Human Rights Watch-მა (HRW) ახლახან გამოაქვეყნა 230 გვერდიანი ანგარიში
HRW-ის მოხსენების შესახებ პრესრელიზში
მოხსენების ერთ-ერთი დასკვნა იმდენად ფეთქებადია, რომ იმსახურებს ვრცლად ციტირებას:
„ხელისუფლების წარმომადგენლები რეგულარულად უარყოფენ ან არ პასუხობენ ჟურნალისტების თხოვნას. ზოგადად სამთავრობო გაზეთის Últimas Noticias-ის გამოძიების თანახმად, ჟურნალისტებს წააწყდნენ დაბრკოლებები პოლიციისგან ინფორმაციის მოპოვებაში დანაშაულის სტატისტიკის შესახებ, მოსამართლეები და სასამართლოს წარმომადგენლები, საავადმყოფოები, სახელმწიფო საწარმოები, როგორიცაა PDVSA, გენერალური კონტროლის ოფისი და სხვადასხვა სამინისტროები…
გაზეთ El Mundo-ს მიერ გამოქვეყნებული ჟურნალის მიხედვით, ოფიციალური პირების მხოლოდ 37.5 პროცენტმა უპასუხა 2007 წელს გამომძიებელი რეპორტიორების მიერ გაკეთებულ ოფიციალურ ინფორმაციას. საშუალო პასუხის მოლოდინი იყო 38 დღე, რაც თითქმის ორჯერ აღემატება კანონიერ მაქსიმუმს. მაგალითად, რეპორტიორმა მიმართა დაგეგმვისა და განვითარების სამინისტროს საჯარო მოსამსახურეთა ხელფასების შესახებ ინფორმაციის მისაღებად. პასუხის მიღებამდე შვიდი თვე, სამი წერილი და ვიცე მინისტრის შეცვლა დასჭირდა. “ [1]
გული მწყდება იმ ჟურნალისტებზე, რომლებსაც პასუხი არ მიუღიათ - ან პასუხის მიღებამდე შვიდ თვემდე ლოდინის გაძლება მოუწიათ. ჩავესის აპოლოგეტებმა შეიძლება აღნიშნონ, რომ HRW არ საუბრობდა საშინელ სისასტიკეში გამოძიებაზე, როგორიც აშშ-ის მხარდაჭერილი მთავრობის მიერ იქნა განხორციელებული კოლუმბიაში, და რომ მსგავსი არაფერია ნახსენები ანგარიშში, მაგრამ ასეთ ადამიანებს არ ესმით ტანჯვა. იყო იგნორირებული. ვიცი, რადგან წლებია ვწერ და ვურეკავ HRW-ს და პასუხი არასდროს მიმიღია. მე მაქვს ნულოვანი პროცენტის წარმატების მაჩვენებელი - ბევრად უარესი, ვიდრე El Mundo-ს - ასე რომ, მე ვგრძნობ მათ ტკივილს. [2]
HRW-მ ასევე აღმოაჩინა, რომ
ახლა, როდესაც HRW-მ ააფეთქა უპასუხო კითხვების ადამიანის უფლებების მძიმე დარღვევა, შესაძლოა მათ საბოლოოდ უპასუხონ ამ კითხვებს:
1) როდესაც 2 წელს გადატრიალების შედეგად ჩავესი 2002 დღით ჩამოაგდეს, რატომ ვერ მოხერხდა HRW-ის საჯარო განცხადებები, როგორიცაა გადატრიალების დაგმობა, სხვა ქვეყნების მოწოდება არ აღიარონ რეჟიმი, გამოიყენონ OAS-ის წესდება და (განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც HRW დაფუძნებულია ვაშინგტონში) მოითხოვეთ აშშ-ს ჩართულობის გამოძიება?
2) ანალოგიურად, როდესაც 2004 წელს ჰაიტის დემოკრატიულად არჩეული მთავრობა გადატრიალებით ჩამოაგდეს, რატომ არ დაგმო HRW-მა გადატრიალება, არ მოუწოდა სხვა ქვეყნებს არ ეღიარებინათ რეჟიმი, გამოიყენონ OAS-ის წესდება და არ მოითხოვა აშშ-ს როლის გამოძიება? ბევრი ასეთი რამ გაკეთდა კარიბის ზღვის ქვეყნების საზოგადოების მიერ (CARICOM). გაეროს გენერალური ასამბლეის მესამედმა მოითხოვა არისტიდის დამხობის საქმეზე გამოძიება. რატომ არ დაუჭირა მხარი HRW-ს?
3) 2004 წლიდან რატომ წერს HRW ვენესუელაზე 20-ჯერ მეტს, ვიდრე ჰაიტიზე, მიუხედავად იმისა, რომ ჰაიტიზე გადატრიალებამ შექმნა ადამიანის უფლებების კატასტროფა, რომელშიც ათასობით პოლიტიკური მკვლელობა იქნა ჩადენილი და ციხეები პოლიტპატიმრებით აივსო? ჰაიტის სასამართლო სისტემა გადატრიალების დაყენებული რეჟიმის მფლობელობაში რჩება. გადატრიალების ხანგრძლივი გავლენა გამოვლინდა ადამიანის უფლებათა ინტერამერიკული სასამართლოს (IACHR) მიერ ივონ ნეპტუნის სასარგებლოდ მიღებული განჩინებით. ჰაიტიმ უგულებელყო IACHR-ის ბრძანება ნეპტუნის წინააღმდეგ საქმის დახურვის და მისი უკანონო ორწლიანი პატიმრობისთვის ზიანის ანაზღაურების შესახებ. [3] HRW-მ საჯაროდ არ მოუწოდა ჰაიტის მთავრობას დაემორჩილებინა გადაწყვეტილება და არც რაიმე საჯარო ზეწოლა გამოუყენებია მთავრობაზე, რათა გამოიძიოს ლოვინსკის პიერ ანტუანის, ადამიანის უფლებათა წამყვანი აქტივისტის გაუჩინარება.[4]
4) რატომ არასოდეს დაწერა HRW-მ სიტყვა გადატრიალების შემდეგ ჰაიტის ყველაზე გამორჩეული პოლიტპატიმრის, მამა ჟერარ ჟან-ჟუსტის მხარდასაჭერად? მას შემდეგაც კი, რაც Amnesty International-მა მას "სინდისის პატიმარი" უწოდა და მონაწილეობა მიიღო საერთაშორისო კამპანიაში, რათა გაეთავისუფლებინათ კიბოს სამკურნალოდ, HRW-მ აბსოლუტურად არაფერი თქვა. სამაგიეროდ, HRW-მ არაერთხელ გააპროტესტა ვენესუელის „სამოქალაქო საზოგადოების“ ლიდერების წინააღმდეგ წარდგენილი სარჩელი, როგორიცაა მარია კორინა მაჩადო, რომელიც არასოდეს ყოფილა ციხეში, მიუხედავად იმისა, რომ ხელი მოაწერა სამარცხვინო კარმონის განკარგულებას, რომელმაც მოკლედ გააუქმა ვენესუელური დემოკრატია.[5]
5) რატომ არ მოითხოვა HRW-მა ბოლივიაში ოპოზიციის აშშ-ის დაფინანსების სრულად გამჟღავნება, იმის გათვალისწინებით, რომ პანდოში ცოტა ხნის წინ ჩადენილი მკვლელობები ანტისამთავრობო ჯგუფების მიერ? HRW-მ მოუწოდა OAS-ს გამოიძიოს კოლუმბიის მთავრობის ბრალდებები, რომ ჩავესი ეხმარება FARC-ს. ამის საპირისპიროდ, HRW არ მოუწოდებს აშშ-ს მთავრობას ითანამშრომლოს ინფორმაციის თავისუფლების აქტის მოთხოვნასთან, რომელიც ჯერემი ბიგვუდმა წარმოადგინა აშშ-ს აქტივობასთან დაკავშირებით ბოლივიაში.[6]
HRW რეგულარულად უგულებელყოფდა კრიტიკოსებს, რომლებმაც აჩვენეს, რომ ის სულ უფრო მეტად ხდება აშშ-ის იმპერიალიზმის იარაღი. ედ ჰერმანმა, დევიდ პეტერსონმა და ჯორჯ სამუელიმ დაწერეს ძალიან ვრცელი და დამღუპველი შეფასება HRW-ის როლზე, როგორც „ბალკანეთში ნატოს ომების კამპანიის მონაწილე“. მაიკლ ბარკერმა დეტალური კრიტიკა მოახდინა. ჯონათან კუკმა, ნორმან ფინკელშტეინმა და სარა დამფუძნებლებმა ხაზგასმით აღნიშნეს უხეში იმპერიული მიკერძოება HRW-ის განცხადებებში ისრაელთან დაკავშირებით. HRW-მ უპასუხა ჯოანთან კუკის ერთ-ერთ სტატიას, მაგრამ მხოლოდ მას შემდეგ, რაც მან დაწერა ის, რაც დაწერა. კუკმა საპასუხოდ აღნიშნა
„თუ ასე ამახინჯებს HRW-ს ერთ-ერთი დირექტორი ჩემს არგუმენტებს და მტკიცებულებებს, როდესაც მე ფრთხილად გამოვყოფ ჩემს საქმეს შავ-თეთრად გვერდზე, უნდა გაინტერესებდეს, რამდენად ერთგულად ანაწილებენ ის და მისი ორგანიზაცია მტკიცებულებებს ბევრად უფრო რთულ საქმეებში. ადამიანის უფლებებისთვის, სადაც იშვიათად ხდება ასე შავი და თეთრი“.
კუკს აღარ გაუგია HRW-ის შესახებ.[7]
2006 წლის პრესრელიზში HRW-მ უარყო პალესტინელებისთვის არაძალადობრივი თავდაცვის უფლება. მისი აბსურდის წინააღმდეგ აჟიოტაჟი იმდენად დიდი იყო, რომ HRW-მ გამოაქვეყნა უარი. [8] ბევრად უფრო ტიპიურია, როგორც კევინ პინას ღია წერილის შემთხვევაში ხოსე მიგელ ვივანკოსადმი, HRW უბრალოდ დუმდა.[9]
ჯონათან კუკის გარდა, HRW-ის ვებსაიტზე არსად არ არის ნახსენები ზემოთ მოყვანილი კრიტიკოსები. თუმცა, ადვილად შეიძლება იპოვოთ გრძელი პასუხი მაიკლ სპაგატზე, რომლის მცდელობა გამოესახა HRW, როგორც რბილი კოლუმბიელი FARC-ის აჯანყებულების მიმართ, კომიკურად უვარგისი იყო.[10]
ახლა ვაღიარებ, რომ გაზვიადებული მაქვს თანაგრძნობა ვენესუელელი ჟურნალისტების მიმართ, რომლებიც ტელეფონებთან სხედან ან ახდენენ შემოსულებს ჩავესის მთავრობისგან პასუხების მოლოდინში. გარკვეული გულუბრყვილობა ჩნდება, როდესაც იხსენებს, რას მიაღწიეს შეერთებულმა შტატებმა და მისმა მოკავშირეებმა ჰაიტიზე - და იმედი აქვთ, რომ მიაღწევენ ვენესუელაში. და მიუხედავად იმისა, რომ მე არ ვეთანხმები HRW-ს ვენესუელადან გაძევებას, მიჭირს იმის დანახვა, თუ რატომ უნდა აწუხებდეს ეს ვინმეს, ვიდრე უპასუხო სატელეფონო ზარები ჟურნალისტებთან (რასაც ასევე არ ვეთანხმები). HRW-ს, სულ მცირე, ახლო ურთიერთობა აქვს დემოკრატიის ეროვნულ ფონდთან (NED), აშშ-ს მთავრობის ძლივს შენიღბული შტო, რომელიც ეძღვნება დემოკრატიის ძირს. [11] ზედმეტია იმის თქმა, რომ თუ ვენესუელის მთავრობა დააფინანსებდა ჯგუფებს, რომლებმაც მოკლედ დაამხეს აშშ-ს მთავრობა და შემდეგ მოახდინეს საბოტაჟი აშშ-ს ეკონომიკაზე, კარაკასში დაფუძნებული ჯგუფი არ დაესწრებოდა პრესკონფერენციებს ვაშინგტონში, რომელიც აკრიტიკებდა აშშ-ს მთავრობას. ვენესუელას გაუმართლა, რომ საერთოდ იარსებოს როგორც ქვეყანა.
მე დიდი ხანია აღარ მოველოდი Human Rights Watch-ისგან. მე ვუსვამ მათ კითხვებს და მოვუწოდებ სხვებს ამის გაკეთება, რადგან ვიცი, რომ მათგან პასუხი ნაკლებად სავარაუდოა - და არასაჭირო. მთავარია, გავრცელდეს ცნობიერება იმ როლის შესახებ, რომელსაც ისინი უფრო მეტად ასრულებენ, როგორც ჯგუფი, რომელსაც მარშლები მხარს უჭერენ ლიბერალებს ძალიან საზიზღარი იმპერიული პროექტებისთვის. ამ ეტაპზე არავინ უნდა მოატყუოს იმით, რომ ის აქვეყნებს გარკვეულ კრიტიკას აშშ-სა და მისი კლიენტების მიმართ.
ჯო ემერსბერგერთან მისვლა შეგიძლიათ მისამართზე [ელ.ფოსტით დაცულია]
მარიამ პავლიაშვილი
[1]იხილეთ მოხსენების გვერდი 107, ხელმისაწვდომია http://hrw.org/reports/2008/venezuela0908/
[2] მრავალი წერილი HRW-ს (და Amnesty International-ს) დაარქივებულია Medialens-ის ვებსაიტზე http://www.medialens.org/forum/viewtopic.php?t=842&sid=ffba5225b31cbaafa2ca8d1d62ccea74
[3] იხილეთ „Haiti and Human Rights Watch“ http://www.zmag.org/znet/viewArticle/4131 იმის შესადარებლად, თუ რას წერს HRW ჰაიტისა და ვენესუელას შესახებ. რაოდენობრივი სხვაობა ახლა ბევრად უარესია, ვიდრე ზემოთ მოცემულ სტატიაშია ნათქვამი, რომელიც 2006 წლიდან არის
ნეპტუნის საქმის შესახებ იხილეთ http://www.haitianalysis.com/2008/7/23/four-years-of-political-persecution-for-yvon-neptune-and-counting
[4] კევინ პინა "დაფარვის შიში იზრდება ჰაიტიში უგზო-უკვლოდ დაკარგული ადამიანის უფლებათა აქტივისტის შემთხვევაში" http://haitiaction.net/News/HIP/8_20_8/8_20_8.html
[5] იონა გინდინი "დემოკრატია ბუშ-ო-კრატიის წინააღმდეგ ვენესუელაში" http://www.venezuelanalysis.com/analysis/1160
[6] შეერთებული შტატების კავშირები ბოლივიის ოპოზიციასთან "საიდუმლოებით არის მოცული" http://www.zmag.org/znet/viewArticle/18869
[7] ედ ჰერმანი, დევიდ პეტერსონი, ჯორჯ სამუელი; "Human Rights Watch: ომის პარტიის სამსახურში" http://www.electricpolitics.com/2007/02/human_rights_watch_in_service.html
მაიკლ ბარკერი "ადამიანის უფლებების გატაცება" http://www.zmag.org/znet/viewArticle/14804
სარა ფლაუნდერსი, „ხოცვა ჯენინში, Human Rights Watch და იმპერიალიზმის სცენა-მართვა“, CovertAction Quarterly, 2002 წლის შემოდგომა. http://cosmos.ucc.ie/cs1064/jabowen/IPSC/articles/article0003220.html
ჯონათან კუკი, „ისრაელის ლობი ისევ ჯადოსნურად მუშაობს: როგორ დაკარგა გზა Human Rights Watch-მა ლიბანში“, Counterpunch, 7 სექტემბერი, 2006 წ. http://www.counterpunch.org/cook09072006.html
სარა ლეა უიტსონი; (ახლო აღმოსავლეთისა და ჩრდილოეთ აფრიკის რეჟისორი) "ჰეზბოლას რაკეტები და სამოქალაქო მსხვერპლი: პასუხი ჯონათან კუკზე" http://hrw.org/english/docs/2006/09/22/lebano14262_txt.htm
ჯონათან კუკი, „Human Rights Watch: ჯერ კიდევ აკლია წერტილი: უნდა უარვყოთ თუ არა ლიბანს საკუთარი თავის დაცვის უფლება?“, Counterpunch, 25 წლის 2006 სექტემბერი. http://www.counterpunch.org/cook09252006.html
[8] ჯონათან კუკი, „პალესტინელებს უარს ეუბნებიან არაძალადობრივი წინააღმდეგობის უფლებაზე?: დაესხმებოდა თუ არა HRW მარტინ ლუთერ კინგსაც?“, Counterpunch, 30 წლის 2006 ნოემბერი. http://www.counterpunch.org/cook11302006 .html
ნორმან გ. ფინკელშტეინი, „Human Rights Watch-მა უნდა გააუქმოს თავისი სამარცხვინო პრეს-რელიზი: Rush to Judgment“, Counterpunch, 29 წლის 2006 ნოემბერი; HRW, „Human Rights Watch განცხადება ჩვენი 22 ნოემბრის პრესრელიზის შესახებ“, Human Rights Watch, 16 წლის 2006 დეკემბერი. http://www.counterpunch.org/finkelstein11292006.html
HRW "Human Rights Watch-ის განცხადება ჩვენი 22 ნოემბრის პრესრელიზის შესახებ" (ანუ უარყოფა) http://hrw.org/english/docs/2006/11/22/isrlpa14652.htm
[9] კევინ პინას ღია წერილი Human Rights Watch-ს http://www.zmag.org/znet/viewArticle/6254
[10] HRW-ის პასუხი CERAC-ის ბრალდებებზე ჩვენი კოლუმბიის მუშაობის შესახებ Human Rights Watch ეხმაურება სერიოზულ, მაგრამ უსაფუძვლო ბრალდებებს, რომლებიც კოლუმბიის უნივერსიტეტის პროფესორმა მაიკლ სპაგატმა წამოაყენა კოლუმბიაში http://hrw.org/doc/?t=americas&document_limit= 140,20
[11] NED-ის თანახმად, „ჩინეთის ოლიმპიური დაპირებები ასევე იყო 19 ივნისის ღონისძიების თემა, რომელიც დაფინანსებულია NED-ისა და Human Rights Watch-ის მიერ, რომელიც ხაზს უსვამს ჩინეთის დიდი ნახტომის გამოქვეყნებას: პეკინის თამაშები და ადამიანის უფლებების ოლიმპიური გამოწვევა, რედაქტირებულია Minky Worden-ის მიერ“. http://www.ned.org/publications/newsletters/080508.html
ZNetwork ფინანსდება მხოლოდ მისი მკითხველების გულუხვობით.
შემოწირულობა