នៅពេលមួយ ក្នុងនាមជាអ្នកយកព័ត៌មាន ខ្ញុំបានរាយការណ៍អំពីសង្គ្រាម ជម្លោះ សង្គ្រាមស៊ីវិល និងសូម្បីតែការប្រល័យពូជសាសន៍នៅកន្លែងមួយចំនួនដូចជាប្រទេសវៀតណាម អង់ហ្គោឡា អេរីទ្រា រវ៉ាន់ដា និងសាធារណរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យកុងហ្គោ ដោយរក្សាឱ្យឆ្ងាយពីការសង្ខេបផ្លូវការ និងស្តាប់ប្រជាជនដែលកំពុងរស់នៅ។ សង្គ្រាម។ ក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំចាប់តាំងពីរដ្ឋបាល Bush បានចាប់ផ្តើមសង្គ្រាមសកលលើភេរវកម្ម ខ្ញុំបានធ្វើរឿងដដែលនេះដោយមិនដែលចាកចេញពីផ្ទះឡើយ។

ក្នុងទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំមិនបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ជំរុំជនភៀសខ្លួនឆ្ងាយៗក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថាន ឬបំផ្លាញភូមិនានាក្នុងប្រទេសអាហ្វហ្គានីស្ថាន ហើយក៏មិនបានចំណាយពេលនៅក្នុងទីក្រុងដែលត្រូវបានឡោមព័ទ្ធដូចជា Fallujah របស់អ៊ីរ៉ាក់ ឬ Misrata របស់លីប៊ី។ ខ្ញុំបានស្នាក់នៅចក្រភពអង់គ្លេស។ នៅទីនោះ រដ្ឋាភិបាលរបស់ខ្ញុំ ដែលសហការយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន កំពុងបន្តស្វែងរកកំណែរបស់ខ្លួន ថាតើអ្នកណាម្នាក់ខ្វល់នឹងនិយាយ ឬមិននិយាយ គឺជាសង្គ្រាមប្រឆាំងសាសនាអ៊ីស្លាម។ ដោយវិធីមួយចំនួននៃព្រឹត្តិការណ៍ចៃដន្យ ខ្ញុំបានរកឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងវា ដោយចំណាយពេលជាមួយគ្រួសារប្រែក្លាយទៅជាសត្រូវ។

ខ្ញុំមិនមានគម្រោងសរសេរអំពីសង្រ្គាមស្តីពីភេរវកម្មទេ ប៉ុន្តែជំរុញដោយការចង់ដឹងចង់ឃើញអំពីជីវិតដែលយើងភាគច្រើនមិនដែលឃើញ និងចៃដន្យមួយចំនួន ខ្ញុំបានជំពប់ដួលចូលទៅក្នុងពិភពនៃស្ត្រីមូស្លីមនៅទីក្រុងឡុងដ៍ ទីក្រុង Manchester និងទីក្រុង Birmingham ។ ពួកគេខ្លះជាជនជាតិអង់គ្លេស ខ្លះទៀតមកពីប្រទេសអារ៉ាប់ និងអាហ្រ្វិក ប៉ុន្តែប្តី ឬកូនប្រុសរបស់ពួកគេត្រូវបានបំផ្លិចបំផ្លាញនៅក្នុងសង្រ្គាមនៅវ៉ាស៊ីនតោន។ អ្នកខ្លះនៅ Guantanamo ខ្លះស្ថិតក្នុងចំណោមជនបរទេសម៉ូស្លីមរាប់សិបនាក់ដែលមិនស្គាល់គ្នា ហើយមានការភ្ញាក់ផ្អើលដែលឃើញខ្លួនឯងជាប់គុកជាមួយគ្នាក្នុងប្រទេសអង់គ្លេសដោយសង្ស័យថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយអាល់កៃដា។ ក្រោយ​មក គ្រួសារ​មួយ​ចំនួន​នេះ​ត្រូវ​បាន​គេ​ឃុំ​ខ្លួន​ក្នុង​ផ្ទះ។

នៅក្នុងដំណើរការនេះ ខ្ញុំបានស្គាល់ស្ត្រី និងកុមារដែលរស់នៅក្នុងភាពឯកោស្ទើរតែទាំងស្រុង និងជាមួយនឹងការមាក់ងាយនៃទំនាក់ទំនងដែលសន្មត់ថាជាអំពើភេរវកម្ម។ ពួកគេ​មាន​មិត្តភ័ក្តិ​តិច​តួច ហើយ​ត្រូវ​បាន​គេ​កាត់​ចេញ​ពី​ពិភពលោក​ដ៏ធំទូលាយ។ អ្នកដែលមានប្តីនៅក្រោមការឃុំខ្លួនក្នុងផ្ទះមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតិឱ្យភ្ញៀវណាដែលមិនបានទទួលការត្រួតពិនិត្យ "សុវត្ថិភាព" ឬពួកគេអាចមានកុំព្យូទ័រសូម្បីតែសម្រាប់កូនរបស់ពួកគេធ្វើកិច្ចការផ្ទះរបស់ពួកគេ។ ស្ត្រីឯកោផ្សេងទៀតមានប្តី ឬកូនប្រុស ដែលជួនកាលបានជាប់គុកមួយទស្សវត្សរ៍ ឬច្រើនជាងនេះ ដោយមិនមានការចោទប្រកាន់នៅចក្រភពអង់គ្លេស ហើយកំពុងប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការនិរទេស ឬការធ្វើបត្យាប័ន។

បន្តិចម្ដងៗ ពួកគេបានមកទទួលយកខ្ញុំចូលទៅក្នុងជីវិតឯកោរបស់ពួកគេ ហើយនិយាយជាមួយខ្ញុំអំពីកូនៗ ម្តាយរបស់ពួកគេ កុមារភាពរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែដំបូងឡើយកម្រណាស់អំពីស្ថានភាពដ៏អាក្រក់របស់ស្វាមីរបស់ពួកគេ ដែលហាក់ដូចជាស្និទ្ធស្នាលពេក ឆៅពេក គួរឱ្យភ័យខ្លាចពេក។ មិន​អាច​ដឹង​ពេក​ក្នុង​ការ​ដាក់​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ពាក្យ​។

នៅដើមឆ្នាំ វាគឺជាខ្សែកោងការរៀនសូត្រដ៏ចោតសម្រាប់ខ្ញុំ ដោយចំណាយពេលនៅក្នុងផ្ទះដែលជំនឿគឺជាការពិតចម្បង អល់ឡោះត្រូវបានហៅឥតឈប់ឈរ ភាសាអង់គ្លេសជាភាសាទីពីរ ហើយភាពឯកជន និងការនិយាយឡើងវិញត្រូវបានផ្តល់ឱ្យ។ វប្បធម៌ហ្វេសប៊ុកមិនបានមកដល់គ្រួសារទាំងនេះភាគច្រើនទេ។ ភាពស្ងប់ស្ងាត់បានរសាត់អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ជាពិសេសនៅពេលដែលកូនមិននៅទីនោះ ឬប្រឈមមុខនឹងភាពវិនាសអន្តរាយដែលកើតចេញពីការប្តឹងតវ៉ារបស់តុលាការដែលបរាជ័យក្នុងការដកការរឹតត្បិតលើជីវិតរបស់ពួកគេ ប៉ូលីសឆ្មក់ចូលផ្ទះដោយនឹកស្មានមិនដល់ ប្តីធ្វើអត្តឃាត។ ការប៉ុនប៉ង ឬការមកដល់នៃរបាយការណ៍ធ្វើទារុណកម្មថ្មីមួយពី gulag ជាសកលដែលពង្រីករបស់វ៉ាស៊ីនតោន គេហទំព័រខ្មៅ ហើយជាការពិតណាស់ Guantanamo ។

ក្នុង​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​នេះ ខ្ញុំ​បាន​ជួប​ប្តី និង​កូន​ខ្លះ​ផង​ដែរ។ ទីមួយគឺជាបុរសជនជាតិអង់គ្លេសមកពី Birmingham, Moazzam Begg ។ គាត់ត្រូវបានគេឃុំឃាំងអស់រយៈពេល 3 ឆ្នាំនៅក្នុងពន្ធនាគារឈូងសមុទ្រដ៏ល្បីរបស់វ៉ាស៊ីនតោននៅឯ Guantanamo Bay ប្រទេសគុយបា ហើយត្រូវបានដោះលែងដោយគ្មានបទចោទប្រកាន់។ នៅពេលដែលគាត់ត្រលប់មកផ្ទះវិញ តាមរយៈមេធាវីរបស់គាត់ គាត់បានសុំឱ្យខ្ញុំជួយសរសេរអនុស្សរណៈរបស់គាត់ ដែលជាលើកដំបូងដែលបានចេញពី Guantanamo ។ យើងបានធ្វើការជាច្រើនខែ អ្នកប្រយុទ្ធសត្រូវ. វាពិបាកសម្រាប់គាត់ក្នុងការរស់ឡើងវិញនូវសុបិន្តអាក្រក់របស់គាត់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃនៅក្នុងការឃុំឃាំងរបស់អាមេរិកនៅ Kandahar និងនៅក្នុងពន្ធនាគារសហរដ្ឋអាមេរិកនៅឯមូលដ្ឋានទ័ពអាកាស Bagram ក្នុងប្រទេសអាហ្វហ្គានីស្ថាន និងបន្ទាប់មកឆ្នាំដែលមិនមានជីវិតនៅគុយបា។ វារឹតតែពិបាកសម្រាប់គាត់ក្នុងការទៅសួរសុខទុក្ខស្ត្រីដែលអវត្តមានប្តីរបស់គាត់ដែលគាត់បានស្គាល់នៅក្នុងពន្ធនាគារ ហើយអ្នកណាមិនដូចគាត់ទេ នៅតែនៅទីនោះ។

តើប្តីរបស់ខ្ញុំត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្មទេ?

នៅក្នុងផ្ទះទាំងនេះដែលគាត់បានទៅលេង តែងតែមានសំណួរដែលមិនអាចនិយាយបានដ៏អស្ចារ្យមួយ៖ តើប្តី ឬកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្មទេ? វាជាសំណួរតែមួយដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចទ្រាំនឹងសួរអ្នករស់រានមានជីវិតពីសុបិន្តអាក្រក់នោះ សូម្បីតែសម្រាប់ការធានាឡើងវិញក៏ដោយ។ នៅពេលធ្វើការលើសៀវភៅរបស់គាត់ ខ្ញុំបានចាកចេញដោយចេតនានូវជំពូកអំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់នៅក្នុងដៃជនជាតិអាមេរិកនៅក្នុងគុក Bagram ជាចុងក្រោយ ខណៈដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវាលំបាកប៉ុណ្ណាសម្រាប់ពួកយើងទាំងពីរក្នុងការនិយាយអំពីការធ្វើទារុណកម្មដ៏អាក្រក់បំផុតដែលខ្ញុំដឹងថាគាត់បានជួបប្រទះ។

តាមរយៈ Moazzam ខ្ញុំបានជួបបុរសផ្សេងទៀតដែលត្រូវបានបោកបញ្ឆោតនៅក្នុងខ្សែអាត់ក្រោយ 9/11 សម្រាប់ប្រជាជនម៉ូស្លីមនៅចក្រភពអង់គ្លេស ជនភៀសខ្លួនដែលបានស្វែងរកគាត់ជាអ្នកនិយាយភាសាអារ៉ាប់ និងជាពលរដ្ឋអង់គ្លេសដើម្បីជួយពួកគេចរចាបរិយាកាសអរិភាពថ្មីរបស់ចក្រភពអង់គ្លេសនៅក្នុងប៉ុស្តិ៍។ - ៩/១១ ឆ្នាំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមទៅសួរសុខទុក្ខប្រពន្ធរបស់គេខ្លះដែរ។

យូរៗទៅ ខ្ញុំបានរកឃើញខ្លួនខ្ញុំយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងពិភពនៃស្ត្រីស៊ីវិលដែលកំពុងធ្វើសង្រ្គាម (បន្ទាប់ពីម៉ូដមួយ) នៅក្នុងប្រទេសរបស់ខ្ញុំ ដែលជារបៀបដែលខ្ញុំបានមកវួដក្នុងមន្ទីរពេទ្យដែលជាប់គាំងជាមួយបុរសម្នាក់ដែលតាំងចិត្តថានឹងអត់ឃ្លានរហូតដល់ស្លាប់ លុះត្រាតែ គាត់ត្រូវបានផ្តល់ឯកសារជនភៀសខ្លួនឱ្យចាកចេញពីប្រទេសអង់គ្លេស កុមារដែលយំដោយភាពភិតភ័យជាការឆ្លើយតបនឹងការគោះទ្វារ ប្រពន្ធប្រឈមមុខនឹងស្វាមីបានផ្លាស់ប្តូរហួសពីការនិយាយដោយគុក។

ខ្ញុំបានពាក់កណ្តាលផ្លូវក្នុងការធ្វើការលើសៀវភៅរបស់ Moazzam នៅពេលដែលទីក្រុងឡុងដ៍ត្រូវបានវាយប្រហារដោយ 9/11 របស់យើងដែលយើងហៅថា 7/7 ។ ការបំផ្ទុះគ្រាប់បែកអត្តឃាតកាលពីថ្ងៃទី 7 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 2005 នៅក្នុងផ្នែកបីនៃទីក្រុងឡុងដ៍ក្រោមដី និងរថយន្តក្រុងមួយបានសម្លាប់ជនស៊ីវិល 52 នាក់ និងជាង 700 នាក់រងរបួស។ អ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកទាំង 18 នាក់គឺជាបុរសវ័យក្មេងជនជាតិអង់គ្លេសដែលមានអាយុចន្លោះពី 30 ទៅ 2005 ឆ្នាំ ពួកគេពីរនាក់បានរៀបការមានកូន និង ម្នាក់ក្នុងចំនោមពួកគេជាអ្នកណែនាំនៅសាលាបឋមសិក្សា។ នៅក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍ជាវីដេអូដែលបន្សល់ទុក ពួកគេបានពណ៌នាខ្លួនពួកគេថាជា "ទាហាន" ដែលមានគោលបំណងបង្ខំឱ្យរដ្ឋាភិបាលអង់គ្លេសដកកងទ័ពរបស់ខ្លួនចេញពីប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ និងអាហ្វហ្គានីស្ថាន។ ត្រឹមតែបីសប្តាហ៍ក្រោយមក មានការវាយប្រហារដោយគ្រាប់បែកសម្របសម្រួលចំនួនបួនបន្ថែមទៀតលើប្រព័ន្ធរថភ្លើងក្រោមដីទីក្រុងឡុងដ៍។ (ទាំងអស់បរាជ័យក្នុងការបំផ្ទុះ។) បុរសបួននាក់ដែលទទួលខុសត្រូវ ជាអ្នករស់នៅអង់គ្លេសរយៈពេលវែងដែលមានដើមកំណើតមកពីតំបន់ Horn of Africa ត្រូវបានចាប់ខ្លួន កាត់ទោសឱ្យជាប់ពន្ធនាគារអស់មួយជីវិត។ ដោយវិធីនេះ ប្រទេសទាំងមូលបានរងទុក្ខវេទនានៅក្នុងឆ្នាំ XNUMX ហើយជាពិសេសនោះ រួមមានផ្នែកផ្សេងៗនៃសហគមន៍មូស្លីមនៅចក្រភពអង់គ្លេស។

សេវាកម្មសន្តិសុខរបស់អង់គ្លេសបានត្រលប់មកជំហរក្រោយថ្ងៃទី 9/11 យ៉ាងរហ័សលើការបើកបរលើសទម្ងន់។ ភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ MI5 ដូចគ្នាដែលបានសួរចម្លើយ Moazzam ខណៈពេលដែលគាត់ស្ថិតនៅក្នុងការឃុំឃាំងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកបានសុំជួបគាត់ម្តងទៀត ដើម្បីទទួលបានគំនិតរបស់គាត់ថាតើអ្នកណាអាចនៅពីក្រោយការវាយប្រហារនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បីឆ្នាំនៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងនៅសហរដ្ឋអាមេរិក និង XNUMX ខែនៅផ្ទះដែលកាន់កាប់ជាមួយគ្រួសាររបស់គាត់ ហើយសៀវភៅរបស់គាត់មិនបានធ្វើឱ្យគាត់ក្លាយជាប្រភពនៃព័ត៌មានស្តីពីការគិតបច្ចុប្បន្ននៅក្នុងសហគមន៍មូស្លីមអង់គ្លេសនោះទេ។

ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ជនភៀសខ្លួនមូស្លីមបរទេសរាប់សិបនាក់ដែលត្រូវបានឃុំខ្លួនបន្ទាប់ពីថ្ងៃទី 9/11 ហើយត្រូវបានឃុំខ្លួនដោយគ្មានការកាត់ទោសរយៈពេលពីរឆ្នាំ មុនពេលត្រូវបានដោះលែងតាមបញ្ជារបស់ House of Lords ត្រូវបានចាប់ខ្លួនវិញ។ នៅរដូវក្តៅឆ្នាំ 2005 រដ្ឋាភិបាលបានរៀបចំនិរទេសពួកគេទៅកាន់ប្រទេសដែលពួកគេបានភៀសខ្លួនពីដំបូងក្នុងនាមជាជនភៀសខ្លួន។

ពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានធ្វើឱ្យអនាមិកដោយដីការបស់តុលាការ ហើយនៅក្នុងឯកសារផ្លូវច្បាប់ត្រូវបានគេសំដៅថាជា លោក G, លោក U ជាដើម។ នេះ​មិន​មាន​បំណង​ចង់​ការពារ​ឯកជនភាព​របស់​ពួកគេ​ទេ ប៉ុន្តែ​ក្នុង​ន័យ​មួយ​វា​ក៏​បាន​ថ្កោលទោស​ពួកគេ​ដែរ។ វាធ្វើឱ្យពួកគេគ្មានមុខមាត់ អមនុស្សធម៌ ហើយគ្រួសាររបស់ពួកគេបានជួបប្រទះវាតាមរបៀបនោះ។ «​គេ​យក​ឈ្មោះ​ប្ដី​ខ្ញុំ​ទៅ​ចោល ហេតុអ្វី​? ប្រពន្ធម្នាក់បានសួរខ្ញុំ។

ស្ត្រីដែលខ្ញុំបានជួបក្នុងឆ្នាំទាំងនេះ ភាគច្រើនមកពីក្រុមតូចនេះ ក៏ដូចជាសាច់ញាតិរបស់អ្នកស្រុកអង់គ្លេសមួយចំនួនតូច - ជនជាតិអារ៉ាប់ - ដែលមិនត្រូវបានគេត្រឡប់មកពី Guantanamo ជាមួយពលរដ្ឋអង់គ្លេសប្រាំបួននាក់ ដែលទីបំផុតជនជាតិអាមេរិកបានដោះលែងដោយមិនមានការចោទប្រកាន់នៅឆ្នាំ 2004 ។ និងឆ្នាំ 2005 ។

ប្រហែលជាគ្មាននរណាម្នាក់នៅក្នុងប្រទេសនេះនៅទីបញ្ចប់ មានការភិតភ័យជាងពួកគេទេ ដោយសារតែផែនការភេរវកម្មផ្សេងៗដោយជនជាតិអង់គ្លេសដែលបានធ្វើតាម។ ហើយ​ពួក​គេ​ត្រូវ​តែ​ខ្លាច។ សម្ពាធលើពួកគេគឺលើសលប់។ ពួកគេខ្លះគ្រាន់តែបោះបង់ចោល ហើយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដោយស្ម័គ្រចិត្ដ ដោយសារពួកគេមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងការឃុំខ្លួនក្នុងផ្ទះបាន ទោះបីជាពួកគេប្រថុយនឹងការបញ្ជូនទៅពន្ធនាគារនៅស្រុកកំណើតក៏ដោយ។ អ្នកផ្សេងទៀតបានឆ្លងកាត់ការឃុំខ្លួនក្នុងផ្ទះជាច្រើនឆ្នាំ និងការប្តឹងឧទ្ធរណ៍របស់តុលាការប្រឆាំងនឹងការនិរទេស ដែលទាំងអស់នេះនៅតែបន្តរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។

ក្នុងចំណោមដីឡូតិ៍ ដែលធ្វើឱ្យពួកគេភ្ញាក់ផ្អើលគឺជារឿងមួយក្នុងឆ្នាំ 2006 ប្រឆាំងនឹងយន្តហោះឆ្លងដែនអាត្លង់ទិក ដែលជនជាតិអង់គ្លេសសរុប 12 នាក់ត្រូវបានកាត់ទោសឱ្យជាប់គុកមួយជីវិតក្នុងឆ្នាំ 2009 និងការប៉ុនប៉ងបំផ្ទុះក្លឹបរាត្រីនៅទីក្រុងឡុងដ៍ និងអាកាសយានដ្ឋានអន្តរជាតិ Glasgow ក្នុងឆ្នាំ 2007 ដែលក្នុងនោះអ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកម្នាក់បានស្លាប់ និងទីពីរត្រូវបានជាប់គុក។ សម្រាប់ 32 ឆ្នាំ។ នៅក្នុងទសវត្សរ៍ក្រោយ 9/11 មនុស្ស 237 នាក់ត្រូវបានកាត់ទោសពីបទប្រព្រឹត្តិអំពើភេរវកម្មនៅចក្រភពអង់គ្លេស។

ទោះបីជាអ្វីៗទាំងអស់នេះកំពុងកើតឡើងក៏ដោយ វាភាគច្រើននៅដាច់ស្រយាលពីពិភពនៃស្ត្រីជនភៀសខ្លួន ដែលខ្ញុំបានដឹងថានរណានៅក្នុងពិភពលោកធំជាងនេះ ភាគច្រើនត្រូវបានជាប់គាំងជាមួយសង្រ្គាមនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ និងអាហ្វហ្គានីស្ថាន ដែលជាមួយនឹងការអភិវឌ្ឍន៍របស់ប៉ាឡេស្ទីន ពេញទូរទស្សន៍របស់ពួកគេ។ អេក្រង់​ត្រូវ​បាន​សម្រួល​តែ​ទៅ​នឹង​ស្ថានីយ​ភាសា​អារ៉ាប់។

ស្ត្រីទាំងនេះមិនមានទំនោរទៅរស់នៅសុបិន្តអាក្រក់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់នរណាម្នាក់នៅក្នុងក្រុមហ៊ុនរបស់ពួកគេមិនមានការយល់ច្រឡំទេ៖ ប្រពន្ធបានរារាំងមិនឱ្យយកកូនរបស់គាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យដើម្បីទៅជួបប្តីដែលស្រេកឃ្លានហើយឱ្យគាត់ញ៉ាំមុនពេលគាត់អត់ឃ្លាន។ ដល់ស្លាប់; ម្នាក់ទៀតដែលមានកូនតូចៗជាច្រើននាក់ បានត្រឡប់មកពីការសួរសុខទុក្ខក្នុងពន្ធនាគារ ទោះបីត្រូវធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយក៏ដោយ ព្រោះប្តីរបស់នាងត្រូវបានទទួលទោសនៅថ្ងៃនោះ។ កុមារ​ដែល​ប្រដាប់​ក្មេង​លេង​ត្រូវ​បាន​គេ​យក​ទៅ​ក្នុង​ការ​វាយ​ឆ្មក់​របស់​ប៉ូលិស ហើយ​មិន​ដែល​បាន​ប្រគល់​វិញ​ទេ។ ពាក់​កណ្តាល​អធ្រាត្រ​មក​ពី​ក្រុមហ៊ុន​សន្តិសុខ​ឯកជន​ដើម្បី​ពិនិត្យ​មើល​បុរស​ម្នាក់​ដែល​បាន​ដាក់​ស្លាក​អេឡិច​ត្រូនិក​រួច​ហើយ។

នេះគឺជាការវាយនភាពនៃសង្គ្រាមលាក់កំបាំងនៃការយាយីជាបន្តបន្ទាប់ប្រឆាំងនឹងប្រជាជនភាគច្រើនដែលគ្មានទីពឹង។ នេះជារបៀបដែលជនងាយរងគ្រោះបំផុតមួយចំនួននៅក្នុងសង្គមអង់គ្លេស - ជារឿយៗជនភៀសខ្លួនដែលរងទុក្ខវេទនា និងអ្នករស់រានមានជីវិតពីការធ្វើទារុណកម្ម - ត្រូវបានគេធ្វើជាទារុណកម្មជាអចិន្ត្រៃយ៍សម្រាប់ក្រោយថ្ងៃទី 9/11 របស់យើង ហើយបន្ទាប់មកការភ័យខ្លាចក្រោយ 7/7 ។

ឥទ្ធិពលខ្លាំងគឺការមាក់ងាយនៃ "អំពើភេរវកម្ម" នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដែលក្នុងនាម "សន្តិសុខរបស់យើង" មិនថានៅក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស ឬសហរដ្ឋអាមេរិកនោះទេ គ្រាន់តែអំពីអ្វីទាំងអស់ឥឡូវនេះទៅហើយ ហើយមានមនុស្សតិចណាស់ដែលសួរសំណួរអំពីអ្វីដែល "អ្វីទាំងអស់" អាចជាការពិត។ ក្លាយជា។ នៅទីនេះនៅទីក្រុងឡុងដ៍ ការប៉ុនប៉ងម្តងហើយម្តងទៀតដើម្បីទទួលបានឥស្សរជនសាសនាឬនយោបាយដ៏មានឥទ្ធិពលដោយគ្រាន់តែទៅសួរសុខទុក្ខគ្រួសារមួយក្នុងចំណោមគ្រួសារដែលត្រូវបានចាក់សោរជាផ្លូវការហើយឃើញថាជីវិតទាំងនេះសម្រាប់ខ្លួនគេបានបរាជ័យ។ នៅក្នុងបរិយាកាសនយោបាយបច្ចុប្បន្ន ដំណើរទស្សនកិច្ចផ្ទាល់ខ្លួន និងស្វែងរកការពិតបែបនេះ បានបង្ហាញឱ្យឃើញពីអ្វីទាំងអស់ ក្រៅពីអាទិភាពសម្រាប់មនុស្សបែបនេះ។

ប្រព័ន្ធច្បាប់នៃភស្តុតាងសម្ងាត់ ការចាប់ខ្លួនផ្ទះ និងការដាក់ទណ្ឌកម្មហិរញ្ញវត្ថុ

ប្រឆាំងនឹងប្រជាជនឈ្លើយសឹកនេះ ក្នុងបរិយាកាសដែលកើតឡើងបែបនេះ ការសាកល្បងបំប្លែងប្រព័ន្ធច្បាប់គ្រប់ប្រភេទត្រូវបានសាកល្បង។ ជាលទ្ធផល ប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌ក្រោយ 9/11 របស់អង់គ្លេសមានលក្ខណៈពិសេសជាច្រើនដែលគួរបំភ័យយើងទាំងអស់គ្នា ប៉ុន្តែមិនស៊ាំនឹងមនុស្សភាគច្រើននៅក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស។

ទិដ្ឋភាពសំខាន់ៗសម្រាប់គ្រួសារដែលខ្ញុំបានយកចិត្តទុកដាក់រួមមាន ការប្រើប្រាស់ភស្តុតាងសម្ងាត់ នៅក្នុងករណីដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការនិរទេស លក្ខខណ្ឌនៅក្រៅឃុំ និងការជាប់ពន្ធនាគារដោយគ្មានការជំនុំជម្រះ។ លើសពីនេះ ករណីរបស់ពួកគេភាគច្រើនត្រូវបានបើកសវនាការនៅក្នុងតុលាការពិសេសដែលគេស្គាល់ថាជាគណៈកម្មការបណ្តឹងឧទ្ធរណ៍ពិសេសអន្តោប្រវេសន៍ ឬ បាទអេស៊ីដែលមានទីតាំងនៅបន្ទប់ក្រោមដីអនាមិកមួយនៅកណ្តាលទីក្រុងឡុងដ៍។

លក្ខណៈពិសេសច្នៃប្រឌិតមួយរបស់ SIAC គឺការប្រើប្រាស់ "អ្នកតស៊ូមតិពិសេស" ដែលជាមេធាវីជាន់ខ្ពស់ដែលមានការបោសសំអាតសុវត្ថិភាពដើម្បីមើលភស្តុតាងសម្ងាត់ក្នុងនាមអតិថិជនរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យបង្ហាញវា ឬពិភាក្សាវាទេ សូម្បីតែជាមួយអតិថិជន ឬគាត់ផ្ទាល់ក៏ដោយ។ មេធាវី។ នេះ។ ការលាលែងពីតំណែងតាមគោលការណ៍ នៃមេធាវីដែលមានការគោរពខ្ពស់ Ian Macdonald ជាអ្នកតស៊ូមតិពិសេសក្នុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2004 បានលាតត្រដាងដំណើរការនេះដល់សាធារណៈជនជាលើកដំបូង ប៉ុន្តែស្ទើរតែគ្មាននរណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍អ្វីទាំងអស់។

ហើយអារម្មណ៍នៃភាពអយុត្តិធម៌នៅក្នុងប្រព័ន្ធ arcane នេះមិនដែលត្រូវបានបញ្ឆេះគ្រប់គ្រាន់ដោយសំឡេងបែបនេះទេ ដែលបានរកឃើញការបញ្ចេញសំឡេងតិចតួចនៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។ ហើយក៏មិនមានទស្សនិកជនទូលំទូលាយសម្រាប់របាយការណ៍ពី ក ក្រុមអ្នកចិត្តសាស្រ្តកំពូល អំពីផលប៉ះពាល់ផ្លូវចិត្តយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរទៅលើបុរស និងក្រុមគ្រួសារនៃការឃុំឃាំងគ្មានកំណត់ដោយគ្មានការកាត់ទោស និងនៃប្រព័ន្ធចាប់ខ្លួនតាមផ្ទះ ដែលរៀបចំឡើងដោយ "បញ្ជាទិញ"ដែលអនុញ្ញាតឱ្យរដ្ឋាភិបាលដាក់កម្រិតស្ទើរតែគ្រប់ប្រភេទលើជីវិតរបស់អ្នកដែលខ្លួនកំណត់។

ទិដ្ឋភាពដែលមិនសូវកត់សម្គាល់នៃប្រព័ន្ធច្បាប់ប្រឆាំងភេរវករដែលបានកើតមានបន្ទាប់ពីថ្ងៃទី 9/11 គឺជាទណ្ឌកម្មហិរញ្ញវត្ថុដែលអាចបង្កកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់បុគ្គលដែលបានកំណត់។ ទីមួយ បញ្ជាទិញដោយ អង្គការសហប្រជាជាតិ របបទណ្ឌកម្មហិរញ្ញវត្ថុ រួមបញ្ចូលគ្នានៅទីនេះ តាមរយៈបញ្ជីឈ្មោះមនុស្សដែលបានកំណត់របស់សហភាពអឺរ៉ុប។ មេធាវីពីរបីនាក់ដែលមានជំនាញខាងផ្នែកនេះ គួរឱ្យខ្លាច អំពីវិធានការដ៏តឹងរ៉ឹងដែលពាក់ព័ន្ធ និងកង្វះតម្លាភាពទាំងស្រុង នៅពេលដែលវាមកដល់ថា រដ្ឋាភិបាលបានដាក់ឈ្មោះណាក្នុងបញ្ជីមួយណា។

ឥទ្ធិពលលើគ្រួសារដែលបានចុះបញ្ជីគឺធ្ងន់ធ្ងរ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍បានដួលរលំនៅក្រោមភាពតានតឹង។ បុរសដែលបានចុះបញ្ជីត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យធ្វើការ ហើយអនុញ្ញាតត្រឹមតែ 10 ផោនក្នុងមួយសប្តាហ៍សម្រាប់ការចំណាយផ្ទាល់ខ្លួន។ ភរិយារបស់ពួកគេ — ជាញឹកញាប់មកពីវប្បធម៌អភិរក្ស ដែលរាល់ការទាក់ទងជាមួយពិភពខាងក្រៅត្រូវបានទុកឲ្យប្តី — ស្រាប់តែជាមុខមាត់របស់គ្រួសារចំពោះពិភពលោក ដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងចាប់ពីការទិញទំនិញ រហូតដល់គណនេយ្យប្រចាំខែ ទៅកាន់ការិយាល័យផ្ទះរបស់រដ្ឋាភិបាលសម្រាប់រាល់ទំនិញដែលគ្រួសារបានទិញ។ ចុះក្រោមដបទឹកដោះគោ ឬខ្មៅដៃសម្រាប់កុមារ។ វាជារឿងអាម៉ាស់សម្រាប់បុរសដែលបាត់បង់តួនាទីក្នុងគ្រួសារពេញមួយយប់ ហើយហត់នឿយ និងខកចិត្តសម្រាប់ស្ត្រី ខណៈករណីខ្លះទៀតនៃគ្រួសាររបស់ពួកគេបានគេចចេញពីពួកគេដោយសារតែភាពកខ្វក់នៃអំពើភេរវកម្ម។ ស្ទើរតែគ្មាននរណាម្នាក់ទេ លើកលែងតែមេធាវីជំនាញ ថែមទាំងដឹងថា ទណ្ឌកម្មហិរញ្ញវត្ថុបែបនេះមាននៅក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស។

នៅក្នុងប្រទេស តុលាការ​កំពូលនេះ បញ្ហាប្រឈមផ្នែកតុលាការដំបូង ចំពោះរបបទណ្ឌកម្មហិរញ្ញវត្ថុត្រូវបាននាំមកក្នុងឆ្នាំ 2008 ដោយបុរសម៉ូស្លីមជនជាតិអង់គ្លេសប្រាំនាក់ដែលគេស្គាល់ថាជា G, K, A, M និង Q. ជាការឆ្លើយតប ចៅក្រម Andrew Collins បាននិយាយថាគាត់យល់ឃើញថាវា "មិនអាចទទួលយកបានទាំងស្រុង" ដែលដើម្បីទទួលយកជាពិសេសមិនសមហេតុផល។ ជាឧទាហរណ៍ បុរសម្នាក់គួរតែទទួលបានអាជ្ញាប័ណ្ណសម្រាប់ដំបូន្មានផ្នែកច្បាប់អំពីការដាក់ទណ្ឌកម្មពីស្ថាប័នដែលដាក់ពួកគេ។ បុរសនៅក្នុងសំណួរបានរង់ចាំរយៈពេលបីខែសម្រាប់អាជ្ញាប័ណ្ណ "ការចំណាយមូលដ្ឋាន" ដែលអនុញ្ញាតឱ្យផ្តល់មូលនិធិសម្រាប់អាហារ និងជួល និងប្រាំមួយខែសម្រាប់អាជ្ញាប័ណ្ណដើម្បីទទួលបានដំបូន្មានផ្នែកច្បាប់អំពីស្ថានភាពដែលគាត់បានរកឃើញខ្លួនឯង។

នៅក្នុងករណីពាក់ព័ន្ធមួយនៅចំពោះមុខគណៈកម្មាធិការតុលាការនៃ House of Lords ចៅក្រម Leonard Hoffman បានបង្ហាញភាពមិនគួរឱ្យជឿចំពោះ "ភាពមានន័យ និង squalor" នៃរបបមួយដែល "បានតាមដានថាតើអ្នកណាមានអ្វីសម្រាប់អាហារថ្ងៃត្រង់" ។ ថ្មីៗ​នេះ តុលាការ​កំពូល​របស់​ចក្រភព​អង់គ្លេស​បាន​អនុម័ត​លើ​ការ​លើក​ឡើង​របស់​ចៅក្រម Stephen Sedley ដែល​បាន​ពណ៌នា​អ្នក​ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​របប​នេះ​ថា​មាន​លក្ខណៈ​ស្រដៀង​នឹង "អ្នក​ទោស​រដ្ឋ"។

ក្នុង​ចំណោម​មេធាវី​ជាន់​ខ្ពស់​ដែល​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​អំពី​ពិភព​ដ៏​លាក់​កំបាំង​នៃ​ការ​ដាក់​ទណ្ឌកម្ម​នេះ​គឺ​លោក Ben Emmerson អ្នក​រាយការណ៍​ពិសេស​របស់​អង្គការ​សហ​ប្រជាជាតិ​ទទួល​បន្ទុក​ការ​លើក​កម្ពស់ និង​ការពារ​សិទ្ធិ​មនុស្ស និង​សេរីភាព​ជា​មូលដ្ឋាន ខណៈ​ដែល​ប្រឆាំង​នឹង​អំពើ​ភេរវកម្ម។ គាត់បានលះបង់របាយការណ៍ផ្លូវការមួយរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិចំពោះបញ្ហាទណ្ឌកម្មហិរញ្ញវត្ថុ។ អនុសាសន៍របស់គាត់រួមមានតម្លាភាពកាន់តែច្រើនពីរដ្ឋាភិបាលដែលដាក់មនុស្សនៅក្នុងបញ្ជីបែបនេះ ការបដិសេធយ៉ាងច្បាស់នូវភស្តុតាងដែលទទួលបានដោយការធ្វើទារុណកម្ម និងកាតព្វកិច្ចរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការផ្តល់ហេតុផលនៅពេលដែលពួកគេបដិសេធមិនដកបុគ្គលចេញពីបញ្ជី។ ពិត​ណាស់ គ្មាន​អ្នក​ណា​ដែល​សំខាន់​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​តិច​តួច​ឡើយ។

ប្រឆាំងនឹងរដ្ឋាភិបាលមនោគមវិជ្ជាដែលឈ្លក់វង្វេងដោយអំពើភេរវកម្មទាំងសងខាងនៃមហាសមុទ្រអាត្លង់ទិក និងវប្បធម៌ដែលពោរពេញដោយរឿងនិទានប្រឆាំងភេរវករដ៏ឃោរឃៅដូចជា "24" និង Zero Dark Thirtyគំនិតផ្តួចផ្តើមដ៏ស្មុគស្មាញ និងបច្ចេកទេសបែបនេះ ក្នុងនាមបុគ្គលដែលត្រូវបានផ្តល់ស្លាក ដោយបង្កប់ន័យថា "ភេរវករ" មានឱកាសតិចតួចក្នុងការទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍។

"រាល់ពេលដែលវាកាន់តែអាក្រក់"

ជិតមួយទស្សវត្សរ៍មុន នៅរាត្រីបើកសម្ពោធញូវយ៉ក Guantanamo: កិត្តិយសចងដើម្បីការពារសេរីភាពការលេង Gillian Slovo និងខ្ញុំបានសរសេរដោយប្រើតែពាក្យរបស់សាច់ញាតិអ្នកទោសនៅក្នុងគុកនោះ មេធាវីរបស់ពួកគេ និងរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការពារជាតិ Donald Rumsfeld បុរសចំណាស់ម្នាក់បានចូលទៅជិតឪពុករបស់ Moazzam Begg និងខ្ញុំ។ គាត់បានណែនាំខ្លួនគាត់ថាជាអតីតទីប្រឹក្សាគោលនយោបាយការបរទេសរបស់ប្រធានាធិបតី John Kennedy ។ លោក​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “វា​មិន​អាច​កើត​ឡើង​ក្នុង​សម័យ​កាល​របស់​យើង​ទេ។

នៅពេលដែលសង្រ្គាមសកលស្តីពីភេរវកម្មនៅតែជារឿងថ្មី វាជារឿងធម្មតាសម្រាប់ទស្សនិកជនដែលមានប្រតិកម្មស្រដៀងគ្នា និងដោយការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការលេងដែលឪពុក និងបងប្អូនរៀបរាប់ពីភាពងឿងឆ្ងល់របស់ពួកគេចំពោះវិធីដែលទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេបានបាត់ទៅក្នុង ប្រហោងខ្មៅស្របច្បាប់ នៃឈូងសមុទ្រ Guantanamo ។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ យើងបានក្លាយទៅជាមនុស្សស្ពឹកស្រពន់ទៅនឹងការបំផ្លិចបំផ្លាញជីវិត ជីវភាពរស់នៅ អនាគតកុមារភាព ប្រព័ន្ធច្បាប់ និងការជឿទុកចិត្តដោយសង្គ្រាមគ្មានទីបញ្ចប់របស់ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន និងទីក្រុងឡុងដ៍។

នៅ​ពេល​នោះ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​កុមារ​ធំ​ឡើង​ពី​ក្មេង​ទើប​ចេះ​ដើរ​តេះតះ​ដល់​ក្មេង​ជំទង់​ដែល​ជាប់​គាំង​ក្នុង​ម៉ាស៊ីន​សង្គ្រាម​ពិសេស​នេះ។ អ្វី​ដែល​គេ​និយាយ​ថ្ងៃ​នេះ​គួរ​ឲ្យ​យើង​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ពី​ការ​ស្ពឹក​ស្រពន់​បែប​នេះ។ ជាឧទាហរណ៍ ខាងក្រោមនេះគឺជាពាក្យរបស់ក្មេងជំទង់ពីរនាក់ ក្មេងស្រីម្នាក់ និងក្មេងប្រុសម្នាក់ ដែលឪពុករបស់ពួកគេធ្លាប់ជាប់គុក ឬនៅក្រោមការឃុំខ្លួនក្នុងផ្ទះក្នុងប្រទេសអង់គ្លេសអស់រយៈពេល 10 ឆ្នាំ ហើយជីវិតរបស់ពួកគេក្នុងឆ្នាំដដែលនោះពោរពេញទៅដោយភាពអាម៉ាស់ និងភាពអាម៉ាស់៖

"មនុស្ស​ហាក់​ដូចជា​គិត​ថា​យើង​ស៊ាំ​នឹង​រឿង​ដែល​គេ​ធ្វើ​សម្រាប់​យើង ដូច្នេះ​យើង​មិន​មាន​អារម្មណ៍​ថា​អយុត្តិធម៌​ច្រើន​ទេ​ឥឡូវ​នេះ​វា​ខុស​ណាស់៖ វា​ជា​លើក​ទី​មួយ​ដែល​ឈឺ​ចាប់​ជាង​លើក​ទី​ពីរ​កាន់​តែ​ខ្លាំង​។ ទីបី តាមពិតទៅ រាល់ពេលដែលវាកាន់តែអាក្រក់ ប្រសិនបើអ្នកអាចជឿជាក់បាននោះ វាមិនមានដែនកំណត់លើការឈឺចាប់ប៉ុណ្ណានោះទេ។

ក្មេងប្រុសបានបន្ថែមថា៖

“គ្មានថ្ងៃណាដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពនោះទេ វាអាចជាអាជ្ញាធរ វាអាចជាមនុស្សធម្មតា គេអាចធ្វើអាក្រក់ដាក់ពួកយើងបាន ទាល់តែយើងនៅផ្ទះជាមួយគ្នា ទើបខ្ញុំឈប់ខ្វល់ពីម្តាយខ្ញុំទៅ។ បងប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ និងសូម្បីតែខ្ញុំ តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះពួកយើងនៅលើបំពង់ [រថភ្លើងក្រោមដី] នៅក្នុងថ្នាក់រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ មនុស្សម្នាសម្លឹងមើលពុកចង្ការរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំឃើញពួកគេសម្លឹងមើល ហើយខ្ញុំដឹងថាពួកគេកំពុងគិតអាក្រក់អំពីខ្ញុំ ធ្វើជាមនុស្សធម្មតាដែលគ្មាននរណាម្នាក់មើលអ្នកដឹងទេ ក្មេងប្រុសផ្សេងទៀត មិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំខ្លះ កាច់ជ្រុង ដូចជាការបើកបរដោយគ្មានប័ណ្ណបើកបរ គ្រប់គ្នាធ្វើបាន ប៉ុន្តែខ្ញុំធ្វើមិនបាន ប្រថុយប្រថានតិចតួច ខ្ញុំត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច ទទួលខុសត្រូវ...ចំពោះគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។

កុមារទាំងនេះត្រូវបានចិញ្ចឹមដោយស្ត្រីដែលប្រឆាំងនឹងភាពខុសឆ្គងទាំងអស់ ជារឿយៗបានរក្សាសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់ពួកគេ និងរក្សាយ៉ាងហោចណាស់នូវភាពរីករាយនៅក្នុងជីវិតគ្រួសាររបស់ពួកគេ ហើយដូច្នេះ ទោះជាមានការមើលងាយយ៉ាងណាក៏ដោយ ទោះជាមិនបានកត់សម្គាល់ក៏ដោយ ក៏ត្រូវបានបិទទ្វារ ធ្វើឱ្យពួកគេក្លាយជាការបំផុសគំនិត។ ដល់អ្នកដទៃ។ ពួកគេ​មិន​មែន​ជា​ជនរងគ្រោះ​ដែល​ត្រូវ​អាណិត​ទេ ប៉ុន្តែ​ស្ត្រី​ដែល​សង្គម​យើង​គួរ​ឱបក្រសោប​។

អាចារ្យ Desmond Tutu's អាហ្រ្វិកខាងត្បូង ការឆ្លើយតប ចំពោះសំណើថ្មីៗ ដែលក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន បង្កើតតុលាការសម្ងាត់មួយ ដើម្បីត្រួតពិនិត្យលើការកំណត់គោលដៅរបស់ជនសង្ស័យភេរវករសម្រាប់ការស្លាប់ដោយយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើក និងការពង្រីកអំណាចប្រតិបត្តិរបស់ប្រធានាធិបតី អូបាម៉ា ដើម្បីសម្លាប់ និយាយសម្រាប់ពិភពលោកហួសពីលោកខាងលិច។ ពួកគេផ្តល់ទស្សនៈខុសគ្នាអំពីសង្គ្រាមលើភេរវកម្ម ដែលទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន និងចក្រភពអង់គ្លេសបន្តដំណើរទៅមុខដោយគ្មានទីបញ្ចប់៖

«តើ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក និង​ប្រជាជន​របស់​ខ្លួន​ពិត​ជា​ចង់​ប្រាប់​ពួក​យើង​ដែល​រស់​នៅ​ក្នុង​ពិភពលោក​ថា​ជីវិត​របស់​យើង​មិន​មាន​តម្លៃ​ដូច​អ្នក​ដែរ​ឬ​ទេ? អំពីការត្រួតពិនិត្យតុលាការជាជាងប្រសិនបើគោលដៅជាជនជាតិអាមេរិក តើតុលាការកំពូលរបស់អ្នកពិតជាចង់ប្រាប់មនុស្សជាតិថា យើងដូចជាទាសករ Dred Scott នៅសតវត្សទីដប់ប្រាំបួន មិនមែនជាមនុស្សដូចដែលខ្ញុំធ្លាប់និយាយនោះទេ។ នៃ​ការ​រើសអើង​ជាតិសាសន៍​ដែល​វា​បាន​បន្ទាបបន្ថោក​ជនល្មើស​របស់ខ្លួន​ជា​ច្រើន បើ​មិន​លើសពី​នោះ ជនរងគ្រោះ​របស់​វា​ជា​ការ​ឆ្លើយតប​របស់​អ្នក​ក្នុង​នាម​ជា​សង្គម​មួយ​ចំពោះ​លោក Osama bin Laden និង​អ្នក​ដើរតាម​របស់គាត់​ដែល​គំរាម​កំហែង​បំផ្លាញ​ស្តង់ដារ​សីលធម៌ និង​មនុស្សជាតិ​របស់អ្នក។

Victoria Brittain អ្នកកាសែត និងជាអតីតនិពន្ធនាយកនៅ The អាណាព្យាបាលបាននិពន្ធ ឬសហនិពន្ធរឿងល្ខោនចំនួនពីរ និងសៀវភៅចំនួនបួន រួមទាំង អ្នកប្រយុទ្ធសត្រូវ — ជាមួយ Moazzam Begg។ សៀវភៅចុងក្រោយរបស់នាង, ជីវិតស្រមោល៖ ស្ត្រីដែលបំភ្លេចចោលនៃសង្គ្រាមលើភេរវកម្ម (Palgrave/Macmillan, 2013) ទើបតែត្រូវបានបោះពុម្ព។

អត្ថបទនេះបានលេចមុខជាលើកដំបូង។ TomDispatch.comដែលជាគេហទំព័ររបស់វិទ្យាស្ថានជាតិ ដែលផ្តល់នូវលំហូរឥតឈប់ឈរនៃប្រភព ដំណឹង និងយោបល់ពី Tom Engelhardt ដែលជាអ្នកកែសម្រួលយូរក្នុងការបោះពុម្ព សហស្ថាបនិកនៃ គម្រោងចក្រភពអាមេរិក, អ្នកនិពន្ធនៃ ចុងបញ្ចប់នៃវប្បធម៌ជ័យជំនះដូចជាប្រលោមលោកមួយ ថ្ងៃចុងក្រោយនៃការបោះពុម្ព។ សៀវភៅចុងក្រោយរបស់គាត់គឺ មាគ៌ានៃសង្គ្រាមរបស់អាមេរិក៖ របៀបដែលសង្រ្គាមរបស់ប៊ូសបានក្លាយជារបស់អូបាម៉ា (Haymarket Books) ។

---