ცივილიზაცია ღვთის მისიას ახორციელებს, გაათავისუფლოს სამყარო ტირანიის ბოროტებისგან და მოუტანოს დემოკრატია და ადამიანის უფლებები პლანეტის ყველა ხალხს. სავარაუდოდ, ასეთი ძიების მიღმა დგას ადამიანური საზრუნავი და თანაგრძნობა, უფრო გრანდიოზული, ვიდრე ნებისმიერი ჩაფიქრებული კაცობრიობის გრძელ და დიდებულ წარსულში. თუმცა, ღირს დაფიქრება იმაზე, თუ რა ფორმით ჩნდება ეს თანაგრძნობა. თუ ოცდამეერთე საუკუნეში ადრეული ნიშნები რაიმეს მომგვრელია, მომავალი ათწლეულები დამანგრეველად მომასწავებელია. მოდით შევხედოთ რამდენიმე მაგალითს.
განიხილეთ ეს. ოთხი წლის წინ, 2001 წლის ოქტომბერში, დასავლური ცივილიზაცია არაფერს ფიქრობდა ავღანეთში 7 მილიონზე მეტი ღარიბი უდანაშაულო (თვითონ ისლამის ფუნდამენტალისტების მსხვერპლნი) შიმშილზე, რათა შურისძიება ეძიათ 9 სექტემბრისთვის (და ნავთობის წარუმატებელი მოლაპარაკებებისთვის) თალიბანზე. ეს ადამიანები ეყრდნობოდნენ დახმარების სააგენტოების მიერ მიწოდებულ საკვებს, რომლებსაც ვაშინგტონის მიერ ოპერაციების შეჩერების ბრძანება მიეცათ, რათა მათი მანქანები ცეცხლის ხაზიდან გამოეყვანათ და შესაძლებელი ყოფილიყო დაბომბვა. იმ დროს, ნოამ ჩომსკიმ აღწერა ის, რაც ხდებოდა, როგორც „მდუმარე გენოციდი“, რაზეც მორალურად პასუხისმგებელი იყო დასავლეთი და მისი დემოკრატიული მოქალაქეები. საბედნიეროდ, დაბომბვის კამპანია საკმაოდ მალე დასრულდა, საკვების მიწოდება შეიძლება სწრაფად აღდგეს და დასავლური საზოგადოებები და მათი მთავრობები განთავისუფლდნენ პოტენციურად კოლოსალური "უხერხულობისგან" (თუმცა ერთგული კორპორატიული მედია უზრუნველყოფდა, რომ არაფერი გაგონილიყო რაიმე გენოციდის შესახებ სუეცის მხარეს. ). საბედნიეროდ, თანაგრძნობა არ დადგა კითხვის ნიშნის ქვეშ (რა თქმა უნდა, გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც დაახლოებით 11 მშვიდობიანი მოქალაქე დაიღუპა, რომელიც გამოწვეული იყო აშშ-ს დაბომბვით).
2003 წლის მარტში შეერთებულმა შტატებმა, დიდმა ბრიტანეთმა და მათმა გულმოდგინე მეგობრებმა წამოიწყეს მორალურად არაკეთილსინდისიერი და ლეგალურად კრიმინალური შეჭრა ერაყში ყალბი საბაბით, რის შედეგადაც თავიანთი საშინელი კამპანია „შოკი და შიშის“ ქვეშ აყენებენ მილიონობით ადამიანის სიცოცხლეს. ათ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში განიცდიდა გაეროს მკვლელობის სანქციებს, რამაც გამოიწვია მილიონი ადამიანის სიკვდილი, მათგან ნახევარი ბავშვი (UNICEF-ის მიხედვით). ცივილიზაციის ეს ჩვევა, რომლითაც ის შიმშილს ომის საშუალებად იყენებს, თითქმის არ დასრულებულა ერაყში. BBC-ის ცნობით, გაეროს ადამიანის უფლებათა გამომძიებელი ჟან ზიგლერი ადანაშაულებდა ერაყში მყოფ აშშ-სა და ბრიტანულ ძალებს საერთაშორისო სამართლის დარღვევაში, ალყაშემორტყმულ ქალაქებში მშვიდობიანი მოსახლეობის საკვებისა და წყლის ჩამორთმევით. „დრამა სრულ სიჩუმეში მიმდინარეობს ერაყში, სადაც კოალიციის საოკუპაციო ძალები შიმშილსა და წყლის ნაკლებობას იყენებენ, როგორც ომის იარაღს მშვიდობიანი მოსახლეობის წინააღმდეგ“, - განუცხადა ზიგლერმა ჟენევაში გამართულ ბრიფინგზე რამდენიმე დღის წინ.
მას შემდეგ, რაც ვაშინგტონმა დაიწყო ტერორიზმთან ომი, 49 თვის განმავლობაში ყველაზე დაძაბული ნადირობის ისტორიაში ყველაზე ძლიერი და მდიდარი სახელმწიფო, რომელიც კაცობრიობას იცნობდა, არ გამოუვიდა ოსამა ბინ ლადენი (რაც ნამდვილად აინტერესებს, იყო თუ არა ოდესმე აშკარა განზრახვა. მიიღეთ იგი პირველ რიგში!). იმავდროულად, ერაყისა და ავღანეთის კამპანიების გათვალისწინებით, სადღაც 110,000-დან 130,000-მდე ადამიანი (ჩვენ ზუსტად არ ვიცით რამდენია, რადგან კატრინას შემდეგ ჩანს, რომ ვაშინგტონი ძლივს ადევნებს თვალყურს საკუთარ გარდაცვლილებსაც კი), რომელთაც საერთო არაფერი ჰქონდათ. ტერორიზმი დაიღუპა, ასობით ათასი დაიჭრა ან დასახიჩრდა სიცოცხლისთვის და 50 მილიონი ადამიანის ყოველდღიური ცხოვრება, რომელიც განიცდიდა გაჭირვებასა და უიმედობას. როგორც არაერთხელ ითქვა პოლიტიკური სპექტრის კომენტატორების მიერ, ამან, სავარაუდოდ, გამოიწვია ტერორიზმის გამწვავება და არა შემსუბუქება.
Თანაგრძნობა?
ერაყი დასახელდა ბუშის "ბოროტების ღერძის" გამოსვლაში 2002 წლის იანვარში. ასე იყო ირანიც. მას შემდეგ, რაც დასრულდა ერაყის ომის პირველი ეტაპი, ირანი არაერთხელ იქნა მოყვანილი ვაშინგტონის მომავალ სამიზნედ, კიდევ ერთხელ ისეთივე საეჭვო მოტივით, როგორზეც დაიწყო ერაყის შეჭრა. IAEA-ს წევრებისგან დაპირებული მხარდაჭერის მიღების შემდეგ, აშშ-ის სახელმწიფო მდივანი კონდოლიზა რაისი ახლახანს მოგზაურობს მთელ მსოფლიოში, ცდილობდა დაერწმუნებინა გლობალური ძალები, თუ რატომ არის საჭირო ირანში შეჭრა, რათა მოტყუებული სახელმწიფო მოიქცეს ბირთვულ საკითხებში.
დასავლურმა მედიამ მსოფლიოს დაავიწყა, რომ ირანში 2003 წლის დეკემბერში მასიური მიწისძვრა განიცადა. 25,000-ზე მეტი ადამიანი დაიღუპა და ასობით ათასი უსახლკაროდ დარჩა. ექვსი თვის შემდეგ კიდევ ერთი ძლიერი მიწისძვრა მოხდა, რომელმაც თითქმის ათასი ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა. თუმცა არცერთ მათგანს არ შეუშლია ხელი დასავლეთს სერიოზულად დაეფიქრებინა „მოქმედება“ ირანის წინააღმდეგ. დიდი ბრიტანეთი, საფრანგეთი და გერმანია ყველანი დაემორჩილნენ ვაშინგტონს ზეწოლის დროს ქვეყანაზე, რომელმაც ბოლო დროს განიცადა სტიქიური უბედურება, გარდა იმისა, რომ იტვირთა ეკონომიკური სანქციების ტვირთი, რომელსაც აშშ ხელმძღვანელობს.
2005 წლის ოქტომბერში პაკისტანის ჯერი დადგა ბუნების სასტიკ მრისხანებაზე. ბოლო მიწისძვრისას 50,000 2-ზე მეტი ადამიანი დაიღუპა და სულ მცირე XNUMX მილიონი უსახლკაროდ დარჩა. პრეზიდენტი მუშარაფმა მდიდარ ქვეყნებს სასწრაფოდ მიმართა შვეულმფრენების თხოვნით, რათა მიეწოდებინათ დახმარება და მარაგი ქაშმირისთვის. შეერთებულმა შტატებმა მხოლოდ რვა შეძლო ავღანეთში მათი აშკარად უფრო მნიშვნელოვანი ოპერაციებისგან. ბრიტანეთმა ვერაფერი დაინდო. (მხოლოდ რამდენიმე მიკროავტობუსია გაგზავნილი!) ორივე მთავრობის მიერ დადებული დახმარების დაპირებები უხერხულად უმნიშვნელოა და აღემატება კერძო კოლექციებს, რომლებიც უკვე იგზავნება.
იმავდროულად, გუშინ (17 ოქტომბერს) The Independent-მა გაავრცელა ინფორმაცია, რომ ტონი ბლერმა შეუკვეთა ახალი თაობის ბირთვული იარაღი, რათა შეცვალოს არსებული Trident ფლოტი, რომლის ღირებულებაც მილიარდ ფუნტ სტერლინგს შეადგენს. ბლერი ასევე იმყოფებოდა სამშვიდობო ვიზიტით ინდოეთსა და პაკისტანში რამდენიმე წლის წინ (უბრალოდ სანამ ორი ქვეყანა ჩაერთვებოდა კარგილის კონფლიქტში ქაშმირში) და დაბრუნდა მას შემდეგ, რაც მილიარდ ფუნტზე მეტი იარაღი მიყიდა ორივე მხარეს (იმპერიის ძველი ტრადიცია. ღარიბი ქვეყნების მმართველი ელიტები მიესალმებიან და კარგია მსოფლიო ეკონომიკისთვის).
თანაგრძნობა ხელმძღვანელობდა გარიგებებს?
დაბოლოს, ავიღოთ სუდანის დარფურის შემთხვევა, სადაც მმართველი ისლამური ფუნდამენტალისტები დაკავებულნი იყვნენ გენოციდის მეთვალყურეობით, რომლის დროსაც ნახევარ მილიონამდე შავკანიანი აფრიკელი ფერმერი და მათი ოჯახები შესაძლოა უკვე მოკლეს ბოლო ორი წლის განმავლობაში, რათა გაესუფთავებინათ თავიანთი სასოფლო-სამეურნეო მიწა. ნავთობის ბურღვისა და მილსადენების მოსაწყობად. ბრიტანული, ჩინური, ინდური და იაპონური ნავთობკომპანიები უკვე ბრძოლაში არიან. ამერიკულ კომპანიებს უნდათ თავიანთი წილი ნადავლიდან, თუმცა კლინტონის დროს მიღებული კანონი (გახსოვდეთ, რომ მან ფარმაცევტული ქარხნის დაბომბვა 1998 წელს გასცა ბრძანება) სუდანთან ვაჭრობას კრძალავს. ეს სიტუაცია იცვლება მას შემდეგ, რაც წელს კონდოლიზა რაისმა სახელმწიფო მდივნის თანამდებობა დაიკავა და ამერიკული ნავთობკომპანიები იწყებენ ბიზნესის კეთებას სუდანში. ასე რომ, მაშინაც კი, თუ რაისის წინამორბედმა, კოლინ პაუელმა (შეერთებულ შტატებში ქრისტიანული და აფრო-ამერიკელი ჯგუფების ზეწოლის ქვეშ) დაასახელა ის, რაც დარფურში ხდებოდა, როგორც „გენოციდს“, დასავლეთის ძალებისგან არანაირი სამხედრო ჩარევა არ მომხდარა (ისევე, როგორც რუანდაში) შეჩერება. თანაგრძნობა რატომღაც ყოველთვის უთმობს ადგილს ზეთის წნევას!
როდესაც მათი ლიდერები თავიანთი კაცობრიობის გამოფიტულ კასრებს სჭრიან, დასავლეთის დემოკრატიული საზოგადოებების მოქალაქეებმა სასწრაფოდ უნდა ჰკითხონ საკუთარ თავს, რატომ იტანენ თავიანთი არჩეული წარმომადგენლების ასეთ ღია ფარისევლობას. ამჟამად ამ მასობრივი მოტყუების ფასს ძირითადად ღარიბი ქვეყნების მაცხოვრებლები იხდიან. მაგრამ ძნელად შორს არის ის დრო, როდესაც დასავლური დემოკრატიის მოქალაქეები კანონპროექტის მზარდ ნაწილსაც შეადგენენ. სინამდვილეში, ეს უკვე ხდება, თუ გავითვალისწინებთ ომის გადასახადების მზარდ ტვირთს, ომსა და ტერორიზმის შედეგად დაკარგულ სიცოცხლეს, ომით დაზარალებული მსოფლიოს რეგიონებიდან ემიგრანტების ზეწოლას, სიღარიბესა და ტირანიას, დემოკრატიული უფლებების სწრაფ ეროზიას. (სხვა საკითხებთან ერთად, ანტიტერორისტული კანონმდებლობისა და ჩახშობილი მედიის სახით, რომ აღარაფერი ვთქვათ აზროვნების კონტროლის სხვადასხვა ფორმებზე, რომელიც ხორციელდება აკადემიაში და მის შიგნით) და, რაც არანაკლებ მნიშვნელოვანია, მორალური გრძნობის კოროზია. , მიუხედავად ორი მსოფლიო ომისა, წარსულში ამ საზოგადოებებს დღემდე შეუნარჩუნებია.
ენით აუწერელი გაოცებაა, რომ როდესაც დასავლეთში ამდენი რამის დაკარგვაა, ადამიანების უმეტესობა დაღლილად აგრძელებს ყოველდღიურ საქმეს და დიდად არ აქცევს ყურადღებას მსოფლიოს მოვლენებს. დასავლეთის მხრიდან სერიოზული შიდა გაანგარიშების ალტერნატივა არის მომხმარებელთა საზოგადოების მზარდი ნიჰილიზმი და ნარცისიზმი, რომელიც ჩვენსავით ურთიერთდაკავშირებულ სამყაროში (მაგ., პროდუქტების ხელმისაწვდომობა, დაწყებული პომადადან დაწყებული იაგუარამდე, ეყრდნობა მიმდინარეობას. იაფი ნავთობისა და რესურსების მიწოდება სხვა ქვეყნებიდან) არ არის მხოლოდ სოლიფსისტური დაუფიქრებლობა იმ ტანჯვის შესახებ, რომელსაც მილიარდები გადიან იმისთვის, რომ მდიდრულმა და პრივილეგირებულებმა განაგრძონ თავიანთი თავმდაბალი გზები. ეს არის საბოლოო ჯამში კატასტროფის რეცეპტი. ეს არ არის თანაგრძნობის დაღლილობის დრო. ბუნდოვნად განათლებული პირადი ინტერესებიც კი უნდა გვთავაზობდეს ფართომასშტაბიან კოლექტიური ქმედებებს დემოკრატიების ხელახალი დემოკრატიზაციის მიზნით.
ნობელის პრემიის ლაურეატი ინდოელი პოეტი რაბინდრანათ თაგორი 1916 წელს, პირველი მსოფლიო ომის შუაგულში წერდა: „დასავლეთი არ უნდა გახდეს მსოფლიოს წყევლა საკუთარი ძალაუფლების საკუთარი ეგოისტური საჭიროებისთვის“. თუმცა, ის ასევე წერდა, რომ „ე.წ. თავისუფალ ქვეყნებში ხალხის უმრავლესობა არ არის თავისუფალი, მათ უმცირესობა მიჰყავს მიზნისკენ, რომელიც მათთვის არც კი არის ცნობილი“. 1940 წელს, მეორე მსოფლიო ომის შუაგულში, როდესაც ის სიკვდილის საწოლზე იჯდა, დასავლეთში ადამიანთა მდგომარეობის დაქვეითების შესახებ მეტი მტკიცებულება გამოჩნდა. შემდეგ თაგორი წერდა, რომ „დასავლეთში კაცობრიობის წარუმატებლობა შეინარჩუნოს თავისი ცივილიზაციის ღირებულება და ადამიანის ღირსება, რომლის ასაშენებლად მათ საუკუნეები დასჭირდათ, ჩემს გონებაში კოშმარივით იწონის“. გერმანიაში მომხდარმა ჰოლოკოსტმა და ჰიროსიმასა და ნაგასაკიზე ჩამოგდებულმა ბომბებმა, თაგორის გარდაცვალებიდან ოთხი წლის შემდეგ, კოშმარი ხილული გახადა მსოფლიოსთვის.
თუ აშშ წამოიწყებს ირანში შეჭრას - ან ისრაელზე ინსცენირებული თავდასხმის გამოყენებით, ან ირანის დადანაშაულებით ერაყში მის მიერ შექმნილ მზარდ არეულობაში, ან უბრალოდ მისი ატომური პროგრამის შეჩერების მიზნით, და საბოლოოდ, ყველაფერი, მხოლოდ იმისთვის, რომ დაიბრუნოს კონტროლი ირანის ნავთობსაბადოებზე, რომლებიც 1979 წლის რევოლუციამ წაართვა - მაშინ ყველა ფსონი შეჩერებულია. დგება თუ არა სამყარო ამის შემდეგ, ეს ვინმეს ვარაუდია.
ერთ რამეში შეიძლება დარწმუნებული იყოს. ისინი, ვინც დღეს ცივილიზაციის მეურვეობას აცხადებენ, მისი ყველაზე უარესი მოღალატეები არიან და ვერაფერი იცოდნენ თანაგრძნობის შესახებ. ამისთვის მათ უნდა მიაღწიონ შეუძლებელს და დაიმდაბლონ იმ ორი სკოლის მასწავლებლის დონემდე მუზაფარაბადში, ქაშმირი, რომლებიც ათი დღის წინ, როცა მათ ქვემოთ დედამიწა ბრაზისგან კანკალებდა, დადგნენ ჩამონგრეული კედლის გზაზე და შესწირეს მსხვერპლი. მათ სიცოცხლეს გადაარჩინეს ბევრი ბავშვი, რომლებიც სხვაგვარად დღეს ყველა დაღუპული იქნებოდნენ.
ასეემ შრივასტავა თავისუფალი მწერალია. მასთან დაკავშირება შესაძლებელია [ელ.ფოსტით დაცულია].
ZNetwork ფინანსდება მხოლოდ მისი მკითხველების გულუხვობით.
შემოწირულობა