Samgöngustarfsmenn í New York borg sameinast strætó- og neðanjarðarlestarfólki fyrir betri aðstæður. Annað í seríunni í tveimur hlutum.
Flutningsstarfsmenn í New York borg stóðu fyrir sigurherferð þegar við snerum okkur að skipulagningu samfélagsins í baráttu okkar gegn niðurskurði í þjónustu.
Niðurskurður á strætisvagnaþjónustu var mikill: 38 leiðir voru felldar niður og 76 með styttri leiðum eða styttri tíma. Transport Workers Union (TWU) Local 100 barðist við Metropolitan Transportation Authority hvert skref á leiðinni, mótmæltu á stjórnarfundum og fyrir framan hús forstjórans. Og okkur tókst að fá starfsmenn okkar sem sagt var upp störfum aftur á einu ári.
En yfirmenn á staðnum, undir forystu John Samuelsen forseta, höfðu hlaupið á loforð um að mynda bandalag við reiðmennskuna. Við vissum að til að endurheimta glataða þjónustu þyrftum við að taka þátt í samfélögunum sem verða fyrir barðinu á niðurskurðinum.
Þegar við gerðum það uppgötvuðum við ónýtt auðlind af tengingum sem ráðsmenn okkar höfðu – utan vinnustaðarins.
AÐ miða á eina strætulínu
Við ákváðum að takast á við niðurskurðinn í einu samfélagi og nulluðum í einni strætólínu: B61 í Brooklyn.
Þessi lína þjónar kynþátta- og efnahagslega fjölbreyttu samfélagi: allt frá hipsterum í járnbrautaríbúðum til vinnandi fátækra í húsnæðisframkvæmdum, frá vinnandi fjölskyldum í litlum leigu til 1% í milljóna dollara heimilum. Þetta þýddi að fjölbreytt bandalag væri mögulegt.
Og bilanir línunnar höfðu þegar verið færðar fram af framsæknum borgarfulltrúa og samgöngutalsmannasamfélaginu. Reiðmenn upplifðu langa bið, þétta rútur og mikla þrengsli. B61 var tilvalið skotmark.
Við hófum átakið með mánaðar fræðslu og útrás. Starfsmenn stéttarfélags og yfirmenn frá rútudeild Brooklyn á staðnum heimsóttu fjórar birgðastöðvar til að ræða við ráðsmenn. Flest samtöl þeirra beindust að því hvernig niðurskurðurinn hafði haft áhrif á vinnuaðstæður, hversu fjandsamlegir farþegarnir voru, hversu líklegt er að árásir á rútubílstjóra myndu aukast og hversu mikinn áhuga félagsmenn höfðu á að byggja upp sameiginlegan málstað með almenningi.
Við bentum á aðgerðasinna. Á sama tíma vorum við að hitta stjórnmálamenn til að útskýra málin og setja upp opnunarsalinn okkar.
SKIPULAG Á hjólum
Fyrsti fundur okkar dró saman 15 strætóráðsmenn, sem þróuðu skipulagsáætlun til að vinna aftur þjónustu á B61 og endurheimta glataða línu, B77. Skilaboð okkar komu líka frá þeim fundi. MTA hafði sagt að það myndi draga úr offjölgun með því að bæta við einni rútu í viðbót á álagstímum, svo við hlupum með setninguna „Ein rúta er ekki nóg“ og gerðum það að miðpunkti herferðarinnar.
Við sendum tveggja manna teymi, í TWU Local 100 stuttermabolum, til að heimsækja strætóskýli á leiðinni, sendum ökumenn á blað og báðum þá um að skrifa undir beiðni um endurreisn þjónustu. Við sögðum almenningi að bara ein rúta í viðbót væri kjaftshögg.
Einn meðlimur liðsins myndi ávarpa knapana, en hinn myndi hringja um og tala við rekstraraðilann og hvetja þá til að halda áfram að vinna á öruggan hátt við erfiðar aðstæður. Erfiðara er að reka troðfulla rútu með farþegum „varir við glugga“.
Við ræddum um að koma fullkomlega inn á hverja stoppistöð, krjúpa rútuna á hverri stoppistöð og ganga úr skugga um að rekstraraðilar settu öryggi sitt og farþeganna fram yfir að halda áætlun.
B61 vélin hafði þegar vakið athygli fjölmiðla sem efni skýrslu ráðsins Brad Lander „Next Bus Please,“ sem greindi frá því að línan hefði ekki uppfyllt þarfir samfélagsins. Skýrslan gaf áþreifanlegar tillögur um hvernig mætti bæta línuna og ráðsmenn notuðu þessar hugmyndir til að skapa samtöl við knapa og rekstraraðila.
TALAÐ VIÐ LEIGENDA
Á meðan strætóskýli var í gangi byrjaði einn virkasti ráðsmaðurinn að skipuleggja húsnæðisverkefni Red Hook, þar sem frænka hans var forseti leigjendafélagsins. Hann hóf næsta skref herferðarinnar: samfélagsfund til að fá fólk sem hefur bein áhrif á þjónustuna inn í herbergi ásamt stjórnmálamönnum, verkalýðsfélögum og samfélagsleiðtogum.
Byggt á böndum sínum í Red Hook – samfélaginu sem varð verst fyrir barðinu á B61 niðurskurðinum – bankuðu ráðsmenn og meðlimir leigjendasamtakanna á verkefnin og settu upp flugmiða og veggspjöld um allt samfélagið. Við báðum líka um stuðning frá Red Hook Initiative, ungmennafélagi á staðnum og Red Hook Civic Association, sem bæði mættu með meðlimum sínum á samfélagsfundinn.
Innbyrðis náðum við til allra TWU meðlima sem bjuggu í samfélögum sem þjónað er af B61, hvort sem þeir reka strætó eða ekki.
Fundurinn fyllti líkamsræktarstöðina og yfirmenn TWU stóðu fyrir líflegum umræðum um mistök MTA að þjóna samfélaginu sínu. Við hlið Lander ráðherra voru aðrir ríkis- og borgarleiðtogar sem komu til að styðja ákallið um aukna þjónustu.
SÝNUM AF SAMESTU OKKAR
Í næstu viku boðuðum við til blaðamannafundar þar sem yfir 100 manns fylltu Red Hook götu fyrir framan almennan skóla og TWU, ásamt reiðmönnum og stjórnmálamönnum, kröfðust meiri þjónustu. Við færðum samtalinu vísvitandi frá því að verja það sem við áttum í að segja það sem við vildum.
Næst vorum við að skipuleggja stóra samkomu fyrir framan MTA og höfðum lofað ókeypis ferð til fyrstu 50 Red Hook íbúanna sem fóru með B61 á staðinn - en því miður, stjórnendur stálu þrumunni okkar. MTA losaði um peninga og endurheimti mikið af týndu þjónustunni. Önnur rúta var breytt til að sækja fólk í Red Hook og fleiri keyrslum var bætt við B61.
Þetta var gríðarlegur sigur. Svo, frekar en að fylkja liði, fögnuðum við.
Síðan höfum við endurtekið herferðina frá öðrum stöðvum, þó strætóþjónusta í New York sé enn langt frá því sem hún þarf að vera. Við verðum að halda áfram að skipuleggja félagsmenn ef við viljum halda áfram að vinna.
En eitt sem við lærðum, þegar við gáfum okkur tíma til að kynnast hvort öðru, var að ráðsmenn okkar koma miklu meira á borðið en þekkingu á störfum sínum. Þegar við fórum að leita að samfélagstengingum sem myndu mynda byggingareiningar átaksins var það sem við þurftum þegar í herberginu.
Nick Bedell er fræðslustjóri TWU Local 100.