De Europese Unie voert oorlog tegen vluchtelingen.
De extreemrechtse regering van Italië heeft onlangs een noodtoestand en de poorten hermetisch afgesloten. De andere EU-lidstaten kijken de andere kant op.
In februari de leiders van de 27 EU-landen overeenstemming bereikt over strengere maatregelen om ‘illegale migratie’ aan te pakken. Dit omvat vooral de wederzijdse erkenning van uitzettingsbesluiten en asielafwijzingen en de versterking van de grensbescherming, zoals nieuwe infrastructuur, meer toezichtcapaciteiten en betere uitrusting voor het Europees Grens- en Kustwachtagentschap, Frontex.
Ondertussen spoelen de dode lichamen van mensen die hulp zoeken aan op de Europese kusten. Volgens de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de VN, Volker Türk, sinds 2014 meer dan 26,000 mensen zijn gestorven of vermist terwijl ze de Middellandse Zee overstaken.
Dit is zeker een aanzienlijke onderschatting van de werkelijke tol. Het onderzoeksproject “Migrantenbestanden”, schatte dat van 2000 tot 2014 tot 80,000 mensen ontvluchten hun land alleen al in de zee stierven – bovendien zouden er minstens evenveel slachtoffers zijn die omkwamen van de dorst in de woestijn, van de honger of van moord. En dan zijn er degenen die geweld of verkrachting meemaken, waaronder kinderen.
De oorlog van de EU tegen vluchtelingen is niet vandaag begonnen. Het begon op zijn laatst met de militaire tragedies op de Balkan in de jaren negentig. Destijds probeerden veel mensen te vluchten naar West-Europese landen.
In 1993 werd de Duitse asielwet ontmanteld, inclusief een wijziging van de basiswet, om zichzelf te ‘beschermen’ tegen degenen die uit het voormalige Joegoslavië vluchten. Tot dan toe werd iedere politiek vervolgde persoon die Duits grondgebied bereikte beschermd. Na de historische omslag kon iedereen die via een zogenaamd veilig derde land het land binnenkwam, geen beroep meer doen op het asielrecht. Nu, Duitsland, vaak aangeduid als de Europese ‘krachtcentrale’ heeft de meest restrictieve asielwetgeving van alle EU-lidstaten.
Bovendien creëerde de EU onder leiding van het kantoor van de Duitse bondskanselier de zogenaamde Verdrag van Dublin, dat in 1997 in werking trad. Met dit akkoord werden landen aan de buitengrenzen van de EU verplicht mensen op te nemen die naar Europa kwamen op zoek naar asiel.
Dit systeem houdt migranten min of meer weg uit de welvarende noordelijke landen, terwijl de situatie voor vluchtelingen in de armere zuidelijke landen verslechtert. Vluchtelingen zitten nu vast in de grensstaten die hen slecht behandelen of heen en weer worden geduwd tussen de lidstaten. Het ontwerp van het Dublin-systeem is daar duidelijk op gericht vluchtelingen demoraliseren en ze afweren.
Tegelijkertijd maakte de EU zogenaamde “portier aanbiedingen” met Turkije, Libië en andere Afrikaanse landen. In het kader van dergelijke overeenkomsten werkt de EU samen met autocratische regimes om vluchtelingen in hun land tegen te houden, hen terug naar zee te duwen, in gevangenissen te plaatsen en terug te deporteren, terwijl de regimes in ruil daarvoor hulp en geld ontvangen. Op deze manier zijn vluchtroutes naar het continent geblokkeerd en gecriminaliseerd door verschillende echte en virtuele muren. Sindsdien zijn er feitelijk geen veilige en legale manieren meer voor migranten om de EU binnen te komen.
Angela Merkel, destijds de Duitse bondskanselier, vatte de afstotingsstrategie samen in een toespraak voor de Bertelsmann Stichting in 2009 toen zij bekend dat de Duitse regering ook deelnam aan de “strijd tegen vluchtelingen” – ze had moeten zeggen: het was Berlijn dat de blokkade in de EU afdwong in overeenstemming met haar belangen.
Terwijl Duitsland vervolgens “geprofiteerd” Door de aangescherpte Dublinprocedure (door een steeds lagere instroom van vluchtelingen en hoge compensatiebetalingen, die onder alle lidstaten worden verdeeld op basis van hun absolute vluchtelingenaantallen uit een EU-fonds), stond de Duitse regering werkeloos toe als vluchtelingenbescherming in de belangrijkste ontvangende landen van de EU aan de buitengrenzen, zoals Griekenland en Italië, steeds verder uitgehold.
Met zijn diverse beperkende, afwerende en afsluitende maatregelen is het rijkste continent ter wereld, met een half miljard mensen, erin geslaagd zich relatief succesvol te isoleren van de meerderheid van degenen die uit het zuiden van de Middellandse Zee op zoek zijn naar bescherming. In ruim dertig jaar heeft ‘Fort Europa’ slechts enkele perioden van crisis gekend, zoals in 30/2015.
Destijds bereikte de situatie van miljoenen Syriërs, Afghanen, Irakezen en Jemenieten die op de vlucht waren voor oorlogen en vernietiging een extreem dieptepunt. De vluchtelingenkampen in de regio waren overvol en er was een tekort aan voedsel en medicijnen onderdekking door de UNHCR-donorlanden. En buurlanden als Libanon of Turkije waren niet meer in staat of bereid om het zware werk te doen. Degenen die bescherming zochten, begonnen naar het noorden te trekken.
Maar zou op zijn minst niet het principe van causale verantwoordelijkheid van toepassing moeten zijn? De oorlogen van de VS en hun Europese bondgenoten in het Midden-Oosten, de Syrische oorlog en de steun van dictators en autoritaire regimes door het Westen creëerden de omstandigheden waaruit veel migranten vluchten – zoals de VS or Duits wapenleveringen aan de door Saoedi-Arabië geleide oorlog in Jemen. Deze verwoestingen veroorzaakten vluchtelingencrisis na vluchtelingencrisis, terwijl de muren van Europa steeds hoger werden.
Er werden ook echte muren gebouwd, nog voordat Donald Trump aan de zijne begon te werken “grote, mooie muur” – waarvoor hij verontwaardiging kreeg van liberalen in Europa. Op de Turkse grens met Syrië en Iran staat een betonnen muur van honderden kilometers lang en drie meter hoog was klaar in 2018, waarop prikkeldraad werd gespannen. De EU heeft de Turkse grenswachten uitgerust met beveiligings- en bewakingstechnologie ter waarde van € 80 miljoen.
Mensen zijn mishandeld aan de grens, gedood en terug gedeporteerd naar oorlogsgebieden, zonder acht te slaan op het internationale vluchtelingenrecht.
Het resultaat: systematische schendingen van de mensenrechten. Tegenwoordig worden vluchtelingen door de EU vastgehouden in concentratiekampen in Griekenland, ondanks sterke bezwaren van mensenrechtenorganisaties. Velen verdrinken in de Middellandse Zee, omdat boten illegaal terug de zee op worden geduwd.
Meer dan 100 miljoen zoeken bescherming
Dit alles kan worden verzacht of beëindigd. Deskundigen en NGO’s wijzen al tientallen jaren op de oplossingen: veerboten voor vluchtelingen, redelijk geregeld samenwerking en distributie afhankelijk van de capaciteiten van landen, het ontmantelen van barrières, geen vuile deals met autocraten, internationalisering van het asielbeheer en de zorg voor degenen die bescherming zoeken, harmonisatie van normen voor vluchtelingenzorg en asielaanvragen.
Bovenal moeten de oorzaken van de vlucht worden aangepakt. Er is genoeg lippendienst van de regeringsleiders, maar er komt geen actie.
Maar hoe zit het met de media en politici aanroepen van een “maximale last” die staten ervan weerhoudt meer te doen? Zijn er geen grenzen aan barmhartigheid? De waarheid is: we zouden veel meer kunnen doen. We beschikken over enorme capaciteiten en middelen. Het is een kwestie van politieke wil, zoals vluchtelingenorganisaties terecht opmerken.
Terwijl de mondiale vluchtelingenaantallen alleen al in de afgelopen tien jaar zijn verdubbeld en nu de droevige situatie hebben doorbroken 100 miljoen record, EU-landen hebben bescherming geboden aan 3 miljoen vluchtelingen in deze periode tot eind 2021.
Maar laten we niet vergeten wat Kenneth Roth, voormalig uitvoerend directeur van Human Rights Watch, zei in 2015 toen het alarm door Europa raasde over een “tsunami” van wanhopige vluchtelingen die binnenstroomden. “Deze ‘golf van mensen’ lijkt meer op een straaltje als je kijkt naar de poel die het moet absorberen,” zei hij.
Roth heeft gelijk: de EU is een extreem welvarende regio met 500 miljoen mensen die de afgelopen vijftien jaar letterlijk biljoenen heeft uitgegeven om banken en bedrijven te redden. Bijvoorbeeld na de financiële crisis de Europese Commissie goedgekeurd 1,564 miljard dollar aan kapitaalachtige hulp plus 3,924 miljard dollar als liquiditeitssteun aan de financiële sector tussen 2008 en 2017.
Tijdens de COVID-19-crisis heeft de EU een omvangrijk hulpprogramma Een bedrag van 763 miljard dollar om de economieën van de lidstaten nieuw leven in te blazen en bedrijven die door de coronaviruspandemie zijn getroffen, te helpen levensvatbaar te blijven.
En degenen die naar ons toe komen, hebben hulp nodig. Net als in 2015/2016 ontvangen de meeste van hen beschermingsstatus Vandaag. Het beschermingspercentage in Duitsland bedraagt 72 procent. In het geval van Syriërs en Afghanen loopt dit op tot 100 procent. Het zijn dus echte vluchtelingen. Hen afwijzen is uiteindelijk een schending van een elementair, wettelijk gegarandeerd mensenrecht, de Vluchtelingenconventie van Genève.
Zevenennegentig miljoen vluchtelingen en intern ontheemden bevinden zich niet in de EU, maar blijven in zogenaamde frontlijnstaten, waarvan de meeste ontwikkelingslanden zijn die nauwelijks in staat zijn de vele miljoenen te ondersteunen die extra hulp nodig hebben vanwege de welig tierende armoede en uitbuitende handel deals en schuldenregelingen, en vele andere zorgen.
Dankzij ‘Fort Europa’ – en uiteraard ook dankzij ‘Fort Amerika’ – blijven de meeste vluchtelingen daarom gevangen in zogenaamde ‘helexperimenten’. als KUNSTTV documentaire zei het ooit. Ze zitten opeengepakt in onmenselijke kampsystemen die als enorme tentgetto's uit het woestijnzand en de modder groeien.
Ellende en vluchtelingenapartheid zijn zeker niet zonder alternatief. Europa laat opnieuw zien, zoals we dat hebben gedaan met de DDR en de Oost-Europese vluchtelingen tijdens het Sovjettijdperk, dat we ook anders kunnen. Tussen 1988 en 1992 ruim 2.2 miljoen burgers uit de voormalige communistisch geregeerde landen van Oost-Europa emigreerden binnen vijf jaar naar de Bondsrepubliek Duitsland. Waarom werden deze vluchtelingen geaccepteerd? Omdat ze politiek nuttig waren voor het anticommunisme tijdens de Koude Oorlog.
Sinds de Russische invasie van Oekraïne een jaar geleden, zijn er sommigen 4 miljoen Oekraïners in de EU zijn aangekomen en verwelkomd. Polen, dat van oudsher anti-migranten is, accepteerde 1.4 miljoen van hen, terwijl de Polen de vluchtelingen steunden met donaties en hulp.
Hoewel de regering in Warschau daarmee is begonnen terugschalen de financiering voor Oekraïners, a recent onderzoek laat zien dat 78 procent van hen in Polen werk had – omdat de Poolse staat en samenleving ervoor zorgden dat Oekraïense vluchtelingen werk konden vinden. Ondertussen heeft Duitsland een onbureaucratische toelatingsprocedure voor Oekraïners opgezet, waarbij de uitputtende asielaanvragen zijn opgeschort en meestal ook het gebruik van vernederende massa-accommodaties is opgeschort.
Dat was absoluut het juiste om te doen. Maar het is hypocriet en racistisch als de paniek over vluchtelingen nu plotseling weer wordt aangewakkerd – vaak voor politiek gewin – en zich specifiek richt tegen Afrikanen, Arabieren en moslims.
Zeker, er zijn echte uitdagingen. De huisvesting van vluchtelingen moet worden beheerd en zij moeten van middelen worden voorzien. Maar de problemen van Europa zijn zelfgemaakt en kunstmatig vervaardigd. De reden is dat het geld voor de gemeenten is zijn verminderd en Er zijn geen nieuwe fondsen in zicht. Dit moet zo snel mogelijk veranderen.
Het instrumentaliseren van de opzettelijk verminderde capaciteiten van deze gemeenten om debatten over grensveiligheid, strengere barrières, verdere sabotage van de bescherming van vluchtelingen (dat wil zeggen het verplaatsen van asielprocedures naar de buitengrens) en het beperken van de toelating aan te wakkeren, lost niet alleen geen van de problemen op, maar bevordert ook de vreemdelingenhaat, racisme en vijandigheid onder de bevolking.
Willen Europeanen echt opnieuw de protofascistische ‘wij’ versus ‘zij’-retoriek aanwakkeren, zoals we deden tijdens de laatste ‘vluchtelingencrisis’? Destijds leidde de retoriek van ‘stromen van mensen’, overbevolking en criminele indringers, vaak net zo vaak gebruikt door liberalen en sociaal-democraten als extreemrechtse krachten, de neonazistische partij Alternative für Deutschland (AfD) naar alle deelstaatparlementen en de Bondsdag. Duitsland. Overal in Europa heeft rechts hierdoor nieuwe kracht gekregen.
Als Europa zo anti-vluchtelingen is, waarom heeft het dan het VN-Vluchtelingenverdrag niet verlaten?
Er is werkelijk geen reden voor dit gepraat over overbelasting, ook al stijgen de aantallen na jaren van dalende vluchtelingenopnames weer. Deze stijging is ook niet verrassend, gezien de talrijke mondiale crises en de COVID-19-pandemie.
Het aantal nieuwe asielzoekers dat in 2022 in Duitsland aankwam, was bijvoorbeeld rond 193,000, nog steeds onder de limiet van 200,000 die herhaaldelijk door conservatieve partijen wordt geëist. Voor 2023 wordt echter een veel hoger aantal verwacht. Toch is dit nog steeds een straaltje, gezien de 100 miljoen mensen die wereldwijd bescherming zoeken.
Daarentegen heeft Duitsland alleen al ruim een miljoen Oekraïners opgevangen die, zoals eerder vermeld, geen asielprocedure hoeven te doorlopen.
Hoewel de asielzoekers slechts een klein deel van de toegelaten vluchtelingen vertegenwoordigen, staan zij centraal in het mediadebat, dat zich opnieuw richt op hogere barrières, deportaties en afstoting, zoals het geval was tijdens de laatste ‘vluchtelingencrisis’ – wat een belangrijke gebeurtenis was. facto afsluitende crisis die werd beantwoord met even meer niet-entreemaatregelen.
De leider van de conservatieve christen-democraten in Duitsland, Friedrich Merz, opnieuw spreekt van het feit dat de natie de “maximale belasting” heeft bereikt – alsof dat een hoeveelheid is die door de natuurwetten is vastgelegd. Hij roept op tot meer bescherming van het EU-grondgebied en de asielcentra aan de grenzen – een hergebruikte eis van de AfD. Eigenlijk hebben de extreemrechtse partij en de nieuwe speciale vertegenwoordiger van de Duitse regering voor migratieovereenkomsten, Joachim Stamp (Liberalen), willen om deze centra in Afrikaanse landen op te zetten.
Deze retoriek is een populistische afleidingsmanoeuvre zonder basis, die zand in de ogen van mensen gooit over de realiteit, inclusief het internationaal recht. Afrikaanse staten hebben lang ontslagen deze ideeën als ‘neokoloniaal’.
De leider van de Europese Volkspartij (EVP) in het Europees Parlement, de Duitse politicus Manfred Weber (van de Duitse partij Christelijke Sociale Unie, CSU), spreekt van de EU die ‘slaapwandelt in een nieuwe migratiecrisis’, van honderdduizenden ‘illegale migranten’, en benadrukt: “Muren zouden gebouwd moeten worden als laatste redmiddel, maar als er geen andere manier is om illegale immigratie te stoppen, moeten we bereid zijn om hekken te bouwen” – alsof het relatief kleine aantal “illegale migranten” zonder enige rechten, gedoemd ondergronds te levenzijn een probleem voor de EU. Ondertussen heeft Webers collega, minister van Binnenlandse Zaken Joachim Herrmann van de Duitse deelstaat Beieren, dat wel gedaan ondervraagd de sociale voordelen van asielzoekers.
Als de EU, politieke leiders en elitejournalisten zich willen positioneren tegen het recht van ongewenste vluchtelingen om bescherming te zoeken – en daarmee de politiek waardevolle Oekraïners uitsluiten – en dit gebruiken om anti-migrantensentiment te creëren en punten te scoren, waarom doet de EU dan niet eenvoudigweg zich helemaal terugtrekken uit het vluchtelingenverdrag?
Een aantal staten, zoals India, hebben de Conventie van Genève niet ondertekend, en Turkije heeft dat sindsdien ook niet meer gedaan behoudt een geografische beperking aan de gevolgen ervan, wat betekent dat alleen degenen die vluchten als gevolg van “gebeurtenissen die zich in Europa voordoen” de vluchtelingenstatus kunnen krijgen. Waarom heeft de EU dan al tientallen jaren al deze inspanningen geleverd om het continent te isoleren van vluchtelingen die beschermd worden door het internationaal recht – inspanningen waarvoor overigens veel geld en middelen zinloos zijn verspild?
De vuile waarheid achter het humanitaire en liberale zelfbeeld van de Europese en Duitse elites, die hun inzet voor de mensenrechten en vluchtelingenrechten trots voor zich dragen, is dat zij minder in lijn met humanitaire belangen denken en handelen dan met geostrategische en nationalistische belangen.
James C. Hathaway, een van de toonaangevende experts op het gebied van vluchtelingenrechten en auteur van het standaardwerk ‘The Rights of Refugees under International Law’, heb het ooit zo gezegd:
Als het mondiale noorden zich volledig zou terugtrekken uit het vluchtelingenrecht, zou er geen politiek haalbare basis zijn waarop kan worden aangedrongen dat armere landen hun verplichtingen op het gebied van het vluchtelingenrecht blijven nakomen onder het huidige systeem van geatomiseerde verantwoordelijkheid en fluctuerende liefdadigheid van de rijkere wereld. En als minder ontwikkelde staten dit voorbeeld zouden volgen en de vluchtelingenwetgeving zouden opgeven in de context van aanhoudende instabiliteit in een groot deel van het zuiden van de wereld – wat vaak enorme vluchtelingenstromen oplevert – zouden de negatieve gevolgen voor zowel de mondiale veiligheid als het economisch welzijn enorm kunnen zijn. Als er minder mogelijkheden zijn om bescherming dicht bij huis te vinden, zou de logica voor vluchtelingen om verder weg bescherming te zoeken zeker toenemen – een scenario waar rijkere landen niet eens aan willen denken.
Er zijn rationele en duurzame oplossingen en hervormingsvoorstellen die gunstig zijn voor alle betrokken partijen – vooral voor de vluchtelingen en de frontliniestaten, maar ook voor de rijke geïndustrialiseerde landen en hun bevolking – afgezien van ad hoc crisisbeheersing. Ze liggen al tientallen jaren op tafel, uitgewerkt door parlementaire adviesorganen, mensenrechtenorganisaties en academie. Ook in Europa bestaat er brede steun voor, als dat zo is eerlijk uitgevoerd.
Maar in het mediadebat zijn deze voorstellen vrijwel afwezig. Zolang dat het geval is, zal de EU net als de VS oorlog blijven voeren tegen ongewenste vluchtelingen – met alle ernstige gevolgen van dien.
Helaas zijn er geen rolmodellen. De regering-Biden beloofde de harde immigratieagenda van Trump te ontmantelen. Maar in plaats daarvan verving hij de Titel 42-beperkingen met een nog strenger beleid. Nu zijn vluchtende mensen in wezen uitgesloten van asiel omdat ze vooraf een afspraak moeten plannen in een haven van binnenkomst via een onbetrouwbare mobiele app of moeten voldoen aan een gebrekkige regel van een derde land – vergezeld van verschillende vormen van intimidatie aan de grenzen. De internationaal gegarandeerde rechten van vluchtelingen eroderen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan, in de VS en in Europa.
Krokodillentranen over gemartelde vluchtelingen – in landen waarmee we portierovereenkomsten hebben gesloten – en verdrinkende of uitgehongerde asielzoekers – die we terugdringen op zee of deporteren – veranderen hier niets aan.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren