[Versio haec data est Foederationis Methodistae pro Actione Sociali, Austin, TX.]
Hoc anno praeterito, post decennium ecclesiarum omnium generum constanter declinans, ad ecclesiam redii. Ironice, et omnino fortuitu, redii ad Presbyterianam Ecclesiam, denominationem in qua evectus sum, et cui juravi, in utroque sensu, nunquam rediturum. Sed redeo, prodigo fortasse, fretus uno loco in variis doctrinalibus quaestionibus, quas hac nocte in tempore suo perveniemus.
Nolo nimis dramatica esse, sed prima experientia cum Ecclesia vitam minas fuerat: taediosum sum paene ad mortem. Mihi, crescens in media via Ecclesia protestantica in Midwest, religio blandus et vulgare aditus ad vitam videbatur, litterae, politicae, philosophia longe uberiores visae sunt vias explorare. Quemadmodum confessus sum pastori meo, in tota vita mea uno tantum experimento circumveniebam — exem tionem confirmandi ordinis, ut exigentiam illam adimplere possem a parentibus meis impositam ac toto incepto fieri. Peccatum enim neque absolutum neque quaesitum est neque impetratum.
Itaque, amici mei et familiae aliquantum commoti sunt cum me coniunxi — sponte mea sponte sanae mentis et corporis — S. Andreae presbyteriane Ecclesiae in Austin, TX. Quidam amici graviter monuerunt me diligenter misceri cum ?Deus turbam,? ut quidam posuit. Bene evenit ut hoc consilium mihi in tantis angustiis acciderit, etsi non incredulis amicis meis praenuntiare potuissem.
Quia ego de divina natura non consentio, aliqua disputatio fuit an non sum ?realis? Christianam controversiam non expectavi, cum ante illam Congregationem mense Decembri 2005 starem. An liceat S. Andreae membrum manere?s in actu deliberationis variis corporibus intra denominationem, aliam controversiam quae cepit. ad me opprimendum.
Quicquid doleo de modo quo haec tota res processit, gaudeo de iis quae in mea societate disseruntur. Hanc quaestionem cogitare quid sit Christianum esse vitalem non solum fidelibus, sed etiam totius orbis fatum esse existimo. Directio in qua Christianismus - dominans imperii religio, Civitatum Foederatarum hodiernae - capita in decennio proximo futurum omnium pendet.
Civitates Americae, opulentissima et potentissima in mundi historia, singularem facultatem habet ad delendum mundum per arma provecta et/vel oeconomicos eius rationes. Circiter tres partes Civitatum Americae publicarum tamquam Christianus agnoscit, et magis in Civitatibus Foederatis hominum opiniones religiosae factor in politica processu sunt. Evidenter dimicatio de rebus Christianismi futura, ubique et in omnibus.
Restat adhuc quaestio: Cur dubitans et incredulus tamquam mecum ecclesiam iungeret? Causae multae sunt, sed in summa sententiae meae motivum simplex est;
Veni ad ecclesiam, quia timeo.
Sine me plane: non timeo quid mihi futurum sit cum moriar. Pono cum functiones corporis in hoc mundo materiali cessaverint, initium sumendi ut alimenta pro aliis animantibus in terram revertar, unam magis remissam materiae redeuntem ad magis elementatum statum suum in creatione munus agere. . De hoc non solum in pace, sed etiam in pace sum felix. Gaudeo equidem. Pro me, pulvis in puluerem? est consolatio cogitationum. Si evenit ut animam meam ab hoc terreno gyro ad alium regnum versare debeam, quod bene quoque est.
Sed, utcumque est, non moror. Meminerint perceptionem magistri Chögyam Trungpa Buddhisticae: ?Spes et timor tempora mutare non possunt.? Vita mea, sicut omnes, sua habet tempora, et spes mea et metus non mutabuntur? Quod in magnis ultra est,? sicut meus ventus songwriter hoc ponit. Ita, in hoc mundo ut focus tendunt, ubi opus est aequum hoc tempore fieri.
Timor meus non ad quaestiones theologicas, sed ad res materiales valde applicat: credo speciem humanam paene ad vitam faciendam sicut impossibilem scimus. Hoc est, opinor, nos homines inconstanter vivere, modis qui bene eveniunt dramatici in futuris non-non longinquis. Apocalypsin non timeo, sicut christiani ultimi opinantur — metam dramaticam cum elevatis salvis ac damnatis cum cumulo tribulationis relicti — sed stabilis exesa condicionum quae minimum humanam exsistentiam decentem efficiunt. in contextu observantiae aliarum formarum vitae.
Vereor etiam, quod plerique institutionum organicarum, quae hominibus prodesse possunt, discriminibus politicis, oeconomicis, culturalibus, et oecologicis, quas in nobis sunt, perierunt, subruti sunt, vel cooptati sunt a sapientibus dominationis systematis per sanctam societatem patrati. potens status et praedatorium corporatum capitalismum.
Partes politicae dominantes impedimenta sunt mutationi progressivae; uniones exstinctae et segreges; ac academiae maxime commodae hospitiis inserviunt pro timidis intellectualibus in anatis et integumentis modo. Instituta in quibus homines traditionaliter convenerunt ut de mundo discerent ac instituerent ut mutaret eam, sedatus est plerumque -, excepto forte, Ecclesia.
Quidquid de theologia sentitur, ecclesia locus est ubi homines de quaestionibus essentialibus cogitant: quid vult hominem esse? Quae sunt nostra obligationes aliis hominibus ac non hominibus? Quomodo significationem efficimus in mundo, qui cosmicum iocum ludere videtur in nobis — in mundo qui sensum nobis praebet, capacitatem cogitationis multiplicis et linguae, qua illas cogitationes exprimimus, sed tunc negat nobis manifestam responsionem. quaestio, ?Quis sum ego et quomodo apta ad maiorem picturam ??
De his quaestiones multum cogito. Eos in abstracto considero et cum concretis implicationibus luctor eorum in mundo tanto dolore satiati. Semper auxilium quaero in illa meditatione et luctatione, quae me ducit ad novam ecclesiam in vetere denominatione. Vulgi apud S. Andream simili modo cogitabant et conluctabant, ubi minister non solum permisit, sed etiam adhortabatur ut sensum ab aliis dictatum non acciperet, sed ut ipsum crearet.
Denique communitatem inveni in qua hanc atrocem contentionem de christianismo directione participare possem.
Sumne atheus?
S. Andream coniunxi non solum quia ecclesia liberalis secundum studia politica maioris congregationis, sed quia pastor eius Jim Rigby et plures sodales versantur fundamentalem recogitationem theologiae in aetate recentiori. .
Post duos annos regularis visitator Ecclesiae in rebus politicis, de coniungendo interrogare decrevi, quamquam traditiones Dei, Iesu, et Spiritus Sancti adhuc abieci. Cum de illo decisione in articulo in Houston Chronico edito scripsi et penitus elaboravi, me Christianum quendam descripsi. Saecularis Christianus. Christianus atheus fortasse. Sed, in profundo sensu, argumentor, verus Christianus.
Meus usus vocabuli? Atheus? clare multis globulis impulit et videtur venisse ad provocationem meam adhaesionem et, generalius, ad S. Andreae theologiam. Sit ergo initium cur hoc vocabulum elegi.
Cum de iis, quae credo, loquuntur, cito intellegunt me atheum dogmaticum non esse, talem qui ludibrio religionis vel fidei delectatur. Omnes tales congressi sumus, quos atheos fundamentalistos appellare possumus. Societati eorum fruor quantum fruor consortio fundamentalistarum aliarum plagarum. Ita me rogant homines, quid me voco agnosticum vel quaesitorem vel dubitantem vel aliquid quod magis patefacit? Itane sum certus Deus? T est in forma tradito? Quomodo tam certa esse possum?
I can?t be sure, of course. Dei non existentia probari potest. In hoc sensu, ego?m an agnosticus, sicut ego an agnosticus de quaestione utrum vita mea vel non regatur ab dryadalibus magicis minimis, qui in scrinio meo perscriptorem in opere vivunt. Ego probare possum, me non esse allatas elves influentia, ac proinde an vere esse atheus in quaestione.
Sed quid vere valet, non quod possum vel possum probare, sed quomodo vivam. Diem meum circumeo velut si elves spectaculum currant? Nunquid ego in perscriptorem meum nunc ac deinde ad conandum insidiantem insinuabo? Num orationes unquam offeram elves quibus se responsuros putem? Imo don?t. In verbis philosophicis, I?m agnosticus de quaestione. In praxi ut atheus vivo, supposito facto existo.
Sic plerique in hac cultura, quaecumque opiniones de Deo definitas habent, sicut athei vivunt. Plerique eventus illuminationis et applicationis methodi scientificae acceptamus. Ponamus actiones in mundo physicae legibus reguntur, quas docti homines, quamvis inperfecte, cognoscere coeperunt.
Quidquid de orandi vi sentiendum est, plerique etiam medicinae auxilium petimus, cum aegroti sumus et confidimus in aliqua mundana ratione sanationis, sive Occidentis medicinalis sive potius traditiones, quae in experientia congesta radicatur vel experimentis scientificis.
Nota magni momenti: Hoc atheismus in usu, qui vitas plurimorum dirigit, accipienda est gloriatio nos revera habere sensum quomodo mundus operatur, unde venimus, aut quid fit cum morimur. Horum de plerisque rebus, fundamentaliter ignarus — sicut vos omnes.
Sanum est meminisse nos omnes, quos scientia moderna de via mundi operibus revelavit, longe sumus imperitiores quam nos scientes, id quod his diebus cogendo fecit Wes Jackson, Wendell Berry, aliique in de agricultura et motibus oecologicis sustinendis. Valde callidi homines sunt, et calliditas ad sapientiam et intelligentiam altam tendimus errare.
Confusio illa nobis ozonum foveam, calefactionem globalem, exesum humum, deperditionem aquae fundamenti, contaminationem toxicam vastitatem, zonam mortuam in Sinu, aliaque discrimina oecologica nimis longum est hic enumerare. Et hae sunt iustae viae quae nos in mundo non-humano messuerunt. Adde bellum, egestatem, raptum, racismum, et alia humana discrimina nimis longum hic recensere et, bene, punctum attingere. Posset jocari audiendi homines loqui quomodo captiosi homines sunt, si ita esset anxia.
Mihi videtur quod omnes — tam saeculares quam religiosi — multo humilius egent, et agnitio simplicis rei ad ecclesiam perducatur. Quo maior invenio, eo magis conscius sum quid noui, et eo magis timeo eorum qui magnam in scientia humana confidunt, sive de scientia sive de religione.
Hoc magni momenti est quod multi, qui meam de hac re scripturam reprehenderunt, me accusarunt arrogantem et inhonestum, Christianis traditis in modum insultare. Nihil vero minus. Cum multum vitae meae despicerem religiosos homines confusos intellectualiter et affectuose infirmos, proximis annis habui cum mea ignorantia consentire ac cognoscere possem discere et crescere ex parte congregationis.
Cum Sodales S. Andreae praecederem ut in ecclesiam accipiendam peterem, tam acute conscii feci me aliquem ex proprio certitudinis ac securitatis sensu dimittere, fidens in hac particulari communitate possem. Interrogabo vos sine simulatione mea responsa. Personale est theologicum quod ibi subsistere potui, et multas rationes coniungendi explicationem illam meam accepturum suspicor. It?sa nice, neat explanation. Id amo. Puto me respicere callidi sed non cocky, cogitationis et sui fiduciae. Placet haec expositio satis aliquantulus. Sed incompletum est, nam alius timor post meum consilium iungendi, alius multo magis personalis fuit.
Hanc aliam motivam ignorare tentat, partim quod vivimus in cultura in qua omnes comprehendimus acronym ?TMI? — nimium notitia. Nos omnes in aliquo casu fuimus in quo inconvenienter revelationes personales incommodas nos fecerunt. Sed possum t honeste hanc fabulam narrare sine aliquantulo de me loquente, cum quo spero fore ?NTMI? — non nimis notitia. Haec fabula de alio porto timore.
Praeterito anno inchoavi quaestiones quasdam resolutas ab infantia mea, quae abusi sunt. Singula huc pertinentia non sunt, sed dicam?non est processus fun. Qui vobis cum talibus certaverunt quid velim, alii certe intelligere possunt. Ego haereo meo pignori non nimis notitiae, sed ut hanc fabulae partem omittam, aliam causam magni momenti, quae homines ad ecclesiam ducit: Necessitas acceptionis et amoris in communitate, cum terremur et soli sumus et debilis et solus. Et sane aliquando omnes terremur et soli et infirmi et soli sumus.
Cum in vita nostra cum omni difficili problemate luctantes, proximis nobis inniti tendimus. Si fortunati sumus, sicut ego sum, adminiculum et amantissimum socium habemus. Possumus bonos amicos habere, sicut me felicem habere. CLINICUS competentem facultates habeamus conducere cum problema amicos nostros excedit? facultatem adiuvandi. Sed illud quod est necessarium praeter omnia, est communitas in qua possumus esse iusta. Non Ecclesia, sed Ecclesia unus est locus, in quo homines id quaerunt.
In experientia, homines tendunt velle locum habere ubi scimus nos sine sollicitudine exire possumus utrum capillus noster spectat bonum illo die, locum invenire possumus sanationem et nexum sine eo probare quod meremur illo momento. Ecclesia non est solus locus, qui accidere potest, et nulla cautio est in ecclesia; non obstante Christi admonitione contra sui ipsius aliorum iudicium, quod nimis saepe accidit in ecclesiis Christianis et sine dubio in aliis ecclesiis. Sed quidquid nostris delictis, Ecclesia unum locum est, talem acceptationem quaerimus.
Conscientiam feci cum S. Andrew?s, sed sensum intuitivum habere videor me tali loco opus esse, et S. Andreae talem locum mihi fuisse. In nostro patriarchali cultura, haec necessitas maxime difficilis est ut homines agnoscant, ex timore infirmitatis signum legatur. Sed quis est qui sentiat interdum egere? Et si ab hac necessitate ut sentimus avertimur, quae sunt consequentia? Quae pars nostra sepelimus ignorare quod opus est?
Christianus sum?
Postquam S. Andream coniunxi et de causis meis scripsi, querela de Presbyterio Missionis in Texas centrali et australi, primo gradu officialitatis Ecclesiae Presbyterianae USA, ad quam S. Andreae pertinet, proposita est. Mense Iunio 2006, delegati ad Presbyteratum audiverunt relationem a Committee suo in Ministerio commendantes S. Andream de signis congruis recipiendis instrui et me a sodalitate agente removeri. Delegati presbyteri 156-114 hanc commendationem acceptare decreverunt, sed etiam mihi permiserunt, ut S. Andreas, decisionem in Synodo Solis, in gradu grapheocratiae proximam, manere permitteret.
Conventus, de quo haec deliberata sunt, ingenue aliquantulum surreal. Post praesentationem famae Comitationis Rigby non solum decisionem recipiendi me in ecclesiam, sed etiam theologiam S. Andreae defendebat. Sedi quiete audientibus aliis disceptantibus de statu animae meae assertae, sine casu respondendi. Delegati quidam claruerunt, quod nullum genus Christiani me esse arbitrarentur, et quo celerius misissem in melius.
Multae contentiones erant; unus homo imagine Christianitatis in circulo usus est, dicens quamdiu homines unum bracchium in circulo ponerent — quantumvis dubitare possent — id satis esse ad adhaesionem. Huic ego unum pollicem expertus sum. Alius dixit se persuasum esse me iam renatum esse. Per finem, vel confusa sum aliquantulum.
Priusquam convenissent, ministri presbyteri Rigby dixerunt me in conventu loqui non licere. Mihi supponitur quod qui voluerunt me currentis noluerunt periculum mittere delegatos videre verum hominem loqui de certaminibus eius cum multiplicitate exitus - melius me tenere ut symbolum haeresis, supposito delegato. Facilius enim tempus haberet contra haeresin in abstracto suffragium, quam suffragium contra actualem haereticum, qui similis eorum similis esset, et aliquas etiam easdem habere quaestiones, quas faciunt. Sed quia tot homines a me petiverant specialiora de illis quae credidi, scripsi quod legatio praesto erat. Hoc est quod in illo documento dixi: “De Deo: credo nomen est Deus, quod est supra intellegendi capacitatem, mysterium mundi donamus. Virtutem universitatis a viribus ordinatam esse non credo. De Iesu: Credo Christo viam in mysterium illud oblatum, quod hodieque significat. De Spiritu Sancto: Sunt momenta vitae meae cum nexum aliorum hominum sentio et ad creationem, quae vehit spiritum, qui per me fluit, adhuc est ultra me.
Credo Spiritum Sanctum nonnisi in reali communitate nutriri, ubi homines inter se officia faciunt. Communitatem illam inveni in S. Andreae. Conatus sum meipsum aperire pastori nostro, doctrinae, congregationi membris, et ecclesiae operibus in mundo ».
Quod ad Dei notionem accedens non solum litteralismus biblicus certat, sed etiam Dei conceptum provocat pro multis christianis qui se tamquam fundamentalistas videre noluerunt. Mihi clavis est, sive dicamus, Deus mysterium est, an Deus mysterium est.
Differentia duarum formularum interest. Primus, per articulum indefinitum significat Deum esse ens, vim, vel ens cum aliqua figura, sed quod eius Venustates supra capacitatem chart. Quod Deus est, tandem nobis mysterium est. Sed Deus est aliquid.
Secunda insinuat quod Deus simpliciter nominat id quod est supra facultatem intelligendi. Deus aliud est nomen mysterii — ob magnum et inexplicabile mysterium mundi circa nos et intra nos.
Alterum praefero, quod suspicor aequam numerum theologice moderari ac liberales Christianos, qui non omnes politici mei participes essent, sed similem de hac quaestione sensum habere. Multum etiam suspicor istorum populorum palam loqui de eorum sententiis, sollicitudine quod contentionem intra ecclesiam vel familiam creabit. Pars rationis vehementiae reactionis cum commentario meo, ut opinor, simpliciter est clare dixisse quid multi Christiani cogitant, sed raro disputant.
Christianus sum? Verus sum Christianus? Concedo. Sed certe aliquis hoc instar erit et ad me redire. Omnes timemus aliquid
Cum audissem disceptationem in pavimento presbyterii conventus, una quaestio veniebat in mentem: Quid isti homines metuunt? Genuina quaestio fuit. Cogitavi igitur, et nunc peto, non ut convicium aut subtilem contumeliam, sed quia vere scire volui, et scire adhuc volo.
Mihi duo illa die timoris genera videbantur. Facile erat cognoscere, ne quis metus hanc quaestionem divisivam hominibus communem fidem dilaceraret. Multi homines, qui locuti sunt, consilium invenire voluerunt quod sanctum Andream?s suum iter sequi sineret, denominationem popularem traditionem localis imperii ac maiorem protestantium notionem honorantes? — sine discrimine unitatis et operis maioris ecclesiae. Quod etiam facile; homines qui partem vitae suae institutioni dederunt ut credant in mundo bonum operari, naturaliter volunt videre illud opus permanere.
Timor instatus, quem sentiebam in conclavi, venit ab illis, qui me exulare volebant. Hic non expressa verba, sed hostilia sentiebam ab aliquibus. Visi sunt mihi irati, quasi gravem in eos offensam, vel contra Scripturam, fortasse etiam contra Deum.
Sedebam illic aliquantum sopitum, luctantem quomodo homines fidei traditionis commissi, quae consueverat invocat sententiam ? Deus amor est? videri posset tam inamabile erga aliquem ad honeste loqui de itinere meo spirituali, erga pastorem Rigby, qui tantum de se dedit ad construendam ecclesiam venusta- tem et amantem, et ad congregationem plenam. tot socialiter responsales ac theologice versantes sodales.
Possum hypothesificare eos, qui mihi tam irati sunt, timuerunt, vel quod (1) Dei intellectus rationabilis fuit, ac proinde minatur intellectui quo commoda creverant, aut apertam acceptionem Ecclesiae membrorum. cum simili theologia suam potestatem ac potestatem in denominatione labefactaret. Suspicor nonnullos ex populo, qui non solum mecum, sed cum Rigby et S. Andrea moleste ferebant, sanas esse illas explicationes. Sed et illae explicationes nimis faciles mihi videntur. Quia difficile tempus habeo istos homines loqui de his rebus mihi, hypotheses meae magis in speculatione quam argumento nititur.
Non mirum, difficile est quemquam loqui de timoribus nostris. De meo locutus sum, quod tantum aequum puto esse apertum, si quis alios rogat ut idem faciant. Si vere volo scire quid metus moveat eos qui in hac parte sunt, debeam me introspicere et, quantum potui, ea quae vidi referre.
Ego? Conatus sum facere quod in hoc sermone. Propter theologicas et politicas dignitates, quam assumpsi, multi Christiani me visuri sunt non ut fratrem in fide, sed ut periculum fidei. Si in fine illi decernunt me vel unum pollicem habere intra circulum, id accipere possum. Sed mihi videtur talem conclusionem attingi posse, donec timores nostros communicemus in spatio, non ut pugnantes in pugnam discurrant, sed ut agnoscentes mutuam necessitatem nostram. Locus veluti ecclesia ubi Deus — quamvis notionem imaginamur — vere amor est.
Ad illud opus, scio ianuas S. Andreae apertas esse.
Christus dixit durum erat, et rectum erat;
Propositio de opinionibus meis, quam subieci pro conventu Presbytero Missionis, his verbis finivit:
“Abe Osheroff, amicus meus, qui modo XC annorum conversus est, nuper mihi narravit se venisse ad videndum in vita sua non destinatum, modo directionem — ad maiorem semper amorem ac iustitiam semper dilatantem.
Credo nos, cum vere patentes creationis admirationi, directio illa clarescit. Viam illuc ambulare studeo. Durum est, quod ait Jesus. apud Matthaeum 7, 12-14, dixit, Intra portam angustam; porta enim lata est, et via facilis ad perditionem: et multi qui ingrediuntur per eam. angusta enim porta et dura via est quae ducit ad vitam, et qui inveniunt eam pauci sunt. Credo verum esse.
Quanto minus novi, minus certus sum quod credo. Sed satis certus sum de uno puncto — homo esse interdum durum, fortasse frequentius, fortasse omnes temporis. Maledicimur cum capacitate criticae meditationis sui et linguae facultatis quae nos sinit multa exprimere — sed numquam satis — id quod sentimus. Ideo poesis et arte et musica opus est, ut conemur claudere illud intervallum inter quod sentimus et quid rationabiliter possumus explicare. But, in the end, it?sa gap that can never be bridge completely. Forsitan id?s cur religione opus est. Non certus sum. I? M adhuc rememorando secum in illo uno.
Sed hic quid rationabiliter certum est de: Si potestates quae sunt — vel fortasse verius, potentiae quae valent esse pretii — decernant me insufficienter Christianum esse Presbyterianum, et si me removent. ex membro S. Andreae, confido me adhuc esse membrum S. Andreae aliqua forma, aliquo modo. Dico, non propter arrogantiam, non quia credo me aliquem peculiarem valorem habere in pastorem et congregationem. Fiduciam meam de illo isn?t secundum quod scio.
quod ex fide confido.
Doxologia, redux
Quia thema meum fuit limites nostros — cognoscens ea quae possumus cognoscere et quae nos in perpetua confusione relinquunt — volo simplici fabula de illo confusionis genere, de experientia canendi. Doxologia in S. Andreae opera.
Multum memini de ritibus ecclesiae, quam puer prosecutus sum, sed doxologiae memini. Versio quam cantavimus fuit alia quam usus S. Andreae. Uterque ab eadem linea initium sumit: ?Laudate Deum, a quo omnia benedicuntur.? Quia S. Andreae committitur lingua patriarchali non utens, consilium ex animo commendo, in nostro servitio pergit:
Laudate Deum, omnes creaturae hic inferiores, Deus creat, redimit, sustinet. Omnes creaturae laudant Deum nomen sanctum tuum.
Quod sa pulchra versio. Sed in ecclesia pueritiae meae lineae illae fuerunt;
Laudate eum cunctae creaturae, laudate eum superne, virtus caelestis, laudate eum Patrem, Filium et Spiritum sanctum.
I like the St. Andrew?s version better; Puto linguam genera-neutram magni momenti esse in mundo ubi adhuc mulieres toties negaverunt suam plenam humanitatem. Sed etiam invenio quod vetus litera adhuc mihi resonat. Quando ergo sum apud S. Andream, una cum prima linea cano, et tunc tacite canto mihi veterem versionem. Consolor, ob causas mihi non plane liquet.
Memoriam plerumque negativam illius ecclesiae habeo, et politicae meae in linea cum versione S. Andreae sunt. I do not understand why I can?t just recalibrate to this new version. Sed adhuc aliquid in me a pueritia audire vult ista verba. Decantare eos clare - nunc enim operatur ut me ibi stare, in communitate ubi me diligi sentio, et verba quae me consolationem afferunt mihi repetam. Forsitan aliquando inveniam me canentem novam versionem; fortasse verba illa viam in me invenient. Nunc autem laudo Patrem et Filium et Spiritum sanctum.
Pastorem meum de hoc interrogavi, et Rigby dixit bene esse. Quod quid mihi placet de S. Andrew?s — bene pugnare, dubitare, dubitare, quaerere. Denique S. Andreas Presbyterianus est ecclesia in qua bene esse homo.
Christianus sum? Nescio. Sed satis certus sum ma homo.
Robert Jensen est professor diurnarius in Universitate Texas apud Austin et socius tabulae Resource Centre Tertii Coast activisticae http://thirdcoastactivist.org/. Is est auctor Cordis albi: Racism, et Alba Privilegii et Civibus Imperii: Certamen ad Nostram Humanitatem (et de Urbium Luminum Libris). Potest perventum est [Inscriptio protected] .