Ինչո՞ւ է Բրեյնթրի քաղաքը դեռ պայքարում իննսունամյա սպանության և կողոպուտի հետ: Բրեյնթրիում այսօրվա արարողության վերաբերյալ Քրիստին Լեգերի՝ ապրիլի 14-ի «Բոստոն Գլոբ»-ի հոդվածի ընթերցողները մնացին գուշակություններով:
Հանցագործությունն ինքնին ավազակապետության աննկատելի դեպք էր։ Բայց ինչպես Մոշիկ Թեմկինն է բացատրում իր վերջին գրքում՝ «Սակո-Վանցետտի գործը», մեղադրյալները դատապարտված էին Կարմիր Սարսափի հիստերիայի և այլատյացության մթնոլորտի պատճառով, որը նախապաշարում էր ինչպես դատարաններին, այնպես էլ քաղաքական իսթեբլիշմենտին: Գործը դարձավ միջազգային մոլուցք ոչ միայն ձախերի, այլ նաև Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո գտնվող ամերիկյան դաշնակիցների շրջանում, որոնք հիասթափված էին արդարադատության սխալից:
Այն փաստը, որ դատավարությունն այնքան անարդար էր, սակայն ամեն ինչ չկարողացավ փրկել նրանց՝ դատարանը, նահանգապետը, Հարվարդի նախագահը, ազատական մտավորականները և միջազգային բողոքը, սև բիծ է ողջ համակարգի վրա: Ահա թե ինչու ամեն տարի նրանց մահապատիժների տարեդարձի օրը՝ օգոստոսի 23-ին, Սաքոյի և Վանցետտիի հիշատակի միությունը շքերթ է անցկացնում Բոստոնի Նորթ Էնդում գտնվող Հանովերի փողոցով ցուցատախտակի մոտով, որը նշում է այն շենքը, որտեղ ժամանակին աշխատել է Սակոյի և Վանցետտիի պաշտպանության կոմիտեն: Պարմենտերի և Բերարդելիի մահը պարզապես նույն քաղաքական նշանակությունը չունի։ Եթե Բրեյնթրի քաղաքը դա չի գիտակցում, ուրեմն դեռ չեն հաշտվել գործի հետ։
Քրիստին Լեգերը սխալվեց, երբ ասաց. «Պատմությունը վերջնականապես չի որոշել, թե արդյոք նրանք երկուսը դատապարտվել և մահապատժի են ենթարկվել հիմնավոր ապացույցների կամ կողմնակալության հիման վրա»: Թեև նրանց մեղքը վիճելի է, սակայն նրանց դատավարության ժամանակ դատախազական կոպիտ ֆավորիտիզմը` ոչ: Եթե իսկական ավազակները փախան, ապա Սաքոյի և Վանցետտիի հալածանքները անիրավեցին նաև Պարմենտերին և Բերարդելիին:
ZNetwork-ը ֆինանսավորվում է բացառապես իր ընթերցողների առատաձեռնության շնորհիվ:
նվիրաբերել