Heimild: Sendingar frá brúninni
Að mörgu leyti skiptir það engu máli hverjir—Hútítar í Jemen? Íranar? Sjítar í Írak? — skotið þessum flugskeytum og drónum á Saudi Arabíu. Hver sem gerði það breytti leikreglunum og ekki bara í Miðausturlöndum. „Þetta er augnablik þegar sókn snýst um vörn, þegar sterkir hafa ástæðu til að óttast hina veiku,“ segir hersagnfræðingurinn Jack Radey.
Þrátt fyrir 68 milljarða Bandaríkjadala á ári varnarfjárlög – þriðja hæsta útgjöld allra lands í heiminum – með heimsklassa flugher og meintu fullkomnu loftvarnarkerfi, handfylli af kjallaradrónum og kjallara. stýriflaugar runnu í gegnum ratsjá Sádi-Arabíu og eyðilögðu olíuhagkerfi Riyadh. Allar þessar 18 milljón dala orrustuflugvélar og 3 milljónir dala Patriot loftvarnaflaugar virðast allt í einu frekar óviðkomandi.
Þetta er varla söguleg fyrst. Breskir drekar í Concord voru betur þjálfaðir og vopnaðir en hópur bænda í Massachusetts, en þeir fyrrnefndu voru 5,000 mílur að heiman og það voru miklu fleiri af þeim síðarnefndu, svo Englendingar fengu písk. Franski herinn í Víetnam var mun betri í skotkrafti en Viet Minh, en það skipti ekki miklu máli í frumskógum Suðaustur-Asíu. Og Bandaríkin voru miklu öflugri en uppreisnarmennirnir í Afganistan og Írak, en við töpuðum samt báðum stríðunum.
Árásin á Aramco-hreinsunarstöðvar Sádi-Arabíu í Abqaiq og Khurais 14. september gerði meira en að sliga út 50% af olíuframleiðslu Sádi-Arabíu, hún hristi stoðir utanríkisstefnu Washington á svæðinu og sýndi fram á viðkvæmt orkuframboð heimsins.
Þar 1945, Stefna Washington í Mið-Austurlöndum hefur verið að stjórna helstu orkubirgðum heimsins með pólitískum og hernaðarlegum yfirráðum á Persaflóa, sem er um 15 prósent af auðlindum heimsins. Carter kenningin frá 1979 sagði beinlínis að Bandaríkin áskildu sér rétt til að beita hervaldi ef einhver ógn væri við olíu og gas svæðisins.
Í því skyni hefur Washington dreift neti herstöðva um allt svæðið og heldur einum af helstu flota sínum, The Fifth, með höfuðstöðvar í Persaflóa. Það hefur vopnað bandamenn sína og háð nokkur stríð til að tryggja forgang sinn á svæðinu.
Og allt þetta var bara slegið í húfu.
Washington kennir Íran um, en sönnunargögnin fyrir því eru tvísýn. Bandaríkjamenn hafa enn ekki framleitt ratsjárkort sem sýnir hvaðan eldflaugarnar eru upprunnar og jafnvel ríkisstjórn Trumps og Sádi-Arabíu hafa dregið úr því að kenna Teheran um beint, í stað þess að segja að Íranar hafi „styrkt“ árásina.
Hluti af því er venjulegur gamaldags nýlendutímanum hugsunarmynstur: „frumstæður“ Houthíar gátu ekki komið þessu í lag. Reyndar hafa Houthiar verið að bæta dróna- og eldflaugamarkmið sitt fyrir nokkur ár og hafa sýnt umtalsverða færni með nýjustu tækni.
Bandaríkin – og fyrir það efni, Sádi-Arabía – búa yfir gífurlegum skotkrafti, en hugsanlegar afleiðingar slíkra viðbragða eru einfaldlega of dýrar. Ef 18 drónar og sjö stýriflaugar gerðu svona mikinn skaða, hversu mikið gætu hundruð gert? Heimsmarkaðsverð á olíu hefur þegar hækkað um 20 prósent, hversu hátt myndi það fara ef árangursríkari árásir yrðu?
Eina leiðin til að ná út öllum flugskeytum og drónum væri árás á jörðu niðri og hernám. Og hver ætlar að gera það? Sameinuðu arabísku furstadæmin (UAE) eru þegar hafin draga herlið sitt til baka frá Jemen og hefur verið halda viðræður með Houthis síðan í júlí, (þess vegna var ekki ráðist á olíustöðvar UAE í þetta skiptið). Sádi-arabíski herinn er hannaður til að halda innri reglu, sérstaklega meðal sjíta í austurhéruðum þess og Barein. Prinsarnir í Riyadh eru allt of vænisjúkir um möguleikann á valdaráni til að byggja upp venjulegan her.
Bandaríkin? Ertu að fara í kosningar með verð þegar hækkandi við dæluna? Hvað sem því líður vill bandaríski herinn ekkert hafa með annað stríð í Miðausturlöndum að gera, ekki, hafðu í huga, vegna þess að þeir eru skyndilega orðnir skynsamir, en eins og hershöfðinginn Joseph F. Dunford Jr., formaður herráðsins, sagði það, það tæmir fjármagn frá frammi fyrir Kína.
Frá og með stjórn George W. Bush, og hraðaði í „Asíu Pivot“ forsetatíð Obama, hefur bandaríski herinn verið að undirbúa átök við Kína í Suður- og/eða Austur-Kínahafi. Pentagon hefur einnig áform um að mæta Rússlandi í Eystrasaltinu.
Maður grunar að hershöfðingjarnir hafi gert það ljóst að þótt þeir geti sprengt marga Írana í loft upp, væri skotstríð ekki ókeypis. Bandarískar Patriot eldflaugar geta ekki varið olíusvæði bandamanna okkar (eða bandarískar bækistöðvar á svæðinu) og þó að eldflaugavarnargeta sumra bandarískra flotaskipa sé nokkuð góð, eru ekki allar vopnaðar skilvirkum kerfum eins og Sea Sparrow. Bandaríkjamenn myndu koma heim í kössum rétt um leið og haustkosningabaráttan hófst.
Hvort herinn kom þeim skilaboðum í gegn til sporöskjulaga skrifstofunnar er ekki ljóst, en það að Trump slökkti á orðræðu sinni um Íran bendir til þess að svo gæti verið.
Hvað gerist núna? Hvíta húsið hefur greinilega útilokað hernaðarviðbrögð til skamms tíma litið. Ræða Trumps hjá SÞ beindist að því að ráðast á alþjóðahyggju og alþjóðlega samvinnu, ekki Íran. En að öllum líkindum mun átökin halda áfram nema Bandaríkjamenn séu tilbúnir til að slaka á einhverjum „hámarksþrýstings“ refsiaðgerðum sínum sem undanfari diplómatískrar lausnar.
Bandaríkin eru svo sannarlega ekki að draga sig út úr Miðausturlöndum. Þrátt fyrir þá staðreynd að leirsteinsolía hafi gert Bandaríkin að stærsta olíuframleiðanda heims, erum við enn flytja um eina milljón tunna á dag frá Sádi-Arabíu. Evrópa er mun háðari olíu við Persaflóa eins og Kínverjar og Indverjar. Bandaríkin eru ekki á því að hverfa frá 70 plús ára tökum á svæðinu.
En skákborðið er ekki það sama og það var fyrir hálfu ári. Bandaríkjamenn kunna að hafa yfirgnæfandi hervald í Miðausturlöndum, en nota það gæti heimsmarkaðsverð á olíu fyrir skriðdreka og senda Vesturlönd – sem og Indland og Kína – í mikla samdrátt.
Ísrael er enn ríkjandi staðbundið vald, en ef það velur bardaga við Íran eða Hezbollah munu þessar drónar og skemmtisiglingar vera á leiðinni. Ísrael treystir á „Iron Dome“ eldflaugavarnarkerfi sitt, en þó að Iron Dome geti gert nokkuð gott starf gegn frumstæðum eldflaugum sem Hamas notar, þá er allt annað mál að fara í skemmtisiglingar og dróna. Þó Ísrael gæti valdið óvinum sínum gríðarlegu tjóni, gæti verðmiðinn verið töluvert hærri en áður.
Staðfestingar geta verið hættulegir vegna þess að það er hvatning til að reyna að brjóta þá með því að kynna eitthvað vopnakerfi sem breytir leik. En pattstöður skapa líka möguleika á diplómatískar lausnir. Það er svo sannarlega raunin núna. Ef miðlægari ríkisstjórn kemur upp úr þessari síðustu umferð ísraelskra kosninga gæti Ísrael dregið sig til baka frá linnulausri herferð Benjamins Netanyahus forsætisráðherra gegn Teheran. Og Trump líkar við „samninga“, jafnvel þó að hann sé ekki mjög góður í þeim.
„Þetta er hið nýja stefnumótandi jafnvægi,“ segir Prabir Purkayastha, aðalritstjóri Newclick í Asíu Times, "og því fyrr sem Bandaríkin og NATO samstarfsaðilar þeirra samþykkja það, því hraðar munum við leita að friði á svæðinu."
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja