شوک و خشم جوامع اسرائیلی و فلسطینی را از زمانی که هفته گذشته از کشتار وحشیانه کودکان از جوامع خود مطلع شدند، فراگرفته است. ساعاتی پس از پیدا شدن جسد سه نوجوان اسرائیلی، مدت‌ها پس از ربوده شدن آنها، یک جوان فلسطینی به نام محمد ابوخدیر ربوده شد، مورد ضرب و شتم قرار گرفت و سوزانده شد، ظاهراً برای انتقام.

این وقایع هولناک باید به عنوان درس بیهودگی وقیحانه انتقام باشد. همانطور که یکی از بستگان یکی از کودکان مقتول می گوید: "میان خون و خون فرقی نمی کند."

متأسفانه، این پیام ضمنی در بسیاری از پوشش های هفته گذشته نبود. در رسانه‌های اجتماعی، کنار هم قرار دادن تصاویر نیویورک تایمز همان روز نشان داد که چقدر آسان است فراموش کنیم نه تنها خون ما یکسان است، بلکه غم و اندوه هم همین طور است.

عنوانی درباره «دلشکستگی» اسرائیلی‌ها توسط خانواده‌های سه نوجوان اسرائیلی که در کنار هم جمع شده بودند و از دست دادنشان غرق شده بودند، به شکلی تکان دهنده نشان داده شد. از سوی دیگر گزارشی از کشته شدن ابوخضیر 16 ساله با تصویری از جوانان نقابدار در حال پرتاب سنگ همراه بود.

این تصاویر متضاد از عزاداری کاملا گمراه کننده بود. درست است، جوانان فلسطینی از زمان دفن ابوخدیر به خشونت در اورشلیم و جوامع اسرائیلی تظاهرات کردند. اما گروه‌هایی از یهودیان اسرائیلی هم همینطور. آنها در اورشلیم و بخش هایی از اسرائیل غوغا کرده اند و "مرگ بر اعراب" فریاد می زنند و به هر کسی که فلسطینی به نظر می رسد حمله می کنند.

با این وجود، آبراهام فاکسمن، رئیس لیگ ضد افترا، یک سازمان یهودی ایالات متحده که مدعی مبارزه با تعصب است، پیامی به همان اندازه تفرقه‌انگیز می‌فرستاد. او در هافینگتون پست درباره «فرهنگ نفرت» فلسطینی نوشت.

به گفته فاکسمن، جوامع فلسطینی و اسرائیلی اساساً متفاوت هستند. نارضایتی فلسطینی ها «با حمایت گسترده و بی بند و بار از خشونت علیه یهودیان و اسرائیل، دامن زده و به نفرت دامن می زند».

او احساسات رایج در اسرائیل را بازتاب می داد که در اواخر دهه 1960 توسط گلدا مایر، نخست وزیر وقت، بیان شد. او گفت که حتی سخت‌تر از بخشیدن دشمن عرب به خاطر کشتن پسران اسرائیل، «بخشیدن آنها برای اینکه ما را مجبور به کشتن پسرانشان کرده‌اند» است.

در اقدامی مشابه خودپسندی، بسیاری از اسرائیلی‌ها والدین فلسطینی را به خاطر اینکه فرزندانشان را با سنگ پرانی به سمت نیروهای امنیتی اسرائیل در خطر قرار می‌دهند، سرزنش می‌کنند. مفهوم آن این است که فلسطینی ها – در نتیجه فرهنگ یا مذهب – ارزش زندگی را کمتر از اسرائیلی ها می دانند.

عجیب است که اسرائیلی ها به ندرت پیامدهای تصمیم گرفته شده توسط یک نفر از 10 نفر برای زندگی در مستعمرات غیرقانونی در سرزمین های فلسطینی دزدیده شده را زیر سوال می برند. شهرک نشینان تصمیم می گیرند خود و فرزندانشان را نیز در خط مقدم قرار دهند، حتی اگر انتخاب های بسیار بیشتری نسبت به فلسطینی ها در مورد محل زندگی داشته باشند.

در واقع، نه اسرائیلی ها و نه فلسطینی ها نمی توانند ادعا کنند که فراتر از فرهنگ نفرت هستند. تا زمانی که اشغال ستیزه جویانه اسرائیل ادامه داشته باشد، زندگی مشترک آنها در منطقه کوچکی از خاورمیانه همچنان بر پایه حملات خشونت آمیز خواهد بود.

اما این بدان معنا نیست که گناه اسرائیل و فلسطین برابر است. واقعیت این است که اسرائیلی ها بر خلاف فلسطینی ها دارای یک کشور مستقل هستند که نماینده آنهاست و با ارتشی قوی از آنها محافظت می کند.

هفته گذشته، ارتش اسرائیل اعلام کرد که چندین سرباز را دستگیر کرده است که عکس‌های خود را در فضای مجازی منتشر کرده‌اند که در آن وعده انتقام از «عرب‌ها» می‌دهند - بخشی از سیل درخواست‌ها برای انتقام در رسانه‌های اجتماعی عبری. دستگیری ها با تصویر اسرائیل به عنوان کشوری که حاکمیت قانون را اجرا می کند به خوبی بازی کرد، اما آنها حقایق عمیق تری را پنهان کردند.

اولین مورد این است که اسرائیلی‌های تشنه انتقام‌جویی به سادگی بازتاب سیاستمداران و رهبران مذهبی خود هستند که بیانیه‌های انتقام‌جویانه‌شان حتی از مقام زشت حماس که ربوده شدن نوجوانان اسرائیلی را تمجید کرده بود، فراتر می‌برد.

نخست وزیر بنیامین نتانیاهو با استناد به یک شعر معروف عبری این راه را رهبری کرد: "شیطان خود هنوز انتقام خون یک کودک کوچک را ایجاد نکرده است." نفتالی بنت، وزیر اقتصاد او، از اسرائیل خواست که «دیوانه شود»، در حالی که یک قانونگذار سابق قول داد که اسرائیل ماه رمضان را به «ماه تاریکی» تبدیل خواهد کرد. یک خاخام بانفوذ و ظاهرا میانه رو به "ارتش انتقام جویان" امیدوار بود.

هفته گذشته، جناح چپ اسرائیل در تل آویو تظاهرات کردند تا دولت نتانیاهو را به دلیل "تحریک به خشونت" محکوم کنند. اما حتی این نیز مشکل را دست کم گرفت.

تهدیدهای رهبران اسرائیل صرفاً ایجاد یک روحیه زشت در خیابان نیست. عضله عظیم دستگاه امنیتی اسرائیل نیز به دستور آنها در حال خم شدن است. این تصویر گرافیکی در فیلم‌های ویدئویی از پلیس مسلح در اورشلیم نشان داده شده است که با لگد و مشت به کودکی - یکی از بستگان آمریکایی 15 ساله ابو خدیر - در حالی که دستبند زده و بی‌پناه روی زمین افتاده بود.

کابینه در حال طراحی انتقام ظریف تری است. این کشور قصد دارد شهرک‌های جدیدی بسازد - خشونت علیه زندگی فلسطینی‌ها در تکه‌های کوچک سرزمینی که برای آنها باقی مانده است - به‌ویژه برای احترام به این سه نوجوان. شهرک نشینان که توسط ارتش محافظت می شوند، اردوگاه جدیدی را در کرانه باختری برپا کرده اند.

در همین حال، ارتش مجموعه‌ای از حملات را به غزه انجام داد که با حمله گسترده جدیدی به نام عملیات لبه حفاظتی به اوج خود رسید. همچنین سیاست تخریب منازل بستگان مظنونان تروریستی فلسطینی را احیا کرده است. با حمایت دادگاه، سربازان خانه های دو مردی را که متهم به ربودن نوجوانان بودند، منفجر کردند.

همانطور که دیده بان حقوق بشر هشدار داد، اقدامات اخیر اسرائیل – دستگیری های دسته جمعی. حملات مسلحانه؛ کشتار فلسطینی ها، از جمله خردسالان؛ قرنطینه شهرها، تخریب خانه ها؛ و حملات هوایی - به منزله "مجازات دسته جمعی"، تعبیر حقوق بین الملل برای انتقام علیه فلسطینیان است.

در مواجهه با خشونت پایدار اشغالگری اسرائیل، و مجوزی که برای تحقیر و سرکوب به سربازان می دهد، فلسطینیان عادی یک انتخاب سخت دارند: تسلیم یا مقاومت. از سوی دیگر، اسرائیلی های معمولی نیازی به انتقام گرفتن به حساب خود ندارند. دولت اسرائیل، ارتش و دادگاه ها هر روز آنجا هستند و این کار را برای آنها انجام می دهند.

جاناتان کوک برنده جایزه ویژه روزنامه نگاری مارتا گلهورن شد. آخرین کتاب‌های او «اسرائیل و برخورد تمدن‌ها: عراق، ایران و طرح بازسازی خاورمیانه» (Pluto Press) و «فلسطین ناپدید شدن: آزمایش‌های اسرائیل در ناامیدی بشر» (Zed Books) هستند. وب سایت او است www.jonathan-cook.net.

نسخه ای از این مقاله برای اولین بار در National, Abu Dhabi ظاهر شد.

---