Toen het eerste Wereld Sociaal Forum in 2001 in Porto Alegre, Brazilië, werd gehouden, was het bedoeld als tegenwicht voor het Wereld Economisch Forum in Davos, Zwitserland. Davos was de wereld van de Eén Procent. Porto Alegre was de wereld van de rest van ons. Tegenwoordig is Kathmandu, de locatie van het Zestiende Wereld Sociale Forum, de wereld van de rest van ons.
Het World Social Forum was bedoeld om ons verzet tegen het mondiale kapitalisme en zijn plunderingen over te brengen. Het was ook bedoeld als een bevestiging van de solidariteit van alle mensen en netwerken die strijden voor sociale rechtvaardigheid en vrede. Het was ook een gelegenheid om samen te komen om plannen te maken voor de toekomst, een toekomst waarin, zoals de WSF-slogan het uitdrukte, een andere wereld mogelijk is.
In zijn roman over levens die verweven zijn met de Franse Revolutie zei de romanschrijver Charles Dickens dat dit de beste tijden en de slechtste tijden waren.
Deze dagen zijn zeker de slechtste tijden. Klimaatcatastrofe bedreigt de planeet. Het neoliberalisme heeft duidelijk gefaald, maar het blijft nog dieper verankerd als ideologie en beleid. We zijn wereldwijd getuige van de opkomst van het fascisme – sterker nog, net ten zuiden van Nepal hebben we het fascisme zijn lelijke kop zien opsteken in India. We zijn getuige van twee genocides. Eén daarvan vindt plaats in Myanmar, waar de militaire elite wanhopig aan de macht vasthoudt door zonder onderscheid alle oppositie te doden, een taak die onmogelijk is omdat het verzet nu 60 procent van het land controleert. De grotere genocide vindt plaats in Gaza, waar de Israëli's al zo'n 29,000 Palestijnen hebben gedood, van wie 70 procent vrouwen en kinderen zijn. Nu staan ze op het punt de stad Rafah binnen te gaan en beloven ze nog meer slachtingen en nog meer verdriet.
Ik heb geen goede nachtrust gehad sinds de Israëlische invasie van Gaza. Je kunt inderdaad niet genieten van één moment van persoonlijk geluk terwijl er ergens in de wereld een enorm bloedbad plaatsvindt. Dit vermogen om zich in te leven in het lijden van anderen is de basis van menselijke solidariteit. Het komt voort uit onze gemeenschappelijke menselijkheid.
Wij vragen ons af: waarom is Israël zo toegewijd aan het volledig vernietigen van de Palestijnen als volk? Wij vragen ons af: waarom zijn de Verenigde Staten zo toegewijd aan het leveren van wapens en munitie om genocide mogelijk te maken? Wij vragen ons af: waarom is Europa, dat ons ooit in het mondiale Zuiden vertelde dat het het toppunt van de beschaving was, barbaarsheid steunde?
Ja, dit zijn de ergste tijden. Maar is dit de beste tijd? Dat hangt van ieder van ons af. Zijn wij bereid de grote uitdagingen van deze tijd aan te gaan?
Zijn we bereid alles in het werk te stellen om de planeet te redden van de klimaatcatastrofe die het mondiale kapitalisme heeft veroorzaakt?
Zullen we doorgaan met het voeren van de politieke en ideologische strijd om het neoliberalisme te ontwortelen en te ontmantelen?
Zijn we bereid ons lichaam op het spel te zetten tegen de opmars van het fascisme?
Gaan we alles geven aan de strijd om de genocide in Gaza en elders te stoppen?
Laat ik eindigen met een citaat uit een interview Ik heb een gesprek gehad met Usamah Hamdan, de Hamas-vertegenwoordiger in Libanon, dat ik in 2004 in Beiroet heb gedaan. Ik vroeg hem of hij niet voor zijn leven vreesde, aangezien hij een vooraanstaande leider van de organisatie was. Hier was zijn antwoord:
Ik ben op twee [moord]lijsten, één met zes namen en een andere met twaalf namen. Maar ik leef mijn eigen leven normaal. Ik ontbijt met mijn kinderen, ik probeer dit altijd te doen omdat ik dan met ze kan praten en hen kan vragen naar hun dag en hun plannen. Ik bezoek mijn vrienden en mijn vrienden bezoeken mij. Ik ben onlangs met mijn kinderen gaan zwemmen in de zee. Je sterft maar één keer, en dat kan zijn aan kanker, bij een auto-ongeluk of door moord. Gezien deze keuzes geef ik de voorkeur aan moord.
De geest die in het antwoord van Hamdan wordt weerspiegeld, is naar mijn mening de reden waarom de Palestijnen, zelfs als er sprake is van genocide, uiteindelijk zullen zegevieren. Laten we kracht putten uit die geest. Palestina heeft ons nodig. Maar we hebben ook Palestina nodig. En laten we Palestina bedanken voor het leiden van de weg, voor het verlichten van de weg voor de rest van de wereld.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren