ក្រសួងការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិកបានចុះមកជាគំនូរជីវចល។ ឯកអគ្គរដ្ឋទូត David Wilkins មានភាពរង្គោះរង្គើនៅប្រទេសកាណាដា ក្នុងការឈានទៅដល់ការបោះឆ្នោត។ លោកបានព្រមានបេក្ខជន ជាពិសេសលោក Paul Martin នៃគណបក្ស Liberal Party ឱ្យបន្ទាបខ្លួនលើ "វោហាសាស្ត្រប្រឆាំងអាមេរិក"។ លោកបានព្រមានថារាល់ការរិះគន់របស់សហរដ្ឋអាមេរិកគឺជាជម្រាលដ៏រអិល ហើយយើងទាំងអស់គ្នាគួរតែសង្ឃឹមថាវាមិនមានផលប៉ះពាល់រយៈពេលវែងដល់ទំនាក់ទំនងនេះទេ។ ឯកអគ្គរដ្ឋទូត Alexander Vershbow បានមកដល់ទីក្រុងសេអ៊ូល មិនយូរប៉ុន្មានទេ ជាជាងគាត់បានធ្វើឱ្យវិសាលគមនយោបាយទាំងស្រុង (ខាងក្រោម និងខាងលើ DMZ)។ លោកបានហៅកូរ៉េខាងជើងថាជា “របបឧក្រិដ្ឋកម្ម” ដែលប្រជាជនកូរ៉េខាងត្បូងបានកំណត់យ៉ាងត្រឹមត្រូវថាជាការរារាំងដល់កិច្ចចរចាសន្តិភាពរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងសៀវភៅលក់ដាច់បំផុតឆ្នាំ 1958 ឈ្មោះ The Ugly American ដែលជាអ្នកកាសែតភូមា និយាយថា “សម្រាប់ហេតុផលមួយចំនួន ប្រជាជន [អាមេរិក] ដែលខ្ញុំបានជួបនៅក្នុងប្រទេសរបស់ខ្ញុំគឺមិនដូចគ្នាទៅនឹងអ្នកដែលខ្ញុំបានស្គាល់នៅសហរដ្ឋអាមេរិកនោះទេ។ ការផ្លាស់ប្តូរដ៏អាថ៌កំបាំងមួយហាក់ដូចជាកើតមានលើជនជាតិអាមេរិកពេលពួកគេទៅប្រទេសក្រៅ។ ពួកគេញែកខ្លួនចេញពីសង្គម។
ពួកគេរស់នៅដោយអួតអាង។ ពួកគេខ្លាំងហើយអួតអាង។ ប្រហែលជាពួកគេភ័យខ្លាច និងការពារ ឬប្រហែលជាពួកគេមិនបានទទួលការហ្វឹកហាត់ត្រឹមត្រូវ និងធ្វើខុសដោយសារតែភាពល្ងង់ខ្លៅ»។ រឿងនេះតិចតួចសមនឹងតួឯកគឺ Homer Atkins ដែលជាវិស្វករដែលឧស្សាហ៍ព្យាយាមចង់យកជំនាញរបស់គាត់ទៅប្រើប្រាស់សម្រាប់ប្រជាជននៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ គាត់គឺជាជនជាតិអាមេរិកល្អ។ រដ្ឋាភិបាលអាមេរិក គឺជាតំណាងរបស់ Bad American។ ប្រសិនបើរឿងនេះសាកសមនឹងឆ្នាំ 1958 (និងភាពយន្តឆ្នាំ 1963 ដែលសម្តែងដោយ Marlon Brando) វាពិតជាដំណើរការសម្រាប់ឆ្នាំ 2006។ នាយកដ្ឋានរដ្ឋអភិរក្សនិយមនៅ Washington DC បានបដិសេធយ៉ាងក្រអឺតក្រទមពីពិភពលោក (ឥរិយាបថដែលបង្ហាញដោយការលាបប្រេងរបស់ John Bolton ជាឯកអគ្គរដ្ឋទូតប្រចាំ អង្គការសហប្រជាជាតិ)។ ការអួតអាងរបស់ក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនបានសាយភាយចូលទៅក្នុងស្ថានទូតរបស់ខ្លួន។ នេះជាបរិបទសម្រាប់ការនិយាយឥតខ្មាសរបស់ឯកអគ្គរដ្ឋទូត David Mulford ដែលមិនគោរពអធិបតេយ្យភាពឥណ្ឌា។ លោកបានព្រមានឥណ្ឌាកុំឱ្យបោះឆ្នោតនូវវិធីជាក់លាក់មួយនៅក្នុងទីភ្នាក់ងារថាមពលបរមាណូអន្តរជាតិ (IAEA) ហើយគំរាមថានឹងបំផ្លាញកិច្ចព្រមព្រៀងនុយក្លេអ៊ែរឥណ្ឌូ-អាមេរិក ប្រសិនបើពួកគេធ្វើ។ លោកច្រានចោលការព្រួយបារម្ភលើការវិនិយោគផ្ទាល់ពីបរទេស (FDI) ក្នុងវិស័យលក់រាយដោយការមើលងាយ។ ទស្សនៈរបស់តំណាងជាប់ឆ្នោតទៅកាន់សភាឥណ្ឌាត្រូវបានគេចំអក។ អាកប្បកិរិយានេះបានធ្វើឲ្យគាត់គ្មានមិត្តក្នុងសង្គមស៊ីវិលឥណ្ឌា។ ជនជាតិឥណ្ឌាឆ្វេងបានអំពាវនាវឱ្យមានការហៅគាត់មកវិញ។ ភាពក្រអឺតក្រទមរបស់ Mulford មិនមែនជារឿងផ្ទាល់ខ្លួនទេ។ វាស្ថិតនៅក្នុងការប្តេជ្ញាចិត្ត neo-អភិរក្សនិយមចំពោះ primacy របស់សហរដ្ឋអាមេរិក។ ដើម្បីអនុវត្តតាមសេចក្តីលម្អិតនៃ IAEA imbroglio ខ្ញុំសូមផ្តល់អនុសាសន៍ឱ្យអានយ៉ាងជិតស្និទ្ធនៃរបាយការណ៍ដោយ Siddharth Varadarajan របស់ហិណ្ឌូ (បំណែករបស់គាត់មាននៅក្នុងប្លុករបស់គាត់: svaradarajan.blogspot.com/) ។ ខ្ញុំនឹងត្រឡប់ទៅបញ្ហានៃកិច្ចព្រមព្រៀងនុយក្លេអ៊ែរ និងដំណើរទស្សនកិច្ចរបស់លោក Bush ទៅកាន់ប្រទេសឥណ្ឌាក្នុងខែមីនា ក្នុងការអត្ថាធិប្បាយក្រោយមក។ ចំណុចនៅទីនេះគឺ Mulford និងការអះអាងរបស់គាត់លើ FDI ។ Mulford បានការពារការបើកផ្នែកលក់រាយដល់ FDI ដោយការទាមទារនូវអំណះអំណាងពីរ។ ទីមួយ សកម្មភាពនេះនឹងផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់ "ប្រជាជនធ្វើការធម្មតារបស់ឥណ្ឌា"។ ពីអាហ្សង់ទីនមកការព្រមាន។ Mulford ធ្លាប់ដឹកនាំ Credit Suisse នៅទីក្រុងឡុងដ៍។ នៅពេលដែលប្រជាជនអាហ្សង់ទីនបានផ្តួលរំលំរដ្ឋាភិបាលមួយបន្ទាប់ពីមួយផ្សេងទៀត (2001-2002) Mulford បានធ្វើការដើម្បីដណ្តើមតំណែងរបស់ធនាគារអន្តរជាតិ។ ដូចដែលអ្នកកាសែត Paul Blustein បាននិយាយថា “កិច្ចព្រមព្រៀងដែល Mulford កំពុងស្នើសុំនឹងបង្កើនថ្លៃដើមបំណុលរបស់ប្រទេសអាហ្សង់ទីន ជាជាងកាត់បន្ថយពួកគេ។ នោះជាតម្លៃដើម្បីពន្យារការសងបំណុលរបស់ខ្លួន»។
Mulford លេងបានល្អសម្រាប់ធនាគារិកទល់នឹងប្រជាជនអាហ្សង់ទីន។ ច្រើនណាស់សម្រាប់ការព្រួយបារម្ភរបស់គាត់ចំពោះ "អ្នកធ្វើការធម្មតា" ។ អំណះអំណាងទីពីររបស់ Mulford គឺថា ទោះបីជាមានហាងលក់ប្រអប់ធំនៅសហរដ្ឋអាមេរិកក៏ដោយ ក៏ឈ្មួញតិចតួចនៅតែបន្តរីកចម្រើន។ “ប្រជាជនឥណ្ឌាក៏កំពុងធ្វើការរស់នៅយ៉ាងល្អជាមួយវាផងដែរ។ ហើយ [ហាងតូចៗទាំងនេះ] គឺជាកន្លែងដ៏ល្អ ហើយពួកគេធ្វើការលក់ដោយសារចំនួនអ្នកប្រើប្រាស់ដ៏ច្រើនដែលត្រូវបានទាញចូលទៅក្នុងតំបន់នោះ ប៉ុន្តែអ្នកដែលមិនចង់ចូលទៅក្នុងហាងធំមួយដើម្បីទិញទំនិញមួយ។ ដូច្នេះ ពួកគេឈប់នៅ 7/11 ហើយទិញស្រាបៀរ 6 កញ្ចប់ ច្រាសដុសធ្មេញ»។ Mulford ត្រូវការនិយាយជាមួយ Upendra Patel ដែលជាប្រធានសមាគមហាងលក់ទំនិញអាស៊ីអាមេរិចកាំងនៃហ្សកហ្ស៊ី (ដែលនឹង, នៅក្នុងខែមីនា, បានរកឃើញសហព័ន្ធនៃហាងងាយស្រួល) ។ Patel នឹងប្រាប់ Mulford អំពីការរំលោភលើការរើសអើងជាតិសាសន៍របស់រដ្ឋអាមេរិកលើឈ្មួញតូចតាចជនជាតិអាមេរិកឥណ្ឌា ដែលភាគច្រើនត្រូវបានចាប់ខ្លួនដោយហេតុផលគ្រឿងញៀនដ៏កំសាក (ពួកគេលក់ថ្នាំក្អកស្របច្បាប់ ដែលអាចប្រើដើម្បីបង្កើតមេតំហ្វេតាមីនផងដែរ)។ Patel និយាយថា "យើងបានមកសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយបានកសាងអាជីវកម្មរបស់យើងដោយគ្មានអ្វីសោះ" ។ “ច្បាប់ទាំងនេះមិនច្បាស់លាស់ពេក ហើយទុកឲ្យខ្សែសង្វាក់ធំជាងនេះមិនអាចប្រើបាន។ ពួកគេជាអ្នកលក់ផលិតផលទាំងនេះក្នុងបរិមាណច្រើន ហើយប៉ូលិសមិនបានមើលពួកគេសូម្បីតែពីរដង។
ការដាក់មនុស្សស្លូតត្រង់មួយចំនួននៅក្នុងបារនឹងមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាបានឡើយ»។ សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមអំពីការវាយលុកនេះ សូមមើលអត្ថបទរបស់ខ្ញុំនៅក្នុង Frontline (www.frontlineonnet.com/stories/20060224000906300.htm ) ហើយដើម្បីចូលទៅមើលយុទ្ធនាការនេះ www.stopoperationmethmerchant.org ។ Mulford ក៏ប្រហែលជាចង់ពិចារណាផងដែរថា ខណៈពេលដែលប្រាក់ចំណូលសរុបរបស់ជនជាតិអាមេរិកឥណ្ឌាមានកម្រិតខ្ពស់ តួលេខនេះត្រូវបានគ្របដណ្ដប់ដោយភាគរយតូចមួយនៃសហគ្រិនអ្នកមាន (នៅពេលដែលនាយករដ្ឋមន្រ្តី Manmohan Singh បាននិយាយទៅកាន់សភាសហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងខែកក្កដា ឆ្នាំ 2005 គាត់ក៏បានលើកឡើងពីជនជាតិអាមេរិកាំងឥណ្ឌាផងដែរ។ នៅក្នុងវិស័យបច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់ផ្សេងទៀតទាំងអស់ត្រូវបានបញ្ចូលនៅក្រោមពួកគេ) ។ មួយភាគបួននៃជនជាតិអាមេរិកឥណ្ឌានៅញូវយ៉ករស់នៅក្រោមបន្ទាត់នៃភាពក្រីក្រ។ ហាងតូចៗនៅរស់រានមានជីវិតដោយសារតែពួកគេពឹងផ្អែកលើកម្លាំងពលកម្មគ្រួសារ (ជារឿយៗជាជនអន្តោប្រវេសន៍) ដែលជារឿយៗទទួលបានប្រាក់ខែតិច និងមិនមានការគ្រប់គ្រង៖ ស្ទើរតែជាគំរូដែលត្រូវសរសើរ។ សង្គមស៊ីវិលឥណ្ឌាផ្ទុះការរិះគន់ចំពោះការអត្ថាធិប្បាយរបស់ Mulford ។ សារព័ត៌មានទូទាំងវិសាលគម បានលើកឡើងនូវការលើកឡើងរបស់លោក។ ភាពក្រអឺតក្រទមរបស់ Mulford កើតឡើងមួយខែមុនពេលលោក Bush គ្រោងនឹងទៅបំពេញទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសឥណ្ឌា ហើយជ្រើសរើសវាជាសម្ព័ន្ធមិត្តសម្រាប់របៀបវារៈដ៏លំបាករបស់គាត់។ វាប្រហែលជានឹងជួយបិទការតស៊ូដ៏ពេញនិយមចំពោះផែនការរបស់ប៊ូស បើទោះបីជារដ្ឋាភិបាលបច្ចុប្បន្នមានការអន្ទះសារខ្លាំងសម្រាប់សហរដ្ឋអាមេរិក-ឥណ្ឌា ដែលវាអាចមិនអើពើនឹងចំនួនប្រជាជនរបស់ខ្លួនទាំងស្រុង ហើយទម្លាក់ខ្លួនទៅជាចៅហ្វាយនាយក៏ដោយ។ Blair, Fox, Berlusconi គឺជាគំរូ; Manmohan Singh អាចជាអ្នកជ្រើសរើសចុងក្រោយបំផុតសម្រាប់ poodledom ។ បើទោះជារដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌាស្វាគមន៍ចំពោះអ្នកចូលរូមក៏ដោយ ក៏វានឹងមិនរារាំងការប្រឆាំងអាមេរិកដែលប្រើដោយមនុស្សដូចលោក David Mulford និងគោលនយោបាយរបស់ចៅហ្វាយរបស់គាត់នោះទេ។
