Zergatik daude hain haserre israeldarrak euren herrialdeak joan den astean Gazara laguntza ematen dion itsasontzi zibilen flotilla baten aurka egindako eraso hilgarria agurtu duen nazioarteko haserrearekin?
Israeldarrek ez dute espero genezakeen moduan erantzun. Gutxi aztertu da soldaduek nazioarteko uretan itsasontziak inbaditzen eta zibilak hiltzen dituzten moralari buruz, are gutxiago legezkotasunari buruz. Orokorrean, israeldarrei ez zaie interesatu beren buruzagi politiko eta militarrei galdera gogorrak egitea gertakaria hain gaizki kudeatu zenari buruz. Eta iruzkintzaile gutxi batzuk baino ez dira kezkatuta agertzen diplomaziaren erorketarekin.
Horren ordez, israeldarrak elkarrizketa kafkiarra batean dihardute, non itsasontzi zibilen aurkako eraso militarra "autodefentsa-ekintza" legitimotzat hartzen den, Benjamin Netanyahu lehen ministroak deitu zuen bezala, eta laguntzarako bederatzi ekintzaileren hilketa bat bihurtzen da. terroristek "gure soldaduak lintxatzeko" saiakera egin zuten.
Benny Begin, gobernuko ministroak, bere aita ospetsua, Menachem, Israelgo lehen ministro bihurtu zena, gaur egun Irgun milizia ospetsuaren buruzagi gisa terrorista deituko zena izan ondoren, BBC World TV-ri esan zion komandoei eraso zitalak jasan zituztela "ia iritsi ostean". oinutsik”. Ynet-ek, Israelgo albisteen webgunerik ezagunenak, berriz, komandoak "segada egin" zituztela jakinarazi zuen.
Diskurtso bitxi hau Israelgo paisaia emozionala nagusitu izan diren itxuraz kontrajarriak diren bi gaiak ulertzen baditugu soilik deszifratu daiteke. Lehena, Israel juduen boterea gauzatzeko existitzen den uste sendoa da; bigarrena, Israelek judu herriaren esperientzia kolektiboa historiaren betiko biktima gisa gorpuzten duelako zentzua da.
Israeldarrek ez dute gogo-egoera paradoxiko hori guztiz ezjakin, batzuetan “tiro eta negar” sindromea deitzen diote.
Arrazoia da, adibidez, gehienek euren armada "munduko moralena" dela uste izana. «Soldadu biktima gisa» itxura ikaragarria eman diote Gilad Shaliten, azken lau urteetan Hamasek atxikitako soldadu «errugabea», harrapatu zutenean Israelek Gaza legez kanpoko okupazioa betetzen ari zena.
Israelgo Haaretz egunkariko iruzkintzaile batek flotillaren pasarteak azaleratu dituen israeldarren sentimenduak laburbildu ditu "biktima bakarti txiro baten ezintasuna, lintxatzaile baten amorruari aurre egin eta bere azken uneak hauek direla konturatu gabe". “Psikosi” hori, berak deitzen zuen bezala, ez da harritzekoa: Holokaustoak Israelgo hezkuntza sisteman duen leku santutik eratortzen da.
Israeldar gehienentzako Holokaustoaren ikasgaia ez da arrazakeriaren aurka, edo diktadore fanatikoen edo nazioak azkarregi har ditzakeen jazarpen-artaldearen mentalitatearen aurka, edota estatuak sustatutako genozidioaren aurka bultza ditzakeen unibertsala.
Horren ordez, israeldarrei holokaustoan beste mezu bat ikusten irakatsi zaie: mundua juduekiko gorroto paregabe eta desagerezina dela, eta judu herriarentzat segurtasun bakarra superpotentzia baten sorreran aurkitzen dela. Inori erantzuten ez dion estatu judutarra. Argi eta garbi esanda, Israelen leloa hauxe da: botere judutarrak bakarrik ekidin dezake juduen biktima izatea.
Horregatik, Israelek arma nuklear bat eskuratu zuen ahal bezain azkar, eta horregatik ahalegin guztiak egiten ari da eskualdeko beste edozein estatuk bere monopolio nuklearra hausteko. Horregatik, Mordechai Vanunu programa israeldarraren txistulari bakarra da bere “delitua” egin eta 24 urtera. Askatu zuenetik etxe atxiloketa modu aske batean egon zenetik sei urtera, agintariek jazartzeak —azken hilabetean espetxeratu zuten berriro atzerritarrekin hitz egiteagatik— ez du inolako interesik edo sinpatiarik piztu Israelen.
Vanunu jaunaren etengabeko abusuek Israelen botere juduen nahi zapaltzailea nabarmentzen badute, israeldarrek beren armadak Gazako flotillari egindako erasoari buruz duten auto-ardurak agerian uzten du psikosi honen alderantzizkoa.
Munduaren salaketen aurka herrialdea miatzen duten manifestazio haserreak; ontzian zegoen Israelgo diputatu arabiarrari —edo okerrago, exekutatzeko— herritartasuna kentzeko deiak traizioagatik; eta tokiko hedabideek aktibistek “jazarpena” jasaten soldaduen testigantzak birziklatze amaigabeak erakusten du israeldarrek injustizia edo ankerkeria oro justifikatzeko duten behar etsiaren beharra, biktimaren ilusioari atxikita.
Atal honetatik hartutako ikasgaiak —Israeldarrek iaz Goldstone txostenetik ateratako ikasgaiak bezala, Israelek Gazaren aurkako erasoan egindako gerra krimenei buruz, edo aurretik Libanon askatutako su-indar masiboari buruzko nazioarteko kritikak— berdinak dira: mundua gorroto gaitu, eta bakarrik gaudela.
Flotilako ekintzaileekin izandako liskarrak israeldarrei armarik gabeko bidaiariak benetan terroristak zirela frogatu badie, munduak isilik egoteari uko egiteak berretsi egin du israeldarrek lehendik zekitena: sakonean, juduak ez diren guztiak benetan antisemitak direla.
Bien bitartean, gainontzekoek komando-raid hilgarritik atera behar dugun ikasgaia da munduak ezin duela jada eldarnio hauek asetzea.
Jonathan Cook idazle eta kazetaria da Nazareten, Israelen. Bere azken liburuak dira: “Israel eta zibilizazioen talka: Irak, Iran eta Ekialde Hurbila birsortzeko plana” (Pluto Press) eta “Desagertzen den Palestina: Israel's Experiments in Human Desesperation” (Zed Books). Bere webgunea da www.jkcook.net.
Artikulu honen bertsio bat jatorriz The National-en agertu zen (www.thenational.ae), Abu Dhabin argitaratua.
ZNetwork irakurleen eskuzabaltasunaren bidez soilik finantzatzen da.
Dohaintzan