In haar nieuwe boek Wat is er gebeurd? Hillary Clinton gaat wraakzuchtig achter Bernie Sanders aan. Ze beweert dat:

• Bernie is een verkoper van slangenolie die belachelijke beloften doet;
• Dat hij gedeeltelijk verantwoordelijk is voor Trumps ‘Crooked Hillary’-mantra; En
• Dat hij geen echte Democraat is en zich niet echt bekommert om het succes van de partij.

Tot zover de partijeenheid in een tijd van gevaar.

Bernie, de gestoorde lifter, die mooie buikspieren belooft?

Hillary maakt Bernie belachelijk omdat ze grote en naar haar mening onrealistische programma's belooft. Om haar punt duidelijk te maken beschrijft ze een scène uit de film: Er is iets met Mary:

Een gestoorde lifter komt met een briljant plan. In plaats van de beroemde ‘8 minuten buikspieren’ oefeningsroutine, gaat hij ‘zeven minuten buikspieren…’ op de markt brengen. De chauffeur, gespeeld door Ben Stiller, zegt: "Waarom geen zes minuten buikspieren?" Zo was het ook in de beleidsdebatten met Bernie. We zouden een gedurfd infrastructuurplan of een ambitieus nieuw leerlingprogramma voor jongeren voorstellen en Bernie zou in principe hetzelfde aankondigen, maar dan groter. Het ene probleem na het andere was alsof hij buikspieren van vier minuten bleef beloven, of zelfs geen minuut buikspieren. Magische buikspieren.

Dus wat had Bernie, de ‘gestoorde lifter’, te bieden?

• Terwijl Hillary aan Obamacare wilde sleutelen en haar afhankelijkheid van de particuliere verzekeringssector wilde voortzetten, riep Bernie op tot Medicare for All voor één betaler, waardoor de betrokkenheid van de verzekeringssector zou worden geëlimineerd.
• Terwijl Hillary enkele bankregels wilde aanscherpen, riep Bernie op tot het uiteenvallen van grote banken, iets wat volgens haar niet nodig was.
• Terwijl Hillary een complex plan aanbood dat de kosten van het hoger onderwijs voor sommige studenten met een lager inkomen zou verlagen, riep Bernie op tot gratis hoger onderwijs voor iedereen.

Dit was niet “hetzelfde, maar groter.” Integendeel, Sanders bood, en is nog steeds, een geheel andere visie op de relatie tussen de financiële elites en het Amerikaanse volk. Dit is niets nieuws voor Bernie, die al tientallen jaren oproept tot een sociaal-democratisch beleid, vergelijkbaar met dat in Noord-Europa, waar het hoger onderwijs en de gezondheidszorg publieke goederen zijn, grotendeels gefinancierd met zware belastingen voor de rijken.

Hillary betoogde daarentegen dat de gevestigde orde voor het grootste deel goed werkt voor het Amerikaanse volk. Dat is de reden waarom ze totaal onvoorbereid was toen Bernie’s eeuwige radicale boodschap haar duidelijk werd, omdat de meeste Amerikanen steeds meer ontsteld raakten over Wall Street en de op hol geslagen ongelijkheid. Hillary kan het voor de hand liggende niet toegeven: ze verlegde haar standpunten in de richting van Bernie toen haar campagne zag hoe goed deze kwesties weerklank vonden in de voorverkiezingen.

Bernie heeft de corrupte Hillary gecreëerd?

Omdat we het zo vaak eens waren, kon Bernie op dit beleidsterrein geen argumenten tegen mij aandragen, dus moest hij zijn toevlucht nemen tot insinuaties en mijn karakter in twijfel trekken. Sommige van zijn aanhangers, de zogenaamde Bernie Bros, begonnen mijn aanhangers online lastig te vallen. Het werd lelijk en meer dan een beetje seksistisch. Toen ik Bernie tijdens een debat uiteindelijk uitdaagde om één keer te noemen dat ik van standpunt veranderde vanwege een financiële bijdrage, kon hij niets verzinnen. Niettemin veroorzaakten zijn aanvallen blijvende schade, waardoor het moeilijker werd om de progressieven bij de algemene verkiezingen te verenigen en de weg vrij te maken voor Trumps ‘Crooked Hillary’-campagne.

Deze verontrustende passage had door haar redacteuren moeten worden verwijderd. Ten eerste herhaalt het de misleidende bewering dat Bernie geen inhoudelijk argument tegen haar kon aanvoeren en dat hij daarom zijn toevlucht moest nemen tot “insinuaties en het in twijfel trekken” van haar karakter. Vervolgens betwist ze zijn karakter door te suggereren dat zijn campagne op de een of andere manier ‘meer dan een beetje seksistisch’ was vanwege wat een heel klein deel van zijn aanhangers tegen haar aanhangers zei. Vervolgens verwart ze met opzet haar e-mail-/serverprobleem met haar Wall Street-probleem. Ze lijkt gemakshalve vergeten te zijn dat het ‘Lock her up’-gezang voortkwam uit de aanval van Trump op haar e-mails, en niet uit haar toespraken op Wall Street.

Zoals we allemaal weten, heeft Sanders de e-mailkwestie van de agenda gehaald toen hij in hun eerste debat de beroemde uitspraak deed: “Het Amerikaanse volk is het beu om over jouw verdomde e-mails te horen!”

Maar het aannemen van 675,000 dollar van Goldman Sachs voor drie toespraken was inderdaad een belangrijk twistpunt: “Als minister Clinton 225,000 dollar krijgt betaald voor elke individuele toespraak tot Wall Street en Goldman Sachs, dan moeten dat wel een paar geweldige toespraken zijn! En als ze zo geweldig zijn, dan zou ze ons ze echt moeten laten zien, ‘zei Sanders herhaaldelijk.

Geschreven als een echte Wall Street-democraat

De kwestie van de betaalde toespraken gaat niet over ‘Crooked Hillary’. Het gaat veeleer over de ziel van de Democratische Partij. Het levert een gigantische lakmoesproef op die de partij in twee soorten mensen verdeelt: degenen die denken dat het oké is om honderdduizenden dollars van Wall Street in hun zak te steken, en degenen die denken dat dat een heel slecht idee is. Eigenlijk is de kloof zelfs nog fundamenteler: die tussen degenen die geloven dat op hol geslagen ongelijkheid niet zo'n groot probleem is, en degenen die het zien als een kernprobleem van wat onze samenleving scheelt.

Hillary kan gewoon niet geloven dat iemand ooit zou kunnen denken dat het wegnemen van dat geld van Wall Street haar positie zou veranderen. Ze heeft absoluut gelijk omdat ze het al eens is met de fundamentele uitgangspunten die ervoor zorgen dat Wall Street ten koste van ons kan floreren. De Clintons hebben Wall Street met grote passie gedereguleerd. Ze zagen er niets mis mee om grote banken, hedgefondsen en private equity-bedrijven te helpen nog groter en roekelozer te worden. In plaats daarvan beschouwden zij Wall Street als een belangrijke motor van de welvaart voor Amerika. Zelfs de grote crash van 2007-08 veranderde hun perceptie niet echt.

Bovendien zien Hillary en Bill er helemaal niets verkeerds in om zo snel mogelijk veel geld te verdienen. Hun fortuin is met meer dan $100 miljoen toegenomen sinds Bill zijn ambt verliet. En Hillary heeft ruim 9 miljoen dollar aan toespraken binnengehaald sinds ze de regering-Obama verliet.

Hillary accepteerde graag 225,000 dollar per toespraak van Wall Street – bijna vijf keer zoveel als wat de gemiddelde werknemer in een jaar verdient – ​​omdat ze vond dat dit haar toekomt. Zij en Bill gingen rechten studeren bij velen die nu tot de financiële elites behoren. Ze zijn sociaal verweven. Het drong nooit tot Hillary door dat het slechte optiek zou kunnen zijn om al dat geld van Wall Street af te pakken nadat de miljardairs onze economie hadden laten crashen.

Ze is niet de enige. De Democratische Partij zit boordevol spelers wier voornaamste doel in het leven is om het goed te doen door goed te doen. Ja, ze hebben sympathie voor progressieve doelen, maar ze willen net zo veel, zo niet meer, rijker en rijker worden.

Bernie en zijn aanhangers staan ​​veel wantrouwiger tegenover de vermogensaccumulatoren en hun facilitators. Ze beschouwen onze regering als een regering die zich richt op de rijken en een grote bijdrage levert aan de op hol geslagen ongelijkheid. Dit is niet zomaar een klein probleem dat kan worden weggenomen door de barrières voor opwaartse mobiliteit weg te nemen, de tarieven voor studieleningen te verlagen en winstgevende publiek-private partnerschappen in arme gemeenschappen op te zetten. Op hol geslagen ongelijkheid is een kernprobleem dat volledig verweven is met raciale rechtvaardigheid en armoede op het platteland en in de stad. Dit moet worden teruggedraaid door middel van programma’s die een halt toeroepen aan de ‘financial strip-mining’ van onze economie door geld van Wall Street naar Main Street te verplaatsen, zoals belastingen op financiële transacties, door een einde te maken aan de maas in de ‘carved interest’, door het instellen van publieke banken en door een breed scala aan anti-Wall Street-beleid dat bedrijfsdemocraten verafschuwen.

In plaats daarvan zijn Hillary en de Democraten er gemakshalve van overtuigd dat je Wall Street-geld moet aannemen om te kunnen concurreren. Hier is haar rechtvaardiging: “Er bestaat altijd het gevaar dat we te veel tijd besteden aan het werven van donoren vanwege ons krankzinnige campagnefinancieringssysteem.” Ze vermeldt niet dat Bernie haar zelfs binnen dat ‘krankzinnige’ systeem heeft overtroffen met miljoenen donaties van gemiddeld $27.

Bernie is een socialist, geen democraat!

Hillary is zich terdege bewust van de fundamentele kloof tussen Bernie’s aanval op de op hol geslagen ongelijkheid en de verwikkelingen van de elite binnen de partij. Ze weet dat hij en zijn handlangers geen partij willen die een springplank is naar welvaartsverbetering voor enkelingen. Dat is misschien de reden waarom ze meer dan bereid lijkt om hen uit de Democratische Partij te zetten:

“Maar hij is geen Democraat – dat is geen laster. Dat is wat hij zegt. Hij deed niet mee aan de race om ervoor te zorgen dat een Democraat het Witte Huis wint, maar om de Democratische Partij te ontwrichten.”

Hillary heeft volkomen gelijk. Het doel van progressieven zou moeten zijn om de Democratische Partij te ontwrichten. We hebben een partij nodig die de op hol geslagen ongelijkheid kan bestrijden in plaats van deze te vergroten en ervan te profiteren. We hebben een partij nodig die vrij is van faciliterende financiële en zakelijke elites. We hebben een partij nodig die uitsluitend afhankelijk is van de bijdragen van velen en niet van de rijken. Tenzij dat snel gebeurt, zullen de Democraten blijven falen.

Waarom nu de Berniecraten aanvallen?

Het is duidelijk dat Hillary niet geïnteresseerd is in het spelen van taarten ter wille van de partijeenheid in het tijdperk van Trump. Schroef dat. Ze heeft rekeningen te vereffenen.

Zij en haar vertrouwelingen wisten ongetwijfeld dat deze passages de volgelingen van Bernie boos zouden maken. Het zou de kans nog kleiner maken dat we iets te maken willen hebben met een politieke partij die door haar vleugel wordt gecontroleerd. En dat is volgens mij haar punt. Ze wil de onruststokers zuiveren. Ze verlangt naar de dagen dat zij en Bill konden dineren met Alan Greenspan en de superrijken, en niemand het merkte of er iets om gaf. Maar de financiële crash, Occupy Wall Street, Elizabeth Warren en vervolgens Bernie en zijn gepassioneerde volgelingen zetten een enorme druk op de gezellige relaties tussen Democratische functionarissen en financiële elites.

Zoals Hillary duidelijk maakt, is het veel gemakkelijker om de radicale hervormers aan te vallen dan om radicale hervormingen door te voeren.

Les Leopoldwerkt de directeur van het Labour Institute in New York samen met vakbonden, arbeiderscentra en gemeenschapsorganisaties om een ​​nationale economische educatieve campagne op te zetten. Zijn nieuwste boek, Op hol geslagen ongelijkheid: een activistische gids voor economische rechtvaardigheid (oktober 2015), is een tekst voor die inspanning. De gehele opbrengst gaat naar deze educatieve campagne. (Like graag de Pagina op hol geslagen ongelijkheid op Facebook.) Zijn vorige boek is De plundering van Amerika: hoe Wall Street’s fantasiespel onze banen, pensioenen en welvaart verwoestte, en wat we eraan kunnen doen (Chelsea Groen/2009).