სანქციები, რომლებიც არ მუშაობს, წინააღმდეგ დიპლომატია, რომელიც მუშაობს
აშშ-ის ჯვაროსნული ლაშქრობა ირანის წინააღმდეგ გაეროს ახალი სანქციებისთვის დიდი ხანია მიმდინარეობს. მაგრამ ახალი ინტენსივობა, ახალი სირბილი, რათა დავრწმუნდეთ, რომ ჩინეთი და რუსეთი არიან ბორტზე, და ახალი ბრძოლა დაუყონებლივ საჯარო განცხადებისთვის, ეს ყველაფერი ასახავს ვაშინგტონის იმედგაცრუებას ირანთან ახალი შეთანხმებით, რომელიც შუამავლობენ თურქეთსა და ბრაზილიას. ეს შეთანხმება მოითხოვს, რომ ირანმა გაუგზავნოს თავისი დაბალი გამდიდრებული ურანის დაახლოებით ნახევარი თურქეთში, მის სამედიცინო რეაქტორში გამოსაყენებლად ოდნავ გამდიდრებული მომზადებული საწვავის ღეროების სანაცვლოდ, რაც საკმაოდ ახლოსაა იმასთან, რასაც აშშ და მისი მოკავშირეები ითხოვდნენ ირანისგან რამდენიმე თვეში. წინ.
ასე რომ, აშშ-ს უხეში პასუხი - დაგმო შეთანხმება, როგორც "უბრალო სიტყვები", ირანისგან კიდევ უფრო მეტი დათმობების მოთხოვნა, რაც გულისხმობს, რომ მხოლოდ ირანის სრული და სრული დანებება საკმარისი იქნება - ცხადყოფს, რომ აშშ-ის პოლიტიკა ირანის მიმართ არ ეხება რეალურ ბირთვულ პროგრამას. იარაღის საფრთხე, მაგრამ ძალაუფლების პოლიტიკაზე. ეჭვგარეშეა, რომ შეერთებული შტატები ნამდვილად გაგიჟებულია: გაეროს ირგვლივ ვრცელდება ცნობები, რომ ვაშინგტონი ინარჩუნებს თავის ძველ ჩვევებს და ახორციელებს იმპლიციტურ მუქარას ორი დამწყები დიპლომატიური ძალის წინააღმდეგ. ბრაზილია უშიშროების საბჭოში მუდმივი ადგილისთვის ისწრაფვის და თურქეთი დიდი ხანია ცდილობს ევროკავშირში გაწევრიანებას. როგორც ჩანს, ამერიკელი დიპლომატები მიანიშნებენ არც ერთზე კამათელს.
გაეროს ახალი სანქციები არ შეაჩერებს ირანის ბირთვულ გამდიდრებას, რომელიც ჯერ კიდევ ლეგალურია NPT-ის ფარგლებში და ჯერ კიდევ გაეროს ბირთვული ინსპექტირების ქვეშ. ამის ნაცვლად, ისევე როგორც ეკონომიკური სანქციები ნებისმიერი ქვეყნის წინააღმდეგ, რომელსაც რეპრესიული მთავრობა აქვს, ისინი უფრო მეტად მოახდენენ გავლენას სამოქალაქო მოსახლეობაზე. მეორეს მხრივ, ბრაზილია-თურქეთის ინიციატივა რეალურად დგამს დიდ ნაბიჯებს ირანის გამდიდრებული ურანის დიდი ნაწილის ქვეყნიდან გატანისკენ, აძლიერებს საერთაშორისო ზედამხედველობას მის ბირთვულ ენერგეტიკულ პროგრამაზე და, თუ დაუშვას წინსვლა აშშ-ს ჩარევის გარეშე, შეიძლება გამოიწვიოს ირანის მომავალი გამდიდრების მნიშვნელოვანი შემცირება. ეს რომ მართლაც იყოს აშშ-ის ანტიირანის მობილიზაციის მიზანი, გეგონებოდათ, ვაშინგტონი კმაყოფილი იქნებოდა. სამაგიეროდ, კონგრესში და ობამას ადმინისტრაციაში ბევრი მუშაობს, როგორც ჩანს, მაქსიმალურად ძლიერად მუშაობს ბრაზილია-თურქეთის ინიციატივის ძირს უთხრის, მიუხედავად იმისა, რომ (ან შესაძლოა იმიტომ, რომ) ამან შეიძლება გამოიწვიოს არსებული კრიზისის მოგვარება.
გაეროს ახალმა სანქციებმა შეიძლება შეაფერხოს ახალი სამმხრივი შეთანხმება. მაგრამ არის ერთი რამ, რამაც შეიძლება თავიდან აიცილოს ეს საფრთხე: გაეროს უშიშროების საბჭოში დამოუკიდებლობის განახლებული დონე. როგორც ჩანს, აშშ-ს ზეწოლამ მოიპოვა დაპირებები რუსეთისა და ჩინეთისგან, რომ ისინი არ დადებენ ვეტოს მკაცრი სანქციების რეჟიმს - მაგრამ ეს არ არის იგივე, რაც სანქციებზე ხმის მიცემის დაპირება.
თუ საბჭოს ამჟამინდელ წევრებს, ბრაზილიასა და თურქეთს შეუძლიათ დაარწმუნონ თავიანთი მოკავშირეები, წინააღმდეგობა გაუწიონ აშშ-ს ზეწოლას, რუსეთისა და ჩინეთის (და შესაძლოა საფრანგეთიც კი?) თავი შეიკავონ, შესაძლოა ახალ „უსურველთა კოალიციას“ დაუშვან სანქციების თავიდან აცილება, რადგან საკმარისმა ქვეყანამ არ მისცა ხმა. მათ.
თურქეთისა და ბრაზილიის ხელმძღვანელობით, საბჭოს არამუდმივ წევრებს (რომლებსაც აშშ და ვეტოს სხვა მფლობელები იშვიათად კონსულტაციებს უწევენ ირანის პოლიტიკას) შეეძლოთ შეეჩერებინათ სანქციები. შეუძლიათ თუ არა პრეზიდენტმა ლულამ და პრემიერ მინისტრმა ერდოღანმა დაარწმუნონ ისეთი ქვეყანა, როგორიც იაპონიაა, რომელსაც უმეტეს ქვეყნებზე მეტი მიზეზი აქვს ბირთვული იარაღის გაუქმებაზე, ხმა მისცეს უსარგებლო სანქციებს და მისცეს დრო ახალ დიპლომატიურ ინიციატივას იმუშაოს? შეიძლება საბჭოს სხვა წევრები (ლიბანი, მექსიკა, ავსტრია, გაბონი, ბოსნია, ნიგერია) დაარწმუნონ, რომ სანქციების ახალი რაუნდი ვერაფერს შეაჩერებს ირანის გამდიდრებას, მაგრამ ძირს უთხრის ახალ ინიციატივას, რომელსაც შეუძლია სწორედ ამის გაკეთება?
გაეროს უშიშროების საბჭომ უარი თქვა აშშ-ბრიტანეთის ზეწოლაზე 2002 წლის ბოლოს და 2003 წლის დასაწყისში, როდესაც ვაშინგტონი და ლონდონი ცდილობდნენ აიძულონ საბჭოს წევრები დაემტკიცებინათ ბუშის ომი ერაყში. იმ დროს გერმანია, საფრანგეთი და რუსეთი სათავეში ჩაუდგა ოპოზიციას, ხოლო „დაუვალმა ექვსმა“ (გვინეა, კამერუნი, ანგოლა, პაკისტანი, ჩილე და ისევ მექსიკა) უარი თქვა. ექვსმა თქვა არა და საბოლოოდ, 15 წლის 2003 თებერვალს, მსოფლიომ "არა თქვა ომს" მასიურ საპროტესტო აქციებში მსოფლიოს 665 ქალაქში. ვაშინგტონმა და ლონდონმა უკან დაიხიეს და განაცხადეს, რომ უარს იტყვიან თავიანთ კამპანიაზე გაეროს მხარდაჭერაზე.
უშიშროების საბჭო ადრეც დაუპირისპირდა აშშ-ს ომის შეჩერებას. შესაძლოა, ეს კიდევ ერთხელ გააკეთოს, რათა აშშ-ს ხელმძღვანელობით გაეროს სანქციებმა არ გაანადგუროს საუკეთესო დიპლომატიური გადაწყვეტა, რომელიც ჩვენ ვნახეთ ძალიან საშიში კრიზისისთვის.
ფილის ბენისი არის თანამემამულე პოლიტიკის კვლევის ინსტიტუტი ავტორი და აშშ-ირანის კრიზისის გაგება: პრაიმერი.
ZNetwork ფინანსდება მხოლოდ მისი მკითხველების გულუხვობით.
შემოწირულობა