امسال حلب هیچ صابونی تولید نخواهد کرد. بازارهای اواخر قرون وسطی که در آن صنعتگران بلوک هایی از روغن زیتون و لور معروف را می ساختند. ساون دالپدر جریان نبردهای پایانی سپتامبر تسلیم آتش سوزی شد. کارخانه صابون سازی خانواده جوبیلی در داخل دروازه قینارین متعلق به قرن سیزدهم مملوک ها از جهنم جان سالم به در برد، اما نبرد بی امان آن را برای کارگران و مالکان غیرقابل دسترس قرار داده است. تا اواخر نوامبر، پس از برداشت محصول در نخلستان‌های غرب حلب، بقایای پرس روغن زیتون باید در خمره‌ها بجوشد و روی فرش‌هایی از کاغذ مومی که روی کف‌های سنگی کشیده شده ریخته شود. میله‌ها را که به بلوک‌های دو در سه اینچی برش می‌دهند، قبل از فروش به مدت شش ماه روی هم چیده می‌شوند تا خشک شوند. حلب که به دلیل جنگ از صابون، پارچه، مواد غذایی فرآوری شده و داروها محروم بوده است، حلب از ذخایر کالاهای اساسی و همچنین پول نقد و امید استفاده می کند. هر سه به سرعت در حال کاهش هستند.

یکی از دوستان حلبی در بیروت به من گفت: «نیازی به رفتن به حلب نیست». تمام حلب اینجاست. برخی از تبعیدیان حلب، عمدتاً صنعت‌گرانی که بخش عمده‌ای از مشاغل منطقه را تأمین می‌کردند، در کافه‌های کنار خیابان حمره گرد هم می‌آمدند، برخی طرفدار رژیم و برخی دیگر مخالف رژیم، و با ظرافت دوستی‌ها را علی‌رغم اختلافات سیاسی حفظ می‌کردند. با بازی بریج و تخته نرد، منتظر روزی هستند که بازگشت امن باشد، اگر روزی برسد.

هنگامی که عید پاک گذشته در حلب بودم، آن تبعیدیان سوداگر هنوز باید ترک می‌کردند و کسب‌وکارشان هنوز کار می‌کرد. صابون حلب در بازارهای هزارتویی از سنگ های طاقدار در نزدیکی ارگ فراوان بود. بیشتر مردم از اینکه شهرشان از خشونتی که سایر نقاط کشور را فراگرفته است اجتناب کرده است، احساس آرامش داشتند. به نظر می رسید که آنها احساس می کردند جهان وطنی حلب، آن را متفاوت کرده است. تنها قتل عام علیه اقلیت مسیحی آن در سال 1851 رخ داد، زمانی که تعداد کشته شدگان اندک بود و این جنایت هرگز تکرار نشد. رونق نسبی شهر، علیرغم سرکوب افکار سیاسی، بسیاری از جمعیت را راضی نگه داشت.

حلب کارگاه و بازار سوریه بود و منطقه آن به غیر از نفت، 65 درصد از ثروت ملی را تولید می کرد. کارخانه های تولید منسوجات از پنبه سوریه و همچنین داروها و مبلمان، بر مناطق صنعتی خارج از شهر تسلط داشتند و هزاران نفر را کار می کردند. رژیم‌های حافظ اسد از سال 1970 و پسرش بشار از سال 2000 مرکز شهر مهربان را با کمی شورش ترک کرده بودند، حتی اگر فقرای روستایی - که به دلیل خشکسالی، بیکاری و جاه‌طلبی به حومه شهر رانده شده‌اند - شکایت‌های مشروعی داشتند. بدون توجه به ویلاهای مجلل در کنار رودخانه قوییک. بسیاری از ساکنان حلب به اندازه کافی پیر بودند که آخرین باری را که این شهر صحنه شورش بود، در سال 1979 به یاد بیاورند. با این حال، با نزدیک‌تر شدن شورش در حومه شهر از هر طرف، شهر باستانی به اندازه یک کلبه چوبی در میان آتش‌سوزی جنگل، فرصتی برای دور ماندن نداشت.

در مواقع عادی، بهترین راه برای پیمودن مسافت دویست مایلی از دمشق تا حلب، جاده بود، با صرف ناهار در باغ‌های کنار قنات‌های رومی حماه. هنگامی که شورش در ماه مه 2011 از درعا در جنوب تا حمص گسترش یافت و بزرگراه دمشق-حلب را قطع کرد، پرواز به گزینه ایمن تر تبدیل شد. در آوریل امسال، پرواز من بدون حادثه بود، و همینطور تاکسی سواری من در امتداد بزرگراه اصلی به داخل شهر، جایی که به هتل خوش‌آوازه بارون اواخر عثمانی تحویل گرفتم.

شش ماه بعد در بازگشت، فرودگاه حلب تقریباً خلوت بود. تاکسی‌ها دیگر خطر سفر از شهر را بدون ضمانت کرایه نمی‌پذیرفتند، بنابراین ترتیبی داده بودم که دوستان راننده مورد اعتماد خود را بفرستند. کیفم را گرفت و به سمت ماشینش دوید، کلید را در جرقه چرخاند و عجولانه صلیب را نشان داد. سپس عرق ریخت. حدود یک ربع مایلی از فرودگاه، یک چرخش ناگهانی ما را از بزرگراه خارج کرد و به یک جاده دسترسی متروک برد. چند ساختمان اینجا مورد اصابت گلوله های پرسرعت قرار گرفته بود و همه آنها به جز انباری که نیروهای دولتی سوریه از آن به عنوان پست فرماندهی در کنار کیسه های شن و یک پرچم شلوغ استفاده می کردند، تخریب و خالی بودند.

حدود یک مایل بعد، یک تفنگ ضدهوایی سوار بر کامیون در ساحلی در بالای جاده نمایان شد. راننده برگشت به بزرگراه متروک. ناگهان، لاستیک‌های سوخته، بلوک‌های سیمانی، و آوار جاده را مسدود کردند و ما را مجبور کردند وارد ترافیکی شوند که اگر وجود داشت، می‌شد. پمپ بنزین‌ها ویران شدند و کامیون‌های بنزین در کنار جاده سوخته بودند. خانه‌های سنگی خشن برای فقرا در دو طرف ما ایستاده بودند که توسط توپخانه به دام افتاده بودند. چند مایل دورتر، وقتی وارد شهر شدیم، راننده با دیدن عابران پیاده و چند ماشین آرام گرفت. در نزدیکی یک میدان ترافیکی، مردم در یک بازار خیابانی موقت، گوجه‌فرنگی‌های قرمز و سبز روشن، سیب‌زمینی‌های بزرگ، بادمجان، کدو سبز، سیب و انار می‌فروشند. راننده به گاری‌هایی که در ماه آوریل آنجا نبودند اشاره کرد و گفت: «آزادی می‌خواستند. اینجا آزادی آنهاست!»

این شهر دارای مرزهای داخلی است. در اولین شب برگشتم، یکی از دوستانم با من تا لبه محله امن سلیمانیه راه افتاد. جایی که زمانی می توانستیم به راحتی از سلیمانیه و بدون توجه به هیچ تفاوتی از سلیمانیه تا مجاور جدایده راه برویم، جدایده به دنیای دیگری تبدیل شده بود. ماشین‌ها برای مسدود کردن ورودی‌های خیابان‌ها پارک شده بودند و هیچ‌یک از چراغ‌های آن روشن نبود. چراغ‌های خیابان سلیمانیه بر روی کافه‌های مدرن مملو از مردان و زنانی می‌درخشیدند که از قهوه، شیرینی یا نارگیل لذت می‌برند. جدایده، تنها پنجاه یارد دورتر، از زمانی که شورشیان یک ماه قبل وارد آن شدند، خالی از سکنه شده بود. هر جا که شورشیان می رفتند، ارتش به آنها حمله می کرد و ساکنان فرار می کردند.

می خواستم صبح از بازار بازدید کنم، اما دوستم به من گفت که ادامه جنگ در آنجا غیرممکن است. چه کسی بازارها را چند هفته قبل سوزاند؟ دوستم گفت: «این ارتش آزاد سوریه بود. ما بین دو قدرت بد گیر کرده ایم. همانطور که می دانید، من دیکتاتوری را دوست ندارم. اما این افراد خودشان را بدتر نشان می‌دهند.»

یکی دیگر از دوستان در مورد شورشیانی که برای تسلط بر مناطق وسیعی از شهرش آمده بودند، گفت: «آنها وارد حلب شدند. حلب وارد درگیری نشد. او یک تاجر است، خوشحالم که بهار گذشته از او نقل قول کردند، اما اکنون اصرار دارد که نامش را چاپ نکنم. اعضای خانواده او ربوده شده اند و او در پایان مذاکرات پر پیچ و خم برای آزادی آنها مبالغ هنگفتی را پرداخت کرده است. جایی که زمانی حلب از تعداد زیادی از ایالت می ترسیدمخبرات، سازمان های اطلاعاتی، آنها نسبت به تلافی بیشتر جیش الحر، ارتش آزاد و شبه نظامیان مرتبط با آن محتاط شده اند. یکی دیگر از دوستانش گفت: «اپوزیسیون فکر می کرد حلب از آنها استقبال خواهد کرد. این اتفاق نیفتاد، مگر در حومه‌ها، جایی که مردم بسیار فقیر و روستایی وارد شدند.» در حالی که از انقلاب حمایت می کردند، برخی در مناطق فقیرتر با این وجود به دنبال حذف شورشیان از محله های خود بودند. در یکی از فقیرترین مناطق، بنی زید، جایی که بسیاری از مردم برای امرار معاش زباله های شهر را غربال می کنند، بزرگان منطقه نامه ای به ارتش آزاد دادند:

ما ارتش آزاد را تشویق کردیم. اما آنچه امروز اتفاق می افتد جنایت علیه ساکنان محله ماست. زیرا هیچ دفاتری برای امنیت دولتی یا اداره وجود ندارد شبیحه. اما گروه هایی که در محله موضع گرفته اند نمی توانند از آن دفاع کنند. ما ریش سفیدان محله بنی زید مسئول بیان این مطلب هستیم و می خواهیم گردان های ارتش آزاد که وارد محله شده اند آن را ترک کنند و در جبهه های داغ به نبرد بپیوندند. این امر بازگشت آرامش به محله را تضمین می کند و به گلوله باران تصادفی [توسط نیروهای رژیم] محله ای فقیر که هزاران آواره را در خود جای داده پایان می دهد.

ساکنان بنی زید از حامیان طبیعی انقلاب بودند، اما تعهد آنها به تاکتیک‌هایی که آنها را در برابر انتقام‌جویی از سوی رژیم آسیب‌پذیر می‌کرد، تسری نداشت. ناتوانی ارتش آزاد در دفاع از بیشتر مناطقی که اشغال کرده بود، دیگر حامیان بالقوه را علیه خود برانگیخته است. آنها می پرسند که دعوت از رژیم برای بمباران منطقه ای که نمی توان آن را نگه داشت، چه فایده ای دارد؟ در حلب نارضایتی خاصی از اشغال سوق ها توسط شورشیان در اواخر سپتامبر وجود داشت. قبل از آن، آنها همانگونه بودند که راس برنز، سفیر سابق استرالیا در سوریه، آنها را در مطالعه قطعی خود درباره آثار باستانی سوریه توصیف کرد. بناهای یادبود سوریه: راهنمای تاریخی:

[سوق‌ها] که از قرن شانزدهم تا حد زیادی تغییر نکرده‌اند (برخی به قرن سیزدهم بازمی‌گردند)، فضای سنت تجاری عرب/ترک را به طرز عالی حفظ می‌کنند. در تابستان، سقف‌های طاق‌دار پناهگاهی خنک ایجاد می‌کنند. در زمستان، محافظت در برابر باران و سرما. در حالی که بسیاری از محصولات موجود در فروش به روز شده اند، هنوز مناطقی وجود دارد که طناب ساز، چادر ساز و فروشنده گوشت شیرین مانند قرن ها تجارت خود را انجام می دهند.¹

مسیرهای باشکوه بازارها و آتلیه ها قطب تجاری شهر و همچنین تجسم روح آن بودند. اگرچه شورشیان رژیم را به ایجاد آتش سوزی متهم کردند، اکثر مردم، حتی حامیان شورشیان، شورشیان را مقصر می دانند. ارتش آزاد با دو بمب هزار و یک پانصد کیلویی در خودروها در نزدیکی باشگاه افسران و اداره پست اصلی در میدان سعدالله جابری، پارک مرکزی شهر، در صبح اکتبر حمله خود را به بازارها دنبال کرد. 3. یک روزنامه نگار سوری که شاهد انفجارهایی بود که بیش از 125 نفر را کشت و XNUMX نفر دیگر را مجروح کرد، به من گفت: «در ارتش آزاد اختلافاتی وجود دارد. اگر چند صد نفر داشت، می توانستند شهرداری را اشغال کنند و حلب را به عنوان شهر آزاد شده اعلام کنند. این که آنها این کار را نکردند، به اندازه تاکتیک‌هایی بود که بدون استفاده از آنها ضربه‌هایی را به اینجا و آنجا وارد می‌کردند.

نبرد حلب یک جنگ برای خود سوریه است. حلبی دیگری که از من خواست نامش را چاپ نکنم گفت: "اگر حلب سقوط کند، رژیم متزلزل خواهد شد." از نظر سیاسی و نظامی، سرمایه تجاری سوریه برای هر دو طرف حیاتی است. با این حال، هم رژیم و هم مخالفان مسلح آن، مردمی را که ظاهراً سعی در پرورش آن دارند، از خود دور می‌کنند، زیرا آنها به طور مشترک اقتصاد حلب، بناهای تاریخی را که به شهر جذابیت و هویت منحصربه‌فرد، جان و امنیت شهروندانش، و وضعیت اجتماعی را می‌بخشند، تخریب می‌کنند. انسجامی که تا کنون آن را به الگویی از هماهنگی بین‌بخشی تبدیل کرده بود. یکی دیگر از دوستان خود گفت: «انقلاب در حلب مرد. آنها فکر می کردند که در نبرد حلب پیروز خواهند شد. آنها فکر می کردند که مردم حلب از آنها حمایت خواهند کرد.»

در خارج از شهر، شورشیان یک حمله همه جانبه به صنایعی که حلب را زنده نگه داشتند، آغاز کردند و کارخانه‌های داروسازی، کارخانه‌های نساجی و دیگر کارخانه‌ها را به آتش کشیدند و غارت کردند. این به صنعت گران آسیب می زند، که بسیاری از آنها منتظر جنگ در لبنان هستند، اما بیشتر به کارمندانشان آسیب می رساند. در حالی که بیکاران شهری دلایل خوبی برای حمایت از انقلابی داشتند که ممکن بود شانس زندگی آنها را بهبود بخشد، هزاران نفری که در ابتدای انقلاب شغل داشتند و زمانی که ارتش آزاد محل کارشان را به آتش کشیدند آنها را از دست دادند، به طور قابل درک ناراحت هستند. داستان هایی از کارگران وجود دارد که برای محافظت از کارخانه های خود اسلحه به دست می گیرند و جان خود را به خطر می اندازند تا کارفرمایان خود را از دست آدم ربایان نجات دهند.

حلب در محاصره است. حمل و نقل روغن بخاری برای زنده ماندن مردم در زمستان به یک کار خطرناک تبدیل شده است. قیمت نفت سیاهسوخت ارزانی که اکثر خانه های حلب را گرم می کند، اکنون دو برابر آن در دمشق است که مردم می توانند آن را پیدا کنند. در مرکز حلب، جایی که ارتش سوریه با مواضع مستحکم، مسدود کردن جاده‌ها و گشت‌زنی منظم کنترل خود را حفظ می‌کند، تنها کالایی که به نظر می‌رسد بدون هیچ مانعی به این شهر می‌رسد، غذا است. محصولات فراوان از مزارع محلی در پیاده روهای باز که جایگزین غرفه های میوه و سبزیجات سوخته در بازارهای قدیمی شده اند به نمایش گذاشته می شود.

سرکوب وحشیانه شورشیان توسط دولت، به ویژه بمباران هوایی مناطق شهری پرجمعیت، برخی از حامیان رژیم را به آغوش مخالفان سوق داده است. یک زن جوان که در ماه آوریل به من گفت که عاشق بشار اسد است، گفت که وقتی دید نیروی هوایی او حلب را بمباران می کند، گریه کرد. یک پزشک که دیدگاه های ضد رژیم او برای من آشنا بود، گفت: «اکثریت مردم سوریه بشار اسد را به دلیل آنچه در ده سال گذشته رخ داد، نمی خواهند. ما خواهان تغییر هستیم، اما نه به این شکل.» این یک جنگ سردرگم است که در آن دیگر نمی توان وفاداری ها و دشمنی ها را پیش بینی کرد.

جنگ سوریه هر چیزی است که جنگجویان آن می خواهند. این جنگ طبقاتی پرولتاریای حومه شهر علیه ارتش دولتی است که توسط بورژوازی تأمین مالی می شود. این یک جنگ فرقه ای است که در آن اکثریت عرب سنی برای جابجایی طبقه حاکم علوی می جنگند. این جنگ مقدس مسلمانان اهل سنت علیه همه مظاهر تشیع به ویژه انواع علوی است. تفاهمات اجتماعی که حلب به آن افتخار می کرد در حال آشکار شدن است. بنیادگرایان مسلمان کلیساهای مسیحی و مساجد شیعیان را هدف قرار داده اند. اعراب با کردها جنگیده اند. شیعیان و سنی های عراق از مرز عبور کرده اند تا در سوریه با یکدیگر بجنگند.

مهاجرت، یک گزینه دور از راه دور در آوریل گذشته، در میان کسانی که پول، زبان و تحصیلات لازم برای گذران زندگی در خارج از خانه را دارند، رایج شده است. یک مهندس عمران که سال ها به دلیل انتقاد از رژیم در زندان گذرانده است، گفت: «سوری ها یکدیگر را نابود می کنند. آموزش، چگونه با هم زندگی کنیم، همه در حال نابودی است. شما می توانید آن را در محل کار رسمی مشاهده کنید. نگرش ها متفاوت است. افرادی که مذهبی نبودند، حتی کمونیست ها، مذهبی تر می شوند.» قیامی که در مارس 2011 با امید ناچیز اصلاح کشور آغاز شد، به یک هابزی تنزل یافته است. bellum omnium Contra omnes.

انتخاب ارتش ها به تجربه بستگی دارد. کسانی که توسط نیروهای امنیتی دولتی شکنجه شده اند، برای نجات به ارتش آزاد نگاه می کنند، در حالی که هرکسی که پسر یا پدرش توسط ارتش آزاد ربوده شده باشد، از دولت حمایت می کند. در طول شش ماه پس از آخرین دیدار من از حلب، نظرات به شیوه های غیرمنتظره ای تغییر کرد. مسیحیان اکثراً طرفدار رژیم یا بی طرف بودند و امیدوار بودند که از توجه هر یک از طرفین دوری کنند. هنگامی که در عید پاک، متروپولیتن ارتدکس سوری حلب، مار گریگوریوس یوحنا ابراهیم را دیدم، او با خنده ای دلگرم کننده گفت: «آیا من نگران هستم؟ آره. آیا من می ترسم؟ نه.» حلب ساکت بود، اگرچه درگیری‌ها در بقیه مناطق سوریه پیش‌گوی روشنی برای وقوع زلزله بود. در آن زمان، مار گرگوریوس متقاعد شده بود که رژیم و اپوزیسیون می توانند اختلافات خود را حل کنند: «اگر مشکل داخلی خود را حل کنیم و بنشینیم و صحبت کنیم، می توانیم گفت و گوی سازنده ای داشته باشیم. ما می توانیم به تدریج جامعه خود را بازسازی کنیم.» او به عنوان اسقف یک جامعه کوچک حدود 200,000 نفری در سوریه، پذیرفت که رژیم از مسیحیان محافظت کرده و در عین حال از تعهد به هر یک از طرفین اجتناب کرده است.

حالا اما نگرانی او به ترس تبدیل شده است. شبی که او را در محفظه های پناهگاه خانه اش در وسط حلب دیدم، تازه شوکه شده بود. "من در هفته های گذشته خوشبین بودم، اما امروز از مدرسه ام بازدید کردم. از 550 دانش آموز فقط XNUMX نفر باقی مانده اند. همراه با کشف او که هر روز حدود بیست نفر از جماعت محلی‌اش برای کشورهای خارجی ویزا دریافت می‌کنند، فروپاشی مدرسه او را از یک روحانی شوخ‌العاده و آرامی که در ماه اکتبر ملاقات کردم، به مردی عمیقاً متزلزل تبدیل کرد که امید چندانی به آینده کشورش نداشت. . او گفت: «مسئله اکنون این است که چگونه می توان رئیس جمهور را متقاعد کرد که کناره گیری کند.» این اولین باری بود که می شنیدم که یک اسقف مسیحی از بشار اسد خواسته بود تا با ترک مقام خود به جنگ پایان دهد.

آیا مار گریگوریوس از اخوان المسلمین نمی ترسید؟ او گفت: "اگر دموکراسی وجود داشته باشد، حقوقی برای همه اقلیت ها وجود خواهد داشت." من فکر نمی کنم که متعصبان و اخوان المسلمین قصد کنترل این کشور را داشته باشند. آنها قصد دارند بخشی باشند.» عصر آن روز در حالی که به هتل پارک در لبه باغ‌های عمومی برمی‌گشتم، از دور صدای ثابت تیراندازی توپخانه و مسلسل را شنیدم که دیگر هیچ کس در حلب نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد. گاهی نزدیک‌تر می‌شود، سپس به نظر می‌رسد که به حاشیه می‌رود، اما همیشه وجود دارد، روز و شب.

حلب ها در حالی که بمب ها در همان نزدیکی فرو می ریزند، بی تفاوتی مطالعه شده را نشان می دهند. بد نیست به این واقعیت اشاره کنیم که هنگام شام، انفجارها میز را می لرزانند. با این حال، درگیری آنها را برای اولین بار مجبور به انتخاب سیاسی می کند. دانشمندی از یک وزارتخانه دولتی به من گفت:

پنج شش نفر از دوستان سر کار منتظر بودند تا رژیم تمام شود. گفتند در میدان سعدالله جابری جشن خواهند گرفت. در ماه گذشته نظرشان عوض شد. یکی دکترا داره. در کشاورزی او کاملاً مخالف رژیم بود. گفت پاییزش را جشن می گیریم. بعد نزد من آمد و گفت ارتش آزاد به منطقه او آمدند و خانه او را ویران کردند. چهار پسر عمویش را ربودند. او تمام ماجرا را به من گفت. اکنون ما آرزو می کنیم مخبراتآنها را گرفته بود و نه ارتش آزاد. این تغییر بزرگ است.

یکی از معدود فعالانی که به من اجازه داد نام او را نقل کنم، زیدون الزعبی، استاد دانشگاه اروپایی عرب در دمشق تا زمان اخراجش به دلایل سیاسی در فوریه گذشته بود. وی با ابراز تاسف گفت: «حلب ویران شده است. شهری با رژیم بود. بیشتر نه. الان رژیم ضرر می کند، اما ما هم داریم ضرر می کنیم. کشور در حال نابودی است.» Zoabi برای زنده نگه داشتن انقلاب اصلی و صلح آمیز که در مارس 2011 آغاز شد و توسط شورش مسلحانه جایگزین شد، مبارزه می کند. یک تاجر جوان سوری که خانواده‌اش مدت‌هاست با رژیم مخالفت می‌کنند، مخالفان مسلح را به تلاش برای سرنگونی رژیم به زور سرزنش می‌کند: «شما نمی‌توانید رژیمی را به این شکل بشکنید، این رژیم برای ماندگاری ساخته شده است. رژیم برای این ساخته شده است.» رژیمی که در روزهای اولیه خود با دستگیری مخالفان مظنون در ارتش و نظارت مستمر خود را در برابر کودتا ایمن کرد، در سال 1979 در نتیجه قیام در حلب خود را ضد شورش کرد.

شورش 1979 مقایسه آموزنده ای با شورش کنونی ارائه می دهد. یک گزارش آژانس اطلاعات دفاعی ایالات متحده، "سوریه: فشار اخوان المسلمین تشدید می شود" در ماه مه 1982، این شورش و واکنش اسد را تحلیل کرد: "در اوایل سال 1979، با تشویق انقلاب اسلامی در ایران، اخوان المسلمین سوریه طرحی را برای راه اندازی یک مشابه طراحی کرد. انقلاب مردمی در سوریه برای برکناری اسد.² اولین حمله اخوان قتل عام هشتاد و سه دانشجوی علوی در 16 ژوئن در مدرسه توپخانه در حلب بود. که منجر به دستگیری ها و درگیری های مسلحانه گسترده در خیابان های حلب شد. در ژوئن سال بعد، به نظر DIA، "رئیس جمهور اسد کمر چالش اخوان المسلمین را شکست."

اخوان المسلمین که فرار کردند، طرحی دوجانبه برای شورش و کودتا علیه اسد توسط هوادارانشان در ارتش ایجاد کردند. در گزارش DIA آمده است:

اما در اوایل سال 1982، نیروهای امنیتی سوریه طرح کودتا را کشف کردند و شروع به تشدید عملیات خود علیه مخالفان در داخل کشور کردند. در نتیجه، اخوان المسلمین برای آغاز قیام در حماه که در 2 فوریه 1982 آغاز شد، تحت فشار قرار گرفتند.

اخوان امیدوار بود که حلب، حمص و سایر شهرهای بزرگ از حماه تقلید کنند و به آغاز دوره جدید کمک کنند. شهرهای دیگر قیام نکردند و تیپ‌های دفاعی برادر بی‌رحم حافظ رفعت، برادران را در حماه نابود کردند. DIA تعداد تلفات احتمالی را 25,000 نفر اعلام کرد، اگرچه بعدها عفو بین الملل به این نتیجه رسید که XNUMX نفر کشته شده اند.

برای انقلاب ایران در سال 1979، بهار عربی 2010 و 2011 را بخوانید. اگر سوریه ایران نبود، تونس یا مصر هم نیست. شورش جدید سنی‌ها را در برابر علوی و سایر اقلیت‌ها قرار می‌دهد، اما مهم‌تر از آن، با کینه‌های طبقاتی که فقرای آواره روستایی هنگام مواجهه با تجملات شهری به دست آوردند، غرق می‌شود. خشکسالی بین سال های 2007 تا 2011 سختی های زندگی روستایی را تشدید کرد و بسیاری از مردم را به حلب کشاند.

این جدید نبود. در سال 1987، زمانی را در میان دهقانان کنار فرات در شرق حلب گذراندم. روستای آنها، به نام یوسف باشا، بر اساس طرحی برای ساخت یک سد برق آبی برای تخلیه در نظر گرفته شده بود. از شرق به حلب برگشتم و دیدم که دهقانان در پیاده روها گندم را مانند روستاهایشان خشک می کنند. نوشتم:

پیش از این، شهر حلب را دیده بودم که در امتداد تپه‌ها رشد می‌کرد، زیرا حومه‌ها به حومه شهر می‌خوردند. اکنون متوجه شدم که روستا به شهر آمده است، خود را در بیرون کاشته و در آن رشد کرده است. کشاورزان فقیر آداب و رسوم و روش های خود را به حلب جهانی می آوردند، همانطور که در دمشق و بیروت بودند. آن‌ها آپارتمان‌هایشان را به نسخه‌های فشرده خانه‌های گلی‌شان تبدیل می‌کردند - خانواده‌ها در یک اتاق با هم می‌خوابیدند، در اتاقی دیگر آشپزی می‌کردند، در اتاقی دیگر می‌شستند، هر اتاق مانند یکی از کلبه‌های کوچک اطراف حیاط‌شان بود. این فقر نبود، بلکه سنت بود که کل خانواده را در یک اتاق قرار داد. این تنها امنیتی بود که آنها در شهری داشتند که در عین حال ناخوشایند و بیگانه بود.³

آن بازگشت به حلب لحظه ای روشنگر بود، زمانی که شهر را دیدم که تازه واردان از روستا بودند. اگر حلب آنها را در خود جای می داد و به آرامی آنها را در زندگی اقتصادی و فرهنگی شهر جذب می کرد، همانطور که در قرون گذشته چنین بود، شاید آنها از شورشیان با پیشینه ای مشابه استقبال نمی کردند. سیاست‌های اقتصادی نئولیبرالی که بشار اسد پس از جانشینی پدرش در سال 2000 ارائه کرد، وضعیت اسفناک آنها را تشدید کرد. ذینفعان، بانکداران تازه خصوصی شده، پسرعموهای بشار بودند که مجوز فروش تلفن همراه، دلالان و دلالان با آموزش و آداب و رسوم شهری را به دست آورده بودند، نه افرادی که تازه زمین ندارند، بدون پول و تحصیل تلاش می کنند تا خود را با زندگی شهری وفق دهند. واکنش آنها همانطور که اکنون انجام می دهند بخشی از یک الگوی باستانی است که من در بازگشت به حلب بیست و پنج سال پیش متوجه شدم:

برای اولین بار در تمام سالهای اقامتم در شام، دیدم که دهقان و بادیه نشین شهر را چگونه فاسد کردند. سنت عرب می گوید که هر نسل دیگری موجی از اصلاح طلبان، متعصبان مذهبی را از صحرا آورد تا شهر را پاکسازی کند. این بارها در عربستان سعودی اتفاق افتاده بود، تا زمانی که تجمل زندگی شهری پسران آن نسل را فاسد کرد. من فکر می کردم که آیا این اتفاق در سوریه می افتد یا خیر.

بیست و پنج سال بعد، این اتفاق می افتد. تخمین زده می شود که 40,000 سوری با جان خود هزینه کرده اند و دو میلیون دیگر آواره هستند که از این تعداد 400,000 نفر از مرزها فرار کرده اند تا به عنوان پناهنده منتظر جنگ باشند. اپوزیسیون مسلح به طور فزاینده اخیراً در قطر اعلام کرد که در ائتلافی تحت حمایت غرب متحد می شود، وحدتی که خود اعلام شده و در بهترین حالت شکننده است. بلافاصله پس از آن، تعدادی از جناح های اسلام گرا گفتند که ائتلاف را رد کرده و می خواهند یک دولت اسلامی ایجاد کنند. در 20 نوامبر، رئیس حزب اتحاد دموکراتیک کرد (PYD) نیز این ائتلاف را رد کرد. به نظر می‌رسد که با بی‌حوصلگی رژیم، همه طرف‌ها آماده یک جنگ طولانی و ویرانگر هستند.

---