នៅថ្ងៃទី 19 ខែមករា ក្នុងអំឡុងពេលនៃការវាយឆ្មក់មួយរបស់ខ្លួននៅតំបន់ Occupied West Bank យោធាអ៊ីស្រាអែលបានចាប់ខ្លួនអ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីនម្នាក់ឈ្មោះ Abdul Muhsen Shalaldeh នៅជិតទីក្រុង Al-Khalil (Hebron)។ នេះគ្រាន់តែជាការរំលោភបំពានលើអ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីន និងប្រឆាំងនឹងសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិ។
ប៉ុន្មានថ្ងៃមុននេះ ប្រធានសមាគមអ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីន (PJS) លោក Naser Abu Baker ។ ចែករំលែក ចំនួនសោកនាដកម្មមួយចំនួនក្នុងអំឡុងពេលសន្និសីទកាសែតក្នុងក្រុង Ramallah។ លោកបាននិយាយថា៖ «អ្នកយកព័ត៌មានហាសិបប្រាំនាក់ត្រូវបានសម្លាប់ដោយការបាញ់ឬការទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់អ៊ីស្រាអែលចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០០០មក»។ មនុស្សរាប់រយនាក់ទៀតបានរងរបួស ចាប់ខ្លួន ឬឃុំខ្លួន។ ទោះបីជាគួរឱ្យតក់ស្លុតក៏ដោយ ប៉ុន្តែការពិតភាគច្រើនត្រូវបានត្រួតពិនិត្យនៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយទូទៅ។
នេះ ឃាតកម្ម ដោយទាហានកាន់កាប់របស់អ៊ីស្រាអែលរបស់អ្នកកាសែតជើងចាស់ប៉ាឡេស្ទីន Shireen Abu Akleh កាលពីថ្ងៃទី 11 ខែឧសភា គឺជាករណីលើកលែងមួយផ្នែកដោយសារតែឥទ្ធិពលសកលរបស់និយោជករបស់នាង។ បណ្តាញ Al Jazeera. ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី អ៊ីស្រាអែល និងសម្ព័ន្ធមិត្តបានខិតខំលាក់បាំងព័ត៌មាននេះ ដោយងាកទៅប្រើយុទ្ធសាស្ត្រធម្មតានៃការលាបពណ៌អ្នកដែលប្រឆាំងនឹងការនិទានរឿងរបស់អ៊ីស្រាអែល។
អ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីនចំណាយប្រាក់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរសម្រាប់ការបំពេញបេសកកម្មផ្សព្វផ្សាយការពិតអំពីការគាបសង្កត់របស់អ៊ីស្រាអែលដែលកំពុងបន្តមកលើប៉ាឡេស្ទីន។ ការងាររបស់ពួកគេមិនត្រឹមតែមានសារៈសំខាន់ចំពោះការផ្សាយព័ត៌មានល្អ និងមានតុល្យភាពប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែចំពោះបុព្វហេតុនៃយុត្តិធម៌ និងសេរីភាពនៅប៉ាឡេស្ទីន។
នៅក្នុងការថ្មីមួយ របាយការណ៍ នៅថ្ងៃទី 17 ខែមករា PJS បានរៀបរាប់ពីបទពិសោធន៍ដ៏អាក្រក់មួយចំនួនរបស់អ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីន។ "អ្នកកាសែតរាប់សិបនាក់ត្រូវបានតម្រង់គោលដៅដោយកងកម្លាំងកាន់កាប់ និងអ្នកតាំងលំនៅក្នុងអំឡុងពេលឆ្នាំមុន ដែល (កត់ត្រា) ចំនួនខ្ពស់បំផុតនៃការវាយប្រហារធ្ងន់ធ្ងរប្រឆាំងនឹងអ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីន" ។
ទោះជាយ៉ាងណា គ្រោះថ្នាក់ដែលធ្វើឲ្យអ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីន មិនត្រឹមតែរូបកាយ និងសម្ភារៈប៉ុណ្ណោះទេ។ ពួកគេក៏ត្រូវបានលាតត្រដាងជានិច្ចចំពោះការគម្រាមកំហែងដ៏ទន់ភ្លន់ ប៉ុន្តែគ្រោះថ្នាក់ស្មើភាពគ្នា៖ ការធ្វើឱ្យខូចគុណភាពនៃការងាររបស់ពួកគេឥតឈប់ឈរ។
អំពើហឹង្សានៃការបែងចែកសិទ្ធិ
អ្នកនិពន្ធម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកនិពន្ធនៃអត្ថបទនេះ Romana Rubeo បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំដ៏ជិតស្និទ្ធមួយដែលមានអ្នកកាសែតអ៊ីតាលីជាង 100 នាក់កាលពីថ្ងៃទី 18 ខែមករា ដែលមានបំណងណែនាំពួកគេអំពីរបៀបរាយការណ៍ឱ្យបានត្រឹមត្រូវអំពីប៉ាឡេស្ទីន។ Rubeo បានប្រឹងប្រែងអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបង្ហាញពីការពិតមួយចំនួនដែលបានពិភាក្សានៅក្នុងអត្ថបទនេះ ដែលនាងអនុវត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងនាមជាអ្នកគ្រប់គ្រងនៃ កាលប្បវត្តិប៉ាឡេស្ទីន។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកកាសែតអ៊ីស្រាអែលជើងចាស់ម្នាក់ ដែលជារឿយៗបានសរសើរចំពោះការរាយការណ៍ដ៏ក្លាហានរបស់នាងអំពីប៉ាឡេស្ទីន បានទម្លាក់គ្រាប់បែកមួយនៅពេលនាងស្នើថា ប៉ាឡេស្ទីនមិនតែងតែអាចជឿទុកចិត្តបានជាមួយនឹងព័ត៌មានលម្អិតតិចតួចនោះទេ។ នាងបានប្រាស្រ័យទាក់ទងអ្វីមួយចំពោះឥទ្ធិពលនេះ៖ ទោះបីជាការពិតគឺនៅខាងប៉ាឡេស្ទីនក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចជឿទុកចិត្តបានទាំងស្រុងអំពីព័ត៌មានលម្អិតតូចតាច ខណៈដែលអ៊ីស្រាអែលកាន់តែជឿជាក់លើរឿងតូចតាច ប៉ុន្តែពួកគេកុហកអំពីរូបភាពធំ។
ជាការខឹងសម្បារ - ទុកឱ្យអ្នកបូព៌ា - ការគិតបែបនេះអាចលេចឡើង វាមានភាពតឿបើប្រៀបធៀបទៅនឹងម៉ាស៊ីន hasbara ដែលដំណើរការដោយរដ្ឋរបស់រដ្ឋាភិបាលអ៊ីស្រាអែល។
ប៉ុន្តែ តើវាជាការពិតទេដែលប៉ាឡេស្ទីនមិនអាចជឿទុកចិត្តបានជាមួយនឹងព័ត៌មានលម្អិតតិចតួច?
នៅពេលដែល Abu Akleh ត្រូវបានគេសម្លាប់ នាងមិនមែនជាអ្នកកាសែតតែម្នាក់គត់ដែលត្រូវបានគោលដៅនៅក្នុង Jenin នោះទេ។ ដៃគូរបស់នាង ជាអ្នកកាសែតជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនម្នាក់ទៀត ឈ្មោះ Ali al-Samoudi មានវត្តមាន ហើយក៏ត្រូវបានបាញ់ និងរងរបួសដោយគ្រាប់កាំភ្លើងរបស់អ៊ីស្រាអែល នៅខាងក្រោយ។
តាមធម្មជាតិ al-Samoudi គឺជាសាក្សីសំខាន់ចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅថ្ងៃនោះ។ គាត់ បានប្រាប់ អ្នកកាសែតពីគ្រែមន្ទីរពេទ្យរបស់គាត់ថាមិនមានការប្រយុទ្ធគ្នានៅក្នុងតំបន់នោះទេ។ ថាគាត់ និង Shireen បានពាក់អាវកាក់ដែលមានសញ្ញាសម្គាល់យ៉ាងច្បាស់។ ថា ពួកគេត្រូវបានទាហានអ៊ីស្រាអែលកំណត់គោលដៅដោយចេតនា ហើយថាយុទ្ធជនប៉ាឡេស្ទីនមិននៅជិតកន្លែងណាដែលពួកគេត្រូវបានបាញ់នោះទេ។
ទាំងអស់នេះត្រូវបានអ៊ីស្រាអែលច្រានចោល ហើយជាលទ្ធផលដោយប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយភាគខាងលិច ចាប់តាំងពីស្មានថា 'ប៉ាឡេស្ទីនមិនអាចជឿទុកចិត្តបានជាមួយនឹងព័ត៌មានលម្អិតតូចតាច'។
ទោះជាយ៉ាងណា, ការស៊ើបអង្កេត ដោយក្រុមសិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិ និងជាយថាហេតុជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលប្រមាថមើលងាយ ការចូលរៀន ពីកំហុសដែលអាចកើតមាន បានបង្ហាញឱ្យឃើញថា គណនីរបស់ al-Samoudi គឺជាការរៀបរាប់លម្អិតអំពីការពិតដ៏ស្មោះត្រង់បំផុត។ វគ្គនេះត្រូវបានធ្វើឡើងវិញរាប់រយដងក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ដែលតាំងពីដើមដំបូង ទស្សនៈរបស់ប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបានច្រានចោលថាមិនពិត ឬបំផ្លើស ហើយការនិទានរឿងរបស់អ៊ីស្រាអែលត្រូវបានចាត់ទុកថាជាការពិតតែមួយគត់ដែលអាចឱ្យការពិតត្រូវបានលាតត្រដាងជាយថាហេតុ ផ្ទៀងផ្ទាត់ប៉ាឡេស្ទីន។ គ្រប់ពេល។ ជាញឹកញយ ការពិតត្រូវបានបង្ហាញយឺតពេលបន្តិច។
សោកនាដកម្ម ឃាតកម្ម ក្មេងប្រុសប៉ាឡេស្ទីនអាយុ 12 ឆ្នាំ Mohammed al-Durrah នៅតែជាវគ្គដ៏អាម៉ាស់បំផុតនៃការលំអៀងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយលោកខាងលិចរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ការស្លាប់របស់ក្មេងប្រុសដែលត្រូវបានសម្លាប់ដោយកងទ័ពកាន់កាប់របស់អ៊ីស្រាអែលនៅហ្គាហ្សាក្នុងឆ្នាំ 2000 ខណៈពេលដែលឪពុករបស់គាត់ផ្តល់ជម្រកនោះ ត្រូវបានស្តីបន្ទោសយ៉ាងសំខាន់ទៅលើប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន មុនពេលដែលការរៀបរាប់អំពីឃាតកម្មរបស់គាត់ត្រូវបានសរសេរឡើងវិញដែលបង្ហាញថាគាត់ត្រូវបានគេសម្លាប់នៅក្នុង "ភ្លើងឆេះព្រៃ"។ កំណែនៃរឿងនោះនៅទីបំផុតបានផ្លាស់ប្តូរទៅជាការស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការទទួលយកការរាយការណ៍របស់ប៉ាឡេស្ទីនអំពីព្រឹត្តិការណ៍នេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ រឿងនេះមិនបានបញ្ចប់នៅទីនេះទេ ដោយសារតែ Zionist hasbara បានបន្តជំរុញការនិទានរឿងរបស់ខ្លួន ដោយបានលាបពណ៌អ្នកដែលប្រកាន់យកកំណែប៉ាឡេស្ទីនថាជាអ្នកប្រឆាំងអ៊ីស្រាអែល ឬសូម្បីតែ 'ប្រឆាំងនឹងសាសនា' ។
(ទេ) ការអនុញ្ញាតឱ្យរៀបរាប់
ទោះបីជាអ្នកសារព័ត៌មានប៉ាឡេស្ទីនបានបង្ហាញពីប្រសិទ្ធភាពរបស់ខ្លួនក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះ ដោយសង្គ្រាមនៅហ្គាហ្សាជាគំរូដ៏សំខាន់មួយ ដោយសារថាមពលនៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម និងសមត្ថភាពក្នុងការផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានដោយផ្ទាល់ទៅកាន់អ្នកប្រើប្រាស់ព័ត៌មានក៏ដោយ ក៏បញ្ហាប្រឈមនៅតែមានច្រើន។
ជិតបួនទសវត្សរ៍បន្ទាប់ពីការបោះពុម្ពផ្សាយរបស់ Edward Said អត្ថបទ “ការអនុញ្ញាតក្នុងការនិទានរឿង” ហើយជាងដប់ឆ្នាំបន្ទាប់ពីកំណាព្យនិទានរបស់ Rafeef Ziadah “We Teach Life, Sir” វាហាក់បីដូចជានៅក្នុងវេទិកាប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ និងបរិយាកាសនយោបាយមួយចំនួន ប៉ាឡេស្ទីននៅតែត្រូវការការអនុញ្ញាតក្នុងការនិទានរឿង ដែលមួយផ្នែកដោយសារតែការប្រឆាំង ការរើសអើងជាតិសាសន៍របស់ប៉ាឡេស្ទីនដែលនៅតែបន្តកើតមាន ប៉ុន្តែក៏ដោយសារតែតាមការវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នកកាសែតដែលស្មានថាគាំទ្រប៉ាឡេស្ទីន ប៉ាឡេស្ទីនមិនអាចត្រូវបានគេទុកចិត្តជាមួយនឹងព័ត៌មានលម្អិតតិចតួចនោះទេ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ មានសង្ឃឹមច្រើនក្នុងរឿងនេះ។ មានសកម្មជនប៉ាឡេស្ទីនជំនាន់ថ្មីដែលមានអំណាច និងក្លាហានគឺជាអ្នកនិពន្ធ អ្នកនិពន្ធ អ្នកកាសែត អ្នកសរសេរប្លុក អ្នកផលិតភាពយន្ត និងសិល្បករ ដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិច្រើនជាងដើម្បីតំណាងឲ្យប៉ាឡេស្ទីន និងដើម្បីបង្ហាញសុន្ទរកថានយោបាយស្អិតរមួត មិនប្រកាន់បក្សពួក និងជាសកលលើប៉ាឡេស្ទីន។
ការស្វែងរកការពិតរបស់មនុស្សជំនាន់ថ្មី។
ប្រាកដណាស់ ពេលវេលាបានផ្លាស់ប្តូរ ហើយប៉ាឡេស្ទីនលែងត្រូវការតម្រងទៀត - ដូចនៅក្នុងពាក្យដែលនិយាយជំនួសពួកគេ ដោយសារប៉ាឡេស្ទីនសន្មត់ថាគ្មានសមត្ថភាពធ្វើដូច្នេះ។
អ្នកនិពន្ធនៃអត្ថបទនេះមានថ្មីៗនេះ សម្ភាស អ្នកតំណាងពីរនាក់នៃអ្នកកាសែតប៉ាឡេស្ទីនជំនាន់ថ្មីនេះ សំឡេងខ្លាំងពីរដែលតស៊ូមតិអំពីវត្តមានជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនពិតប្រាកដនៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយអន្តរជាតិ៖ អ្នកកាសែត និងអ្នកកែសម្រួល Ahmed Alnaouq និង Fahya Shalash ។
Shalash មានមូលដ្ឋាននៅ West Bank អ្នកយកព័ត៌មានដែលបានពិភាក្សាលើការផ្សាយរបស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយដោយផ្អែកលើអាទិភាពរបស់ប៉ាឡេស្ទីន ដោយរាប់ឧទាហរណ៍ជាច្រើននៃរឿងសំខាន់ៗដែលជារឿយៗមិនត្រូវបានគេរាយការណ៍។ “ក្នុងនាមជាស្ត្រីប៉ាឡេស្ទីន យើងមានឧបសគ្គជាច្រើនក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយពួកគេ (ទាំងអស់) ទាក់ទងនឹងការកាន់កាប់របស់អ៊ីស្រាអែល ព្រោះវាមានគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់ក្នុងការធ្វើការជាអ្នកកាសែត។ ពិភពលោកទាំងមូលបានឃើញអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះ Shireen Abu Akleh សម្រាប់ការរាយការណ៍ការពិតអំពីប៉ាឡេស្ទីន។
Shalash យល់ថាការធ្វើជាអ្នករាយការណ៍អំពីប៉ាឡេស្ទីនមិនត្រឹមតែជាអាជីពប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជាបទពិសោធន៍ផ្លូវចិត្តនិងផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរ។ “នៅពេលខ្ញុំធ្វើការ ហើយខ្ញុំកំពុងនិយាយទូរស័ព្ទជាមួយគ្រួសារអ្នកទោស ឬទុក្ករបុគ្គលប៉ាឡេស្ទីន ពេលខ្លះខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែក”។
ជាការពិត រឿងរ៉ាវអំពីការរំលោភបំពាន និងការកំណត់គោលដៅលើស្ត្រីប៉ាឡេស្ទីនដោយទាហានអ៊ីស្រាអែល មិនមែនជាប្រធានបទប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយទេ។ “អ៊ីស្រាអែលដាក់របាំងប្រជាធិបតេយ្យ។ ពួកគេធ្វើពុតថាពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសិទ្ធិស្ត្រី ប៉ុន្តែនេះមិនមែនជាអ្វីដែលកើតឡើងនៅទីនេះទេ»។
“ពួកគេបានវាយអ្នកកាសែតស្ត្រីជនជាតិប៉ាឡេស្ទីន ដោយសារតែពួកគេមានរាងកាយខ្សោយជាង។ ពួកគេជេរគេដោយភាសាមិនសមរម្យ។ ខ្ញុំត្រូវបានឃុំខ្លួនផ្ទាល់ដើម្បីសួរចម្លើយដោយកងកម្លាំងអ៊ីស្រាអែល។ វាប៉ះពាល់ដល់ការងាររបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេបានគំរាមខ្ញុំដោយនិយាយថា ប្រសិនបើខ្ញុំបន្តពណ៌នាពួកគេជាឧក្រិដ្ឋជនក្នុងការងាររបស់ខ្ញុំ នោះពួកគេនឹងបញ្ឈប់ខ្ញុំពីការធ្វើជាអ្នកកាសែត»។
“នៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយលោកខាងលិច ពួកគេបន្តនិយាយអំពីសិទ្ធិស្ត្រី និងសមភាពយេនឌ័រ ប៉ុន្តែយើងមិនមានសិទ្ធិទាល់តែសោះ។ យើងមិនរស់នៅដូចប្រទេសដទៃនោះទេ»។
សម្រាប់ផ្នែករបស់គាត់ Alnaouq ដែលជា ក្បាល នៃអង្គការដែលមានមូលដ្ឋាននៅប៉ាឡេស្ទីន 'We Are Not Numbers' បានពន្យល់ពីរបៀបដែលប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសំខាន់ៗមិនអនុញ្ញាតឱ្យមានសំឡេងប៉ាឡេស្ទីនមានវត្តមាននៅក្នុងការផ្សាយរបស់ពួកគេ។ សូម្បីតែបំណែកដែលសរសេរដោយជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបាន "កែសម្រួលយ៉ាងខ្លាំង" ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “វាក៏ជាកំហុសរបស់អ្នកនិពន្ធផងដែរ”។ “ពេលខ្លះពួកគេធ្វើខុសធំ។ នៅពេលដែលជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនម្នាក់ត្រូវបានសម្លាប់នៅហ្គាហ្សា ឬនៅតំបន់ West Bank អ្នកកែសម្រួលគួរតែនិយាយថាអ្នកណាជាជនល្មើស ប៉ុន្តែការបោះពុម្ពផ្សាយទាំងនេះជារឿយៗលុបចោលព័ត៌មាននេះ។ ពួកគេមិនបានលើកឡើងពីអ៊ីស្រាអែលថាជាជនល្មើសទេ។ ពួកគេមានរបៀបវារៈមួយចំនួនដែលពួកគេចង់ដាក់។
នៅពេលសួរថាតើគាត់នឹងផ្លាស់ប្តូរការផ្សាយរបស់ប៉ាឡេស្ទីនដោយរបៀបណា ប្រសិនបើគាត់ធ្វើការជាអ្នកកែសម្រួលនៅក្នុងការបោះពុម្ពផ្សាយភាគខាងលិច លោក Alnaouq បាននិយាយថា:
“ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយការពិត។ ហើយនេះគឺជាអ្វីដែលយើងចង់បានក្នុងនាមជាប៉ាឡេស្ទីន។ យើងចង់បានការពិត។ យើងមិនចង់ឱ្យប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយលោកខាងលិចលម្អៀងមកលើយើង ហើយវាយប្រហារអ៊ីស្រាអែលទេ យើងគ្រាន់តែចង់ឱ្យពួកគេនិយាយការពិតតាមដែលគួរតែធ្វើ»។
ផ្តល់អាទិភាពដល់ប៉ាឡេស្ទីន
មានតែសំឡេងប៉ាឡេស្ទីនប៉ុណ្ណោះដែលអាចបង្ហាញអារម្មណ៍នៃរឿងរ៉ាវដែលចោទប្រកាន់យ៉ាងខ្លាំងអំពីប៉ាឡេស្ទីន រឿងដែលមិនដែលធ្វើឱ្យវាដល់ការផ្សាយព័ត៌មានទូទៅ។ ហើយនៅពេលដែលពួកគេធ្វើ រឿងទាំងនេះច្រើនតែបាត់បរិបទ ផ្តល់អាទិភាពដល់ទស្សនៈរបស់អ៊ីស្រាអែល ប្រសិនបើមិនមែនជាការកុហកទាំងស្រុងទេ ហើយជួនកាល លុបចោលប៉ាឡេស្ទីនទាំងអស់គ្នា។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលការងាររបស់ Abu Akleh, al-Samoudi, Alnaouq និង Shalash និងរាប់រយនាក់ទៀតនៅតែបន្តធ្វើបាតុកម្ម ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការផលិតសារព័ត៌មានដែលមានគុណភាពខ្ពស់ ដោយមានភាពស្មោះត្រង់ និងវិជ្ជាជីវៈ។
ប៉ាឡេស្ទីនត្រូវតែជាស្នូលនៃការនិទានរឿងប៉ាឡេស្ទីននៅក្នុងការបង្ហាញទាំងអស់របស់វា។ វាដល់ពេលហើយដើម្បីបំបែកចេញពីវិធីចាស់នៃការគិតដែលមើលឃើញថាជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនមិនអាចរៀបរាប់ ឬទទួលខុសត្រូវលើរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ដែលជាតួអង្គបន្ទាប់បន្សំដែលអាចត្រូវបានជំនួស ឬជំនួសដោយអ្នកដែលត្រូវបានគេចាត់ទុកថាគួរឱ្យជឿជាក់ជាង។ និងស្មោះត្រង់។ អ្វីដែលតិចជាងនេះអាចត្រូវបានច្រឡំយ៉ាងត្រឹមត្រូវចំពោះការគិតបែបបូព៌ានៃសម័យអតីតកាល។ ឬអាក្រក់ជាងនេះ។
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ