კოლუმბიამ ჩვეულებრივზე უფრო დეტალური ყურადღება მიიპყრო დიდი ბრიტანეთის ყოველდღიური Guardian-ისგან მიმდინარე წლის მარტსა და აპრილის თვეებში მრავალი მიზეზის გამო:
1) 1 მარტს კოლუმბიის არმიამ დაარღვია ეკვადორის სუვერენიტეტი, რათა მოკლა რაულ რეიესი, მემარცხენე (FARC) პარტიზანული ლიდერი და ამით რეგიონული კრიზისის პროვოცირება მოახდინა.
?2) მარტის შუა რიცხვებში მცირე სკანდალი ატყდა იმის გამო UK საგარეო საქმეთა მინისტრის კიმ ჰოუელსის აგრესიული მხარდაჭერა დიდი ბრიტანეთის იარაღის კოლუმბიაში ექსპორტისთვის
?3) მარტის ბოლოს გავრცელდა ჭორები, რომ მაღალი დონის მძევალი იყო FARC აჯანყებულები, ინგრიდ ბეტანკური, მძიმედ ავად იყო.
?4) მარკ პენი 6 აპრილს დატოვა ჰილარი კლინტონის კამპანიიდან მისი ლობირების გამო კოლუმბიის სახელით აშშ-სთან სავაჭრო შეთანხმების მხარდასაჭერად.
ამ ორი თვის განმავლობაში Guardian-მა გამოაქვეყნა 38 სტატია, სადაც დეტალურად იყო განხილული კოლუმბია. ამ სტატიების სკანირება ინფორმაციის მისაღებად, რომელიც ადვილად ხელმისაწვდომია Human Rights Watch-ის (HRW) ვებსაიტზე, ძალზე გამომჟღავნებელი სავარჯიშოა.
HRW არის გამოჩენილი ორგანიზაცია, რომელსაც აქვს არაპროპორციულად მკაცრი დამოკიდებულება აშშ-ს მტრების მიმართ (ჰიზბოლა, ჰამასი, ვენესუელა) და რბილია აშშ-ს მოკავშირეების მიმართ (ისრაელი, ჰაიტი ჟერარ ლატორტუს დროს). [1] ეს არ არის ჯგუფი, რომელიც სავარაუდოდ აზვიადებს აშშ-ისა და დიდი ბრიტანეთის მოკავშირის დანაშაულებს.
შეიძლება ველოდოთ, რომ თითქოს მარცხნივ მიდრეკილი გაზეთი, როგორიც Guardian-ია, მკითხველებს მაინც რას ეტყვის. HRW ანგარიშს უწევდა.
2008 წლის თებერვალში, სტატიაში Progressive ჟურნალისთვის, ორი უფროსი HRW ოფიციალური პირები წერდნენ:
"წლების განმავლობაში, ბუშის ადმინისტრაცია შეერთებულ შტატებში უპირობოდ გვერდში უდგას პრეზიდენტ ალვარო ურიბეს მთავრობას კოლუმბიაში და თვალს ხუჭავდა კოლუმბიაში ადამიანის უფლებების სერიოზულ პრობლემებზე. დიდ ბრიტანეთში ბლერის მთავრობა, უმეტესწილად, მშვიდად მიჰყვებოდა მის მაგალითს. კოლუმბიის სამხედროებს არსებით დახმარებას უწევდა, ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე.
კოლუმბია წარმოადგენს მსოფლიოში ადამიანის უფლებების ერთ-ერთ ყველაზე უარეს რეკორდს. თითქმის სამი მილიონიანი კოლუმბიის იძულებით გადაადგილებულ პირთა მოსახლეობა სუდანის შემდეგ მეორეა. " [2]
გამოკვლეულ 38 სტატიაში არც ერთი სიტყვა (დაახლოებით 25,000-დან) არ ჩანდა კოლუმბიის იძულებით გადაადგილებულ პირებზე. ეჭვგარეშეა, რომ კოლუმბიის უპირობო მხარდაჭერის შენარჩუნება უფრო ადვილია, როდესაც მისი ადამიანის უფლებათა კატასტროფის მასშტაბები მთლიანად დამალულია ლიბერალური მედიის მიერ, მაგრამ Guardian-მა მხოლოდ დანაშაულის მასშტაბები არ დამარხა. ის მთავარ დამნაშავეებს ძირითადად მხედველობიდან აშორებდა.
HRWკოლუმბიის შესახებ 1989-2002 წლების შემაჯამებელ მოხსენებებში ხშირად აღინიშნა, რომ პოლიტიკური მკვლელობების დიდი უმრავლესობა ჩადენილია სამხედროებისა და მემარჯვენე გასამხედროებული ჯგუფების მიერ, რომლებიც მოქმედებენ სამხედროების შემწყნარებლობით და თუნდაც უშუალო მხარდაჭერით. 2002 წელს, HRW იტყობინება, რომ უმსხვილესი გასამხედროებული სიკვდილის რაზმი (AUC) იყო პასუხისმგებელი პოლიტიკური მკვლელობების 50%-ზე, 8%-თან შედარებით. FARCმემარცხენე მეამბოხე ჯგუფებიდან ყველაზე დიდი.[3]
უფრო ბოლო წლებში, HRW გაურბოდა პოლიტიკური მკვლელობების წამყვანი დამნაშავეების იდენტიფიცირებას. სამაგიეროდ, მან მოახსენა თვისებრივი დასკვნები დანაშაულთა შეზღუდულ ქვეჯგუფთან დაკავშირებით. მაგალითად, იტყობინება, რომ მემარცხენე მეამბოხეები არიან პასუხისმგებელნი ბავშვების უმეტესობა ჯარისკაცების რეკრუტირებაზე, ხოლო გასამხედროებული პირები, როგორც წესი, პასუხისმგებელნი არიან პროფკავშირისტების მკვლელობაზე.[4]
თუმცა, იეზუიტების მიერ მართული კვლევისა და პოპულარული განათლების ცენტრის (CINEP) მიხედვით, რომელსაც HRW მოჰყავს წარსულ მოხსენებებში, რომ 2006 წლის მდგომარეობით, ადამიანის უფლებების დარღვევის უმეტესი ნაწილი კვლავ განახორციელებდა კოლუმბიის სამხედროებს და გასამხედროებულებს. [5]
HRWბოლო ცნობები ეჭვის საფუძველს არ იძლევა CINEP-ის დასკვნები. 2005 წელს HRW მოამზადა ვრცელი მოხსენება, რომელიც ამხილა კოლუმბიის მთავრობის მიერ გასამხედროებული ძალების "დემობილიზაციის" თაღლითობის შესახებ. მოხსენებაში, სახელწოდებით „კვამლი და სარკეები: კოლუმბიის გასამხედროებული ჯგუფების დემობილიზაცია“ ასე აჯამებდა სამხედროების მდგომარეობას:
„კოლუმბიის მემარჯვენე გასამხედროებული ჯგუფები განუზომლად ძლიერები არიან. ნარკოტრაფიკით და სხვა არალეგალური ბიზნესით, მათ დააგროვეს უზარმაზარი სიმდიდრე. მათ დაიპყრეს ქვეყნის ტერიტორიის უზარმაზარი ტერიტორიები, რათა გამოიყენონ კოკას კულტივირებისთვის ან როგორც სტრატეგიული დერეფნები, რომლითაც შეუძლიათ ნარკოტიკების გადატანა. ბოლო წლებში მათ მიაღწიეს მემარცხენე პარტიზანების განდევნას და ქვეყნის ბევრ ნაწილზე საკუთარი კონტროლის გაძლიერებას და ამ ძალაუფლების წყალობით, ისინი ახლა ახორციელებენ პოლიტიკური გავლენის ძალიან მაღალ ხარისხს, როგორც ადგილობრივ, ისე ეროვნულ დონეზე… ..სამხედროები ისტორიულად სარგებლობდნენ კოლუმბიის უსაფრთხოების ძალების ქვედანაყოფების თანამშრომლობით, მხარდაჭერითა და შემწყნარებლობით, ფაქტმა აიძულა ბევრი მოიხსენიოს სამხედროები, როგორც არმიის მეექვსე დივიზია. დღეს, გასამხედროებულებმა მიაღწიეს დიდ წარმატებას ამ დაუსჯელობის კონსოლიდაცია მათ ეკონომიკურ და პოლიტიკურ ძალასთან ერთად, კოლუმბიის მთავრობის შეთქმულებასთან ერთად“. [6]
რამდენად გადმოსცა Guardian-მა ეს კოლუმბიაზე გაზრდილი ყურადღების თვეების განმავლობაში?
Guardian-ის 38 სტატიაში სიტყვა „FARC“ 135-ჯერ გვხვდება; მხოლოდ 17-ჯერ ჩნდება სიტყვები "გამხედრებული" ან "გამხედრებული". იყო 13 სტატია, სადაც ნახსენები იყო კოლუმბიის უსაფუძვლო ბრალდებები ვენესუელასთან თანამშრომლობის შესახებ. FARC [7] - მხოლოდ ხუთი სტატია, სადაც მოხსენიებულია კარგად დოკუმენტირებული თანამშრომლობა კოლუმბიის მთავრობასა და გასამხედროებულებს შორის. მაგრამ ეს ცალმხრივი რიცხვებიც კი არ ასახავს იმას, თუ რამდენად ფარავდა Guardian-მა კოლუმბიის ადამიანის უფლებების შესახებ ჩანაწერი.
26 მარტს, HRW22 სხვა საერთაშორისო უფლებადამცველ ორგანიზაციასთან ერთად, მათ შორის Amnesty International, ხელი მოაწერა ღია წერილს კოლუმბიის პრეზიდენტს ალვარო ურიბეს მას შემდეგ, რაც ოთხი პროფკავშირისტი მოკლეს, რომლებიც მონაწილეობდნენ საპროტესტო აქციებში გასამხედროებული ძალადობის წინააღმდეგ, რომელიც მოხდა 6 მარტს. მიიღო სიკვდილით დასჯა. ღია წერილში ნათქვამია:
„თავდასხმებამდე ცოტა ხნით ადრე პრეზიდენტის მრჩეველმა ხოსე ობდულიო გავრიამ ნაციონალურ რადიოში გააკეთა განცხადებების სერია, რომელიც აკავშირებდა მსხვერპლთა ცნობილ წარმომადგენელს ივან ცეპედას და 6 მარტის პროტესტის სხვა ორგანიზატორებს კოლუმბიის რევოლუციური შეიარაღებული ძალების (FARC) ცნობილი შეურაცხმყოფელი პარტიზანებისთვის. 11 თებერვალს, ერთი დღის შემდეგ, რაც გავრიამ პირველად გააკეთა განცხადებები, სავარაუდოდ დემობილიზებულმა კოლუმბიის თავდაცვის გაერთიანებულმა ძალებმა (AUC) გაავრცელეს განცხადება, რომელიც ეხმიანებოდა გავრიას ბრალდებებს“. [8]
წერილმა ურიბეს მოუწოდა დაგმო უსაფუძვლო ბრალდებები და გაწყვეტილიყო კავშირი გასამხედროებულებსა და მის მთავრობას შორის. არც ღია წერილი და არც 6 მარტის საპროტესტო აქცია Guardian-მა არ გაავრცელა.
ღირს ყურადღებით დავაკვირდეთ Guardian-ის ხუთი სტატიიდან ერთ-ერთს, რომელიც რეალურად ახსენებდა მთავრობასა და მემარჯვენე გასამხედროებულებს შორის თანამშრომლობას. სიბილა ბროდზინსკის სტატია „კოლუმბიის „პარაპოლიტიკის“ სკანდალი ჩრდილს აყენებს პრეზიდენტს, 23 აპრილს გამოქვეყნდა. ბროძინსკი წერდა:
„მარიო ურიბე უკანასკნელი იყო 30 წელს კონგრესში არჩეულ 2006-ზე მეტ პოლიტიკოსთა სერიაში, რომლებიც დააკავეს გასამხედროებულ სასიკვდილო რაზმებთან შეთქმულების ბრალდებით, რომლებიც აკონტროლებდნენ ერის უზარმაზარ ნაწილს, სანამ ისინი დემობილიზაციას დაიწყებდნენ 2003 წელს.
უგულებელყოფს იმას, რომ პოლიტიკოსთა უმეტესობა ურიბეს კოალიციიდანაა და გასამხედროებული ძალა ხელუხლებელი დარჩა „დემობილიზაციის“ გამო. ბროდინსკის სტატიის გამოჩენამდე ერთი კვირით ადრე HRW მოახსენა:
"თითქმის ყველა "დემობილიზებული" 30,000 სამხედრო მოსამსახურე თავისუფალია და არასოდეს გამოძიებული არ ყოფილა" და რომ "ასობით "ახალი" ჯგუფი, რომლებიც მჭიდროდ არიან დაკავშირებული გასამხედროებულებთან, მოქმედებს მთელ ქვეყანაში, რომლებიც ეწევიან გამოძალვას, მკვლელობებს, იძულებით გადაადგილებას და ნარკოტიკებით ვაჭრობას. . [9]
ბროძინსკი ასევე წერდა:
„პრეზიდენტმა ურიბემ თქვა, რომ მისი პოლიტიკის წყალობით კოლუმბიამ შეძლო კოლექტიური კათარზისის გავლა“.
მიუხედავად იმისა, რომ ეს არგუმენტი უცვლელი იყო HRW ცოტა ხნის წინ წარმოადგინა ძლიერი საპირისპირო არგუმენტი:
”….ეს გამოძიებები კოლუმბიის უზენაესი სასამართლოს ინიციატივის შედეგია და არა ურიბის ადმინისტრაციის. მიუხედავად იმისა, რომ ურიბე აფინანსებდა სასამართლოს, ის ხშირად დგამდა ნაბიჯებს, რამაც შეიძლება ძირი გამოუთხაროს გამოძიებას, უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეების წინააღმდეგ შეურაცხყოფასაც კი. ერთი პუნქტი, მცურავი წინადადება, რათა პოლიტიკოსებს თავი აარიდონ ციხეს“. [10]
შემდეგ ბროძინსკიმ შემდეგი უცნაური განცხადება გააკეთა:
„მიუხედავად განმეორებითი ჟურნალისტური და სასამართლო გამოძიებისა პრეზიდენტსა და გასამხედროებულ ჯგუფებს შორის სავარაუდო კავშირების შესახებ, არანაირი მტკიცებულება არ ყოფილა.
რა თქმა უნდა, არსებობს აბსოლუტური მტკიცებულება კოლუმბიის მთავრობას (რომელსაც რამდენიმე წელია ურიბე მართავს) და გასამხედროებულებს შორის ძალიან ძლიერი კავშირების შესახებ. ზოგიერთი მტკიცებულება მოხსენიებულია ბროძინსკის სტატიაშიც კი. როგორც ჩანს, Guardian იყენებს სიტყვა „მტკიცებულების“ უნიკალურ განმარტებას ვაშინგტონის მხარდაჭერილი პოლიტიკოსებისთვის.
ბროდზინსკის სტატიაში ასევე მოყვანილია ურინის 84% მოწონების რეიტინგი, მაგრამ ვერ გადმოსცემდა იმ რისკებს, რასაც ჟურნალისტები, აქტივისტები და პოლიტიკოსები იღებენ სიცოცხლეს, თუ ისინი დაუპირისპირდნენ ურიბეს. არასწორი იქნება იმის უარყოფა, რომ ურიბეს აქვს მნიშვნელოვანი სახალხო მხარდაჭერა, მაგრამ ასევე არასწორი იქნება იმის უარყოფა, რომ მისი მთავრობა მშვიდობიანი გზით ამ მხარდაჭერის გაქრობას ძალიან სახიფათო ამოცანას წარმოადგენს.
უფრო მეტიც, არსებობს კარგი საფუძველი იმის დასაჯერებლად, რომ შარდის მოწონების ნიშანი აზვიადებს მის მხარდაჭერის დონეს. საპრეზიდენტო არჩევნებში ურიბემ მიიღო ამომრჩეველთა დაახლოებით 25 პროცენტის ხმა. 2003 წელს ურიბემ ძალზე აგრესიული კამპანია ჩაატარა რეფერენდუმზე „დიახ“-ისთვის, რომელმაც თხუთმეტი ყოვლისმომცველი წინადადება წარმოადგინა. მან ვერ დაარწმუნა ამომრჩეველთა 25 პროცენტი, რომ გამოსულიყო მასში - მინიმალური აქტივობა, რომელიც საჭირო იყო მის გასავლელად - მიუხედავად იმისა, რომ იმ დროს 75 პროცენტიანი რეიტინგი ჰქონდა.[11]
The Guardian-ის კოლუმბიის გაშუქება განმარტავს რატომ UK საგარეო საქმეთა მინისტრმა კიმ ჰოუელსმა გაბედა გადაეღო ფოტო კოლუმბიელ ჯარისკაცებთან (ფაქტობრივად, პროფკავშირისტების მკვლელობაში ბრალდებულ დანაყოფთან ერთად) და რატომ ჰქონდა ჰოუელსს გამბედაობა, რომ ბოროტად გაეკრიტიკებინა Justice For Colombia, ბრიტანეთში დაფუძნებული სოლიდარობის ჯგუფი. [12]თუ გაზეთები, როგორიცაა Guardian, არც კი წერენ იმაზე, თუ რა მოსწონთ დაწესებულების მეგობარ ჯგუფებს HRW უნდა ითქვას, რომ გასაკვირი არ უნდა იყოს, რომ კოლუმბიის ყველაზე საშინელი დამნაშავეების მხარდაჭერას უმნიშვნელო შედეგები მოჰყვება.
შემოთავაზებული მოქმედება
მისწერეთ Guardian-ის მკითხველის რედაქტორს სიობჰეინ ბატერვორტს
[ელ.ფოსტით დაცულია]
[ელ.ფოსტით დაცულია]
მიწერეთ Guardian-ის ჟურნალისტებს სიბილა ბროძინსკის და რორი კეროლს (ლათინური ამერიკის კორესპონდენტი)
[ელ.ფოსტით დაცულია]
[ელ.ფოსტით დაცულია]
[1] http://www.monthlyreview.org/mrzine/emersberger240208.html
http://www.zmag.org/znet/viewArticle/4131
http://pubpages.unh.edu/~mwherold/Herman_Peterson_Szmaely2007.pdf
http://www.counterpunch.org/cook09252006.html
http://www.normanfinkelstein.com/article.php?pg=11&ar=705
[2] http://hrw.org/english/docs/2008/02/01/colomb17975.htm
[3] http://www.hrw.org/doc?t=americas&c=colomb&document_limit=120,20
[4] http://hrw.org/englishwr2k7/docs/2007/01/11/colomb14884.htm
http://www.hrw.org/english/docs/2008/04/15/colomb18551.htm
[5] http://www.cipcol.org/?p=580
[6] http://www.hrw.org/reports/2005/colombia0805/
[7] http://hrw.org/english/docs/2008/04/16/colomb18630.htm
[8] http://hrw.org/english/docs/2008/04/16/colomb18630.htm
[9] იხილეთ შენიშვნა 8
[10] http://www.hrw.org/english/docs/2008/04/16/colomb18630.htm
ასევე, "პარაპოლიტიკის" სკანდალის შესანიშნავი შეჯამებისთვის იხილეთ: http://www.cipcol.org/?p=542
[11] რეფერენდუმის შედეგები არის აქ დაწკაპუნებით
http://www.guardian.co.uk/politics/2008/mar/17/foreignpolicy.tradeunions
[12] http://www.guardian.co.uk/politics/2008/mar/17/foreignpolicy.tradeunions
ZNetwork ფინანსდება მხოლოდ მისი მკითხველების გულუხვობით.
შემოწირულობა