De voormalige zogenaamde ‘interim-president’ van Venezuela, Juan Guaidó, had nauwelijks een woord gezegd tijdens een evenement in het Wilson Center in Washington, DC voor een groep activisten sprongen van hun stoelen om de extreemrechtse oppositiefiguur te confronteren en aan de kaak te stellen. Onder hen was Leonardo Flores, een Venezolaanse politieke analist en activist die in de Verenigde Staten woonde.
“Juan Guaidó, je bent een leugenaar, een dief, keer terug naar Venezuela om voor de rechter te verschijnen!” schreeuwde Flores in het Spaans voordat hij zichzelf in het Engels herhaalde.
De Guaidó-vriendelijke menigte, waaronder opmerkelijke Venezolaanse oppositieactivisten en sympathisanten, schreeuwde terug. Onder hen was David Smolansky, een lid van Guaidó's Popular Will-partij, die zich door de verstoring de overhand liet krijgen en ervoor koos zichzelf als uitsmijter op te treden en een van de demonstranten met geweld te verwijderen, een man die veel ouder en kleiner was dan hijzelf. Smolanski greep de activist en probeerde hem in een wurggreep te stoppen voordat iemand in de evenementenhal verschillende keren zijn naam riep in een poging hem tot bedaren te brengen.
Binnen Venezuela zegt Flores dat extreemrechtse figuren als Guaidó en Smolansky voorzichtig zijn met waar ze in het openbaar optreden, uit angst dat ze te maken krijgen met de toorn van Venezolanen die hun gewelddadige methoden van regimeverandering afwijzen. Popular Will is de partij van de extreemrechtse activist Leopoldo López, die momenteel in ballingschap verkeert nadat hij op de ochtend van 30 april 2019 zijn huisarrest ontvluchtte, toen hij en Guaidó een mislukte militaire staatsgreep leidden. López was onlangs ook in Washington, waar hij in maart getuigde voor de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen riep op tot uitbreiding van de sancties over Venezuela, die al wijdverbreide ontberingen voor het Venezolaanse volk hebben veroorzaakt.
In Washington voelden deze figuren van extreemrechts in Venezuela zich echter veilig om vrijwel overal hun gezicht te laten zien. Het is tenslotte nog maar een paar jaar geleden dat Guaidó werd uitgenodigd om de State of the Union bij te wonen, waar hij een staande ovatie ontving, met applaus van zowel de Democraten als de Republikeinen.
Waarom rollen de VS de rode loper uit voor Juan Guaidó?
“Dit was echt de eerste keer dat we de kans kregen om de confrontatie aan te gaan met een van de Venezolaanse oppositiemensen in DC en we vonden dat we echt moesten profiteren, want wanneer Guaidó naar DC komt, is het alsof hij de rode loper voor hem uitrolt en hij hoort geen enkele stem die het niet eens is met zijn zogenaamde interim-regering of die het niet eens is met zijn plannen om de Venezolaanse regering omver te werpen en het Venezolaanse volk aan deze vreselijke sancties te onderwerpen”, vertelde Flores. Truthout.
Juan Guaidó kwam voor het eerst op de voorgrond in 2019 toen hij zichzelf uitriep tot interim-president van Venezuela op basis van een twijfelachtige lezing van de Venezolaanse grondwet. Leden van de oppositie en hun Amerikaanse bondgenoten voerden aan dat het presidentschap “vacant” was en daarom moest worden opgevuld door de toenmalige president. voorzitter van de Nationale Assemblee. Ondanks sterke diplomatieke steun van de VS slaagde Guaidó er niet in zijn staatsgreep te consolideren en slaagde hij er niet in Maduro te verdrijven.
Guaidó's lezing in het Wilson Center op 3 mei, aangekondigd als ‘De Strijd om de Democratie in Venezuela’, viel toevallig samen met de driejarige verjaardag van een mislukte invasie van huurlingen in Venezuela, bekend als Operatie Gideon, gesteund door Guaidó en zijn politieke bondgenoten, die probeerden te infiltreren in de strijd om de democratie in Venezuela. land via Colombia met als doel president Maduro gevangen te nemen of te vermoorden.
“We hebben vier jaar gehad waarin Guaidó nu opriep tot meer sancties, tot een militaire invasie, tot staatsgrepen; proberen te doen wat hij kon om de democratisch gekozen en legitieme regering van Venezuela omver te werpen”, aldus Flores.
“Het is duidelijk dat hij het land heeft verraden.”
Flores benadrukt de steun van Guaidó voor Operatie Gideon Dit is een van de vele redenen waarom hij zich genoodzaakt voelde de oppositiefiguur te vertellen dat hij naar Venezuela moest terugkeren om daar voor de rechter te verschijnen. Guaidó glipte vorige maand het land uit en kwam zonder toestemming Colombia binnen, wat een potentiële hoofdpijn veroorzaakte voor de Colombiaanse president Gustavo Petro. Hij beweerde dat hij naar Colombia was gereisd om deel te nemen aan een internationale conferentie over Venezuela, georganiseerd door Petro, maar zowel de Venezolaanse regering als de oppositie werden opzettelijk uitgesloten van de activiteiten van die dag om de focus te houden op het opbouwen van een regionale consensus over oplossingen voor de politieke crisis in Venezuela. Met de steun van de VS en vergezeld van Amerikaanse agenten vluchtte Guaidó vervolgens naar Miami.
Guaidó's zelfopgelegde ballingschap naar de VS is niet verrassend. In december, zijn collega-oppositiepolitici zijn status ingetrokken als de zogenaamde ‘interim-president’. Hoewel hij nooit enige echte autoriteit in Venezuela heeft gehad, was zijn afzetting niettemin een klap voor Guaidó en zijn Popular Will-partij.
De stem om Guaidó af te zetten als ‘interim-president’ werd uitgebracht door leden van de inmiddels ter ziele gegane Nationale Vergadering, die voor het eerst in 2015 werden gekozen en wier ambtstermijn in 2020 afliep, vervangen door een nieuwe vergadering die in 2020 werd gekozen. Nog in januari hebben de VS Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft officieel het besluit van de Nationale Vergadering uit 2015 gesteund om haar bevoegdheden eenzijdig uit te breiden.
Celina della Croce, directeur publicaties bij Tricontinental: Institute for Social Research, noemde de Amerikaanse steun voor de ter ziele gegane Nationale Vergadering ‘buitengewoon hypocriet’, gezien het feit dat de VS verklaringen bewerend dat haar beleid wordt gedreven door een belang in de bevordering van de democratie in Venezuela.
De VS hebben economische motieven voor hun sancties tegen Venezuela
Het Amerikaanse beleid ten aanzien van Venezuela en de politieke belangen van de oppositie zijn diep met elkaar verweven. Sinds de verkiezing van Hugo Chávez in 1998 staat Washington op gespannen voet met de leiding in Caracas en steunt het pogingen tot regimeverandering, waaronder steun voor de staatsgreep van 2002 die Chávez kortstondig van de macht verdreef voordat hij werd hersteld nadat massamobilisaties loyale veiligheidstroepen hadden geïnspireerd om red de toenmalige president.
Della Croce stelt dat de Amerikaanse inmenging in Venezuela voortkomt uit de belangstelling van beleidsmakers om de toegang tot de enorme natuurlijke hulpbronnen van het land veilig te stellen. Venezuela beschikt over de grootste bewezen oliereserves ter wereld.
“Ze weten dat ze onder de oppositie veel meer geluk zouden hebben als het gaat om toegang tot Venezolaanse olie en Venezolaans goud”, vertelde della Croce. Truthout.
De sancties tegen Venezuela werden voor het eerst ingevoerd in 2015 onder de regering-Obama. De Amerikaanse sancties en pogingen tot regimeverandering in Venezuela werden echter dramatisch uitgebreid tijdens de regering van Donald Trump.
Onder Trump waren de VS een drijvende kracht achter de pogingen om regionale regeringen Guaidó en zijn zogenaamde ‘interim-regering’ te laten erkennen; de VS bevroor Venezolaanse fondsen en nam bezittingen in het buitenland in beslag, waardoor de controle daarover werd overgedragen aan de extreemrechtse oppositie; het ministerie van Financiën implementeerde wat neerkwam op een blokkade van de olie-industrie, waardoor Venezuela wordt belet zijn belangrijkste exportproduct op de internationale markten te verkopen; en het legde een waslijst aan sancties op die het vermogen van bedrijven om zaken te doen in Venezuela ernstig beperkten.
Deze reeks maatregelen werd bekend als de ‘maximale druk’-strategie, een strategie gericht op het creëren van massale lijden om de uittreding van Maduro uit de macht te bespoedigen.
Biden heeft de schadelijke ‘maximale druk’-strategie tegen Venezuela voortgezet
Toen de Democraten na de verkiezingen van 2020 terugkeerden naar het Witte Huis, gaf het team van president Joe Biden aan geïnteresseerd te zijn in een herziening van het Amerikaanse beleid ten aanzien van Latijns-Amerika. Drie jaar later is het Amerikaanse beleid ten aanzien van Venezuela echter grotendeels onveranderd gebleven. Na het uitbreken van het conflict in Oekraïne leken de VS en Venezuela op weg naar ontspanning, waarbij twee Amerikaanse delegaties op hoog niveau naar Caracas reisden om collega's in Venezuela te ontmoeten. Deze bijeenkomsten leverden slechts bescheiden resultaten op, waarbij de Amerikaanse sancties tegen Venezuela stevig van kracht bleven.
Della Croce zegt dat het juist zou zijn om te beweren dat het Witte Huis van Biden de strategie van “maximale druk” met betrekking tot Venezuela heeft gehandhaafd en dat zijn regering de verantwoordelijkheid moet nemen voor de effecten die het Amerikaanse beleid op de Venezolaanse bevolking heeft gehad.
In een recent onderzoek van de Venezolaanse econoom Francisco Rodríguez voor het Center for Economic and Policy Research, een vooruitstrevende DC-gebaseerde denktank, werd gekeken naar de gevolgen van economische sancties over de levensstandaard in de doellanden. Rodríguez' analyse van 32 onderzoeken over deze kwestie concludeerde dat uit 30 van deze onderzoeken bleek dat “sancties negatieve effecten hebben op uitkomsten variërend van inkomen per hoofd van de bevolking tot armoede, ongelijkheid, sterfte en mensenrechten.”
De dodelijke gevolgen van sancties zijn iets waar Hector Figarella, een activist bij het Anti-imperialistische Actiecomité, persoonlijk bekend mee is. Figarella zegt dat hij meerdere familieleden heeft verloren als gevolg van de Amerikaanse sancties. In 2017 stierf zijn vader aan een bloedstolsel in zijn hart, een dood die gemakkelijk te voorkomen zou zijn geweest als hij toegang had gehad tot anticoagulantia, maar die waren niet beschikbaar vanwege sancties tegen het land die medicijnen schaars maken.
Figarella nam onlangs deel aan een protest buiten het kantoor van congreslid Jim McGovern in Northampton, waarbij hij er bij hem op aandrong een brief aan president Biden te ondertekenen waarin werd opgeroepen tot beëindiging van de sancties tegen Cuba en Venezuela. McGovern was een van de weinige Amerikaanse wetgevers proberen te veranderen Het Amerikaanse beleid ten aanzien van Venezuela, nadat het al verschillende brieven aan Biden had geschreven met het verzoek de sancties op te heffen. Zich bewust van de verwoestende gevolgen die de sancties hebben gehad voor zijn land en zijn familie, zegt Figarella dat hij graag zou zien dat McGovern meer doet om de druk op Biden te houden.
Amerikaanse sancties tegen Venezuela escaleren de migrantencrisis
Activisten in de hele VS die een einde willen maken aan de sancties worden gemotiveerd door een gevoel van urgentie, niet alleen vanwege de humanitaire tol die ze hebben op de bevolking van het land, maar ook omdat ze een verschuiving in het politieke landschap waarnemen die een verandering in het Amerikaanse beleid ten aanzien van de sancties mogelijk zou kunnen maken. Venezuela.
Enerzijds heeft de regio een aanzienlijke politieke verandering ondergaan. Veel van de rechtse, VS-vriendelijke regeringen in Latijns-Amerika die Guaidó steunden, zijn weggestemd en vervangen door progressieve en linkse leiders die eraan werken om de diplomatieke en economische banden met Caracas te herstellen. Door deze verandering zijn de VS grotendeels uit de pas gelopen met de overgrote meerderheid van de gekozen leiders in Latijns-Amerika.
Aan de andere kant is een van de gevolgen van de economische crisis, aangewakkerd door de sancties, een massale uittocht geweest van mensen uit Venezuela die vonden dat ze geen andere keuze hadden dan te vertrekken en elders kansen te zoeken. Hoewel velen van hen ervoor hebben gekozen zich te hervestigen in landen in de hele regio, heeft de zuidgrens van de VS een grote verandering te zien gegeven grote toestroom van Venezolaanse migranten en vluchtelingen.
Figarella vertelt Truthout dat zelfs conservatieve leden van het Congres in de VS de impact van de sancties op de migrantencrisis hebben erkend.
“Tijd is momenteel van cruciaal belang om druk uit te oefenen op de regering-Biden. We moeten ervoor zorgen dat leden van het Congres op de regering leunen en druk uitoefenen op de regering, en eisen dat deze wrede en illegale sancties worden opgeheven”, aldus Figarella. “Het klimaat lijkt rijp voor verandering, voor een nieuw beleid ten aanzien van Venezuela.”
Het opheffen van de sancties zal druk van de basis vereisen
Onlangs heeft een groep van 21 Democratische Congresleden een brief ingediend bij president Biden, waarin zij hem daartoe aanspoorden sancties opheffen over Venezuela en Cuba om de toegenomen migratie naar de Amerikaanse grenzen te stoppen, hoewel die brief weerstand kreeg van conservatieve democraten als senator Bob Menéndez.
Amerikaanse functionarissen hebben ook beweerd dat ze een oplossing willen die door de politieke actoren van Venezuela wordt onderhandeld. Vertegenwoordigers van de Venezolaanse regering en oppositie hebben deelgenomen aan gesprekken georganiseerd door Mexico om een gemeenschappelijke agenda vast te stellen en consensus te bereiken over het raamwerk voor grondwettelijk verplichte presidentsverkiezingen in 2024. Een belangrijke doorbraak aan de onderhandelingstafel was een overeenkomst om een fonds op te richten met daarin 3.2 miljard dollar in Amerikaanse valuta, te beheren door de Verenigde Naties en afkomstig uit bevroren Venezolaanse tegoeden in het buitenland, die zouden worden gebruikt om te voorzien in enkele van de meest urgente sociale behoeften van het land, zoals het herstel van de infrastructuur en investeringen in de ziekenhuizen en ziekenhuizen van het land. scholen. Ondanks dat ze in november een akkoord hadden bereikt, gaven de VS eindelijk te kennen dat dit wel het geval zou zijn het geld vrijgeven op mei 18.
Een van de gevolgen van de door sancties aangewakkerde economische crisis is een massale uittocht van mensen uit Venezuela.
Leonardo Flores schrijft de vertraging bij het vrijgeven van de fondsen toe aan de Amerikaanse steun aan de oppositie. Hij stelt dat de fondsen “een onmiddellijk materieel voordeel dat kan worden gemeten” zouden opleveren voor het Venezolaanse volk.
“Dus ze willen deze verbeteringen niet zien in het dagelijkse leven van Venezuela in de aanloop naar de verkiezingen van 2024, omdat elke vorm van verbetering de regering-Maduro met de eer zal opeisen. En terecht, want dit is geld waar de Venezolaanse regering van tevoren toegang toe zou hebben gehad als het niet überhaupt door de Verenigde Staten was bevroren”, vertelde Flores. Truthout.
Activisten waren teleurgesteld toen ze zagen dat Amerikaanse functionarissen Guaidó opnieuw omhelsden tijdens zijn bezoek aan Washington in mei. Flores beschouwt het als een bewijs van Washingtons koppigheid en onwil om toe te geven dat het verkeerd was.
Wijzend op de steun van de oppositie voor gewelddadige inspanningen om het regime te veranderen, zegt Figarella dat de karakterisering van mensen als Guaidó als voorstanders van mensenrechten en democratie ‘lachwekkend’ is.
Flores stelt dat mensen in de VS al tientallen jaren ‘gedupeerd’ worden over de aard van de Venezolaanse oppositie. Volgens Flores is de oppositie verre van de voorstanders van de mensenrechten en de democratie zoals Amerikaanse politici en experts beweren dat ze zijn, maar in plaats daarvan houdt ze zich bezig met het veiligstellen van de macht met alle mogelijke middelen.
Hij geeft ook toe dat het een “zware strijd” zal worden om een verandering in het Amerikaanse beleid te bewerkstelligen, maar is het ermee eens dat er momenteel een politieke opening is.
Celina della Croce van haar kant betoogt dat inwoners van de VS het huidige Amerikaanse beleid in Latijns-Amerika niet zouden steunen als ze wisten welke schade het feitelijk veroorzaakte, maar dat het veranderen van de gedachten van mensen een organisatie van de basis vereist. Ze stelt dat mensen, te midden van de toenemende ongelijkheid en armoede in de Verenigde Staten, inspiratie kunnen putten uit de vastberadenheid van het Venezolaanse volk om hun soevereiniteit te verdedigen en een economisch model te ontwikkelen dat de mens op de eerste plaats zet.
Hector Figarella zegt dat hij gelooft dat Venezuela zou ‘bloeien’ als het wordt bevrijd van sancties.
“Ik denk dat het een nieuw begin zou zijn, een wedergeboorte. Het opheffen van de sancties zou het mogelijk maken dat de Venezolaanse socialistische revolutie daadwerkelijk werkelijkheid wordt, zodat het een betere toekomst voor het Venezolaanse volk zou kunnen opbouwen, een toekomst met zelfbeschikking, zonder Amerikaanse inmenging”, concludeerde Figarella.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren