Voormalig Rage Against the Machine en Audioslave-gitarist Tom Morello begint aan een revolutionaire solomissie als 'The Nightwatchman'.
Muzikant en politiek activist Tom Morello heeft zojuist zijn eerste soloalbum uitgebracht, 'One Man Revolution', als zijn alter ego, 'The Nightwatchman'. Misschien wel het meest bekend om zijn innovatieve gitaarsolo's en stevige rockriffs, wendt Tom Morello zich tot zijn akoestische gitaar op 'One Man Revolution'. Het album, uitgebracht op 24 april, bevat dertien politiek geladen folksongs, waaronder 'No One Left', dat voor het eerst verscheen op de soundtrack 'Songs and Artists That Inspired Fahrenheit 9/11.' De nummers wijken muzikaal af van Morello's eerdere werk als gitarist voor Rage Against the Machine en Audioslave. Dit nieuwe album bevat subtiele ritmes en melodieën in combinatie met donkere politiek-lyrische thema's. De Nachtwaker is lange tijd een belangrijk onderdeel geweest van politieke bijeenkomsten uit solidariteit met alles, van stakende kruideniersarbeiders tot immigrantenmarsen. Tom Morello is onlangs herenigd met voormalig Rage Against the Machine-zanger Zack de la Rocha in Chicago om op te treden en de recente arbeidsoverwinning van de Coalition of Immokalee Workers op McDonalds te vieren.
Sonali Kolhatkar en Gabriel San Roman spraken onlangs met Tom Morello tijdens een pauze van de repetities voor het komende Rage-reünieconcert op het Coachella Valley Music and Arts Festival in Californië.
Kolhatkar: Ik zag je een aantal jaren geleden voor het eerst live optreden als de Nightwatchman tijdens de allereerste Media Reform Conference in Madison, Wisconsin. Je hebt tijdens dat specifieke concert een aantal van de nummers van het album 'One Man Revolution' uitgevoerd. Ik herinner me dat de staking van de supermarktarbeiders destijds nog steeds plaatsvond in Los Angeles. Wat heeft je ertoe aangezet om deze muzikale benadering en zelfs de persona van 'The Nightwatchman' op je te nemen?
Morello: Ik speelde daarvoor ongeveer een jaar en heb nog nooit in mijn leven echt gezongen. Ik voelde me op dat moment gewoon gedwongen. Tussen mijn werk bij Audioslave en mijn werk bij de organisatie Axis of Justice voelde ik dat er iets ontbrak en dat was het uiten van mijn wereldbeeld via mijn muziek en mijn kunst. Het begon met een kleine groep songschrijvers die op open mic-avonden in de San Fernando Valley speelde. Ik kwam letterlijk af van deze Audioslave-arena-tours en ging me vervolgens anoniem aanmelden als 'The Nightwatchman' in kleine koffiehuizen en country-western bars, waar ik deze liedjes speelde voor acht mensen en een latte-apparaat. De conferentie in Madison waar je het over had, was eigenlijk het coming-out-feest van de Nachtwaker. Dat was de eerste show die voor meer dan vijftien mensen plaatsvond. Mijn vriend Billy Bragg, die die tour samenstelde, vroeg me of ik wilde spelen. Ik dacht dat het een geweldige manier zou zijn om van hem en Steve Earl, twee van de beste, te leren en ook om mijn vaardigheden als zanger en singer-songwriter verder aan te scherpen.
San Roman: Toen je voor het eerst begon op te treden als 'The Nightwatchman' en het nieuws zich verspreidde, vroegen fans je of je deze nummers als soloalbum ging opnemen. In eerste instantie was je tegen het idee, maar nu zijn we hier met 'One Man Revolution'. Wat heeft je van gedachten doen veranderen?
Morello: In eerste instantie was dit vooral een bijproject. Naarmate ik er meer vertrouwen in kreeg en letterlijk honderden en honderden shows speelde van talloze vakbondsbijeenkomsten, vredesdemonstraties en verschillende activistische en liefdadigheidsgerichte optredens, ontwikkelde ik een hoeveelheid materiaal dat voor mij net zo belangrijk leek als welke muziek dan ook. Ik was er ooit bij betrokken geweest of het Rage of Audioslave was. Het was eigenlijk de dag na de verkiezingen van 2004 dat ik op een gegeven moment wist dat dit geen bijzaak meer zou zijn. Het zou het hoofdgerecht worden. Het was ongeveer acht maanden geleden dat mijn vriend en producer Brendan O'Brien belde toen hij hoorde dat ik dit deed. Ik stuurde hem een paar demo's en hij zei: 'Laten we een plaat maken.' Het was duidelijk dat Audioslave niet op tournee zou gaan en ik dacht dat dit een perfecte gelegenheid was om mijn prioriteiten echt opnieuw te evalueren. Mijn prioriteiten waren om uitsluitend bezig te zijn met muziek die mijn mening zou weerspiegelen.
Kolhatkar: Laten we het even hebben over het genre van deze muziek. 'The Nightwatchman' is heel anders dan zowel Rage Against the Machine als Audioslave. Waarom gebruikte je deze volkstraditie om deze politieke muziek tot uitdrukking te brengen?
Morello: Mijn favoriete gitarist is altijd Joe Hill geweest. Ook al zijn er geen opgenomen werken van Joe Hill, hij is altijd mijn favoriete gitarist en een inspiratiebron geweest. Hij was uiteraard de wankele martelaar en dichter-laureaat van de arbeidersklasse uit het begin van de twintigste eeuw. Zijn verhaal was voor mij altijd heel inspirerend. Joe Hill zei dat een pamflet kan informeren, maar muziek kan inspireren. Je leest misschien één keer een pamflet, maar je zingt steeds opnieuw een lied. Dat was heel erg mijn ervaring tijdens Rage Against the Machine, maar er zit een puurheid in het genre volksmuziek. Ik leerde het van het album 'Nebraska' van Bruce Springsteen en groef vervolgens terug en ontdekte de vroege Bob Dylan, Woody Guthrie en Pete Seeger. Het is gewoon iets als het goed wordt gedaan. Het juiste lyrische couplet kan veel zwaarder zijn dan een muur van marshall-feiten.
San Roman: Songwriting is een nieuwe ervaring voor jou als 'The Nightwatchman'. Wat is er aan dit huidige politieke klimaat dat je tekstueel inspireerde in dit album?
Morello: We leven in een tijd waarin onze president gelooft dat hij boven de wet staat, maar één ding waar George W. Bush niet boven staat, is de wet van de natuurkunde. Voor elke actie is er een reactie. Deze plaat, 'One Man Revolution', maakt deel uit van die reactie. Het is een reactie tegen illegale en immorele oorlogen. Het is een reactie tegen marteling. Het is een reactie tegen het terugdraaien van de burgerlijke vrijheden hier thuis en het is een reactie tegen de weinige bedrijven die rijk worden door deze vreselijke oorlogen een halve wereld verderop, terwijl mensen in de straten van Los Angeles om verandering smeken. Het enige dat mij echter verbaasde toen ik begon met het schrijven van de teksten voor deze plaat, was dat er geen enkel nummer op het album stond met de titel 'George Bush is a Bad Guy.' Voor de teksten zette ik de antenne omhoog en wat er ook naar beneden kwam, kwam naar beneden. Ik was verrast door de schimmige, persoonlijke inhoud van veel van de nummers. Ze waren niet didactisch van aard zoals ik me had kunnen voorstellen. Door mezelf open te stellen voor een emotionele eerlijkheid op de plaat en toe te staan dat zowel twijfel als verontwaardiging in gelijke mate vertegenwoordigd zijn; Ik denk dat dat het menselijker maakt.
Kolhatkar: Hoe zit het met de titelsong en het album 'One Man Revolution'? Leg die zin uit.
Morello: Het komt van een aantal verschillende plaatsen. Aan de ene kant was ik toen ik opgroeide het enige zwarte kind in een geheel blanke stad. Toen was ik de enige anarchist op een conservatieve middelbare school. Toen was ik de enige hardrockgitarist aan de Harvard University. Toen was ik de enige afgestudeerde van Harvard in een underground rock-'n-rollband. Dus hoewel ik vast in solidariteit heb geloofd, ben ik in sommige opzichten altijd helemaal alleen geweest. Dit avontuur dat ik de afgelopen vijf jaar heb gehad met het maken van het Nightwatchman-materiaal is zeer bevrijdend geweest. Als Rage of Audioslave bijvoorbeeld een benefietconcert willen doen, moeten we eerst een bandbijeenkomst houden om te beslissen of we dat gaan doen. Dan zouden we een tourmanager en lichtring moeten inhuren. Als ik de Nightwatchman-dingen doe, kunnen mijn vrienden die borgtocht nodig hebben in Pacoima bellen en ik pak gewoon mijn gitaar en ga. Het heeft heel erg dat vrije gevoel. Het doel was om te proberen de zwarte Woody Guthrie te zijn.
Kolhatkar: Er staat een nummer genaamd 'The Road I Must Travel' op dit album. Komt dat voort uit een soortgelijk sentiment als 'One Man Revolution', waar je het net over had?
Morello: Er staat een zin in 'One Man Revolution', dat er een strop in mijn garage zit, en dat is echt. Toen ik dertien jaar oud was, ging ik op een dag naar school en opende mijn garagedeur en vond daar een strop. De Klan was in Libertyville, Illinois toen ik opgroeide. In zowel 'One Man Revolution' als 'The Road I Must Travel' worstel ik met kwesties als geweldloosheid. Ik was altijd een grote volgeling van Gandhi en Martin Luther King Jr. Toen ik op de universiteit zat, maakte ik een paar vrienden met een radicalere overtuiging en we bespraken het geval van de strop in mijn garage. Ze zeiden: 'Stel dat je dertien jaar oud bent, en de Klan komen je oprit op en wie weet of ze gewoon in de garage gaan hangen om je bang te maken of iets nog ergers. Zou je liever de andere wang toekeren, of zou je liever met je vrienden in de bosjes staan met een honkbalknuppel?' Het beste antwoord dat ik op die vraag kon bedenken is in het nummer 'The Road I Must Travel'. ' waar ik in de laatste regel zing: 'Er staat een bord langs de snelweg, maar het is nu te donker om te lezen.'
Kolhatkar: En dan is er nog 'Union Song'. We komen op een moment dat supermarktpersoneel in Los Angeles zich mogelijk aan het voorbereiden is op een nieuwe staking, in de schaduw van wat er een paar jaar geleden gebeurde en dat zo verwoestend was voor deze arbeiders. Gaat dit nummer terug op jouw bewondering voor Joe Hill?
Morello: Het komt eigenlijk voort uit vele ervaringen uit het echte leven: samen met tienduizend staalarbeiders worden beschoten met traangas bij de FTAA-rellen in Miami, eerder meedoen aan de staking van de supermarktarbeiders en gearresteerd worden samen met hotelpersoneel in de LAX-corridor, net dit afgelopen jaar. Ik speelde op veel van deze vakbondsbijeenkomsten en de meeste nummers die werden gespeeld waren nummers uit de jaren zestig of zelfs eerder. Ik dacht dat we voorlopig liedjes nodig hadden. We hebben liedjes nodig die half in het Engels en half in het Spaans zijn, liedjes die over de huidige stand van zaken vertellen en liedjes die op koude nachten op piketlijnen moeten worden gezongen. 'Union Song' was een lied dat vanuit een heel bewust perspectief werd geschreven om de troepen te helpen verzamelen.
San Roman: Je hebt ook een reeks shows gespeeld, zowel in Los Angeles in het Hotel Café als in Austin, Texas, op het South by Southwest muziekfestival, waarbij je gerenommeerde muzikanten hebt kunnen organiseren om je op het podium te vergezellen. Het lijkt mij dat deze shows, net als de organisatie Axis of Justice zelf, een ruimte bieden aan muziekartiesten die niet bekend staan als activistische artiesten om zich politiek te uiten. Kun je als laboratorium over die shows praten?
Morello: De organisatie Axis of Justice is een non-profitorganisatie opgericht door Serj Tankian, de zanger van System of a Down, en mijzelf om muziekfans, vooruitstrevende muzikanten en lokale basisorganisaties samen te brengen om te vechten voor sociale rechtvaardigheid. De culturele vleugel van Axis of Justice heeft deze shows gedaan. Wat we elke avond proberen te doen, of het nu in Los Angeles is in het Hotel Café of in Austin, Texas of waar dan ook, we hebben het ook in New York City en Londen gedaan, is proberen een klein beetje sfeer te creëren. de wereld die we graag op één avond in één zaal willen zien. Alle muzikanten doneren hun tijd. Honderd procent van de opbrengst gaat naar de Axis of Justice-programma's om onze liefdadigheidsinstellingen voor daklozen in Los Angeles, Venetië en San Bernardino te helpen. Mensen hebben een ongelooflijke ervaring. In de meest recente show hadden we bijvoorbeeld leden van Motley Crue, Ben Harper, Alanis Morisette, Jill Sobule, Alexi Murdoch, Alice in Chains en Cypress Hill allemaal op één avond op één podium, waar ze samenwerkten, een geweldige tijd hadden en muziek om de juiste redenen.
San Roman: We zijn niet ver verwijderd van de veelgeprezen Rage Against the Machine reünieshow in Coachella. Hoe zijn de repetities verlopen en ben jij nog steeds een verfijnde moordmachine?
Morello: Ik zit momenteel aan het repeteren en ik denk dat de andere jongens zich afvragen waarom de moordmachine op dit moment geen gitarist heeft. Het gaat geweldig. Het was echt geweldig om als grote fan van Rage Against the Machine in een kamer te staan en ons alle vier die nummers te horen spelen. Ik was vergeten hoe een raketrit naar de overwinning klinkt. Het wordt onze eerste show in zeven jaar en ik heb er erg veel zin in om te spelen.
Kolhatkar: Wat ligt er in de toekomst van de Nachtwaker?
Morello: De plaat kwam afgelopen dinsdag uit. Deze zomer wordt er veel uitgebreid getourd. Ik ga wat shows spelen met Ben Harper, soloshows en enkele festivalshows zoals Bannaroo en het Newport Folk Festival. Ik heb een catalogus ontwikkeld van ongeveer vijfenvijftig nummers waar ik echt in geloof, dus ik hoop er veel te maken meer Nightwatchman-records. Ik vind het erg bevredigend om te doen en het vormt een mooie balans tussen mijn elektrische gitaarspel, dus de Nachtwaker is hier om je nog een tijdje te achtervolgen.
*** Sonali Kolhatkar en Gabriel San Roman produceren Uprising, een dagelijks ochtendprogramma op KPFK, Pacifica Radio in Los Angeles. Speciale dank aan Alan Minsky. Voor meer informatie en om het interview met Tom Morello (26 april 2007) te beluisteren, bezoek www.uprisingradio.org.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren