Ανάμεσα στις αμέτρητες ανησυχητικές ειδήσεις που καλύπτουν την πανδημία COVID-19 τον περασμένο μήνα είναι οι συγκινητικές ειδήσεις που επικεντρώνονται στο τι κάνουν οι απλοί άνθρωποι για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον κατά τη διάρκεια αυτής της ιστορικής κρίσης. Πολλές από αυτές τις εκθέσεις «καλών ειδήσεων» έχουν επικεντρωθεί σε μια προσπάθεια σε εθνικό επίπεδο ετικέτες της βιομηχανίας μόδας, εγχώριοι κατασκευαστές ενδυμάτων και ερασιτέχνες μοδίστρες να παράγουν μαζικά τις απαραίτητες μάσκες που είναι σε έλλειψη. Αλλά αυτό που λείπει από τις περισσότερες ιστορίες είναι ένα συστημικό πλαίσιο που προσφέρει μια κριτική άποψη για το γιατί χρειάζεται εξαρχής μια τέτοια προσπάθεια.
Στον ελεύθερο χρόνο μου κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων καραντίνας, χρησιμοποιώ και εγώ τις ερασιτεχνικές μου ραπτικές δεξιότητες και φτιάχνω δεκάδες βαμβακερές μάσκες για φίλους και γείτονες που είναι ηλικιωμένοι, έγκυοι ή εργάζονται ως ντελίβερι, μπακάλικα, τρόφιμα εθελοντές τράπεζας και πολλά άλλα. Οι μάσκες γίνονται εύκολα με λίγο βαμβακερό ύφασμα, σύρμα και ελαστικό και, ενώ δεν είναι τόσο αποτελεσματικές όσο οι μάσκες ιατρικής ποιότητας, βοηθούν στην απορρόφηση σταγονιδίων από και προς το στόμα μας. Οι προσπάθειές μου είναι μεταξύ των αναρίθμητων παρόμοιων που πυροδοτήθηκαν από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, προτείνοντας ότι οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης «μπορούν να χρησιμοποιούν σπιτικές μάσκες (π.χ. μπαντάνα, κασκόλ) για τη φροντίδα ασθενών με COVID-19 ως έσχατη λύση».
Η Αμερική είναι χτισμένη σε μια μυθική αίσθηση εργασιακού ήθους που τροφοδοτεί τις ρομαντικές μας αντιλήψεις περί ανεξαρτησίας και αυτοδυναμίας. Μας ελκύει η ιδέα μιας αξιοκρατίας που ανταμείβει τη σκληρή δουλειά και την επιμονή και έχουμε εκπαιδευτεί να συγχαρούμε τους εαυτούς μας για την αποφυγή της κρατικής βοήθειας. Ένα τέτοιο συναίσθημα φάνηκε όταν ο επικεφαλής ενός κεφαλαίου της Νότιας Καλιφόρνιας της American Sewing Guild είπε περήφανα στον New York Times, «Υπονόμους, πάντα ανεβαίναμε και κάναμε αυτό το πράγμα… Είμαστε φτιαγμένοι για αυτήν την εποχή. Χαιρόμαστε που μένουμε σπίτι και ράβουμε. Και όλοι έχουμε κρυψώνες από ύφασμα».
Αλλά η Αμερική είναι επίσης το πλουσιότερο έθνος στον κόσμο. Αν κοιτάξουμε πέρα από το διογκωμένο αίσθημα εθνικής ύβρεως, θα πρέπει να γεμίσει τον καθένα μας με οργή που οι γιατροί και οι νοσοκόμες μας αναζητούν μάσκες και άλλα ιατρικά εφόδια και ότι μια κυβερνητική υπηρεσία όπως το CDC συνιστά αυτοσχέδιες μάσκες. Η έλλειψη προμηθειών είναι άμεσα αποτέλεσμα ενός καπιταλιστικού συστήματος τόσο ανεξέλεγκτου που έχει σχεδιαστεί για να ωφελήσει μόνο τους μετόχους και όχι τις κοινωνίες. Οι πολιτείες των ΗΠΑ και τα έθνη σε όλο τον κόσμο ανταγωνίζονται τώρα απεγνωσμένα μεταξύ τους για να αγοράσουν τις τόσο απαραίτητες προμήθειες. ο Washington Post πήρε συνεντεύξεις από κρατικές αρχές και διευθυντές νοσοκομείων και διαπίστωσε ότι «ένα ευρέως δυσλειτουργικό σύστημα σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, με τα νοσοκομεία και τις υγειονομικές αρχές να έχουν λίγες επιλογές αλλά να βασίζονται σε εν πολλοίς άγνωστους μεσάζοντες των οποίων η προτεραιότητα φαίνεται να είναι το κέρδος, καθώς υπόσχονται να αναπληρώσουν γρήγορα το έθνος εξαντλημένα ιατρικά αποθέματα». Ο Κρίστιαν Μίτσελ, αναπληρωτής κυβερνήτης του Ιλινόις το συνόψισε καλύτερα λέγοντας: «Είναι ένας κόσμος που τρώει σκυλιά εδώ έξω».
Χρειάστηκαν εβδομάδες για να επικαλεστεί ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ πλήρης ισχύς του νόμου για την αμυντική παραγωγή που δίνει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση την εξουσία να κατευθύνει την ιδιωτική βιομηχανία να εστιάσει εκ νέου την παραγωγή κατά τη διάρκεια μιας εθνικής έκτακτης ανάγκης. Ο Τραμπ δεν ήθελε να το κάνει γιατί, σύμφωνα με τα λόγια του, «Είμαστε μια χώρα που δεν βασίζεται στην εθνικοποίηση της επιχείρησής μας. Καλέστε ένα άτομο στη Βενεζουέλα. Ρωτήστε τους, πώς έγινε η εθνικοποίηση των επιχειρήσεων τους; ΟΧΙ πολυ καλα." Παρέλειψε να αναφέρει ότι το καπιταλιστικό σύστημα των ΗΠΑ είχε αποδώσει ακριβώς το είδος της έλλειψης από το οποίο υποφέρουν οι Βενεζουελάνοι και ότι Δυτικά μέσα ενημέρωσης έχουν κατηγορήσει με χαρά τις σοσιαλιστικές πολιτικές.
Την περασμένη εβδομάδα μια γυναίκα που δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου επικοινώνησε μέσω των social media και με ρώτησε αν μπορούσα να φτιάξω μερικές μάσκες για τον εαυτό της και τους συναδέλφους της. Είναι εργοθεραπεύτρια σε μια μονάδα νοσηλευτικής και αποκατάστασης στο Νιου Τζέρσεϊ και φοβόταν ότι η λιγότερη προσφορά μασκών στο χώρο εργασίας της δεν θα αναπληρωθεί. Έπρεπε να ένιωθα ικανοποιημένος που μπόρεσα να παρέμβω και να βοηθήσω, αλλά αντίθετα ένιωσα μια βαθιά αίσθηση οργής και θλίψης που σε αυτό το έθνος που ξεχειλίζει από πλούτο και πόρους, ένας ξένος από την άλλη άκρη της χώρας ένιωθε υποχρεωμένος να απλώσει για τη βοήθειά της να κρατήσει την ίδια και τους συναδέλφους της και τους ασθενείς τους ασφαλείς από αυτή τη θανατηφόρα ασθένεια.
Οι Αμερικανοί έχουν επίσης καταφύγει σε εκστρατείες crowdfunding για να εφοδιάσουν τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας με την απαραίτητη προστασία. Μια τέτοια προσπάθεια έχει ήδη συγκεντρώσει περισσότερα από 60,000 δολάρια σε 3 ημέρες για να καλύψει τις μαζικές αγορές των πολυπόθητων μασκών N-95 για γιατρούς και νοσηλευτές στη χώρα. Ο στόχος των 250,000 δολαρίων των «Μάσκες για την Αμερική» επιτυγχάνεται με μικρές δωρεές από όλο το έθνος πιθανόν από απλούς ανθρώπους που μπορεί ήδη να αισθάνονται το τρομερό οικονομικό βάρος που επιφέρει η πανδημία. Σε μια εποχή του ρεκόρ ανεργίας σε όλη τη χώρα, αναγκαζόμαστε για άλλη μια φορά να βασιστούμε στον εαυτό μας για να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον.
Αλλά αυτός ο στόχος των 250,000 δολαρίων θα μπορούσε να επιτευχθεί αβίαστα από οποιονδήποτε από τους δισεκατομμυριούχους που έχουν ωφεληθεί δυσανάλογα από δεκαετίες πολιτικών που ευνοούν τους πλούσιους. Οι ελίτ αρέσουν Ντέιβιντ Γκέφεν που ανυπόστατα tweet έκανε για το πώς επιδόθηκε σε «αυτο-απομόνωση» στο γιοτ του 400 εκατομμυρίων δολαρίων στην Καραϊβική, θα μπορούσε να εκτρέψει τα μικρότερα κομμάτια της περιουσίας τους για να χρηματοδοτήσουν τέτοιες προσπάθειες και μετά βίας να παρατηρήσουν την οικονομική πίεση. Τα χρήματα, ο χρόνος και η προσπάθεια που ξοδεύουν οι άνθρωποι για να εξοπλίσουν τον εαυτό τους και ο ένας τον άλλον με προστατευτικές μάσκες και άλλες προμήθειες είναι παρόμοια με έναν πρόσθετο φόρο. Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς δεν κάνουμε διαχωρισμό μεταξύ των ηρακλείων προσπαθειών που καταβάλλουμε για να κρατήσουμε τους εαυτούς μας στη ζωή και των τεράστιων αποθεμάτων μετρητών στα οποία κάθονται ο Geffen και οι όμοιοί του. Αντίθετα, νιώθουμε ευχαριστημένοι που μπορούμε να παρέμβουμε και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σε περιόδους κρίσης.
Όταν οι πλούσιες ελίτ do ξοδεύουν μερικά από τα χρήματά τους για τις τεράστιες ανάγκες της κοινωνίας μας, περιμένουν να τιμωρηθούν γι' αυτό. Ο πέμπτος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο ιδρυτής του Facebook, Μαρκ Ζάκερμπεργκ, αξίζει πολλά $ 82 δισ. και όμως γιορτάζεται για τη δωρεά ενός απλού $ 30 εκατομμύρια στις προσπάθειες έρευνας θεραπειών για τον COVID-19—ισοδυναμούν με τα τρία δέκατα του τοις εκατό της καθαρής αξίας του.
Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία μας που ώθησε τη μεταποίηση να μεγιστοποιήσει τα κέρδη έναντι της ανθεκτικότητας και η εμμονή μας με την κουλτούρα των διασημοτήτων και τη φιλανθρωπία ως υποκατάστατο της κρατικής χρηματοδότησης μας οδήγησαν στην τρέχουσα δύσκολη θέση. Ένα τέτοιο σύστημα είναι βαθιά ευάλωτο στο είδος του πολιτικού και οικονομικού σεισμού που έχει εξαπολύσει η πανδημία και εξαρτάται από τα ψίχουλα που οι δισεκατομμυριούχοι επιλέγουν να σκορπίσουν προς την κατεύθυνση μας.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το να είμαι μέρος της μαζικής εθνικής προσπάθειας να ράψω σπιτικές μάσκες με έχει γεμίσει θυμό και όχι ικανοποίηση. Και δεν είμαι μόνος. Μια ομάδα ακτιβιστών στο Τζάκσον του Μισισιπή, με ιστορικό οργάνωσης «αμοιβαίας βοήθειας» ενόψει της κυβερνητικής αδράνειας, συνδέει τα σημεία. Η Cooperation Jackson έχει ξεκινήσει μια μικρή επιχείρηση κατασκευής μάσκας που προσφέρει επίσης ευκαιρίες απασχόλησης σε όσους έχουν πρόσφατα απολυθεί. ΕΝΑ περιγράφοντας τις προσπάθειές τους εξηγεί: «Έχουμε δει το μερίδιο μας σε κακουχίες και καταστροφές στο Τζάκσον τις τελευταίες δεκαετίες, από την αποβιομηχάνιση, την κατάρρευση των κατοικιών, τον τυφώνα Κατρίνα και τη σταθερή πτώση των υποδομών των πόλεων μας». Συμπερασματικά ότι «ο παραλογισμός του καπιταλισμού των τελευταίων σταδίων» θέτει «μακροπρόθεσμες απειλές για την κοινότητά μας και την ανθρωπότητα», η Cooperation Jackson έχει δημιουργήσει αυτό που αποκαλεί «πρόγραμμα ανακούφισης αμοιβαίας βοήθειας», με βάση τα διδάγματα που αντλήθηκαν μετά τον τυφώνα Κατρίνα. που εστιάζει στην «παραγωγή μασκών τόσο για την αντιμετώπιση της επείγουσας έκκλησης για αυτές όσο και για τη χρήση του μοναδικού μας συνόλου δεξιοτήτων και εργαλείων στην υπηρεσία της ανθρωπότητας».
Μπορούμε και πρέπει να συμμετάσχουμε στη μαζική προσπάθεια να φροντίσουμε ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια αυτής της άνευ προηγουμένου περιόδου κρίσης. Αλλά αν οι προσπάθειές μας δεν ενημερωθούν από μια κριτική για τις αδικίες που μας έχει προκαλέσει ο αμερικανικός καπιταλισμός, είμαστε καταδικασμένοι να γίνουμε θύματα μελλοντικών κρίσεων.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά