Ասում են՝ ես ունակ չեմ ինքնարտահայտվելու
Ասում են՝ ես չեմ պատկանում
Ասում են՝ էս հողը վաղուց մերն էր
Ասում են՝ դու պիտի գնաս
Ես նախընտրեցի չհետևել
Իմ արյունը տարան
Վախից ոսկորներս են ծակում
Կանաչ համազգեստներ և հրացաններ
Նրանք մտնում են իմ տուն
Անցնում է երկու ժամ
Իմ ժողովուրդը հեռանում է իր հողից
Իմ ժողովուրդն ասում է, որ չի ուզում տեսնել իր երեխաներին մորթված
Ես կորած եմ
Ասում են՝ ես չեմ պատկանում
Ասում են՝ իրավունք չունեմ
Ասում են՝ տուն չունեմ
Բոլորը խոսում են
Ինչն է սխալ և ինչն է ճիշտ
Ինչն է իրական, իսկ ինչը՝ կեղծ
Բոլորը լի են ատելությամբ
Ես մի կողմ չեմ կանգնի
Ես ընտրում եմ լողալ
Ես պատկանում եմ այսքան վաղուց
Մինչ քաղաքակրթության ծնունդը
Ժամանակի ծնունդից առաջ
Ես օժտված եմ սիրով
Ես օժտված եմ խաղաղությամբ
Բայց ես չեմ նստի ու նայեմ, որ դու տապակում ես եղբորս
Ես չեմ նստի ու լացի, երբ դու բռնաբարես քրոջս
Ես անցյալում եմ նայում և լաց եմ լինում
Իմ կոկորդը թթված է
Դու տեսա՞ր իմ ուժը։
Ես գոռացի!
Ես այնքան բարձր լաց եղա, որ աշխարհը խուլ դարձավ
Ինքս ինձ ասացի՝ քո օգնության կարիքը չեմ ունենա
Ես կվերցնեմ իմ իրավունքը
ես կռվելու եմ
Հիմա ինձ ահաբեկիչ են ասում
Պետության թշնամին
Ես ջնջվեցի աշխարհի քարտեզից
Իմ ազատությունը, իմ արժանապատվությունը
Դարձել են բառեր, որոնց պետք է երգել և գնահատել
Ես լաց եղա, արյունահոսեցի, մեռա
Ես մարդու որդի եմ
Տեսա՞ր, թե որքան կապույտ էր դեմքս
Երբ ձեռքերդ իմ վզին էին:
Տեսա՞ր քրոջս արցունքները
Նրա ոսկորները տատանվո՞ւմ են վախից:
Դու թույլ ես տվել, որ նրա արյունը ներծծի երկիրը
Չիմանալով, որ դու ծնել ես
Հարյուր հազար հոգու
Արյունս թթու է
Դուք կտեսնեք իմ զորությունը: