L&M ប្រាំរយកញ្ចប់។
តាមដែលខ្ញុំអាចប្រាប់បាន នោះគឺជាចំនួនកញ្ចប់បារី ដែលសុទ្ធតែជាម៉ាកដូចគ្នា ដែលដាក់រាយប៉ាយដូចជាការដំឡើងសិល្បៈឌីស្តូបៀននៅលើគ្រែខាងលើគ្រែរបស់ Zakaria Zbaidi នៅក្នុងស្លាបគុកនៃសាលាប៉ូលីសអាជ្ញាធរប៉ាឡេស្ទីនក្នុងទីក្រុង Ramallah ។
គាត់មិនមែនជាមនុស្សចម្លែកក្នុងគុកទេ។ នៅពេលគាត់មានអាយុ 20 ឆ្នាំគាត់ត្រូវបានបាញ់ដោយកងកម្លាំងអ៊ីស្រាអែល ចំណាយពេលជាង 2006 ឆ្នាំនៅក្នុងគុកអ៊ីស្រាអែល ហើយគាត់គឺជាអ្នកប្រយុទ្ធដែលចង់បានបំផុតនៅ West Bank ។ បន្ទាប់មកនៅឆ្នាំ ២០០៦ អ៊ីស្រាអែលបានយល់ព្រមលើកលែងទោស Zbaidi រួមជាមួយនឹងសមាជិកកងពលតូចផ្សេងទៀត ជាថ្នូរនឹងការសន្យាដើម្បីបញ្ឈប់ការតស៊ូដោយហិង្សាទាំងអស់។
Zbaidi ពីមុនត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរពីអ្នកប្រយុទ្ធសកម្មប្រយុទ្ធទៅជាអ្នកចម្បាំងវប្បធម៌ជាសហស្ថាបនិកនៃ រោងមហោស្រព Jenin Freedomដែលជាក្រុមសិល្បករដែលរៀបចំ ឡានក្រុងសេរី ជិះ។
បំផុសគំនិតដោយ Freedom Rides ទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1960 ដែលបានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ភាគខាងត្បូងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ដើម្បីរំលេច និងប្រឆាំងនឹងការរើសអើងជាតិសាសន៍ដែលកំពុងរីករាលដាលនៃ សម័យ Jim Crowកំណែរបស់ប៉ាឡេស្ទីនបានបន្តសម្រាប់រយៈពេលបីឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ដោយនាំសកម្មជនរាប់សិបនាក់មកពីប៉ាឡេស្ទីន សហរដ្ឋអាមេរិក និងអឺរ៉ុប ចំណាយពេលពីរសប្តាហ៍ធ្វើដំណើរទៅកាន់តំបន់ West Bank ជាពិសេសនៅក្នុងតំបន់ដែលអ៊ីស្រាអែលបន្តធ្វើអាជីវកម្មដីធ្លី និង/ឬធនធាន។
លើសពីមួយភាគបីនៃអ្នកចូលរួមគឺជាជនជាតិជ្វីហ្វ ដែលភាគច្រើនជាអតីតយុទ្ធជននៃដំណើរទេសចរណ៍ Taglit Birthright ដែលបាននាំជនជាតិយូដារាប់រយរាប់ពាន់នាក់ទៅកាន់ប្រទេសអ៊ីស្រាអែលដើម្បី "ស្វែងយល់" កេរដំណែលរបស់ពួកគេតាមរបៀបដែលលើកទឹកចិត្តដល់ការគាំទ្រសម្រាប់គោលនយោបាយអ៊ីស្រាអែលបច្ចុប្បន្ន។
ការជំរុញសន្តិភាពបរាជ័យ
ពីរបីថ្ងៃនៅតាមផ្លូវហើយវាក្លាយជា ច្បាស់ណាស់ ហេតុអ្វីបានជាជុំចុងក្រោយនៃការចរចាដែលគង្វាលដោយរដ្ឋមន្ត្រីការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិក John Kerry មិនដែលមានឱកាស។ ជាការពិតណាស់ សូម្បីតែសម្រាប់អ្នកធ្វើដំណើរតាមរដូវកាលឆ្លងកាត់ប៉ាឡេស្ទីនក៏ដោយ បទពិសោធន៍រថយន្ត Freedom Bus អាចមានភាពតក់ស្លុត និងរំភើបដូចគ្នា។ នៅថ្ងៃណាមួយ អ្នកបានឃើញពីយុទ្ធសាស្ត្រដ៏ស្មុគស្មាញ ដែលរដ្ឋាភិបាលអ៊ីស្រាអែល យោធា និងអ្នកតាំងលំនៅបន្តលួច ឬរារាំងប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនពីការចូលទៅកាន់ដី ទឹក និងធនធានផ្សេងទៀតរបស់ពួកគេ។ នៅពេលយប់លើអាហារសាមញ្ញអ្នករៀន វិធីជាច្រើន អ៊ីស្រាអែលបន្តរារាំងជីវិតសេដ្ឋកិច្ចរបស់សហគមន៍ដែលពួកគេគ្រប់គ្រង។
នៅជ្រលងភ្នំ Jordan សហគមន៍ដូចជា al-Hadidiya, al-Jiftlik និង Khirbet Samra បានទៅលេងនៅឆ្នាំនេះ។ អ៊ីស្រាអែល កម្លាំងកាន់កាប់ជាប្រចាំរារាំងការសាងសង់សាលារៀន ការចូលប្រើប្រាស់ដីកសិកម្ម និងការផ្គត់ផ្គង់ទឹក និងអគ្គិសនី។ អ្នកស្រុកដែល "ខុសច្បាប់" បន្ថែមលើ ឬសាងសង់សំណង់ថ្មី ស្ទើរតែទទួលបានការបញ្ជាទិញរុះរើ។ គ្មាននរណាម្នាក់ភ្ញាក់ផ្អើលទេ នៅពេលដែលឡានក្រុងជួបដោយទាហានល្បាត ដែលបញ្ជូនមកដើម្បីការពារអ្នកជិះពីនោះ។ ចាក់ស៊ីម៉ងត៍ សម្រាប់ជាន់នៃសាលាមួយភ្លាមៗដែលវាបានមកដល់ក្នុងឃុំឃឺបសំរ៉ា។ ក្នុងករណីនេះ ទាហានបានផ្ដោតខ្លាំងលើការរក្សាសិស្សសម្ដែងពីរោងមហោស្រពសេរីភាពមិនឲ្យចូលដល់សាលាឡើយ ទើបអ្នកជិះរថយន្ត Freedom Bus បានលួចចូលនិងក្រាលឥដ្ឋ។
ភាពតូចតាចនៃការកាន់កាប់គឺកាន់តែគួរឱ្យភ័យខ្លាចជាងការពិតសរុបទៅទៀត។ ដើម្បីលើកឧទាហរណ៍មួយ នៅ Jiftik ដែលជាភូមិដ៏ធំបំផុតនៅជ្រលងភ្នំហ្ស៊កដានី (ដែលទទួលបានអគ្គិសនីប្រើប្រាស់កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន) អ្នកស្រុកត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យជីកអណ្តូងជ្រៅជាង 80 ម៉ែត្រ ខណៈដែលការតាំងទីលំនៅត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យជីក 10 និងសូម្បីតែ 20 ដង។ ជ្រៅ។ ជាលទ្ធផលនៃគោលនយោបាយរយៈពេលវែងទាំងនេះ ការផ្គត់ផ្គង់ទឹកក្នុងមូលដ្ឋានបានក្លាយទៅជាមានសភាពទ្រុឌទ្រោម ដែលវាមិនអាចប្រើប្រាស់បានសម្រាប់ដំណាំភាគច្រើន។
នៅលើដីដែលពួកគេធ្វើស្រែចម្ការ ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបានរារាំងជាប្រចាំពីការប្រើប្រាស់ជីទំនើបៗ ឬថ្នាំសម្លាប់សត្វល្អិត។ សកម្មជនម្នាក់បានពន្យល់ថា៖ «នេះនាំឲ្យដំណាំមិនល្អ»។ «បន្ទាប់មក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលប្រៀបធៀប [ដំណាំរបស់យើង] ទៅនឹងដំណាំដែលមានទឹកល្អ និងជីជាតិរបស់ពួកគេ ដើម្បីបង្ហាញថាពួកវាទំនើបប៉ុណ្ណា»។ សូម្បីតែដំណាំដែលទទួលបានជោគជ័យជារឿយៗប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបានក្នុងការឈានទៅដល់ទីផ្សារ ដោយសារតែសាជីវកម្មអ៊ីស្រាអែលបង្កើតភាពផ្តាច់មុខលើផលិតផលកែច្នៃដូចជាកាលបរិច្ឆេទក្នុងស្រុក (ប៉ាឡេស្ទីនត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យមានគ្រឿងចក្រដែលអាចឱ្យពួកគេកែច្នៃដោយខ្លួនឯង) ឬឪឡឹក ហើយបន្ទាប់មកនាំចូលផលិតផលថោកពីបរទេស។ បំផ្លាញឧស្សាហកម្មក្នុងស្រុកប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។
ស្ថានភាពគឺស្រដៀងគ្នានៅក្នុងតំបន់ Hebron Hills ភាគខាងត្បូង West Bank ។ ក្នុងរយៈពេលតែប៉ុន្មានថ្ងៃនៃការស្នាក់នៅរបស់យើងនៅក្នុងភូមិ Atwani អ្នកតាំងលំនៅបានវាយប្រហារកុមារតូចៗពីរដងនៅតាមផ្លូវទៅសាលារៀនដោយប្រើខ្សែដៃ ព្រៃអូលីវមួយត្រូវបានរុះរើ អ្នកគង្វាលត្រូវបានយាយី កម្មករប៉ាឡេស្ទីន។ ស្លាប់ បន្ទាប់ពីដួលខណៈត្រូវប៉ូលិសអ៊ីស្រាអែលដេញតាម ហើយអ្នកតាំងលំនៅដ្ឋានបានបំផ្លាញបន្ទះស្រូបពន្លឺព្រះអាទិត្យដែលផ្តល់ឱ្យភូមិដែលគ្មានអគ្គិសនីប្រើប្រាស់ដោយអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលអ៊ីស្រាអែល។
នៅភាគកណ្តាលឬខាងជើង West Bank អ៊ីស្រាអែលបានដកហូតដីកសិកម្មដ៏ល្អបំផុតជាច្រើនសម្រាប់ការតាំងទីលំនៅដូចជា Ma'on ដែលមានទីតាំងនៅចម្ងាយតែប៉ុន្មានម៉ែត្រពី Atwani ។ នៅក្នុងរឿងដែលធ្លាប់ស្គាល់ អ៊ីស្រាអែលទើបតែបានអនុញ្ញាតឱ្យទឹក និងអគ្គិសនីដល់ភូមិនាពេលថ្មីៗនេះ។ ការផ្តល់របស់ពួកគេនៅតែមាន ថោកនិងថ្លៃ. ហើយ Atwani មានសំណាងណាស់។ សហគមន៍តូចៗរាប់សិបដែលនៅជុំវិញនោះនៅតែមិនត្រូវបានទទួលស្គាល់ ហើយត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យភ្ជាប់ទៅនឹងបណ្តាញអគ្គិសនី ឬបណ្តាញទឹក ឬការសាងសង់រចនាសម្ព័ន្ធសហគមន៍ដែលចូលចិត្ត។ វិហារអ៊ីស្លាមឬសាលារៀន.
ថាតើអ្នកណាម្នាក់ចាត់ទុកតំបន់ West Bank កាន់កាប់ ឬជាទឹកដីអ៊ីស្រាអែលអធិបតេយ្យ គឺមិនពាក់ព័ន្ធទេ។ សកម្មភាពដែលយើងបានឃើញមិនមែនគ្រាន់តែខុសច្បាប់នោះទេ វាជាឧក្រិដ្ឋកម្មសង្គ្រាម។ អនុវត្តជាមួយគ្នាម្តងហើយម្តងទៀត វាជាឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងមនុស្សជាតិ។
នៅពេលអ្នកបន្ថែមអំពើហឹង្សាជាទម្លាប់កាន់តែធំ ដែលអ៊ីស្រាអែលដាក់ពង្រាយនៅក្នុងសហគមន៍ជួរមុខផ្សេងទៀតដូចជា នេប៊ី សាឡេះ និង Bil'in ជាកន្លែងដែលការតវ៉ាកាលពីថ្ងៃសុក្របានក្លាយទៅជាពិធីនៃឧស្ម័នបង្ហូរទឹកភ្នែក គ្រាប់កៅស៊ូ និងដែក គ្រាប់បែកដៃ គ្រាប់រំសេវ និងការស្លាប់របស់ជនជាតិប៉ាឡេស្ទីនជាប្រចាំ វាពិបាកក្នុងការមិនយល់ស្របជាមួយនឹងសង្គមវិទូអ៊ីស្រាអែលដែលត្រួសត្រាយផ្លូវលោក Baruch Kimmerling លក្ខណៈនៃឧបករណ៍ទាំងមូល ឬម៉ាទ្រីសនៃ គ្រប់គ្រងជា ថ្នាំនយោបាយ.
សិល្បៈនៅគែម
ប្រសិនបើរថយន្ត Freedom Bus គ្រាន់តែបង្ហាញអំពីភាពឃោរឃៅនៃការកាន់កាប់នោះ វាពិបាកក្នុងការបន្តជិះលើរថយន្តលើសពីពីរបីថ្ងៃ។ អ្វីដែលធ្វើឱ្យពេលវេលានៅលើរថយន្តក្រុងមានការបំផុសគំនិតដូចដែលវាកំពុងតែខឹងគឺភាពជាកណ្តាលនៃសិល្បៈចំពោះដំណើរកម្សាន្ត និងការតស៊ូសហគមន៍ និងសាមគ្គីភាពដែលវាមានគោលបំណងពង្រឹង។ ដូចដែលសហស្ថាបនិក Freedom Bus លោក Ben Rivers បានពន្យល់ក្នុងអំឡុងពេល ក រោងមហោស្រព សិក្ខាសាលាដែលគាត់បានដឹកនាំ៖ "ការដាក់បញ្ចូលល្ខោន តន្ត្រី និងចម្រៀងភ្ជាប់យើងទៅនឹងកម្លាំងច្នៃប្រឌិតដែលទ្រទ្រង់ប្រជាជន និងការតស៊ូរបស់ពួកគេ"។
ច្រើនជាងគ្រាន់តែជា "ការដាក់បញ្ហានៃប៉ាឡេស្ទីននៅក្នុងបរិបទរបស់ខ្លួនជាសោកនាដកម្មរបស់មនុស្ស" ដូចដែលអ្នកនិពន្ធប្រលោមលោក Elias Khoury បាននិយាយថា ដំណើរទស្សនកិច្ចជាទៀងទាត់ទៅកាន់ប៉ាឡេស្ទីនដោយសកម្មជនជំរុញទំនាក់ទំនងរយៈពេលវែង ការប្តេជ្ញាចិត្តរួមគ្នាចំពោះការតស៊ូដ៏ពេញនិយម និងលទ្ធភាព។ ដើម្បីអប់រំសហគមន៍ទូលំទូលាយ។
ក្នុងនាមជាអ្នកចូលរួមក្នុងការជិះកាលពីឆ្នាំមុនបានពន្យល់ថា “យើងក៏ត្រូវដឹងថាមានអ្វីកើតឡើងនៅផ្នែកផ្សេងទៀតនៃប៉ាឡេស្ទីន។ យើងទាំងអស់គ្នាមិនប្រឈមមុខនឹងការពិតដូចគ្នាក្នុងពេលតែមួយនោះទេ»។ រឿងរ៉ាវប្លែកៗជាច្រើនដែលបានចែករំលែកតាមរយៈទម្រង់ផ្សេងៗនៃល្ខោន និងផលិតកម្មសិល្បៈផ្សេងទៀតក្នុងអំឡុងពេលជិះមិនត្រឹមតែផ្តល់នូវការនិទានរឿងដ៏មានអានុភាពចំពោះផ្នែកតូចតាចនៃការកាន់កាប់ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងការរួមបញ្ចូលការកើនឡើងនៃចំនួនសកម្មជនអ៊ីស្រាអែល និងអន្តរជាតិកំពុងដាក់មូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់ប្រភេទ។ នៃអត្តសញ្ញាណទូលំទូលាយដែលនឹងជាស្នូលនៃដំណោះស្រាយក្រោយទីក្រុងអូស្លូចំពោះជម្លោះ។
សកម្មជនម្នាក់មកពី Hebron Hills បានសង្ខេបយ៉ាងល្អបំផុតអំពីការបង្កើតវប្បធម៌ដែលជាការតស៊ូដែលមានបទពិសោធន៍តាមផ្លូវថាជាការលើកទឹកចិត្តផ្លូវចិត្ត ហើយទីបំផុតនយោបាយ "ការបំបែកគុក" ពីស្រទាប់ជាច្រើននៃការកាន់កាប់ - អ៊ីស្រាអែល ប៉ា ហាម៉ាស សហរដ្ឋអាមេរិក។ IMF និងរបបគ្រប់គ្រងសង្កត់សង្កិនផ្សេងទៀត ដែលពួកគេត្រូវបានបង្ខំឱ្យរស់នៅ។
«គ្រប់កម្រិតទាំងនេះ [នៃការកាន់កាប់] ត្រូវបានត្បាញជាមួយគ្នាទៅជាខ្សែពួរដែលខ្លាំងជាងខ្សែនីមួយៗតែម្នាក់ឯង។ សិល្បៈបានបំបាក់ខ្សែពួរ ហើយផ្តល់ឱកាសឱ្យយើងក្នុងគំនិតយើងដំបូងឡើយ ដើម្បីផ្តាច់ខ្លួន និងស្រមៃមើលលទ្ធភាពថ្មីៗ។
Mark LeVine គឺជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកប្រវត្តិសាស្ត្រមជ្ឈិមបូព៌ានៅសកលវិទ្យាល័យ California, Irvine និងជាសាស្រ្តាចារ្យកិត្តិយសនៅសាកលវិទ្យាល័យ Lund ។ សៀវភៅថ្មីរបស់គាត់គឺ One Land, Two States: Israel and Palestine as Parallel States, សហការកែសម្រួលជាមួយឯកអគ្គរដ្ឋទូត Mathias Mossberg។
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ