به محض اینکه وارد رم شدم، متوجه شدم که دیگر قادر به دسترسی به هیچ رسانه روسی نیستم. متاسفانه، تهدید اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا، مبنی بر اینکه اروپا باید تمام ارتباط خود را با "ماشین تبلیغاتی روسیه" قطع کند، توسط دولت ایتالیا جدی گرفته شد.

به عنوان یک روزنامه نگار، دسترسی به تنها یک طرف ماجرای جنگ روسیه و اوکراین یک مشکل بزرگ بود. چگونه می توان در مورد چنین موضوع پیچیده ای دیدی گرد داشت در حالی که فقط روایت یک طرفه از جنگ مجاز به تبلیغ است؟

البته، این مشکل گسترده است و بسیاری از اروپای «دموکراتیک» را تحت تأثیر قرار داده است. قاره ای که اغلب مداخلات سیاسی و نظامی خود را در امور سایر نقاط جهان به نام گسترش دموکراسی توجیه می کند، از اساسی ترین اصل دموکراسی یعنی آزادی بیان پیروی نمی کند.

این کشف باعث شد نظرات اخیر نوام چامسکی روشنفکر برجسته آمریکایی را به یاد بیاورم که در مصاحبه: "این سطحی از هیستری است که من هرگز در طول جنگ جهانی دوم ندیده بودم."

با این حال، موقعیت ایتالیا به ویژه منحصر به فرد است. فاشیسم برای اولین بار در سال 1921 در اینجا ظهور کرد. یک شوم اتحاد بین نیروهای فاشیست و نازی در سال 1936 ایتالیا را مجبور به یک جنگ وجودی کرد که منجر به یک جنگ داخلی پرهزینه شد. متأسفانه، ایتالیا از برخی جهات، علیرغم این مقام، هنوز معضل ایدئولوژیک خود را به طور کامل حل نکرده است شکست فاشیست ها در سال 1945 و سپس اعدام بنیتو موسولینی.

شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد فاشیسم قدیمی در ایتالیا هرگز به طور کامل ریشه کن نشده است: آغاز حزب لا لگا در شمال ایتالیا در دهه 1980 و ظهور سریع آن به مراکز قدرت در رم، همراه با بازگشت به شرکت گرایی. پیش درآمد ایدئولوژیک فاشیسم، تحت حکومت سیلویو برلوسکونی در سال 1994، و خیلی چیزهای دیگر.

هنگام پیاده روی در کوهی در منطقه لاتزیو، به طور تصادفی به روستایی برخوردم که در آن پوسترهای بزرگی از موسولینی جوان به گردشگران فروخته می شد. به طرز تکان دهنده ای، حداقل در ابتدا، متوجه شدم که در برخی از نقاط ایتالیا، میراث فاشیسم همچنان به عنوان یک موضوع پر احساس ثبت می شود. در واقع، برای برخی، این دوران طلایی ایتالیای مدرن بود.

بنابراین، مشاهده سانسور وحشتناکی که در ایتالیا و سایر کشورهای اروپایی در جریان است، بسیار نگران کننده است. اگرچه سیاستمداران جریان اصلی ایتالیا از پذیرش این موضوع که دولت رم بسیاری از ویژگی‌های فاشیستی را که یک قرن پیش کشور را تعریف می‌کردند خودداری می‌کنند، شواهد خلاف این را نشان می‌دهد.

مانند هر ایدئولوژی دیگری، فاشیسم دائماً بازتعریف و بازتفسیر می شود. اما عناصر اصلی گرایش‌های فاشیستی - نفوذ فزاینده شرکت‌ها و الیگارشی‌ها، سانسور رسانه‌ها، سرکوب مخالفان و تأکید بیش از حد بر نظامی‌گری و نمادهای ناسیونالیستی - بدون تغییر باقی می‌مانند.

بازگشت ایتالیا به "شرکت گرایی" با توجه به تغییرات ساختاری سیاسی در حال وقوع در سایر جوامع "لیبرال" غربی کاملاً منحصر به فرد نیست. با این حال، منحصربه‌فرد بودن مدل ایتالیایی را نمی‌توان با درگیری‌های تاریخی خود کشور و پویایی‌های سیاسی کنونی جدا کرد.

با توجه به نقش نیروهای سوسیالیستی در ایتالیا در شکست فاشیسم در نیمه اول قرن بیستم، شاید تعجب کنیم که بدانیم جریان های سیاسی سوسیالیستی کمترین اهمیت را در سیاست ایتالیا دارند، به خصوص اگر میزان نابرابری طبقاتی و فقر را در بسیاری از موارد در نظر بگیریم. کشور ایتالیا کنفدراتی سیندکاتی (کنفدراسیون اتحادیه های کارگری)، که حداقل در تئوری، به معنای به راه انداختن یک "مبارزه طبقاتی" برای حقوق برابر است، خود مدل شرکتی موجود را پذیرفته است، بنابراین تبدیل شدن بهبه قول جیانفرانکو بورگینی، سیاستمدار سابق ایتالیایی، «حلقه ضعیف نظام اقتصادی».

کسانی که جرات می کنند خارج از فضای اختصاص داده شده به کنفدراتی سیندکاتیبنابراین، درگیر درگیر شدن در نسخه خودشان از مبارزه طبقاتی، در معرض خطر انتقام‌جویی دولت قرار دارند. برای مثال، در 19 ژوئیه، رهبران ملی اتحادیه SI COBAS، محمد عرفات، کارلو پالاویچینی و برونو اسکاگنلی، بودند. بازداشت شد و به اتهامات: "اجتماع و تبانی برای ارتکاب خشونت خصوصی، مقاومت در برابر مقام دولتی، خرابکاری و وقفه در خدمات عمومی".

سیاستمداران رم دریغ نمی کنند خیانت کردن روح قانون اساسی ضد فاشیستی ایتالیا - یکی از مترقی ترین قانون اساسی در سراسر جهان - که به صراحت می گوید "ایتالیا جنگ را رد می کند." صدها میلیون دلار توسط رم ارسال یا تعهد شده است پشتیبانی اوکراین در جنگ با روسیه

سیاستمداران ایتالیایی که اکنون برای یک انتخابات عمومی دیگر که برای 25 سپتامبر برنامه ریزی شده است آماده اند، به شدت روی لفاظی های جنگی ضد روسیه سرمایه گذاری کرده اند، بنابراین مایلند خود را به عنوان ناجیان ایتالیا معرفی کنند. لوئیجی دی مایو، وزیر امور خارجه فعلی ایتالیا که از آرا مستاصل است، اخیرا تلاش ادعایی مسکو برای مداخله در انتخابات ایتالیا را محکوم کرده است. او متهم رقبای او در "سکوت" در مورد مداخله فرضی روسیه - زبانی که یادآور سال ها چانه زنی میان سیاستمداران آمریکایی است.

ایتالیا نیز از این قاعده مستثنی نیست. سایر کشورهای اروپایی در مورد لفاظی های ملی گرایانه و نظامی گری رو به رشد پیروی می کنند و به ویژه آلمان قرار است بزرگترین ارتش اروپا

همه اینها به پدیده‌های پوپولیستی و نژادپرستانه از قبل موجود می‌خورد، که قبل از جنگ عمدتاً به هدف قرار دادن پناهندگان و مهاجران اختصاص داشت.

در حالی که سیاستمداران اغلب آماده سوء استفاده از هر رویدادی برای رسیدن به قدرت یا ماندن در قدرت هستند، اروپا باید با تأمل در گذشته خود، یعنی این واقعیت که ناسیونالیسم افراطی و پوپولیسم احتمالاً منجر به چیزی واقعاً شوم و بالقوه مخرب می شود. از بسیاری جهات، جنگ جهانی دوم نتیجه واقعیتی مشابه بود.

---