ՄԱԿ-ի 1850 բանաձևը Պաղեստինի միասնությունը ավելի հեռու է մղում, քան երբևէ, պնդում է Նիկոլա Նասերը
ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի 1850 բանաձևի մարմինը խուսափում է երկու պետությունների լուծման կամ պաղեստինյան պետության ստեղծման մասին որևէ իմաստալից հիշատակումից, բացառությամբ տեքստի ուշ հատվածում թույլ հիշատակման, որը ավելացվել է գրեթե որպես հետևանք՝ «պետականության նախապատրաստմանը»: Թեև նախաբանում հիշատակվում է հինգ տարի առաջ ընդունված 1514 բանաձևը և նշում է, որ «ժամանակակից խաղաղությունը կարող է հիմնված լինել միայն փոխադարձ ճանաչման, բռնությունից, հրահրումից և ահաբեկչությունից ազատվելու և երկու պետությունների լուծման վրա՝ հիմնվելով նախկինի վրա։ համաձայնագրերն ու պարտավորությունները», և նույնիսկ նշում է «2002 թվականի արաբական խաղաղության նախաձեռնության կարևորությունը» բանաձեւի յոթ հոդվածները, որոնք ընդունվել են դեկտեմբերի 16-ին, կենտրոնանում են բոլոր կողմերի պարտավորությունների վրա՝ շարունակելու անվերջ խաղաղ գործընթացը:
ԱՄՆ հեռացող նախագահը «անձնապես» հովանավորել է 1850 բանաձևը, որը, ըստ երևույթին, նպատակ ուներ հանգստացնել պաղեստինցի բանակցողներին նախքան Բուշի հանդիպումը նախագահ Մահմուդ Աբասի հետ դեկտեմբերի 19-ին: Բուշը չկատարեց Պաղեստինի պետություն ստեղծելու իր երկու անգամ տրված խոստումը, մեկ անգամ մինչև 2005 թվականի վերջը և երկրորդ անգամ մինչև այս տարվա վերջը: Բանաձևը նպատակ ուներ ապահովելու պաղեստինցի բանակցողները հավատարիմ մնալու «Անապոլիսի գործընթացին», որտեղ Բուշի դրական արդյունքներ չտալը ոչ պակաս տխուր է, քան Պաղեստինի նախագահին տված իր խոստումները չկատարելը գործընթացի վրա ՄԱԿ-ի ռետինե կնիք ապահովելու միջոցով: . Ենթադրվում է, որ Աննապոլիսի գործընթացին ՄԱԿ-ի աջակցությունը կանխելու է Իսրայելի նոր կառավարության կողմից դրանից դուրս գալու ցանկացած փորձ: Ըստ վերջին հարցումների՝ ամենահավանական հաղթողը կլինի «Լիկուդ»-ի առաջնորդ Բենիամին Նեթանյահուն, ով չի թաքցնում, որ դեմ է Անապոլիսի գործընթացին և տեսլականին: Բայց քանի որ Իսրայելը երբեք չի հարգել ՄԱԿ-ի բանաձևերը, ինչպես ցույց է տալիս իր գրառումը, վստահ լինելով, որ անկախ նրանից, թե որքան կոպտորեն չարաշահի դրանք, նա կվայելի Վաշինգտոնի աջակցությունը:
Իսրայելի կողմից բանաձեւի անվերապահ ողջունումը մատնանշում է այն փաստը, որ այս ժեստը, իբր հօգուտ պաղեստինցի բանակցողների, ըստ էության Բուշի բաժանման նվերն է իսրայելական օկուպացիոն ուժին: Իսրայելի արտաքին գործերի նախարարության հայտարարությունը գովաբանում է Անվտանգության խորհուրդը «առաջին անգամ հավանություն է տվել քառյակի երեք սկզբունքներին՝ որպես միջազգային լեգիտիմության և ցանկացած պաղեստինյան կառավարության աջակցության հիմք»: Բանաձևը «խորհրդի միանշանակ աջակցության արտահայտությունն էր Իսրայելի և Պաղեստինի միջև ուղիղ երկկողմ բանակցություններին՝ Աննապոլիսի գործընթացի շրջանակներում, համաձայն կողմերի համաձայնեցված և Քառյակին ներկայացված սկզբունքների, ներառյալ այն սկզբունքը, որ ցանկացած համաձայնություն։ կենթարկվի ճանապարհային քարտեզի իրականացմանը, որն առաջին հերթին պահանջում է ահաբեկչական ենթակառուցվածքի ապամոնտաժում»: «Ահաբեկչական ենթակառուցվածք» ասելով, իհարկե, հայտարարությունը նկատի ունի պաղեստինյան դիմադրությունը։ Պետք է նաև նկատի ունենալ, որ Իսրայելի համաձայնությունը ճանապարհային քարտեզի հետ կապված է 14 «վերապահումների» հետ, որոնք հաստատվել են Վաշինգտոնի կողմից 14 թվականի ապրիլի 2004-ին Արիել Շարոնին ուղղված Բուշի տխրահռչակ նամակում, և որը պաղեստինցիներն անվանել են «Բալֆուրի երկրորդ հռչակագիրը»: Հետևաբար, զարմանալի չէ ԱԳՆ-ի հազիվ զսպված ցնծությունը, որը նա որակեց որպես «միանշանակ ուղերձ Գազայում ՀԱՄԱՍ ահաբեկչական ռեժիմին» և Անվտանգության խորհրդի «խաղաղ գործընթացի համար Իսրայելի հիմնական սկզբունքների հաստատումը»:
Հայտարարության մեջ ներառված է նաև ԱԳ նախարար Ցիպի Լիվնիի մեկնաբանությունը բանաձևի վերաբերյալ. «Անվտանգության խորհրդի այսօրվա բանաձևը հանդիսանում է Անապոլիսի գործընթացի միջազգային հաստատումը՝ համաձայն կողմերի հաստատած առաջնորդող սկզբունքների, այն է՝ ուղղակի երկկողմ բանակցություններ կողմերի միջև՝ առանց միջազգային միջամտության, և համաձայն այն սկզբունքի, որ ոչինչ համաձայնեցված չէ, քանի դեռ ամեն ինչ համաձայնեցված չէ, հավատարմություն Քառյակի սկզբունքներին՝ ճանաչել Իսրայելը, վերջ տալ ահաբեկչությանը և ընդունել նախկին համաձայնությունները, ինչպես նաև ցանկացած ապագա համաձայնագրի իրականացումը պայմանավորելով ճանապարհային քարտեզի իրագործմամբ»: Նա ընդգծված ավելացնում է, որ «Անվտանգության խորհրդի հստակ աջակցությունը վստահության քվե է այն գործընթացին, որը Իսրայելը առաջ է տանում պաղեստինյան օրինական ղեկավարության հետ, և որը փոխարինող չունի»:
Միևնույն ժամանակ, պաղեստինցի բանակցողները բանաձևում այնքան հստակ ոչինչ չգտան, որ պաշտոնական ջերմ ընդունելություն արժանանա: Նրանք, հետևաբար, սահմանափակվեցին ընդհանրություններով և երկիմաստություններով՝ հուսալով քողարկեն Պաղեստինի գործին սպառնացող վտանգը Աննապոլիսի նախագծին օրինականություն տալու ՄԱԿ-ի որոշումից, որը կոչված է երկարացնել և սրել պաղեստինյան տարաձայնությունները: Բանաձևը միաժամանակ վտանգի տակ է դնում այն, ինչ Պաղեստինի նախագահը անվանել է PLO-ի «ազգային նախագիծ», քանի որ այն դարձնում է այդ նախագիծը՝ PLO-ն և ԽՎ-ն, կախված խաղաղ գործընթացից, որն ըստ էության դադարել է, բայց դրա տևողությունը մնում է բաց: Դժվար է տեսնել, որ նման գործընթացն ինչ-որ առաջընթացի հասնի, առավել ևս, որ ՄԱԿ-ի բանաձևը չի վկայակոչում ՄԱԿ-ի կանոնադրության 7-րդ հոդվածը, որը պարտադիր կդարձներ այն բոլոր կողմերի համար: Ամենաշատը, ինչին կարող էին գալ ԲՀԿ պաշտոնյաները, այն էր, որ բանաձեւը «հուսադրող» էր։
Այս ողջույնի միակ հնարավոր մեկնաբանությունը (որը չէին կիսում ՖԱԹՀ-ի և PLO-ի կարևոր առաջնորդները, ինչպիսիք են Ֆարուկ Քադումին և Թայսիր Քուբաան) այն է, որ ՖԱԹՀ-ի ղեկավարությունը վերցրել է Անվտանգության խորհրդի «երկկողմ բանակցությունների անշրջելիության պարտավորությունը», որը սկսվել է 27 թ. Աննապոլիսը 2007 թվականի նոյեմբերի 1850-ին (1 բանաձև, հոդված XNUMX)՝ որպես ազգային ճեղքվածքում իր մրցակցի դեմ պայքարում օգտագործելու հավանական զենք և որպես բանակցային օրակարգ առաջ մղելու միջոց, որը մերժվում է Համասի և այլ խոշոր խմբակցությունների կողմից։ PLO, ինչպես նաև պաղեստինցիների մեծամասնության կողմից՝ ըստ Ռամալլայի, Նաբլուսի և Բեթղեհեմի հետազոտական կենտրոնների կողմից անցկացված հարցումների։ Բուշի հրաժեշտի նվերը Իսրայելին, այսպիսով, խոստանում է դառնալ ևս մեկ խոչընդոտ՝ ավելացնելու արդեն իսկ առկա ներքին խոչընդոտները ցանկացած հաջող ազգային երկխոսության համար:
Որպեսզի ավելի լավ գնահատենք այն գինը, որը կվճարեն պաղեստինցիները Աննապոլիսի գործընթացն ու ճանապարհային քարտեզը շարունակելու համար, օգտակար կլինի մեջբերել ԱՄՆ պետքարտուղար Քոնդոլիզա Ռայսի խոսքերը Անվտանգության խորհրդին՝ ի պաշտպանություն բանաձեւի. 2003 թվականը հույս էր ներշնչել, սակայն դրանք մակերեսային էին, իսկ հույսը՝ խաբուսիկ»։ (Այնտեղ որևէ մեկը հիշու՞մ է, որ Արաֆաթն այդ ժամանակ ԽՎ նախագահն էր:) «2005 թվականի հունվարին Պաղեստինի ընտրությունները և այդ տարվա ավելի ուշ Գազայից Իսրայելի դուրսբերումը հույս ներշնչեցին, որը շուտով ավարտվեց 2006 թվականին ՀԱՄԱՍ-ի ընտրություններում հաղթանակով: Այն բանից հետո, երբ 2007 թվականին ՀԱՄԱՍ-ը յուրացրեց իշխանությունը Գազայում, բոլորի համար պարզ դարձավ, որ Բուշի տեսլականին այլընտրանք չկա»:
Ռայսի կողմից Պաղեստինի ժողովրդի՝ իրենց առաջնորդներին ընտրելու իրավունքի արհամարհումը, միջազգային ամենակարևոր ֆորումից նրա հայտարարությունը, որ Արաֆաթի և այժմ Համասի վերացումը այն գինն է, որ պաղեստինցիները պետք է վճարեն իր նախագահի ուտոպիստական տեսլականին հասնելու համար, հիշեցնում է նրա նախագահի ամբարտավանությունը։ ցուցադրվել է վեց տարի առաջ: 4 թվականի հունիսի 2002-ին, երբ իսրայելական ներխուժումը ՊՎ տարածք գագաթնակետին հասավ Արաֆաթի համալիրի պաշարումով և ի վերջո նրա մահով, Բուշը կոչ արեց նոր պաղեստինյան ղեկավարություն և հայտարարեց. և անվտանգության նոր պայմանավորվածություններն իրենց հարևանների հետ [նկատի ուներ իսրայելցիներին, իհարկե, ոչ արաբներին], ԱՄՆ-ը կաջակցի պաղեստինյան պետության ստեղծմանը»:
Սա նորագույն պատմություն է։ Երբ մենք դնում ենք 1850 բանաձևը դրա համատեքստում, մենք կարող ենք ավելի լավ հասկանալ, թե որքան մեծահոգի նվեր է Բուշը թողել Իսրայելը:
*Արաբերենից անգլերեն թարգմանվել է Al-Ahram Weekly-ի կողմից, համար թիվ 927, 25 – 31 դեկտեմբերի 2008թ.http://weekly.ahram.org.eg/2008/927/op2.htm).
** Գրողը վետերան արաբ լրագրող է, որը բնակվում է Իսրայելի կողմից օկուպացված Պաղեստինի Արևմտյան ափի Բիր Զեյթ քաղաքում:
ZNetwork-ը ֆինանսավորվում է բացառապես իր ընթերցողների առատաձեռնության շնորհիվ:
նվիրաբերել