اوکلند، کالیفرنیا – دوازده اتحادیه هفته گذشته در واشنگتن دی سی گرد هم آمدند و اعلام کردند که در حال بررسی پیوستن مجدد به دو فدراسیون کارگری، فدراسیون کار آمریکا/کنگره سازمان های صنعتی (AFL-CIO) و Change to Win (CTW) هستند. پنج سال پیش از هم جدا شدند این ابتکار از سوی دولت آتی اوباما نشأت گرفت، که به رهبران اتحادیه ها گفت که از ایده پرداختن به برنامه های اتحادیه های رقیب لذت نمی برد.

بسیاری از فعالان مترقی کارگری با آهی آسوده از این ایده استقبال کردند. بیل فلچر، مدیر سابق آموزش AFL-CIO و اکنون مدیر خدمات میدانی فدراسیون کارمندان دولت آمریکا، گفت: «تقسیم جنبش کارگری هرگز ایده خوبی برای شروع نبود. فلچر و بسیاری دیگر معتقدند که در حالی که اتحادیه های ایالات متحده مشکلات بزرگی دارند، نمی توان آنها را با تقسیم، فدراسیون های رقیب یا صرفاً تغییر در ساختار درمان کرد. در عوض، آنها خواستار بررسی مجدد جهت گیری سیاسی کارگری هستند.

اتحادیه ها در پایین ترین سطح عضویت خود از دهه 1920 قرار دارند و کمتر از 10 درصد از نیروی کار را تشکیل می دهند. انتخاب اوباما، که آن‌ها برای رسیدن به آن تمام راه‌ها را انجام دادند، نویدبخش تغییراتی در سیاست‌های فدرال است که این کاهش را تسریع کرده است. رئیس جمهور منتخب به طور بالقوه طرفدار اتحادیه کارگری از دهه 1930 یعنی هیلدا سولیس، نماینده کنگره را منصوب کرده است. اکثریت بالقوه کنگره می تواند قانون انتخاب آزاد کارکنان را تصویب کند، که سازماندهی اتحادیه ها را بسیار آسان تر می کند و کارگران را از اخراج های تلافی جویانه در حین تشکیل اتحادیه محافظت می کند. اوباما قول داده است که در صورت تصویب این لایحه در کنگره، آن را امضا خواهد کرد.

در صنعت به صنعت، تأثیر اتحادیه های احیا شده و افزایش عضویت می تواند بسیار زیاد باشد. برای مثال، برای اولین بار در تاریخ ایالات متحده، اتحادیه ها قدرت سازماندهی بقیه صنایع بیمارستانی و خانه سالمندان را به دست آورده اند. این به طور اساسی مشاغل را بهبود می بخشد و درآمد صدها هزار پرستار، کارگر رژیم غذایی و تعویض تخت را افزایش می دهد، به همان روشی که CIO و اعتصاب عمومی سانفرانسیسکو کارگران ساحلی را از کارگران روزمزد در ساحل به برخی از بالاترین افراد کشور تبدیل کردند. کارگران یقه آبی حقوق بگیر یک صنعت مراقبت بهداشتی سازمان یافته، در اتحاد با مصرف کنندگان، می تواند در نهایت کنگره را متقاعد کند که یک سیستم تک پرداختی ایجاد کند که مراقبت های بهداشتی را برای همه افراد در این کشور تضمین کند.

با این حال، در حالی که 12 رهبر در واشنگتن نشسته بودند تا درباره وحدت بحث کنند، بخش مراقبت های بهداشتی بزرگترین اتحادیه کشور، کارکنان خدمات، ممکن است در جنگ بین رهبران ملی اتحادیه و بزرگترین محلی آن، United Healthcare West، از هم بپاشد. چنین درگیری برادرکشی نه تنها امیدها برای سازماندهی کارکنان مراقبت های بهداشتی را به خطر می اندازد، بلکه حتی اهداف سیاسی بزرگتر کارگری قانون انتخاب آزاد کارمندان و مراقبت های بهداشتی تک پرداختی را به خطر می اندازد.

تصمیمات اتحادیه ها اغلب بر کارگران بسیار فراتر از اعضای خود تأثیر می گذارد. خیزش نیروی کار در دهه‌های 1930 و 1940 منجر به عقد قراردادهای ملی در صنایع خودرو، فولاد، درازکش و برق، ایجاد مزایای بازنشستگی و پزشکی، افزایش دستمزدها و ایجاد سیستم‌های بیمه بیکاری و تامین اجتماعی شد. همه کارگران سود بردند. و هنگامی که بسیاری از قراردادهای اصلی در اوایل دهه 1980 از بین رفت، سبک زندگی طبقه متوسط ​​کارگران در همه جا شروع به فرسایش کرد.

پیوستن مجدد به AFL-CIO و CTW گامی معقول در تجمیع منابع مورد نیاز برای استفاده از فرصت های ارائه شده توسط دولت جدید اوباما و شروع بازسازی آنچه از دست رفته است، است. اما این احساس مسئولیت بزرگتر باید اتحادیه ها را تشویق کند تا با یک سوال اساسی روبرو شوند. آنها نمی توانند به تنهایی نیروی خود را بازسازی کنند، چه برسد به بهبود زندگی همه کارگران.

جهت گیری جدید در کار مستلزم پیوند اتحادیه ها با دیگر جنبش های عدالت اجتماعی و اقتصادی است. دفاع از مهاجران در برابر حملات و کمک به آنها برای کسب موقعیت قانونی به اندازه تصویب قانون انتخاب آزاد کارمندان برای رشد اتحادیه ها مهم است. اصلاح مراقبت های بهداشتی مستلزم اتحاد بین ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و مصرف کنندگان طبقه کارگر است. جوامعی که همه کارگران در آن زندگی می کنند به برنامه های شغلی واقعی و اقتصاد اشتغال کامل نیاز دارند، به ویژه جوامع سیاه پوست و لاتین. افراد بسیار فراتر از اتحادیه ها به پیروزی در قانون انتخاب آزاد کارکنان و بازسازی جنبش کارگری کمک خواهند کرد، اگر بخواهند برای همه بجنگند.

اتحادیه‌ها نه تنها به وحدت بیشتر و تکنیک‌های سازمان‌دهی بهتر، بلکه به چشم‌اندازی نیاز دارند که الهام‌بخش کارگران باشد. آنها باید مستقیماً با ناامیدی کارگران در مورد مشاغل ناامن، سلب مالکیت خانه ها و کاهش درآمد صحبت کنند و سپس آنها را وارد عمل کنند. به همان اندازه که اوباما با وادار کردن او به بحث در مورد اتحاد مجدد لطفی به کار کرده است، محاسبات سیاسی در واشنگتن نمی تواند راهنمای آنچه ممکن است باشد. کارگران به جنبشی نیاز دارند که برای آنچه واقعاً نیاز دارند مبارزه کند، نه آنچه که لابی‌های کمربند می‌گویند قانون‌گذاران می‌پذیرند.

در دوره بزرگ‌ترین رشد، نیروی کار یک دیدگاه اجتماعی جایگزین را پیشنهاد کرد که مردم را به خطر انداختن شغل، خانه و حتی زندگی خود برمی‌انگیخت – جامعه می‌تواند برای تضمین عدالت اجتماعی و اقتصادی برای همه مردم سازماندهی شود. کارگران با این ایده متحد شدند که می توانند قدرت سیاسی کافی برای پایان دادن به فقر، بیکاری، نژادپرستی و تبعیض به دست آورند. فلچر می گوید: «کارگران به دنبال پاسخ هستند. بدون آنها ما ناامیدی بیشتری خواهیم داشت.

دیوید بیکن نویسنده و عکاس است. کتاب جدید او با عنوان «افراد غیرقانونی – چگونه جهانی‌سازی مهاجرت ایجاد می‌کند و مهاجران را جرم‌انگاری می‌کند» به تازگی توسط انتشارات بیکن منتشر شده است.

---