ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនជាច្រើនចងចាំ និងយោង al-Nakba ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាមហន្តរាយនៅថ្ងៃទី 15 ខែឧសភាជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះបង្ហាញពីការបណ្តេញជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនជិតមួយលាននាក់ ខណៈដែលភូមិរបស់ពួកគេត្រូវបានបំផ្លាញ។ ការបំផ្លិចបំផ្លាញប៉ាឡេស្ទីនក្នុងឆ្នាំ 1947-48 បានឈានទៅដល់កំណើតរបស់អ៊ីស្រាអែល។ មនុស្សជំនាន់ចាស់បញ្ជូនការចងចាំដ៏ឃោរឃៅ និងការគៀបសង្កត់នៃបទពិសោធន៍រួមរបស់ពួកគេទៅកាន់ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនវ័យក្មេង ដែលភាគច្រើនរស់នៅ Nakbas របស់ពួកគេសព្វថ្ងៃនេះ។
ក្នុងការបិទបាំង al-Nakba ជនជាតិអារ៉ាប់ដែលអាណិតអាសូរ និងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយផ្សេងទៀតបានលេងតន្ត្រីដ៏ក្រៀមក្រំ និងបង្ហាញវីដេអូសខ្មៅនៃជនភៀសខ្លួនដែលភៀសខ្លួន និងភ័យខ្លាច។ ពួកគេបញ្ជាក់យ៉ាងត្រឹមត្រូវនូវគោលគំនិតរបស់ Sumud ភាពខ្ជាប់ខ្ជួន នៅពេលដែលពួកគេបង្ហាញជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនគ្រប់វ័យដែលកាន់សោរច្រេះនៃផ្ទះរបស់ពួកគេ និងទទូចលើសិទ្ធិនៃការត្រឡប់មកវិញរបស់ពួកគេ។ ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយផ្សេងទៀតដែលមិនសូវអាណិតអាសូរពិភាក្សាអំពី al-Nakba ប្រសិនបើទាំងអស់ ជាកំណត់សម្គាល់មួយ - ភាពរំខាននៅក្នុងនិទានកថារបស់អ៊ីស្រាអែលអំពីកំណើតដោយអព្ភូតហេតុរបស់ប្រទេសមួយ និងការវិវត្តរបស់វាទៅកាន់តំបន់អូអេស៊ីសនៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ។ អ្វីដែលតំណាងកាត់បន្ថយបែបនេះច្រើនតែបរាជ័យក្នុងការបង្ហាញគឺថា ខណៈពេលដែល al-Nakba បានចាប់ផ្តើម វាមិនដែលបញ្ចប់ពិតប្រាកដនោះទេ។
អ្នកដែលទទួលរងការឈឺចាប់ គ្រោះថ្នាក់ និងការបាត់បង់ al-Nakba មិនទាន់ទទួលបានយុត្តិធម៌ដែលត្រូវបានសន្យាដោយសហគមន៍អន្តរជាតិទេ។ ដំណោះស្រាយ 194 របស់អង្គការសហប្រជាជាតិចែងថា "ជនភៀសខ្លួនដែលចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់ពួកគេវិញ ហើយរស់នៅដោយសន្តិភាពជាមួយអ្នកជិតខាងរបស់ពួកគេ គួរតែត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យធ្វើដូច្នេះនៅកាលបរិច្ឆេទដែលអាចអនុវត្តបានដំបូងបំផុត" (មាត្រា 11) ។ អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើអយុត្តិធម៌នេះ ក៏មិនទាន់សម្រេចបាននូវគោលដៅចុងក្រោយរបស់ពួកគេនៅប៉ាឡេស្ទីនដែរ។ យ៉ាងណាមិញ អ៊ីស្រាអែលមិនបានកំណត់ព្រំដែនដោយចៃដន្យទេ។
លោក David Ben Gurion នាយករដ្ឋមន្ត្រីទីមួយនៃប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ធ្លាប់បានទាយថា “មនុស្សចាស់ (ជនភៀសខ្លួន) នឹងស្លាប់ ហើយក្មេងនឹងភ្លេច”។ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដោយសេចក្តីឃោរឃៅរបស់អ្នកច្បាំង។ Ben Gurion បានអនុវត្តផែនការសង្គ្រាមរបស់គាត់ក្នុងកម្រិតឆ្ងាយបំផុតដែលអាចធ្វើទៅបាន។ គ្រប់តំបន់ក្នុងប្រទេសប៉ាឡេស្ទីនដែលចង់ចាប់យកត្រូវបានចាប់ខ្លួន ប្រជាជនរបស់ខ្លួនត្រូវបានបណ្តេញចេញ ឬសម្លាប់រង្គាលនៅក្នុងផ្ទះ និងភូមិរបស់ពួកគេ។ Ben Guiron 'បានសម្អាត' ទឹកដី ប៉ុន្តែគាត់បានបរាជ័យក្នុងការសម្អាតអតីតកាលរបស់អ៊ីស្រាអែល។ ការចងចាំនៅតែមាន។
Ben Gurion បានយោងភូមិគ្រួសារខ្ញុំផ្ទាល់ - Beit Daras - ដែលបានឃើញការប្រយុទ្ធចំនួនបី និងការសម្លាប់រង្គាលមួយ។ នៅក្នុងកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់នៅថ្ងៃទី 12 ខែឧសភា ឆ្នាំ 1948 គាត់បានសរសេរថា "Beit Daras ត្រូវបានសម្លាប់។ ជនជាតិអារ៉ាប់ហាសិបនាក់ (ត្រូវបានសម្លាប់) ។ ភូមិ Bashit និង Sawafir ត្រូវបានកាន់កាប់។ មានការបណ្ដេញចេញពីតំបន់ក្បែរនោះ (អ្នកជិតខាងនៅ Majdal)។ យើងបានសង្គ្រោះមនុស្សស្លាប់៥នាក់ និងរបួស១៥នាក់ ។ » (War Diaries, 5-15)។
មនុស្សជាងហាសិបនាក់ត្រូវបានគេសម្លាប់នៅក្នុងទីក្រុង Beit Daras នៅថ្ងៃនោះ។ ស្ត្រីចំណាស់ Gaza ម្នាក់ឈ្មោះ Um Mohammed ដែលខ្ញុំបានពិភាក្សានៅក្នុងសៀវភៅចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ My Father is a Freedom Fighter - សំដៅទៅលើអ្វីដែលទំនងជាព្រឹត្តិការណ៍ដូចគ្នានេះ៖
“ទីក្រុងនេះស្ថិតនៅក្រោមការទម្លាក់គ្រាប់បែក ហើយវាត្រូវបានឡោមព័ទ្ធពីគ្រប់ទិសទី។ មិនមានផ្លូវចេញទេ។ បុរសប្រដាប់អាវុធ (យុទ្ធជន Beit Daras) បាននិយាយថា ពួកគេនឹងពិនិត្យមើលផ្លូវទៅកាន់ Isdud ដើម្បីមើលថាតើវាបើកចំហឬអត់។ ពួកគេបានរុលទៅមុខ ហើយបានបាញ់ប៉ុន្មានគ្រាប់ ដើម្បីមើលថាតើមាននរណាម្នាក់នឹងបាញ់មកវិញឬអត់។ គ្មាននរណាម្នាក់បានធ្វើទេ។ ប៉ុន្តែពួកគេ (កងកម្លាំង Zionist) កំពុងលាក់ខ្លួន និងរង់ចាំការស្ទាក់ចាប់ប្រជាជន។ ពួកប្រដាប់អាវុធបានត្រឡប់មកវិញ ហើយប្រាប់ប្រជាជនឱ្យជម្លៀសស្ត្រី និងកុមារចេញ ។ ប្រជាជនបានចេញទៅក្រៅ (រួមទាំង) អ្នកដែលប្រមូលផ្តុំនៅផ្ទះដ៏ធំរបស់ខ្ញុំ ដែលជាផ្ទះគ្រួសារ។ ភាគច្រើនមានកុមារ និងកុមារនៅក្នុងផ្ទះ។ ជនជាតិយូដា (ទាហាន) អនុញ្ញាតឱ្យប្រជាជនចេញ ហើយបន្ទាប់មកពួកគេបានវាយពួកគេដោយគ្រាប់បែក និងកាំភ្លើងយន្ត។ មានមនុស្សធ្លាក់ច្រើនជាងអ្នកដែលអាចរត់បាន។ ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំ... បានចាប់ផ្តើមរត់កាត់វាលស្រែ។ យើងនឹងដួលហើយក្រោកឡើង។ ប្អូនស្រីខ្ញុំ និងខ្ញុំបានរត់គេចជាមួយគ្នាកាន់ដៃគ្នា។ អ្នកដែលជិះលើផ្លូវធំត្រូវស្លាប់ ឬរបួស។ ការបាញ់នេះបានធ្លាក់មកលើមនុស្សដូចខ្សាច់។ គ្រាប់បែកពីម្ខាង និងកាំភ្លើងយន្តពីម្ខាងទៀត»។
Ben Gurion មិនចាំបាច់សង្ស័យគណនីរបស់ Um Mohammed ទេ។ លោកបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា៖ «យើងកុំព្រងើយកន្តើយនឹងការពិតក្នុងចំណោមខ្លួនយើង… តាមនយោបាយយើងជាអ្នកឈ្លានពានហើយគេការពារខ្លួន… ប្រទេសជារបស់គេព្រោះគេរស់នៅឯយើងចង់មកទីនេះហើយតាំងលំនៅតាមទស្សនៈគេយើងចង់បាន។ ដើម្បីដកខ្លួនចេញពីប្រទេសរបស់ពួកគេ» (ដូចដែលបានដកស្រង់នៅក្នុង Fateful Triangle របស់ Chomsky ទំព័រ 91-2)។
វាច្បាស់ណាស់សម្រាប់ហេតុផលនេះដែលមិនថាចាស់ឬក្មេងមិនបានបំភ្លេចចោល។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃគឺជាការបង្ហាញមួយផ្សេងទៀតនៃ al-Nakba ដែលបានអូសបន្លាយដូចគ្នា ដែលមានរយៈពេល 64 ឆ្នាំឥឡូវនេះ។ ភាពលំបាករបស់មនុស្សវ័យក្មេងនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ គឺជាប់ទាក់ទងគ្នាយ៉ាងអធិកអធមទៅនឹងការដកដំណែងដ៏ឃោរឃៅ និងគួរឱ្យរន្ធត់ជាច្រើនទសវត្សរ៍មុន។
Al-Nakba ក៏នៅតែជាគម្រោងបន្តតាមរយៈអ្នកកាន់សាសនាអ៊ីស្រាអ៊ែលជាច្រើនជំនាន់។ នៅពេលដែល Ben Gurion បានស្លាប់នៅឆ្នាំ 1973 នាយករដ្ឋមន្ត្រីអ៊ីស្រាអែលបច្ចុប្បន្ន Benjamin Netanyahu មានអាយុ XNUMX ឆ្នាំ។ បន្ទាប់មកគាត់បានបម្រើការកាលពីឆ្នាំមុនរបស់គាត់នៅក្នុងជួរកងទ័ពអ៊ីស្រាអែល ហើយសព្វថ្ងៃនេះគាត់បានគ្រប់គ្រងប្រទេសអ៊ីស្រាអែលជាមួយនឹងក្រុមចម្រុះដែលរួមមានស្ទើរតែបីភាគបួននៃសភាអ៊ីស្រាអែល។ ដូចមេដឹកនាំអ៊ីស្រាអែលភាគច្រើនដែរ គាត់បន្តចូលរួមចំណែកក្នុងសុន្ទរកថាដែលប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបានសញ្ជ័យ។ គាត់និយាយអំពីសន្តិភាព ខណៈពេលដែលទាហានរបស់គាត់ និងអ្នកតាំងលំនៅប្រដាប់អាវុធរបស់គាត់កាន់កាប់ផ្ទះ និងកសិដ្ឋានរបស់ប៉ាឡេស្ទីន។ គាត់ធ្វើការផ្តល់ជូនម្តងហើយម្តងទៀតដល់ប៉ាឡេស្ទីនសម្រាប់ការពិភាក្សា "ដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ" ខណៈដែលគាត់និយាយឡើងវិញនូវការបដិសេធដោយហិង្សារបស់គាត់ចំពោះរាល់សេចក្តីប្រាថ្នារបស់ប៉ាឡេស្ទីន។ ការទទួលស្វាគមន៍របស់លោកនៅក្នុងទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនគឺខ្លាំងជាងពេលមុនៗ។ ទ្រង់សោយរាជ្យជាកំពូល ខណៈដែលទ្រង់បន្តបំពេញនូវ 'ចក្ខុវិស័យ' នៃពួកស៊ីយ៉ូននិយមដើម។
កូនសោចាស់ និងទង្វើនៃដីដែលគេលួចបានបញ្ជាក់ពីបទពិសោធន៍អន្តរជំនាន់នោះគឺ Al-Nakba។ សព្វថ្ងៃនេះ ជនជាតិប៉ាឡេស្ទីន បន្តត្រូវបានបង្ខាំងនៅពីក្រោយប៉ុស្តិ៍ត្រួតពិនិត្យយោធា។ ពួកគេត្រូវបានបដិសេធសិទ្ធិក្នុងការថែទាំវេជ្ជសាស្រ្តត្រឹមត្រូវ ហើយដើមអូលីវបុរាណរបស់ពួកគេត្រូវបានឈូសឆាយយ៉ាងព្រៃផ្សៃ។ អ្វីដែលអ៊ីស្រាអែលមិនអាចគ្រប់គ្រងបាននោះគឺការតាំងចិត្តរបស់ប៉ាឡេស្ទីន។ ពន្ធនាគារ ប៉ុស្តិ៍ត្រួតពិនិត្យ និងកាំភ្លើងស្ថិតនៅក្នុងការចងចាំរួមរបស់យើង តាមរបៀបដែលមិនអាចចាប់ឃុំខ្លួន គ្រប់គ្រង ឬបាញ់បានទេ។
តាមពិត al-Nakba មិនមែនជាកាលបរិច្ឆេទជាក់លាក់ ឬការប៉ាន់ប្រមាណនៃពេលវេលានោះទេ ប៉ុន្តែទាំងមូលនៃឆ្នាំទាំង 64 និងរាប់។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះមិនត្រូវចាត់ទុកក្នុងបញ្ជីប្រវត្តិសាស្ត្រឡើយ ដរាបណាជនភៀសខ្លួននៅតែជាជនភៀសខ្លួន ហើយអ្នកតាំងលំនៅបន្តប្លន់ដីប៉ាឡេស្ទីន។ ដរាបណាលោក Netanyahu និយាយភាសា Ben Gurion វគ្គ 'មហន្តរាយ' ផ្សេងទៀតនឹងកើតឡើង។ ហើយដរាបណាប៉ាឡេស្ទីនប្រកាន់ខ្ជាប់នូវកូនសោ និងទង្វើរបស់ពួកគេ ចាស់អាចនឹងស្លាប់ ប៉ុន្តែក្មេងនឹងមិនភ្លេចឡើយ។
RamzyBaroud (www.ramzybaroud.net) គឺជាអ្នកសរសេរអត្ថបទអន្តរជាតិ និងជាអ្នកនិពន្ធនៃ PalestineChronicle.com។ សៀវភៅចុងក្រោយរបស់គាត់គឺ My Father Was a Freedom Fighter: Gaza's Untold Story (Pluto Press, London)។
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ