គ្រាន់តែជាការស្ថិតនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនរបស់អ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីនរាប់រយនាក់ និងអ្នកជំនាញប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយផ្សេងទៀតមកពីជុំវិញពិភពលោក គឺជាបទពិសោធន៍ដ៏ប្រសើរមួយ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយប៉ាឡេស្ទីនបានការពារ មិនអាចបញ្ចេញសារដែលស៊ីសង្វាក់គ្នា ហែកហួររវាងបក្សពួក និងការព្យាយាមយ៉ាងអស់ពីចិត្តដើម្បីការពារយុទ្ធនាការប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយរបស់អ៊ីស្រាអែល រួមជាមួយនឹងការក្លែងបន្លំ និងការឃោសនាមិនចេះចប់ ឬ 'hasbara'។
វានៅតែលឿនពេកក្នុងការទាមទារការផ្លាស់ប្តូរគំរូណាមួយ ប៉ុន្តែ សន្និសីទ Tawasol លើកទីពីរ នៅទីក្រុងអ៊ីស្តង់ប៊ុល ដែលប្រព្រឹត្តទៅពីថ្ងៃទី 18 ដល់ថ្ងៃទី 19 ខែឧសភា បានបម្រើជាឱកាសមួយដើម្បីពិចារណាលើទិដ្ឋភាពប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយដែលផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងធំធេង និងដើម្បីគូសបញ្ជាក់ពីបញ្ហាប្រឈម និងឱកាសដែលប្រឈមមុខនឹងប៉ាឡេស្ទីនក្នុងការប្រយុទ្ធដ៏ខ្ពស់របស់ពួកគេ។
មិនត្រឹមតែប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបានគេរំពឹងថានឹងកម្ទេចចោលនូវព័ត៌មានមិនពិតជាច្រើនឆ្នាំរបស់អ៊ីស្រាអែល ដែលបានព្យាករណ៍លើសុន្ទរកថាប្រវត្តិសាស្ត្រដែលគួរឱ្យជឿជាក់ដែលត្រូវបានលក់ទៅឱ្យពិភពលោកជាការពិតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងបង្កើតការនិទានកថាដ៏ភ្លឺស្វាងរបស់ពួកគេផ្ទាល់ដែលមិនមានគំនិតនៃបក្សពួក និងផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ .
ពិតណាស់ វានឹងមិនងាយស្រួលនោះទេ។
សាររបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសន្និសិទ "ប៉ាឡេស្ទីនក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ" ដែលរៀបចំដោយ ស វេទិកាអន្តរជាតិប៉ាឡេស្ទីនសម្រាប់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ និងទំនាក់ទំនង គឺថា ប្រសិនបើការដឹកនាំប៉ាឡេស្ទីនបរាជ័យក្នុងការសម្រេចបាននូវឯកភាពនយោបាយ យ៉ាងហោចណាស់ បញ្ញវន្តប៉ាឡេស្ទីនត្រូវតែទទូចលើការរួបរួមនៃការនិទានរឿងរបស់ពួកគេ។ សូម្បីតែការសម្របសម្រួលបំផុតរបស់ប៉ាឡេស្ទីនក៏អាចទទួលស្គាល់ចំណុចកណ្តាលនៃ Nakba ការបោសសម្អាតជនជាតិប៉ាឡេស្ទីន និងការបំផ្លាញទីក្រុង និងភូមិរបស់ពួកគេក្នុងឆ្នាំ 1947-48 ។
ពួកគេអាច - និងគួរ - យល់ព្រមផងដែរអំពីភាពលាក់កំបាំង និងអំពើហឹង្សានៃមុខរបរ។ អមនុស្សធម៌នៅប៉ុស្តិ៍ត្រួតពិនិត្យយោធា; ចន្លោះកាន់តែរួមតូចនៅក្នុង West Bank ដែលជាលទ្ធផលនៃការតាំងទីលំនៅខុសច្បាប់ និងការធ្វើអាណានិគមនៃអ្វីដែលនៅសេសសល់របស់ប៉ាឡេស្ទីន។ ការថប់ដង្ហើមលើក្រុងយេរូសាឡឹមដែលកាន់កាប់ (អាល់-ឃ្យូដ); ភាពអយុត្តិធម៌នៃការឡោមព័ទ្ធនៅហ្គាហ្សា និងសង្គ្រាមម្ខាងនៅលើស្ទ្រីប ដែលបានសម្លាប់មនុស្សជាង 4,000 នាក់ ភាគច្រើនជាជនស៊ីវិលក្នុងរយៈពេលប្រាំពីរឆ្នាំ និងច្រើនទៀត។
សាស្រ្តាចារ្យ Nashaat Al-Aqtash មកពីសាកលវិទ្យាល័យ Birzeit ប្រហែលជាការពិតជាងនេះ បានបន្ទាបការរំពឹងទុកបន្ថែមទៀត។ គាត់បាននិយាយថា "ប្រសិនបើយើងអាចយល់ស្របលើរបៀបដែលយើងបង្ហាញការនិទានកថាទាក់ទងនឹង Al-Quds និងការតាំងទីលំនៅខុសច្បាប់ យ៉ាងហោចណាស់នោះនឹងក្លាយជាការចាប់ផ្តើម" ។
ការពិតជាក់ស្តែងគឺថា ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនមានរឿងដូចគ្នាច្រើនជាងពួកគេចង់សារភាព។ ពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានរងគ្រោះដោយកាលៈទេសៈដូចគ្នា ប្រយុទ្ធនឹងមុខរបរដូចគ្នា ទទួលរងការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សដូចគ្នា និងប្រឈមមុខនឹងលទ្ធផលអនាគតដែលកើតចេញពីជម្លោះដូចគ្នា។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សជាច្រើនមិនអាចផ្តាច់ទំនាក់ទំនងពីសម្ព័ន្ធភាពដូចកុលសម្ព័ន្ធរបស់ពួកគេបានទេ។ ប្រាកដណាស់ថា ការមានទំនោរខាងមនោគមវិជ្ជា និងការគាំទ្រគណបក្សនយោបាយមួយទៅលើគណបក្សមួយទៀតគឺមិនខុសអ្វីទេ។ វាក្លាយជាវិបត្តិសីលធម៌មួយ ទោះជាយ៉ាងណា នៅពេលដែលសម្ព័ន្ធភាពគណបក្សកាន់តែរឹងមាំជាងការជាប់ពាក់ព័ន្ធរបស់បុគ្គលទៅនឹងសមូហភាព ការតស៊ូជាតិដើម្បីសេរីភាព។ គួរឲ្យស្តាយ មនុស្សជាច្រើននៅតែជាប់ក្នុងគំនិតនេះ។
ប៉ុន្តែអ្វីៗក៏ប្រែប្រួលដែរ; ពួកគេតែងតែធ្វើ។ បន្ទាប់ពីជាងពីរទសវត្សរ៍នៃការបរាជ័យនៃអ្វីដែលគេហៅថា 'ដំណើរការសន្តិភាព' និងការកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័សនៃការធ្វើអាណានិគមនៃដែនដីកាន់កាប់ បន្ថែមពីលើអំពើហឹង្សាខ្លាំងដែលប្រើដើម្បីសម្រេចបាននូវទីបញ្ចប់ទាំងនេះ ប៉ាឡេស្ទីនជាច្រើនកំពុងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនអំពីការពិតដ៏ឈឺចាប់។ ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនមិនអាចមានសេរីភាពទេ បើគ្មានការរួបរួម និងគ្មានការតស៊ូ។
ការតស៊ូមិនតែងតែមានន័យថាកាំភ្លើង និងកាំបិតនោះទេ ប៉ុន្តែជាការប្រើប្រាស់ថាមពលនៃប្រជាជាតិមួយនៅផ្ទះ និងនៅក្នុង 'shatat' (Diaspora) រួមជាមួយនឹងការធ្វើឱ្យសហគមន៍គាំទ្រយុត្តិធម៌ និងសន្តិភាពទូទាំងពិភពលោក។ . មិនយូរប៉ុន្មានត្រូវតែមានចលនាមួយដែលប៉ាឡេស្ទីនប្រកាសពីការតស៊ូជាសាកលប្រឆាំងនឹងការរើសអើងជាតិសាសន៍ ដោយមានការចូលរួមពីប៉ាឡេស្ទីនទាំងអស់ ថ្នាក់ដឹកនាំ បក្សពួក សង្គមស៊ីវិល និងសហគមន៍គ្រប់ទីកន្លែង។ ពួកគេត្រូវតែនិយាយជាសំឡេងមួយ ប្រកាសពីគោលបំណងមួយ ហើយបញ្ជាក់ពីការទាមទារដូចគ្នា ម្តងហើយម្តងទៀត។
វាជារឿងគួរឲ្យងឿងឆ្ងល់ដែលដឹងថាជាតិដែលធ្វើខុសយូរមកហើយនោះ មានការយល់ច្រលំយ៉ាងខ្លាំង ចំណែកអ្នកដែលធ្វើបាបនោះត្រូវបានដោះលែងហើយមើលទៅហាក់ដូចជាជនរងគ្រោះ។
ជួនកាលនៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1950 នាយករដ្ឋមន្ត្រីអ៊ីស្រាអែល លោក David Ben-Gurion បានដឹងពីតម្រូវការក្នុងការបង្រួបបង្រួមនិទានកថារបស់ជនជាតិ Zionist របស់អ៊ីស្រាអែល ទាក់ទងនឹងការដណ្តើមយក និងការបោសសម្អាតជនជាតិភាគតិចប៉ាឡេស្ទីន។ នេះបើតាមការលាតត្រដាងរបស់កាសែតអ៊ីស្រាអែល Haaretzលោក Ben-Gurion ព្រួយបារម្ភថា វិបត្តិជនភៀសខ្លួនប៉ាឡេស្ទីន នឹងមិនរលត់ទៅណាឡើយ បើគ្មានសារអ៊ីស្រាអែលជាប់លាប់ថា ប៉ាឡេស្ទីនបានចាកចេញពីទឹកដីរបស់ពួកគេដោយឧបករណ៍របស់ពួកគេ ដោយធ្វើតាមការណែនាំដើម្បីធ្វើដូច្នេះដោយរដ្ឋាភិបាលអារ៉ាប់ផ្សេងៗ។
ជាការពិតណាស់ នោះក៏ជាការប្រឌិតមួយដែរ ប៉ុន្តែការពិតជាច្រើនដែលសន្មត់ថា ច្រើនតែចាប់ផ្តើមដោយការកុហក។ លោកបានចាត់តាំងអ្នកសិក្សាមួយចំនួនដើម្បីបង្ហាញរឿងមិនពិត ប៉ុន្តែស៊ីសង្វាក់គ្នាបំផុតអំពីការចាកចេញពីប៉ាឡេស្ទីន។ លទ្ធផលគឺ ឯកសារ GL-18/17028 នៃ 1961. ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ឯកសារនោះបានបម្រើជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃ 'hasbara' របស់អ៊ីស្រាអែល ទាក់ទងនឹងការបោសសម្អាតជនជាតិភាគតិចប៉ាឡេស្ទីន។ ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនបានរត់ចេញ ហើយមិនត្រូវបានបណ្តេញចេញទេ គឺជាចំណុចសំខាន់នៃសារ។ អ៊ីស្រាអែលបាននិយាយរឿងមិនពិតនេះឡើងវិញអស់រយៈពេលជាង ៥៥ ឆ្នាំមកហើយ ហើយជាការពិតណាស់ មានមនុស្សជាច្រើនបានជឿ។
រហូតមកដល់ពេលថ្មីៗនេះ ដោយសារតែកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ក្រុមអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តប៉ាឡេស្ទីនដែលកំពុងរីកចម្រើន និងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដ៏ក្លាហាន ដែលប្រឆាំងនឹងការឃោសនា ការនិទានរឿងរបស់ប៉ាឡេស្ទីនកំពុងតែលេចចេញជារូបរាង បើទោះបីជាមានច្រើនមិនទាន់ត្រូវបានធ្វើដើម្បីទូទាត់ការខូចខាតដែលបានកើតឡើងរួចហើយក៏ដោយ។
ជាការពិត ជ័យជម្នះពិតប្រាកដសម្រាប់ការពិតនឹងកើតឡើងបានលុះត្រាតែការនិទានរឿងប៉ាឡេស្ទីនមិនត្រូវបានគេមើលឃើញថាជា 'ការនិទានកថា' ទៀតទេ ប៉ុន្តែជារឿងអធិបតេយ្យភាពរបស់ខ្លួន ដោយរួចផុតពីការបង្ខាំងនៃការការពារ និងបន្ទុកនៃប្រវត្តិសាស្ត្រដែលផ្ទុកដោយពាក្យកុហក។ និងការពិតពាក់កណ្តាល។
មធ្យោបាយតែមួយគត់ដែលខ្ញុំមើលឃើញថាកើតឡើងគឺនៅពេលដែលបញ្ញវន្តប៉ាឡេស្ទីនវិនិយោគពេលវេលា និងការខិតខំប្រឹងប្រែងបន្ថែមទៀតក្នុងការសិក្សា និងនិទានរឿង 'ប្រវត្តិសាស្ត្រប្រជាជន' របស់ប៉ាឡេស្ទីន ដែលទីបំផុតអាចធ្វើឱ្យប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនជាមនុស្ស ហើយប្រឈមនឹងការយល់ឃើញបែបប៉ូលនៃពួកគេថាជាភេរវករ ឬជនរងគ្រោះជារៀងរហូត។ នៅពេលដែលបុគ្គលធម្មតាក្លាយជាចំណុចកណ្តាលនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ លទ្ធផលគឺមានភាពទាក់ទងគ្នា មានប្រសិទ្ធភាព និងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។
តក្កវិជ្ជាដូចគ្នាអាចត្រូវបានអនុវត្តចំពោះអ្នកសារព័ត៌មានផងដែរ។ ក្រៅពីការស្វែងរករឿងធម្មតារបស់ពួកគេ អ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីនត្រូវផ្សព្វផ្សាយទៅកាន់ពិភពលោកកាន់តែទូលំទូលាយ មិនត្រឹមតែចំពោះរង្វង់ប្រពៃណីនៃមិត្តភ័ក្តិ និងអ្នកគាំទ្រដែលខិតខំប្រឹងប្រែងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីផ្សព្វផ្សាយសង្គមផងដែរ។ ប្រសិនបើមនុស្សពិតជាពេញចិត្តចំពោះការពិត ជាពិសេសពីទស្សនៈរបស់មនុស្សនិយម ពួកគេមិនអាចគាំទ្រការប្រល័យពូជសាសន៍ និងការបោសសម្អាតជាតិសាសន៍បានទេ។
ហើយដោយ 'ពិភពលោកកាន់តែទូលំទូលាយ' ខ្ញុំស្ទើរតែមិនសំដៅទៅទីក្រុងឡុងដ៍ ប៉ារីស និងញូវយ៉កទេ ប៉ុន្តែទៅកាន់អាហ្វ្រិក អាមេរិកខាងត្បូង អាស៊ី និងខាងត្បូងទាំងមូល។ ប្រជាជាតិមកពីអឌ្ឍគោលនេះអាចយល់បានយ៉ាងពេញលេញពីការឈឺចាប់ និងភាពអយុត្តិធម៌នៃការកាន់កាប់យោធា អាណានិគម ចក្រពត្តិនិយម និងរបបអាផាថេត។ ខ្ញុំបារម្ភថា ការសង្កត់ធ្ងន់លើតម្រូវការដើម្បីទប់ទល់នឹង 'hasbara' របស់អ៊ីស្រាអែលនៅបស្ចឹមប្រទេស មានន័យថាការបែងចែកធនធាន និងថាមពលមិនសមាមាត្រនៅក្នុងកន្លែងមួយចំនួន ខណៈពេលដែលមិនអើពើនឹងប្រទេសដទៃទៀតនៃពិភពលោក ដែលការគាំទ្ររបស់ពួកគេគឺជាឆ្អឹងខ្នងជាយូរមកហើយ។ នៃសាមគ្គីភាពអន្តរជាតិ។ ពួកគេមិនគួរត្រូវបានគេទទួលយកទេ។
ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ដំណឹងល្អនោះគឺថា ប៉ាឡេស្ទីនបាននិងកំពុងបោះជំហានទៅមុខយ៉ាងត្រចះត្រចង់ក្នុងទិសដៅត្រឹមត្រូវ បើទោះជាមិនបានអរគុណដល់ការដឹកនាំរបស់ប៉ាឡេស្ទីនក៏ដោយ។ ចំណុចសំខាន់នៅពេលនេះ គឺដើម្បីអាចបង្រួបបង្រួម សម្រួល និងកសាងលើកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដែលមានស្រាប់ ដើម្បីឱ្យសាមគ្គីភាពដែលកំពុងកើនឡើងបែបនេះ ប្រែក្លាយទៅជាជោគជ័យកាន់តែខ្លាំងក្នុងការលើកកម្ពស់ការយល់ដឹងជាសកល និងធ្វើឱ្យអ៊ីស្រាអែលទទួលខុសត្រូវចំពោះការកាន់កាប់ និងការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សរបស់ខ្លួន។
វេជ្ជបណ្ឌិត Ramzy Baroud បាននិងកំពុងសរសេរអំពីមជ្ឈិមបូព៌ាអស់រយៈពេលជាង 20 ឆ្នាំមកហើយ។ គាត់គឺជាអ្នកសរសេរអត្ថបទដែលរួមបញ្ចូលអន្តរជាតិ អ្នកប្រឹក្សាប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅជាច្រើន និងជាស្ថាបនិកនៃ PalestineChronicle.com ។ សៀវភៅរបស់គាត់រួមមាន "Searching Jenin", "The Second Palestinian Intifada" និង "My Father is a Freedom Fighter: Gaza's Untold Story"។ គេហទំព័ររបស់គាត់គឺ www.ramzybaroud.net.
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ