منبع: غرش

عکس ویاچسلاو لوپاتین/Shutterstock.com

در اساطیر یونانی، پروکروستس آهنگر آهنین و صاحب مسافرخانه بود که از مسافران در جاده بین آتن و الئوسیس پذیرایی می کرد. پروکروستس دوست داشت به غریبه‌های رهگذر لاف بزند که تخت آهنی در مسافرخانه‌اش دارای خواص جادویی است به طوری که دقیقاً برای هر کسی که روی آن می‌خوابد مناسب باشد. با این حال، روش بستر "جادویی" پروکروستس تنها با پذیرش پیشنهاد او آشکار شد. به تناسب مسافر یا کشیده می شد یا پاهایش را اره می کردند.

در اردوگاه‌های جزایر یونانی قلعه اروپا، «مهمان‌نوازی» اروپایی نیز بهای بی‌رحمانه‌اش را می‌پردازد. امروزه، از آنجایی که COVID-19 باعث شده است که جهان ما منقبض شده باشد، مرزها ممکن است به عنوان یک انتزاع دور و مبهم به نظر برسند. در این لحظه بسیار مهم است که مرز را نه تنها به عنوان یک خط روی نقشه، بلکه به عنوان یک تمرین روزمره بازتولید نابرابری درک کنیم.

همانطور که همه‌گیری پایه‌های نابرابر نفس‌گیر جوامع ما را به وضوح قابل مشاهده‌تر کرده است، همچنین دامنه مرگبار مرزها را در زندگی روزمره ما آشکار کرده است.

در مرزها است - هم در لبه های دولت ملت و هم در لبه های تخیل ما - جایی که منطق باطل مهار و نئولیبرالیسم بیشترین رنج را ایجاد می کند و اینجاست که مبارزه رادیکال برای «عدم بازگشت به حالت عادی» باید آغاز شود.

لغو مرزها

درباره ماهیت طبقاتی، نژادی و جنسیتی افرادی که توانایی «فقط در خانه ماندن» را دارند، مطالب زیادی نوشته شده است. کارگران فقیر، نژادی و زنان به طور نامتناسبی هستند نمایندگی در صنایع ناپایدار و کم دستمزد اکنون ضروری تلقی می شود. این کارگران اکنون مجبورند بین به خطر انداختن سلامتی خود و تغذیه خانواده خود یکی را انتخاب کنند. به همین ترتیب، انتظار از خانه به عنوان یک مکان امن بسیار دور از واقعیت های خشونت خانگی است. افزایش به طور چشمگیری با اقدامات قرنطینه در سراسر جهان.

افراد زندانی، محروم از فاصله گذاری اجتماعی و فاقد اقدامات بهداشتی مناسب، برخی از این افراد هستند تحت تاثیر قرار توسط ویروس و بیشتر در معرض خطر است. مطمئناً، خانواده های آنها دوست دارند که آنها "فقط در خانه بمانند".

برای کسانی که در سمت اشتباهی از مرز به دنیا آمده اند، "در خانه بمانید!" یک ترانه بسیار آشنا است. تهدید بیماری مدتهاست استفاده شده است به عنوان یک سگ نژادپرست برای به تصویر کشیدن مهاجرت به عنوان یک تهدید برای سلامت عمومی. در دو ماه اخیر شاهد دو برابر شدن این نوع روایت ها بوده ایم. پیوندهای مستندی بین گروه های نفرت ضد مهاجران و کاخ سفید ترامپ وجود دارد که بارها ویروس کرونا را "ویروس چینی" نامیده است.

در واقع، بسیاری از سیاست‌های مرزی که ترامپ به عنوان پاسخ اضطراری به ویروس کرونا فروخته، مدت‌ها قبل از همه‌گیری تهیه شده است. مشاور ارشد استیون میلر استدلال کرده است سال هاست که رئیس جمهور باید از اختیارات بهداشت عمومی برای بستن مرزها استفاده کند. لغو مرزها درک می کنند که مبادله فرضی بین امنیت اقتصادی و سلامت عمومی یک معامله نادرست است. چنین گسترش قدرت های دولتی که به ما گفته می شود در واقع "برای حفظ امنیت" طراحی شده اند هدف کسانی که قبلاً تحت ستم هستند.

اکنون ممکن است زمان عجیبی برای طرح ادعای لغو مرزها به نظر برسد. در بحبوحه یک بیماری همه گیر، محدود کردن سفرهای غیر ضروری برای کاهش سرعت گسترش ویروس به وضوح برای محافظت از افرادی که در جوامع ما آسیب پذیر هستند ضروری است. اما درخواست لغو مرزها بیش از یک خواسته ساده برای از بین بردن فوری دولت امنیتی است. این بیشتر فراخوانی است برای ساختن جایگزین آن بر اساس اخلاق مراقبت و کمک متقابل. همانطور که بیماری همه گیر قبلاً به طور ظاهری نشان داده است، ما در مجموع از کمترین محافظت شده در میان خود ایمن تر نیستیم.

رژیم مرزی #درخانه بمانیم

رژیم کنونی دیوارهای مرزی و پست های بازرسی یک وسواس مدرن ناکارآمد و بدون سابقه تاریخی است. انسان همیشه همینطور بوده است مهاجرت. بنابراین، رژیم‌های مرزی نظامی‌شده و انحصاری‌شده امروزی، ویژگی بی‌زمان جامعه بشری نیست، بلکه میراثی از دولت‌های ملت قرن نوزدهم است. حافظه جمعی ما در این زمینه به ویژه کوتاه به نظر می رسد. حتی مرز ایالات متحده و مکزیک تا دهه 19 دیواری نداشت، علیرغم اینکه در سال 1990 کشیده شد.

فیلسوف کامرونی آشیل امببه استدلال می کند این که برخی از جنبش‌ها را «آزادی» و برخی جنبش‌ها را نادرست و تهدیدآمیز تعبیر می‌کنند، با دولت لیبرال کلاسیک تضاد است. در آفریقای پیش از استعمار، مرزها نفوذپذیر بودند و "مهمترین وسیله برای تحول و تغییر تحرک بود." دولت لیبرال تلاش می کند تا این تضاد را از طریق «تحرک مدیریت شده» که در امتداد خطوط طبقاتی و نژادی انجام می شود حل کند. - اما این ترتیب بسیار اجتناب ناپذیر است.

علیرغم محدودیت‌های COVID-19، مرزها هنوز برای کسانی که پول و امتیاز لازم برای نفوذپذیری خود را دارند، مانع کمتری است. ممنوعیت سفر بر توانایی شهروندان برای بازگشت به کشورهای شهروندی خود، صرف نظر از قرار گرفتن در معرض احتمالی در مناطق بسیار آسیب دیده، تأثیری نداشته است. دارندگان گذرنامه ممتاز از شمال جهانی که آزادی رفت و آمد برای آنها مشکلی نبود، همچنان کمترین آسیب را از افزایش محدودیت‌های مرزی می‌بینند. با این حال آنها نقش برجسته ای در گسترش ویروس داشته اند.

در ماه مارس، آمریکایی ها توانستند با استفاده از مقررات ملایم دارویی مکزیک برای خرید سهام داروی بحث برانگیز کلروکین در شهرهای مرزی، وارد مکزیک شوند. این اقدامات اعتراضاتی را برانگیخت توسط مردم محلی که می ترسیدند ویروس را در مکزیک، کشوری نسبتاً بی تاثیر، منتشر کنند. در اروپا، COVD-19 به طور گسترده توسط افرادی که از خانه بازمی‌گشتند منتشر شد جلسات کاری و تعطیلات. در برزیل، جایی که رئیس جمهور ژایر بولسونارو به تظاهرات ضد قرنطینه پیوسته است، ویروس اکنون فاولاهای فقیر را ویران کرده است. وارد شده توسط برزیلی های ثروتمندی که در اروپا تعطیلات می کنند.

جهان همچنین یک زمین بازی بدون مرز برای حرکت سرمایه باقی می ماند. در واقع، به عنوان جاستین آکر چاکن استدلال می کند ، در دوران نئولیبرال ما «مرزها وجود دارند فقط برای کار.» در آلمان، صحبت از تخلیه تعداد کمی از مردم از موریا، یکی از بدنام ترین کمپ های پناهندگان جزیره یونان است. متوقف شد در حالی که سیاستمداران بر سر تدارکات با هم اختلاف دارند. موریا در حال حاضر 20,000 نفر را تحت شرایط وحشتناک و غیربهداشتی در فضایی که برای 3,000 نفر طراحی شده اسکان می دهد.

در این میان دولت آلمان مشکلی نداشت سازماندهی عجولانه یک معافیت مسافرتی برای "Spargel Brücke" (پل مارچوبه) کارگران رومانیایی با دستمزد کم برای چیدن محصول مارچوبه امسال. این کارگران ناامن و دستمزد پایین واجد شرایط دریافت مزایای بهداشتی آلمانی نخواهند بود و احتمالاً با آسیب های ناشی از کار شدید و کووید-19 به رومانی باز خواهند گشت.

نگاه ثابت به مرزها به عنوان پادمان سلامت عمومی این نکته را در نظر می گیرد که سفرهای تفریحی برای دارندگان پاسپورت ممتاز نقش کلیدی در گسترش بیماری دارد. با این حال، پس از کنترل همه‌گیری، هیچ‌کس محدودیت‌هایی را برای سفرهای غیرضروری برای اروپایی‌ها پیشنهاد نمی‌کند. در حقیقت، "کریدورهای گردشگریدر حال حاضر به روی شهروندان اتحادیه اروپا باز شده است، در حالی که ثروتمندان آزاد هستند تا از مرزها به سمت خود حرکت کنند پناهگاه های روز قیامت مهار نشده

برای مهاجران و پناهجویانی که سفرهایشان هستند در سفر ضروری، مرزها مانند همیشه خطرناک و غیرقابل نفوذ باقی می مانند. عبور آنها همیشه یک مسئله مرگ و زندگی بود، نه یک ناراحتی موقت. بازداشتگاه ها به عنوان بمب های ساعتی مرگبار که در آن رعایت فاصله اجتماعی و اقدامات بهداشتی غیرممکن است، وحشتناک تر شده اند. شیوه نگهداری افراد در بازداشتگاه های غیربهداشتی و غیرانسانی نه تنها از نظر اخلاقی غیرقابل دفاع است، بلکه سلامت عمومی را نیز با خطر جدی مواجه می کند. زندانیان در معرض خطر بالای ابتلا به ویروس و انتشار بیشتر آن هستند.

دولت ترامپ از قبل آگاهانه ویروس را از طریق اخراج به مناطقی که توانایی مقابله با شیوع جدی کووید-19 را ندارند، منتشر کرده است. بر یک پرواز اخراج تنها در گواتمالا، 75 درصد از مردم آزمایش ویروس را مثبت اعلام کردند.

اگر کسی موفق شود از اقیانوس‌ها، بیابان‌ها و بازداشتگاه‌های مرگبار فرار کند و با موفقیت وارد قلعه‌های محصور شده در شمال جهانی شود، مرز دامنه خود را گسترش می‌دهد و همه چیز از دسترسی به کار و مسکن گرفته تا آموزش و مراقبت‌های بهداشتی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اگر به دلیل ترس از اخراج بیمار شوند، کارگران بدون مدرک یا کارگرانی که وضعیت مهاجرتی نامطمئن دارند، کمتر به بیمه درمانی دسترسی دارند یا به دنبال مراقبت های بهداشتی هستند. آنها همچنین به احتمال زیاد در مشاغل "ضروری" با دستمزد پایین کار می کنند و خطر ابتلا آنها را افزایش می دهد قرار گرفتن در معرض به ویروس

ایمنی بدون مرز

لغو مرزها به سمت جامعه ای سازماندهی می شوند که نیازهای اساسی همه را بدون توجه به وضعیت شهروندی برآورده می کند. اخلاق "بدون مرز" ایجاب می کند که ما نه تنها به کشنده بودن مرزها بپردازیم، بلکه یک چشم انداز بلند مدت برای نگاه کردن به فراتر از مرزهای ملی و تصور امنیت اقتصادی و بهداشتی برای همه ایجاد کنیم. در چنین بحرانی که اکنون درگیر خود هستیم، در واقع برای همه امکان پذیر است که «فقط در خانه بمانند». سیاست ما روشن است: هیچکس یکبار مصرف نیست. هیچ کس پشت سر نمی گذارد

بنابراین، اخلاق بدون مرز را باید نه به عنوان پرسشی در مورد اینکه چه کسی دارای آن است، درک کرد راست برای سفر، اما از چه مسئولیت ما باید به یکدیگر امروزه این مسئولیت ها شامل فاصله گذاری اجتماعی و محدود کردن سفر ما تا حد امکان است. فردا ممکن است شامل پرواز کمتر و سفرهای تفریحی کمتری برای ما در شمال جهانی باشد. این به معنای تمرکز بیشتر بر روی مباشران خوب محیط محلی و ایجاد جوامع قوی و به هم پیوسته است.

مخالفت با مرزهای بسته و نظامی شده به معنای باز کردن دروازه ها نیست، بلکه به معنای جایگزینی دولت امنیتی با ساختارها و نهادهایی است که بر اساس مراقبت اخلاقی و کمک متقابل ساخته شده اند.

اگر ما واقعاً نگران سلامت عمومی در طول همه‌گیری COVID-19 هستیم، نگرانی ما و راه‌حل‌های ما باید همه را در نظر بگیرد. - نه تنها افرادی که قبلاً جایی امن برای اقامت دارند. تاکتیک‌های زیادی وجود دارد که می‌توانیم برای لغو مرزها از آنها استفاده کنیم - از فشار دادن تصمیمات سیاستی که فورا ارائه می کنند پناه و ایمنی برای مهاجران و پناهجویان که باید برای آنها مبارزه کنند استعمار و شرکت در فرد or جمعی اقدامات مستقیمی که رژیم های مرزی را تضعیف می کند.

با این حال، اساساً، سازماندهی ما باید فراتر از بحث های سنتی اصلاحات در مقابل انقلاب باشد تا "بدون مرز!" به عنوان چارچوبی برای تخیل انقلابی و تمرین مراقبت در برابر منطق مخرب مهار در عمل، این به معنای ترکیب اصلاح سیاست و اقدام مستقیم با هدف امداد اضطراری کوتاه مدت، با پروژه بلند مدت سازماندهی محلی به سمت قدرت دوگانه و دنیایی واقعاً بدون مرز.

به عنوان یک هنرمند، من به این موضوع علاقه دارم که چگونه می توانیم تصورات اجتماعی خود را از ممکن گسترش دهیم.

یکی از تصاویری که در آثارم به آن بازگشته‌ام، درخت کاج به عنوان نمادی از مبارزات لغو لغو است. درخت کاج به تمام شدت مخرب آتش سوزی جنگل نیاز دارد تا جوانه بزند. آنچه در ابتدا به عنوان تخریب کامل به نظر می رسد در واقع عنصر حیاتی رشد و خلقت جدید است. من در مورد مبارزه الغا اینگونه فکر می کنم. نه به عنوان نابودی، بلکه به عنوان خلقت. "بدون مرز!" فقط فراخوانی برای از بین بردن پست های بازرسی و سیم تیغ و اردوگاه های بازداشت نیست، بلکه برای تأسیس جامعه ای است که هرگز نمی تواند چنین چیزهایی را بسازد، زیرا بداند که آنها چیزی نیستند که واقعا ما را ایمن می کنند.

همه‌گیری COVID-19 در حال شکل‌گیری تصورات جمعی ما است - هر دو بالقوه آرمان‌شهری و دیستوپیایی - از آنچه جهان‌های جدید رادیکال ممکن است در پی آن به وجود بیایند. اما مبارزه برای از بین بردن این لحظه از چنگ سرمایه داری فاجعه آمیز و امتناع از بازگشت به تجارت معمولی تازه شروع شده است.

آنچه بعدا می آید به محدودیت های تخیل و ظرفیت ما برای سازماندهی امروز بستگی دارد. "بدون مرز!" ممکن است یک خواسته آرمان‌شهری به نظر برسد، اما جدی گرفتن این اصل به این معنی است که جامعه‌ای را تصور می‌کنیم که واقعاً مراقبت و ایمنی را برای همه در اولویت قرار می‌دهد - جوامعی که همه ما آزادیم که در خانه بمانیم، زیرا خانه‌هایمان در میان مناطق جنگی یا تلفات نیست. تخریب محیط زیست یا کانون های فروپاشی اقتصادی - جوامعی که ثبات و مراقبت از همه کسانی را که به دنبال پناه و امنیت هستند در اولویت قرار می دهند.

---