Wie zegt dat er geen samenwerking bestaat tussen de Palestijnse Autoriteit/Fatah en Hamas? Sinds juni hebben de twee partijen energiek gewerkt, in een soort pas de deux van demonstratieve pirouettes, zodat de Gazastrook weer een quasi-statelijke entiteit zal worden met zijn drie regeringsautoriteiten – uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht – gescheiden van die in Ramallah. Alle drie de takken handelen buiten de gedelegeerde bevoegdheden van de PA-president, met de hulp van een afzonderlijke politiemacht en een systeem van belastingen, inningen en andere betalingen. Twee niet-staten voor één volk.
Er zijn al twee regeringen, zoals iedereen weet. De wettigheid van elk ervan is in gelijke mate twijfelachtig. De Wetgevende Raad, waar niemand meer over praat, is niet als zodanig bijeengeroepen, maar vertegenwoordigers van Hamas in Gaza (velen van de Westelijke Jordaanoever zitten gevangen in Israël) zijn bijeengekomen voor een paar symbolische discussies, die geen verband houden met wetgeving. Het belangrijkste is dat ze afzonderlijk bijeenkomen, zonder de videoconferenties tussen Ramallah en Gaza via welke eerdere raadsvergaderingen plaatsvonden. En nu is ook de oprichting van een afzonderlijke rechterlijke autoriteit in Gaza bijna voltooid.
Onmiddellijk na de overname door Hamas van de veiligheidsorganen in Gaza in juni schortte president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit, met behulp van uitvoerende bevelen, het werk van de rechterlijke macht en de wetshandhavingssystemen daar op. Het is mogelijk om dit te zien als een legitieme stap tegen de feitelijke staatsgreep in de Gazastrook. Juridische experts en mensenrechtenorganisaties in Gaza waarschuwden hem echter dat hij daarmee de weg vrijmaakte voor de oprichting van een afzonderlijk rechtssysteem. Wat hadden ze gelijk.
advertentie
Abbas beval de politie om thuis te blijven (en betaald te krijgen als ze niet werkten), en hij verbood de rechters om samen te werken met de politiemacht die Hamas had opgericht, omdat ze geen alternatief hadden. Abbas schortte het werk van de procureur-generaal in Gaza op, Hamas benoemde plaatsvervangers en richtte daarna de “Opperste Raad van Justitie” op om het rechtssysteem te leiden en rechters te benoemen in plaats van de “Hoge Judiciële Raad” van de PA. Deze instantie kreeg de opdracht om geen officiële documenten van Hamas-ministeries te accepteren en geen gerechtskosten in rekening te brengen, zodat het geld niet naar de staatskas in Gaza zou gaan.
Het hoogtepunt kwam eind november, toen de Hoge Raad van Justitie het gerechtsgebouw in Gaza overnam en de 48 rechters informeerde dat zij voortaan onder zijn gezag stonden en niet onder het gezag van de Hoge Raad van Justitie. De zeven ‘Hamas-rechters’ zijn momenteel de enigen die aan het werk zijn, en aangezien er voor hen geen beperkingen gelden, kunnen zij op zijn minst dringende processen voeren, zoals in gevallen van moord en diefstal. De uiteindelijke indruk is dus dat Hamas efficiënter is dan de PA.
Er bestaat geen twijfel over de initiële verantwoordelijkheid van de PA in Ramallah. De Palestijnse rechters bleven immers samenwerken met de bezettingsautoriteiten, dus waarom zouden ze in de realiteit van Hamas-regering ook niet werken, in het belang van het publiek? En tenslotte behaalde Hamas vóór de militaire machtsovername een meerderheid bij echte democratische verkiezingen. Dat gezegd zijnde heeft de Hamas-regering ook alternatieven vermeden, zoals het zoeken naar hulp van onafhankelijke juristen en mensenrechtenorganisaties om Ramallah ervan te overtuigen een einde te maken aan de verlamming van de rechtbanken.
Door een aparte rechterlijke macht in het leven te roepen, ontzegt de Hamas-regering dit orgaan zijn onafhankelijkheid, hoe relatief die ook is. (Deze onafhankelijkheid kwam duidelijk tot uiting in het ingrijpen van de Palestijnse rechtbanken in illegale maatregelen die de PA neemt tegen Hamas-activisten.)
Het transformeert het rechtssysteem in een tak van een politiek orgaan en roeit in feite de Palestijnse wet uit, die in een situatie van geografische non-contiguïteit een van de sterkste factoren is geweest die het Palestijnse volk verenigt. Hamas is vastbesloten te bewijzen dat de islamitische heerschappij zelfs onder de moeilijkste omstandigheden kan functioneren.
Op deze manier vernietigt het alle Palestijnse prestaties alsof het propaganda van de rivaliserende partij is. Vóór de verkiezingen van 1996, toen hij premier was, stelde Shimon Peres, nu de president van Israël, aan Yasser Arafat voor om als opmaat de oprichting van een Palestijnse staat in de Gazastrook (en autonomie op de Westelijke Jordaanoever) uit te roepen. tot onderhandelingen met Jordanië over de oprichting van een confederatie Gaza-Jordanië. Tegenwoordig implementeren de twee Palestijnse ‘regeringen’, die elkaar een gruwel noemen, wat Arafat wijs genoeg was om te verwerpen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren