kapduifDavid Moscrop sprak onlangs met Alex Hemingway, senior econoom en beleidsanalist op het gebied van de overheidsfinanciën, over zijn nieuwe medegeschreven rapport, Uitbreiding van het democratisch werknemerseigendom in Canada: beleidsopties en waarom dit misschien wel het moment is voor arbeid om het eigendom van de productiemiddelen te financieren.
Modellen van werknemerseigendom
David Moscrop
Waar hebben we het over als we het hebben over een democratisch geleid bedrijf?
Alex Hemingway
In essentie hebben we het over bedrijven die eigendom zijn van en gecontroleerd worden door de mensen die er werken, en niet door een beperktere groep kapitaaleigenaren. Dat kan verschillende vormen en structuren aannemen. De traditionele vorm is een arbeiderscoöperatie, een vorm van collectief eigendom. Er kan veel variatie zijn in de manier waarop deze worden uitgevoerd.
Het zou op een relatief vlakke, niet-hiërarchische manier kunnen functioneren, of het zou een meer traditionele hiërarchie kunnen hebben met managers die – en dit is een belangrijk onderscheid – gekozen en herroepbaar zijn door de rest van de werknemers. Werknemers hebben dus meer controle en delen in de waarde van wat ze produceren. In dit model worden werknemerscoöperaties meestal helemaal opnieuw gestart, maar soms worden ze ook gecreëerd door de conversie van bestaande bedrijven.
Het andere model dat ik wil benadrukken, en dat behoorlijk interessant is, heet een trust voor werknemerseigendom. Dit is een behoorlijk krachtig model waarmee een trust namens zijn werknemers een bedrijf kan verwerven. En belangrijker nog: dit gebeurt zonder dat de werknemers iets uit eigen zak betalen. In plaats daarvan komen de vertrekkende bedrijfseigenaren overeen om uitgestelde betalingen te ontvangen die over meerdere jaren uit de winst van het bedrijf komen. Daarna beginnen de winsten naar de arbeiders te vloeien.
Dit is een meer indirecte vorm van werknemerseigendom, waarbij werknemers zitting hebben in het bestuur van de truststructuur. De trust bevindt zich meer op afstand van de dagelijkse activiteiten van het bedrijf, dat in theorie op vrijwel dezelfde manier zou kunnen blijven opereren als de trustees dat zouden besluiten. In de praktijk heb je echter de neiging mechanismen voor de dagelijkse participatie van werknemers op operationeel niveau te zien ontstaan, en dat is belangrijk om de voordelen van democratisch werknemerseigendom te realiseren.
David Moscrop
Waarom komen deze modellen niet vaker voor in Canada?
Alex Hemingway
Er zijn barrières voor het creëren van democratische bedrijven die eigendom zijn van werknemers, en deze zijn in een aantal categorieën te verdelen. Het is erg nuttig om duidelijke juridische structuren te hebben die de oprichting van dit soort bedrijven mogelijk maken, dus we zijn nu net in Canada bezig met het aannemen van federale wetgeving die een vertrouwensstructuur voor werknemerseigendom in dit land zal creëren. Dat biedt dus een nieuwe mogelijkheid voor het creëren van bedrijven die eigendom zijn van werknemers. En dat komt met de vermogenswinstbelastingvoordeel voor eigenaren die aan hun werknemers willen verkopen.
Een andere, bredere reeks barrières voor werknemerseigendom is de toegang tot kapitaal. Het is duidelijk dat werknemers niet per definitie over veel kapitaal beschikken. Als ze samen een werknemerscoöperatie willen starten, zullen ze vaak merken dat banken en andere kredietverstrekkers in Canada minder bekend zijn met democratische modellen voor werknemerseigendom, omdat we er niet veel van hebben. En dat kan tot problemen leiden bij het verkrijgen van toegang tot leningfinanciering. Om dit aan te pakken hebben we beleidsinterventies nodig.
Er zijn ook collectieve actieproblemen die zich voordoen als je vanuit het niets een werknemerscoöperatie probeert op te zetten. Het starten van een bedrijf is een uitdaging, en normaal gesproken vergt het in het begin veel voorwerk van een relatief klein aantal individuen. Bedrijven die eigendom zijn van werknemers bieden dus geen kant-en-klare manier om het startende werk en de daaraan verbonden risico's te compenseren.
Ondernemers hebben een prikkel om hun bedrijf te structureren als een conventioneel bedrijf dat eigendom is van investeerders. Eén manier om deze collectieve actie-uitdaging te omzeilen, is door bestaande bedrijven om te vormen tot werknemerseigendom, in plaats van ze helemaal opnieuw op te starten. Maar een andere is het hebben van instellingen die nieuwe democratische bedrijven die eigendom zijn van werknemers kunnen helpen ondersteunen en incuberen. En dat is wat we zien in rechtsgebieden waar deze modellen bijzonder succesvol zijn geweest. Je hebt sectorale organisaties, je hebt bedrijven in de zakelijke dienstverlening die al zijn opgericht om bedrijven en coöperaties van werknemers te ondersteunen, en dat maakt het een stuk gemakkelijker om ze van de grond te krijgen. En je hebt ook publiek kapitaal dat wordt ingezet – geduldig kapitaal – om het opstarten van dit soort bedrijven vanuit financieel perspectief mogelijk te maken.
Eigendom van werknemers is goed voor iedereen
David Moscrop
Zodra een bedrijf zich heeft ontwikkeld tot een onderneming die eigendom is van en wordt gecontroleerd door de werknemers, leken er twee categorieën goederen te ontstaan. Eén daarvan betreft economische goederen voor zowel de werknemer als de samenleving als geheel, en de tweede is de inherente waarde van democratische controle over uw werkplek. Hoe zien deze goederen er in de praktijk uit?
Alex Hemingway
Wat we zien is dat bedrijven die eigendom zijn van werknemers leiden tot minder ongelijkheid in termen van lonen, grotere werkzekerheid binnen die bedrijven en hogere lonen voor de werknemers, omdat ze delen in de winst.
We zien ook dat bedrijven die eigendom zijn van werknemers meer veerkracht hebben tijdens economische recessies. Het is vaak zo dat werknemers samenkomen en ontslagen proberen te voorkomen. In die situaties zouden ze kunnen besluiten dat iedereen tijdelijk zijn uren gaat inkorten en gaat betalen om de storm te doorstaan. Er is dus die veerkrachtfactor. En als je bedrijven hebt die eigendom zijn van werknemers en die meer verankerd zijn in de gemeenschap, maken de eigenaren per definitie deel uit van die gemeenschap en zijn ze meer betrokken bij de bredere gemeenschapsbelangen.
Het is niet verrassend dat we meer arbeidssatisfactie zien bij bedrijven die eigendom zijn van werknemers; het blijkt dat vervreemd zijn van je werk in de marxistische zin niet zo goed is voor de arbeidstevredenheid. Werknemers houden ervan enige controle over hun dagelijks leven te hebben, in plaats van zich over te geven aan de grillen van een baas die geen verantwoordelijkheid draagt. En ze krijgen liever de volledige waarde voor hun werk. Het is dus niet verrassend dat als je kijkt naar de peilingen in de Verenigde StatenIn de Verenigde Staten zegt driekwart van de mensen het liefst te werken in een bedrijf dat eigendom is van de werknemers – en die voorkeur overschrijdt de partijgrenzen.
Uit economisch onderzoek blijkt ook dat bedrijven met werknemers even productief of zelfs productiever zijn dan conventionele bedrijven, als je ze eenmaal overeind hebt gehouden. En nogmaals, dat is logisch als je nadenkt over de motivatie van werknemers om bij te dragen aan een bedrijf dat echt hun eigen bedrijf is.
David Moscrop
In het rapport schrijft u: “Wij gaan er over het algemeen van uit, althans in principe, dat iedereen recht heeft op inspraak en zeker op stem in wat onze regeringen doen. Maar in de bedrijven en werkplekken die veel van onze wakkere uren beheersen. . . deze minimale democratische rechten ontbreken grotendeels.”
U wijst er ook op dat de inkomsten in het particuliere model geconcentreerd zijn bij de eigenaren, en niet bij de werknemers. Waarom zijn de werknemers en het land in het algemeen traag geweest met het prioriteren van een verschuiving naar bedrijven die eigendom zijn van en gecontroleerd worden door de werknemers?
Alex Hemingway
Ik denk dat het teruggaat op enkele van die barrières waar we het eerder over hadden. Zoals we uit de peilingen hebben gezien, bestaat er onder werknemers veel latente belangstelling voor dit soort modellen. Het is niet gemakkelijk om helemaal opnieuw te beginnen, en het is vooral niet gemakkelijk als je uit de arbeidersklasse komt en niet over het kapitaal beschikt om een bedrijf te starten. Ik denk dat het vanuit een werknemersperspectief in die zin vrij eenvoudig is.
De afgelopen jaren hebben we in Canada de opkomst gezien van de Canadian Coalition for Employee Ownership, waarvan veel bedrijfseigenaren onder haar leden zijn. Er is een deel van het kapitaal dat geïnteresseerd is in dit model. Ik denk dat veel bedrijfseigenaren die de komende jaren mogelijk met pensioen gaan, nadenken over hun opvolgingsplanning en hun bedrijf niet noodzakelijkerwijs willen verkopen aan een groot bedrijf of aan een concurrent, en dat ze misschien geen kinderen hebben die ze willen hebben. doorgeven aan of die het bedrijf willen overnemen.
Uit de enquête onder deze eigenaren blijkt dat veel van hen geïnteresseerd zijn in verkoop aan hun werknemers. Er zijn dus grote kansen in dit land voor de uitbreiding van bedrijven die eigendom zijn van werknemers. En in combinatie met de introductie van deze nieuwe juridische structuur voor vertrouwen in werknemerseigendom, zal dit conversieproces eenvoudiger en aantrekkelijker worden voor bedrijfseigenaren. Het wordt in ieder geval de komende jaren gecombineerd met een vermogenswinstbelastingvoordeel, aangezien het op dit moment slechts een tijdelijk belastingvoordeel is.
Een spook waart door Canada
David Moscrop
Het lijkt mij alsof we een kritiek punt hebben bereikt. Nu de boomers met pensioen gaan, zal er een generatiewisseling plaatsvinden in het kapitaal en de controle over bedrijven. Hoe slechten we de institutionele barrières en de psychologische barrières die verhinderen dat democratisch werknemerseigendom in bedrijven kan floreren?
Alex Hemingway
Het is een interessante vraag. Ik denk dat een deel van het antwoord verband houdt met veel van de andere vormen van strijd die nu nodig zijn, of het nu gaat om het organiseren van vakbonden of het vechten voor de herverdeling van rijkdom door middel van zoiets als een welvaartsbelasting. Een deel daarvan komt neer op het blijven opbouwen van machtscentra van de arbeidersklasse om voor dit soort prioriteiten in het politieke systeem te vechten.
Ik denk dat de grond in veel opzichten vruchtbaar is, waarvan sommige het gevolg zullen zijn van de gepensioneerde boomers, en sommige in termen van de recente beleidsontwikkelingen. Maar we bevinden ons ook in een tijdperk van extreem grote ongelijkheid. Ik denk dat er sprake is van een groeiende sociale en politieke polarisatie en desillusie over instellingen, dus ik denk dat er een opening is voor enkele fundamentele verschuivingen in de manier waarop onze economie functioneert. Het is voor veel werkende mensen geen grote stap om zich voor te stellen dat het leven beter zou zijn als ze eigenaar en controle zouden hebben over het bedrijf waarin ze werken.
In termen van hoe dit zich in de loop van de tijd afspeelt, denk ik dat een van de opwindende dingen van de introductie van de vertrouwensstructuur voor werknemerseigendom in Canada is dat we dit in korte tijd in Groot-Brittannië zeer succesvol hebben zien worden. Sinds de introductie van het model in 2016 worden er ieder jaar in dat land honderden bedrijven opgericht die eigendom zijn van werknemers. En ik denk dat de uitbreiding van die sector hopelijk zichzelf versterkend kan zijn en een nieuwe basis kan creëren voor de macht en strijd van de arbeidersklasse. complementair aan de vakbondsbeweging en sociale bewegingen.
Ik denk dat er geen twijfel over bestaat dat als het democratisch werknemersbezit in Canada op een dag een kritische massa kan bereiken, dit het grote kapitaal behoorlijk ongerust zal maken. Dus, net als elke andere strijd, komt het erop neer dat er een basis van georganiseerde macht van de arbeidersklasse is om deze in stand te houden en vooruit te helpen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren