gaan naar de invalshoek ze om die specifieke persoon te zijn, of hij er nu iets mee te maken had of niet. Het is pervers, maar niet altijd duivels.
We hebben dit gezien tijdens de COVID-19-crisis, waar nog meer rijkdom dan normaal naar bekende miljardairs als Jeff Bezos, Bill Gates en Warren Buffet is gestroomd; aan minder bekende namen als Eric Yuan, oprichter/CEO van Zoom; en voor een bepaalde klasse van rijken in het algemeen. Terwijl miljoenen gewone burgers moeite hebben om hun levensbehoeften te betalen en hun gezondheidszorgdekking zijn kwijtgeraakt (die in veel gevallen in het begin al te mager was). (Forbes: Miljardairs worden rijker tijdens de COVID-19-pandemie, terwijl de meeste Amerikanen lijden)
Deze situatie is een schandaal, maar op zichzelf geen bewijs dat de pandemie door Gates is ontworpen en in gang is gezet, zoals sommigen beweren.
Bezos is eigenaar van de Washington Post, en onder zijn toezicht is de krant er niet in geslaagd belangenconflicten openbaar te maken met betrekking tot zijn eigendom van Amazon, zijn aandeel in Uber en zijn zaken met de CIA . Gezien deze feiten, en de zijne slechte behandeling van Amazon-werknemers tijdens de pandemieHet zou je vergeven kunnen worden als je de WaPo-verhalen over het belang van het voortzetten van de lock-down naast je neerlegt, aangezien het beleid tot zulke grote stijgingen van de Amazon-verkopen heeft geleid. In dit specifieke geval is de doeltreffendheid van lock-downs echter overvloedig bewezen door talloze voorbeelden over de hele wereld tijdens deze pandemie, en door talloze andere in de historische geschiedenis. Verdient WaPo scepticisme? Hel ja. Maar hebben ze het mis wat betreft lock-downs? Nee.
Wat we moeten toepassen is nuance, mijn vrienden. Nuance.
Ik zou hier graag willen zeggen dat ik op cultureel vlak zeer reële zorgen heb over de manier waarop de grofheid van het bedrijfsopportunisme doorsijpelt en de rest van ons infecteert. We lopen het gevaar het leven te gaan zien als een ‘hond eet hond wereld’ waarin ‘hebzucht goed is’ en ‘iedereen het voor zichzelf doet’, terwijl we in werkelijkheid waarschijnlijker zijn een intrinsiek coöperatieve soort. Dit is ook waar de media een rol spelen bij het vervaardigen van onze perceptie van de werkelijkheid, zowel met hun berichtgeving als via entertainment. We moeten 24/7 op onze hoede zijn voor dit soort onzin.
Wat mij uiteindelijk het meest stoort aan complottheorieën is dat het fundamenteel defaitistisch is. Er is geen hoop. Niets is echt. ‘Zij’ controleren alles. Als individuen zijn we machteloos, en in de zeldzame gevallen waarin we dat wel doen do probeer samen te werken met anderen om samen te werken, we worden gewoon gemanipuleerd. Bevrijding is onmogelijk.
Wat een somber wereldbeeld!
(En, toevallig, eentje die goed van pas zou komen bij een clandestiene elite die op zoek is naar totale controle. #justsaying)
Hoe weet ik of mijn buurman een brandstichter is? Eén manier is door middel van onderzoek, waarbij gebruik wordt gemaakt van wetenschap.
Maar je kunt niet simpelweg zeggen: “Wetenschap!” en verwachten dat het complottheorieën zal verdrijven.
Helaas voor de wetenschap is haar reputatie aangetast door een aantal factoren, waarvan sommige bizar zijn, maar sommige terecht.
Hier is een citaat. Raad eens wat voor soort persoon het zei:
“De zaak tegen de wetenschap is eenvoudig: een groot deel van de wetenschappelijke literatuur, misschien wel de helft, kan eenvoudigweg onwaar zijn. Geplaagd door studies met kleine steekproeven, kleine effecten, ongeldige verkennende analyses en flagrante belangenconflicten, samen met een obsessie voor het nastreven van modieuze trends van twijfelachtig belang, heeft de wetenschap een wending naar de duisternis genomen... De schijnbare endemiciteit van slecht onderzoeksgedrag is alarmerend . In hun zoektocht naar het vertellen van een meeslepend verhaal bewerken wetenschappers te vaak gegevens die passen bij hun favoriete theorie over de wereld. Of ze passen hypothesen aan zodat ze bij hun gegevens passen.”
Wie was het? Een anti-vaxxer? Een niet-fluoridering-freak? Een COVIDIOT?
Geen van bovenstaande. Deze woorden zijn geschreven door Richard Horton, hoofdredacteur van The Lancet, het prestigieuze Britse medische tijdschrift, in 2015. Hij doelde op een groot aantal omvangrijke schandalen die destijds aan het licht waren gekomen.
Hij neemt zelf een deel van de schuld op zich:
“Tijdschriftredacteuren verdienen ook een behoorlijk deel van de kritiek. Wij ondersteunen het ergste gedrag. Onze instemming met de impactfactor voedt een ongezonde concurrentie om een plaats in een select aantal tijdschriften te veroveren. Onze liefde voor ‘betekenis’ vervuilt de literatuur met menig statistisch sprookje. Wij wijzen belangrijke bevestigingen af.”
Aan deze kant van de vijver hebben we Dr. Marcia Angell van de Harvard Medical School, die schreef:
“Het is simpelweg niet langer mogelijk om veel van het klinische onderzoek dat wordt gepubliceerd te geloven, of om te vertrouwen op het oordeel van vertrouwde artsen of gezaghebbende medische richtlijnen. Ik heb geen plezier in deze conclusie, die ik langzaam en met tegenzin heb bereikt in de twintig jaar dat ik redacteur ben van The New England Journal of Medicine.”
(Bekijk The New York Review of Books: “Drugsbedrijven en artsen: een verhaal over corruptie.”)
Horton en Angell zijn zeker geen ‘complottheoretici’. Het zijn gerespecteerde, talentvolle mensen in de wetenschappelijke wereld en ze noemen onzin over wat ze hebben gezien. Hun woorden zouden voor elke pro-wetenschappelijke cheerleader ontnuchterend moeten zijn. Wat effectief, waardevol en zelfs ‘goed’ is aan de wetenschap is in gevaar. Het signaal loopt het risico verloren te gaan in de ruis. Het is een reëel probleem dat niet zomaar kan worden weggewuifd door mensen die ‘Plandemic’ geloven voor de gek te houden.
Het is een volkomen legitieme vraag om te vragen wie we kunnen vertrouwen.
Hier zijn bijvoorbeeld een paar gevallen waarin Amerikaanse wetenschappelijke/regelgevende instanties in gevaar zijn gebracht door bedrijfsbelangen:
- De EPA heeft voortdurend geweigerd toe te geven dat Round-Up kanker bij mensen veroorzaakt (Phys.org: De VS zullen geen labels goedkeuren die zeggen dat glyfosaat kanker veroorzaakt), en dit wordt toegeschreven aan de invloed van Monsanto, de fabrikant van het herbicide. (Bloomberg: EPA-functionaris beschuldigd van het helpen van Monsanto bij het ‘doden’ van kankeronderzoek)
- Obama verhief mensen van Monsanto en Dupont tot posities bij de USDA en de FDA. (Huffington Post: De onheilige alliantie: Monsanto, Dupont en Obama)
- De richtlijnen van de FDA zijn gedeeltelijk gedicteerd door Big Ag, wat heeft geleid tot buitensporige hoeveelheden suiker en fructose-glucosestroop in de voeding van de bevolking. (Salon: De valse voedingswetenschap van de FDA: hoe Big Food and Agriculture de echte wetenschap overtroeft – en waarom de overheid dit toestaat)
- Big Pharma voorziet de FDA van 3/4 van haar geneesmiddelenbeoordelingsbudget. (Forbes: De biofarmaceutische industrie levert 75% van het geneesmiddelenbeoordelingsbudget van de FDA. Is dit een probleem?)
- De CDC heeft te maken gehad met vragen over ethiek (The Hill: Wat is er aan de hand bij het CDC? De ethiek van zorginstellingen moet kritisch worden bekeken) en de eerste directeur van de Trump-regering voor het agentschap, Brenda Fitzgerald, nam ontslag toen bekend werd dat ze maandelijks tabaksaandelen kocht na haar afspraak. (Vox: Het schandaal dat zojuist de CDC-directeur tot aftreden dwong, uitgelegd)
Dit zijn slechts een handvol van de vele gevallen waarin het federale regelgevende apparaat is ontmaskerd vanwege hun al te gemoedelijke banden met industrieën die zij geacht worden in de gaten te houden. De "draaideur" tussen de publieke sector en het bedrijfsleven is berucht en al jaren actief. Enige scepsis ten aanzien van regeringsverklaringen is zeker gerechtvaardigd.
Het is waar dat er ook veel valse beschuldigingen tegen deze instanties worden geuit, maar – gezien de erosie van de onderwijsnormen en de daarmee gepaard gaande achteruitgang van de wetenschappelijke geletterdheid onder de bevolking – zou het nauwelijks een verrassing moeten zijn dat mensen moeite hebben om de echte schandalen van de valse te onderscheiden. Scheldpartijen en hatelijke ontslagen door pro-wetenschappelijke partizanen dragen ook niet bij aan het ophelderen van dergelijke misverstanden. Dit is geen verdomde teamsport, mensen.
Kortom: wetenschappers zijn niet onfeilbaar, de wetenschapsbeoefening is niet puur, en het beleid van de overheid is maar al te vaak gericht op winst en niet op mensen. De wateren zijn vertroebeld en vormen een perfecte omgeving voor het kweken van paranoia en verwarring in een bevolking die slecht is opgeleid en zwaar wordt gepropageerd.
Samenzweringstheorieën leiden zeker te veel van ons af, en met levens- en doodsgevolgen tijdens deze pandemie. Maar wat een effectief instrument zou kunnen zijn voor het zoeken naar waarheid – wetenschap – is vernederd door hebzucht, bedrog en (niet in de laatste plaats) ego. Het is een zeer reële tragedie en de gevolgen kunnen verschrikkelijk zijn.
Ik ben bang dat we op koers liggen om op de harde manier een aantal lessen te leren.
Aanbevolen luisteren: "Funky dollarbiljet" van Funkadelic
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren