Sekvas angla traduko.
Paru dans Homaro la 18-an de aprilo 1904.
Le nom même de ce journal, en son ampleur, marque exactement ce que notre parti se propose. C’est, en effet, à la réalisation de l’humanité, kiu laboras ĉiuj socialistoj. L’humanité n’existe point encore ou elle existe à peine. À l’intérieur de chaque nation, elle est compromise et comme brisée, par l’antagonisme des classes, par l’inevitable lutte de l’oligarchie capitaliste et du prolétariat. Seul le socialisme, en absorbant toutes les classes dans la propriété commune des moyens de travail, resoudra cet antagonismo kaj fera de ĉiu nacio enfin reconciliée avec elles-mêmes une parcelle d’humanité.
De nations à nations, c'est un régime barbare de défiance, de ruse, de haine, de violence qui prévaut encore.
Même quand elles semblent à l'état de paix, elles portent la trace des guerres d'hier, l'inquiétude des guerres de demain : et comment donner le beau nom d'humanité à ce chaos de nations hostiles et blessées, à cet amas de lambeaux sanglants ? Le sublime effort du prolétariat international, c’est de reconcilier tous les peuples par l’universelle justice sociale. Alors vraiment, mais seulement alors, il y aura une humanité réfléchissant à son unité supérieure en la diversité vivante des nations amies et liberes. Vers ce grand but d’humanité, c’est par des moyens d’humanité aussi ke va le socialisme. À mesure que se développent chez les peuples et les individus la démocratie et la raison, l’histoire est dissipée de recourir à la perforto. Que le suffrage universel s’affirme et s’éclaire ; qu’une vigoureuse éducation laïque ouvre les esprits aux idées nouvelles, et develop l’habitude de la réflexion ; que le prolétariat s’organise et se groupe selon la loi toujours plus équitable et plus large ; et la grande transformation sociale qui doit libérer les hommes de la propriété oligarchique, s'accomplira sans les violences qui, il y a cent dix ans, ensanglantèrent la Révolution démocratique et bourgeoise, et dont s'affligeait, en une admirable lettre, notre grand communiste Babeuf.
Cette nécessaire évolution sociale sera d’autant plus aisée ke tous les socialistes, tous les prolétaires, will plus étroitement unis. C’est cette union, ke tous ici, dans ce journal, nous voulons labori. Je sais bien quel est aujourd’hui, dans tous les pays, l’âpreté des controverses et des polémiques contre les socialistes. Je sais quel est le conflit des méthodes et des tactiques ; et il y aurait enfantillage à prétendre couvrir ces oppositions d’une unité extérieure et factice. L’union ne peut naître de la konfuzo. Nous défendrons toujours ici, en toute netteté et loyauté, les méthodes d’action qui nous semblent les plus efficaces et les plus sûres. Mais nous ne voulons pas aggraver, par l’insistance des controverses et le venin des polémiques, des dissentiments qui furent sans doute inévitables, et que le temps et la force des choses résoudront certainement. Socialistes révolutionnaires et socialistes réformistes sont avant tout, pour nous, des socialistes. S’il est des groupes qui, ça et là, se laissent entraîner par passion sectaire à faire le jeu de la contre-révolution, nous les combattrons avec fermeté. Mais nous savons ke en les deux fractions socialistes, les dévouements abondent à la République, à la pensée libre, au prolétariat, à la Révolution sociale. Sous des formules divers, dont quelques-unes nous paraissent surannées et par conséquent dangereuses, tous les socialistes servent the same cause. Et l’on verra à l’épreuve ke, sans rien abandonner de nos concepts propres, nous tâcherons ici de seconder l’effort de tous.
Nous voudrions de même que le journal fût en communion constant avec tout le mouvement ouvrier, syndical et coopératif. Certes, ici encore, il y a bien des divergences de méthode. Et ceux qui tentent de détourner de l’action politique le prolétariat organisé, commettent, à notre sens, une erreur funeste. Mais que serait et que vaudrait cette action politique sans une forte organisation économique de la classe ouvrière, sans une vive action continue du prolétariat lui-même ? Voilà pourquoi, sans nous arrêter aux diversités et aux contrariétés de tactiques et de formules, nous serons heureux d’accueillir ici toutes les communications où se manifestera la vie ouvrière ; et nous secondons de notre mieux tous les efforts de groupement syndical et coopératif du prolétariat. Ainsi la largeur même et le mouvement de la vie nous mettrons en garde contre toute tentation sectaire et tout esprit de coterie.
C’est par des informations étendues et exactes ke nous voudrions donner à toutes les intelligences libres le moyen de comprendre et de juger elles-mêmes les événements du monde. La grande cause socialiste et prolétarienne n’a besoin ni du mensonge, ni du demi-mensonge, ni des informations tendancieuses, ni des nouvelles forcées aŭ tronquées, ni des procédés obliques aŭ calomnieux. Elle n’a besoin ni qu’on diminue ou rabaisse injustement les adversaires, ni qu’on mutile les faits. Il n’y a que les classes en décadence qui ont peur de toute la vérité ; et je voudrais ke la démocratie socialiste unie à nous de cour et de pensée, fût fière bientôt de constater avec nous ke tous les partis et toutes les classes sont obligés de reconnaître la loyauté de nos comptes-rendus, la sûreté de nos renseignements, l 'exactitude contrôlée de nos correspondances. J’ose dire ke c’est par-là vraiment que nous marquerons tout notre respect pour le prolétariat. Il verra bien, je l’espère, que ce souci constant et scrupuleux de la vérité même dans les plus âpres batailles, n’émousse pas la vigueur du combat ; il donne au contraire aux coups ports contre le préjugé, l’injustice et le mensonge une force décisive.
Mais tout cela ne serait rien et toute notre tentative serait vaine ou même dangereuse si l’entière indépendance du journal n’était point assurée et s’il could be liveré, par des difficultés financières, à des influences occultes. L’indépendance du journal est entière. Les capitaux, dès maintenant souscrits, sont suffisants pour nous permettre d’attendre le développement espéré du journal. Et ils ont été souscrits sans condition aucune. Neniu grupo d’interesoj ne povas rekte aŭ nerekte peser sur la politiko de la Humaneco. De plus, nous avons inscrits en la statutoj, ke l'apport de labor par les collaborateurs du journal est représenté par des actions appelées "actions d'apport" kiu permesas al la redakcio kaj al la direkto politiko de juste ekvilibro en la administrado de l'entreprise aux actions en numéraire. C’est, dans la constitution de notre journal, une garantie certaine d’independence. C’est à mon nom, comme directeur politique représentant la direction, ke se estas inscrites ces actions d’apport. Ai-je besoin de dire ke ce n’est là une spéculation ni de ma part, ni de la part de mes collaborateurs ? D’abord, les actions d’apport ne recevront une part any of benefit that when les actions représentant le capital en numéraire, celles qui ont été déjà souscrites et celles qui le will plus tard, aŭront ricevis un dividende de six pour cent. Pli precipe, par une lettre annexée à mon contrat de direction, je remets d'avance au conseil d'administration, composé d'hommes choisis parmi nos amis, les profits éventuels qui could extractir aux actions d'apport, il devra en disposer pour developer le journal, pour améliorer la condition de tous les collaborateurs et pour contribuer à des ouvres de propagande socialiste et d'organisation ouvrière. Dans ces conditions, quand l’heure sera venue pour nous d’accroître le capital du journal, c’est en toute confiance que nous ferons un appel public à la démocratie et au prolétariat. Faire vivre un grand journal sans qu’il soit à la merci d’autre groupe d’affaires, is an difficult difficile but not pas insolveble. Tous ici, nous nous donnerons un plein effort de conscience et de travail pour mériter ce succès : ke la démocratie et le prolétariat nous kaj aident.
La sekvanta estis la unua ĉefartikolo en la unua numero de Homaro, Aprilo 18, 1904.
La nomo mem de ĉi tiu gazeto, en sia larĝo, elskribas ĝuste kion nia partio proponas. Efektive, ĉiuj socialistoj laboras por la plenumo de la homaro. La homaro ankoraŭ ne ekzistas, aŭ pli ĝuste apenaŭ: en la interno de ĉiu nacio ĝi estas kompromitita kaj frakasita de la klasantagonismo, de la neevitebla lukto inter la kapitalisma oligarkio kaj la proletaro. Nur socialismo, ensorbante ĉiujn klasojn en la komunan posedon de la laborrimedoj, povas solvi ĉi tiun antagonismon kaj fari el ĉiu nacio, finfine repacigita unu kun la alia, terpeco de la homaro.
Inter nacioj ekzistas barbara reĝimo de spitemo, ruzo, malamo kaj perforto, kiu ankoraŭ regas.
Eĉ kiam ili ŝajnas ekzisti en stato de paco, ili portas la spurojn de la hieraŭaj militoj, kaj la timon de la morgaŭaj. Kiel ni povas doni la belan nomon de la homaro al ĉi tiu kaoso de malamikaj kaj vunditaj nacioj, al ĉi tiu amaso da sangaj pecetoj? La sublima klopodo de la internacia proletaro estas repacigi ĉiujn popolojn per universala socia justeco. Tiam kaj nur tiam estos homaro, kiu konsideras sian superan unuecon ene de la vivanta diverseco de liberaj kaj amikaj nacioj. Dum demokratio kaj racio disvolviĝas ene de popoloj kaj individuoj, malpliiĝas la bezono uzi perforton. Universala voĉdonrajto aserti sin; vigla sekulara edukado malfermu spiritojn al novaj ideoj kaj evoluigu la kutimon de pripensado; la proletaro organizu kaj grupigu sin laŭ leĝo ĉiam pli justa kaj malavara; ĉio ĉi okazu kaj la granda transformiĝo, kiu liberigos la homaron de la oligarkia proprieto, estos plenumita sen la perforto, kiu antaŭ 110 jaroj sangigis la demokratian kaj burĝan revolucion, kaj pri kiu nia granda komunisto Babeuf afliktis per bela letero.
Tiu ĉi necesa socia evoluo estos des pli simpla, ĉar ĉiuj socialistoj, ĉiuj laboristoj estos pli firme kunigitaj. Ni ĉiuj ĉi tie, ĉe ĉi tiu gazeto, volas labori por tiu ĉi sindikato. Mi bone scias pri la akreco de ĉiuj polemikoj kontraŭ la socialistoj. Mi scias pri la konfliktoj ĉirkaŭ metodoj kaj taktikoj, kaj estus infanece ŝajnigi kovri tiujn dividojn per artefarita kaj pure ekstera unueco. Unueco ne povas naskiĝi el konfuzo. Ni ĉiam defendos ĉi tie, klare kaj lojale, la agadrimedojn, kiuj ŝajnas al ni la plej efikaj kaj la plej certaj. Sed ni ne volas pligravigi, per la plilongigo de polemikoj kaj la veneno de polemikoj, malkonkordojn, kiuj estis sendube neeviteblaj, kaj kiujn la forto de la eventoj certe solvos. Por ni revoluciaj socialistoj kaj reformemaj socialistoj estas antaŭ ĉio socialistoj. Se estas grupoj kiuj lasas sin treni de sekta pasio ludi kontraŭrevolucian ludon, ni batalos ilin kun firmeco. Sed ni scias, ke ene de ambaŭ socialismaj frakcioj ekzistas fortaj sentoj por la respubliko, libera penso, la proletaro kaj socia revolucio. Sub diversaj formuloj, el kiuj kelkaj ŝajnas al ni malmodernaj kaj, sekve, danĝeraj, ĉiuj socialistoj servas al la sama afero. Kaj kiam venos la tempo, ni zorgos, ke, sen forlasi iujn niajn proprajn konceptojn, ni provos ĉi tie subteni la penon de ĉiuj.
Ni ankaŭ ŝatus, ke ĉi tiu gazeto estu en konstanta komuneco kun la tuta laborista movado, kaj sindikata kaj kooperativa. Certe, ankaŭ ĉi tie estas diferencoj en metodo. Kaj tiuj, kiuj provas deturni la organizitan laboristan klason de politika agado, faras teruran eraron. Sed kio estus, kaj kio valorus, tiu ĉi politika agado sen forta ekonomia organizo de la laborista klaso, sen vigla daŭra agado de la proletaro mem. Jen kial, sen ĉesi ekzameni la diversecon kaj opozicion de taktikoj kaj formuloj, ni volonte ricevos ĉiujn komunikojn, kiuj ilustras la laboristan vivon. Kaj per niaj klopodoj ni subtenos ĉiujn klopodojn de proletaj sindikataj kaj kunlaboraj movadoj. Tiamaniere la amplekso kaj movo de la vivo metos nin sur gardon kontraŭ iuj sektaj tentoj.
Ĝuste per ampleksaj kaj precizaj informoj ni deziras doni al ĉiuj liberaj mensoj la rimedojn por kompreni kaj juĝi la mondajn eventojn por si mem. La granda socialisma kaj proleta afero ne bezonas mensogojn, duonmensogojn, tendencajn informojn, fuŝajn novaĵojn aŭ kalumniojn. Ĝi ankaŭ ne bezonas, ke ni maljuste malpliigu aŭ malgrandigu la kontraŭulon, nek ke ni mutilu faktojn. Nur kadukaj klasoj timas la veron. Mi ĝojus, ke la socialisma demokratio, kunigita kun ni en la koro kaj menso, estus fiera konstati kun ni, ke ĉiuj partioj kaj klasoj devas rekoni la fidelecon de niaj rakontoj pri eventoj, la precizecon de niaj informoj kaj la ekzaktecon de niaj. raportaĵoj. Mi kuraĝas diri, ke tiel ni montros nian respekton al la proletaro. Ĝi vidos, mi esperas, ke ĉi tiu konstanta kaj skrupula zorgo pri la vero, eĉ en la plej akraj bataloj, ne malfortigas la viglecon de la batalo; male, ĝi donas decidan forton al la batoj frapitaj kontraŭ antaŭjuĝo, maljusteco kaj mensogo.
Sed ĉio ĉi valorus nenion, kaj ĉiuj niaj klopodoj estus vanaj aŭ eĉ danĝeraj, se la kompleta sendependeco de nia gazeto ne estus certigita, kaj se financaj malfacilaĵoj povus transdoni ĝin al kaŝitaj influoj. La sendependeco de la gazeto estas kompleta. Nia kapitalo, kiu estas plene abonita, sufiĉas por permesi al ni atendi la esperitan disvolviĝon de la papero; pli grave, la kapitala abono estis farita sen iuj kondiĉoj. Neniu interesgrupo povas aŭ rekte aŭ nerekte pezi sur la politiko de la Humaneco. Krome, ni metas en niajn statutojn kondiĉon, ke la parto de laboro farita de kunlaborantoj en la gazeto estos reprezentita per akcioj nomataj "kontribuaj akcioj", kiuj permesos al la redakcio kaj la politikaj direktoroj konservi ekvilibron en la administrado de la gazeto. En la starigo de la gazeto tio estas certa garantio de sendependeco. Estas en mia nomo, kiel politika direktoro reprezentanta la direktorojn, ke la "kontribuaj akcioj" estas listigitaj. Ĉu necesas aldoni, ke tio ne estas konjekto miaflanke, aŭ de miaj kunlaborantoj? Unue, la "kontribuaj akcioj" ne ricevos ajnajn avantaĝojn ĝis ĉiuj nunaj aŭ estontaj agoj ricevos dividendon de 6%. Sed ĉefe, en letero alkroĉita en aneksaĵo al mia kontrakto, mi transdonas anticipe al la administra konsilio, kiu estas kunmetita de viroj elektitaj inter niaj amikoj, la eventualajn profitojn el la "kontribuaj akcioj", por plibonigi la kondiĉoj de ĉiuj niaj kunlaborantoj kaj kontribui al socialisma propagando kaj organiza laboro inter la laborista klaso. En ĉi tiuj kondiĉoj, kiam venos la tempo pligrandigi la kapitalon de la ĵurnalo, ni povos fari, en plena konfido, publikan alvokon al demokratoj kaj proletaro. Permesi bonegan gazeton vivi sen ke ĝi estu sub la merced de iu ajn komerca grupo estas malfacila sed ne nesolvebla problemo. Ni ĉiuj ĉi tie donos plenan penadon de konscio kaj laboro por meriti ĉi tiun sukceson. La tendaro de la demokratio kaj la proletaro helpu nin en ĉi tiu tasko.
ZNetwork estas financita nur per la malavareco de siaj legantoj.
Donaci