پس از تیراندازی یک افسر پلیس به کیت لامونت اسکات در شارلوت، NC، تظاهرات متعاقب آن بر اخبار سراسری حاکم شد. تحریککنندگانی که به افسران پلیس حمله کردند و فروشگاهها را غارت کردند، خبرساز شدند. فرماندار پت مک کروری وضعیت اضطراری اعلام کرد و گارد ملی با تجهیزات ضد شورش به افسران پلیس پیوست و شهر ملکه را شبیه یک منطقه جنگی کرد. دونالد ترامپ در سخنرانی خود در پیتزبورگ، ارزیابی جدی ارائه کرد: «کشور ما برای جهان بد به نظر میرسد، بهویژه زمانی که قرار است رهبر جهان باشیم. چگونه میتوانیم رهبری کنیم وقتی حتی نمیتوانیم شهرهای خود را کنترل کنیم؟» به نظر میرسد ترامپ میخواهد آمریکاییها باور کنند، همانطور که رابرت پیتنگر، نماینده جمهوریخواه که منطقهاش شامل مناطقی در شارلوت است، به بیبیسی گفت که معترضان سیاهپوست در شهر «از سفیدپوستان متنفرند، زیرا سفیدپوستان موفق هستند و آنها نیستند». اما اعتراضات شارلوت سیاهپوستان در مقابل سفیدپوستان نیست. آنها در مقابل پلیس سیاه پوست نیستند. معترضان سیاه پوست، سفید و قهوه ای هستند که علیه خشونت پلیس و خشونت سیستمی فریاد می زنند. اگر بتوانیم آنها را از طریق گاز اشک آور ببینیم، آنها راهی به سوی صلح با عدالت به ما نشان می دهند. روز پنجشنبه به 50 روحانی منطقه شارلوت که در خیابان بودند پیوستم. بله، چند ده تحریک کننده پس از تحریک گاز اشک آور، گلوله های لاستیکی و مانورهای نظامی افسران، به اموال آسیب رساندند و اشیا را به سوی پلیس پرتاب کردند. اما همانطور که دیدیم، هزاران نفر دیگر به طور مسالمت آمیز علیه خشونت نهادی در جوامع خود تظاهرات کردند. آن خشونت سیستماتیک، که به ندرت به تیتر خبرها تبدیل می شود، استرس آسیب زا روزانه را ایجاد می کند که جوامع ما را در معرض خطر قرار می دهد و هم بر ما که در آنجا زندگی می کنیم و هم بر ناظران بیرونی که اغلب جنایات "سیاه روی سیاه" را محکوم می کنند، تأثیر می گذارد. تا زمانی که شرایط خشونت آمیز ناشی از سیاست دولت و عملکرد پلیس را اعتراف نکنیم، نمی توانیم در مورد نژاد در آمریکا گفتگوی بزرگسالانه داشته باشیم.
هر کسی که نگران خشونت در شارلوت است، باید توجه داشته باشد که هیچ کس وضعیت اضطراری را با جداسازی مدارس شهر اعلام نکرد و خط لوله مدرسه به زندان را برای هزاران کودک فقیر آفریقایی-آمریکایی ایجاد کرد. عده کمی نسبت به خسارات ناشی از محرومیت نیم میلیون نفر از ساکنان کارولینای شمالی از بیمه درمانی ابراز خشم کردند زیرا قانونگذار از گسترش Medicaid خودداری کرد.
زمانی که محلههای سیاهپوست فقیر شارلوت در طول جنگ با مواد مخدر با اجرای نامتناسب قانون مواجه شدند و یک نسل کامل را به اعتبار بد و کمبود فرصتهای شغلی محکوم کردند، نمایندگان منتخب ما آن را خشونت نامیدند. وقتی افسران مهاجرت به خانهها حمله میکنند و کودکان غیرقانونی را از ایستگاههای اتوبوس میربایند، آن را خشونت نمینامند. اما همه این سیاست ها و شیوه ها به زندگی هزاران نفر از ساکنان شارلوت خشونت وارد می کند.
بهعنوان یک کشیش و یک سازماندهنده، من اعتراض خشونتآمیز را نمیپذیرم، اما باید به تظاهرکنندگان شارلوت بپیوندم تا خشونت سیستماتیکی را که بدن اسکات را مدتها قبل از اینکه یک افسر تصمیم به استفاده از نیروی مرگبار علیه او استفاده کند، تهدید میکرد، محکوم کنم. و من باید نظامی کردن شارلوت توسط مقاماتی را که نمیخواهند به نگرانیهای اساسی معترضان رسیدگی کنند، محکوم کنم. برای اینکه زندگی سیاهپوستان در برخورد با پلیس اهمیت داشته باشد، آنها باید در سیاست عمومی نیز اهمیت داشته باشند. NAACP کارولینای شمالی خواستار شفافیت کامل در پرونده اسکات، از جمله تحقیقات وزارت دادگستری شده است.
هنوز بسیاری از سوالات بی پاسخ باقی مانده است، به همین دلیل است که ما از استاندار تقاضا داریم فیلم دوربین های بدنه ضبط شده از تیراندازی را منتشر کند. و ما خواهان پاسخگویی برای افسرانی هستیم که دوربین های بدن خود را در هنگام مواجهه با اسکات در حالی که او منتظر بود تا پسرش از اتوبوس مدرسه پیاده شود، روشن نبودند. اعتراضات ما بیشتر از پرونده اسکات است. همه کودکان در آن اتوبوس – هر فرد در همسایگی اسکات – هر روز در معرض خشونت سیستماتیک قرار میگیرند، خشونتی که تنها در صورتی افزایش مییابد که ترامپ و دیگران به سوء استفاده از شبح اعتراضات خشونتآمیز برای منافع سیاسی ادامه دهند. ما قبلا این را دیده ایم پس از اینکه جنبش حقوق مدنی این کشور را به مواجهه با نژادپرستی نهادینه شده اش سوق داد، ما تلاش های قابل توجهی برای رسیدگی به نابرابری از طریق جنگ علیه فقر انجام دادیم. ما در آن جنگ به دلیل کمبود منابع یا مواجهه با موانع غیرقابل عبور شکست نخوردیم. ما آن را از دست دادیم زیرا «استراتژی جنوبی» ریچارد ام. نیکسون با وعده دادن به «احیای نظم» بدون پرداختن به علل ریشهای ناآرامیها، با ترس سفیدپوستان در مورد قدرت سیاهپوستان بازی کرد.
در کتاب مقدس، ارمیا نبی پیامبران دروغین را به دلیل فریاد «صلح، صلح در زمانی که صلح نیست» محکوم میکند. ما نمیتوانیم خشونت اقلیت کوچکی از معترضان را محکوم کنیم، بدون اینکه خشونت گستردهای را که روزانه میلیونها نفر از آن رنج میبرند، محکوم کنیم.
در عوض، بیایید دوباره به اکثریت گسترده و متنوع معترضان نگاه کنیم. این چیزی است که دموکراسی به نظر می رسد. ما نمی توانیم اجازه دهیم که سیاستمداران از اعتراضات به عنوان بهانه ای برای حمایت از اقدامات ارتجاعی «قانون و نظم» استفاده کنند. در عوض، ما باید راهپیمایی کنیم و با هم به سیاستهایی رأی دهیم که کل را ارتقا دهد و عدالتی را تضمین کند که صلح واقعی را ممکن میسازد.
Z
ویلیام باربر دوم، رئیس NAACP کارولینای شمالی، بنیانگذار جنبش "دوشنبه اخلاقی" و نویسنده بازسازی سوم.