Η πολιτική διαδικασία των Ηνωμένων Πολιτειών έχει μια απίστευτη ομοιότητα με την κύρια κινηματογραφική παραγωγή. Οι εκλογές και οι ομιλίες γίνονται κατά γράμμα, οι πολιτικοί κάνουν μια ακούραστα δοκιμασμένη πράξη, καλύπτοντας ατελείωτα τις ιδιοτροπίες του κοινού-στόχου. Ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης του Χόλιγουντ δεν έχει την πολυτέλεια να ρισκάρει να θέσει ζητήματα με τρόπο που να μην αντανακλά αμέσως τη συμπάθεια του κοινού. Οι καλοί πολιτικοί που διεκδικούν ψήφους είναι παρόμοιοι στο ότι μιλούν σύμφωνα με τις ήδη υπάρχουσες προσδοκίες —και προκαταλήψεις— του ψηφοφόρου κοινού.

 

Σπάνια οι υποψήφιοι στέκονται πίσω από ένα βήμα χωρίς να τροποποιήσουν ή να παρακάμψουν τις προσωπικές τους πεποιθήσεις σε αντάλλαγμα για να δημιουργήσουν χειροκροτήματα. Δύσκολα θα ακούσατε, για παράδειγμα, έναν υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ να αποδοκιμάζεται από ένα κοινό.

 

Οι υποψήφιοι δεν φέρνουν νέους αρχηγούς στο τραπέζι, αλλά αντιθέτως διαμορφώνουν τις απόψεις τους με βάση αυτά που οι εθνικές και τοπικές δημοσκοπήσεις τους λένε ότι έχουν σημασία για το ψηφοφόρο κοινό. Και αυτό που έχει σημασία χειραγωγείται σε μεγάλο βαθμό από τα ΜΜΕ και το κράτος. Οι συνδυασμένες τακτικές εκφοβισμού τους έπεισαν τους περισσότερους Αμερικανούς για ξεκάθαρα ψέματα, όπως οι δεσμοί του Σαντάμ με την 9η Σεπτεμβρίου, τα αποθέματά του από ΟΜΚ, η «απελευθέρωση» των γυναικών στο Αφγανιστάν κ.λπ.

 

Σε μια υγιή δημοκρατία, τα μέσα ενημέρωσης αναμένεται να εκπροσωπούν τα συμφέροντα του λαού — όλου του λαού, ενώ η κυβέρνηση χρησιμεύει ως αγωγός για τη μεταφορά και την υπεράσπιση αυτών των συμφερόντων χωρίς να παραβιάζεται το σύνταγμα. Αλλά στην εποχή των ευαγγελικών φανατικών, των ομάδων λόμπι, των διεθνών εταιρειών και των κερδοφόρων συμβάσεων στο Ιράκ, η ίδια η δημοκρατία μπορεί να τεθεί σε αναμονή.

 

Πράγματι, η διατήρηση της εικόνας μιας δημοκρατίας παραβιάζοντας τις γνήσιες αρχές της έχει καταναλώσει τις προσπάθειες των διαδοχικών κυβερνήσεων των ΗΠΑ. Καμία άλλη κυβέρνηση, ωστόσο, δεν έχει θέσει σε κίνδυνο τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού και δεν έχει καταπατήσει το σύνταγμα όσο η θρασύδειλη κυβέρνηση Μπους. Δεν είναι περίεργο που οι Ρεπουμπλικάνοι ηττήθηκαν ξεκάθαρα στις εκλογές του Κογκρέσου του 2006. Οι Αμερικανοί ψήφισαν ξεκάθαρα υπέρ της αλλαγής, αλλά η αλλαγή σε ένα σύστημα τόσο επιδέξια διεφθαρμένο δεν είναι εύκολη. Ο τρόπος με τον οποίο οι Δημοκρατικοί υποστήριξαν το πρόσφατο νομοσχέδιο για τις δαπάνες για το 2008, η αμφιταλαντευόμενη στάση τους για το Ιράκ και η ειλικρινής επιθετική στάση τους για το Ιράν λένε πολλά για τη συμβολή τους στη διατήρηση του status quo.

 

Οι δημοκράτες δεσμεύονται επίσης από τους κανόνες του παιχνιδιού. Χρειάζονται τα χρήματα, την κάλυψη των μέσων ενημέρωσης και τους λομπίστες. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 35,000 εγγεγραμμένοι ομοσπονδιακοί λομπίστες που εκπροσωπούν κάθε είδους ειδικά συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένων ξένων δυνάμεων όπως το Ισραήλ, του οποίου ο συνεργατικός ρόλος στο φιάσκο του Ιράκ είναι πολύ κραυγαλέος για να αγνοηθεί.

 

Ο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος πράγματι έχει λίγη εμπειρία στην κατανόηση του τρόπου λειτουργίας του συστήματος, εξακολουθεί να διαθέτει ταλέντο να ευχαριστεί το πλήθος. Έτσι ο αρχικός ισχυρισμός του ότι οι λομπίστες "δεν θα λειτουργήσουν στον Λευκό Οίκο μου". Στη συνέχεια, πιθανώς αφού του είπαν οι υπεύθυνοι της εκστρατείας του ότι τα ειδικά συμφέροντα έχουν μεγαλύτερη επιρροή από την υπόλοιπη χώρα, τροποποίησε ελαφρά τον όρκο του σύμφωνα με τον οποίο οι λομπίστες «δεν πρόκειται να κυριαρχήσουν στον Λευκό Οίκο μου». Αν και η υπόσχεσή του άλλαξε σχεδόν εντελώς την ουσία της, μπόρεσε να κερδίσει στην Αϊόβα.

 

Προς το παρόν, οι αναλυτές μπορούν να αντλήσουν προσωρινή άνεση από την επικρατούσα ερμηνεία των αποτελεσμάτων των συνεδριάσεων της Αϊόβα. Ο Ομπάμα εξελέγη από την κοινοβουλευτική ομάδα των Δημοκρατικών με ποσοστό 37%, επειδή ήταν ο μόνος υποψήφιος που κατάφερε να παρουσιάσει ένα πραγματικά νέο μήνυμα - ότι αυτός και μόνο αυτός μπορεί να υποστηρίξει την πραγματική «αλλαγή». Όσο για τον πρώην κυβερνήτη του Αρκάνσας, Ρεπουμπλικανό Μάικ Χάκαμπι, ήταν ο καλύτερος δυνατός υποψήφιος για να εκπροσωπήσει τις συντηρητικές ανησυχίες των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων. Ο πρώην πάστορας των Βαπτιστών είναι το ανερχόμενο αστέρι των χριστιανών ευαγγελικών που καυχιούνται 40 εκατομμύρια οπαδούς, όλοι δεμένοι από ένα εξωφρενικό μήνυμα της ημέρας της μοίρας.

 

Ο Rev Stan Moody του Ινστιτούτου Χριστιανικής Πολιτικής, γράφει, «Ο Χάκαμπι είναι αρπαχτής» σε σχέση με την ερμηνεία του βιβλικού κειμένου στα μέσα του 19ου αιώνα, η οποία κορυφώθηκε το 1909 ως η Βίβλος αναφοράς του Scofield Desk. Αυτό οραματίζεται —και όχι μεταφορικά— ένα Μεγάλο Ισραήλ ως προϋπόθεση για την επιστροφή του Χριστού, ο οποίος, με τους αληθινούς Χριστιανούς, θα νικήσει τις σατανικές δυνάμεις, θα προσηλυτίσει 144,000 Εβραίους και θα εξοντώσει τους υπόλοιπους. Δεν έχει ανατροπές του Χάρι Πότερ, αλλά ντροπιάζει τις ταινίες τρόμου του Χόλιγουντ. Η πραγματική ανησυχία είναι ότι αυτή η ομάδα έχει καλλιεργήσει μια συμμαχία με την ισραηλινή κυβέρνηση από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και είναι ένας σημαντικός διαμεσολαβητής στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.

 

Στο άρθρο της, το οποίο εμφανίστηκε στο The Jerusalem Post στις 3 Ιανουαρίου, η Hilary Leila Krieger ανέφερε από την Αϊόβα ότι η Huckabee «υποστηρίζει επίσης θερμά το Ισραήλ, γράφοντας στο Foreign Affairs ότι, «δεν θα αμφιταλαντευτώ στο να σταθώ στο πλευρό του συμμάχου μας Ισραήλ». Είναι μια χώρα που έχει επισκεφτεί αρκετές φορές, οδηγώντας ομάδες εκεί καθώς και παίρνοντας την οικογένειά του».

 

Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, «ο Χάκαμπι έχει αξιοποιήσει την εμπειρία του στους Αγίους Τόπους κάνοντας το βήμα του στους ψηφοφόρους, κάτι που έχει ιδιαίτερη απήχηση στους ευαγγελικούς».

 

Με τις αξιοσημείωτες εξαιρέσεις του Ρεπουμπλικανό Ρον Πολ και του Δημοκρατικού Ντένις Κουτσίνιτς, οι πιο εμφανείς προεδρικοί υποψήφιοι ήταν πρόθυμοι να συμβιβάσουν το συμφέρον της χώρας τους να εγγυηθεί αυτό του Ισραήλ. Η Κλίντον και ο Ομπάμα το αποτελούν παράδειγμα. Το Εβραϊκό Τηλεγραφικό Πρακτορείο (JTA) έγραψε: «Ο Ομπάμα απολάμβανε πάντα ισχυρή εβραϊκή υποστήριξη από τότε που μπήκε στην κρατική πολιτική στο Ιλινόις το 1996, αν και ορισμένοι στο φιλο-ισραηλινό κατεστημένο είναι επιφυλακτικοί με τις εκκλήσεις του να διαπραγματευτεί με αδίστακτα κράτη όπως η Συρία και το Ιράν. " Η JTA, φυσικά, αντικαθιστά αδιάφορα τη λέξη «σιωνιστής» με το «εβραϊκό», αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

 

Αν και η υποστήριξη του Ισραήλ, σωστό ή λάθος, είναι κάτι συνηθισμένο για τους πολιτικούς των ΗΠΑ, η έλευση του Χάκαμπι — που περιγράφεται ως η «δεύτερη παρουσία» του Ρόναλντ Ρίγκαν από έναν παραγωγό σε τηλεοπτικό σταθμό της Αϊόβα, είναι η πραγματικά ανησυχητική τάση. Δεν μπορεί απλώς να απορριφθεί ως ένας τρελός Αρμαγεδονιστής που πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει εκλογές. Στην πραγματικότητα κατέλαβε την υποστήριξη των Ρεπουμπλικανών στην Αϊόβα.

 

Ο Χάκαμπι ξέρει καλά πώς να μεταφέρει την ορμή στον επόμενο προορισμό — πρέπει να διατηρήσει τη θρησκευτική ζέση, όσο στενόμυαλος και παράλογος κι αν είναι. Μας λένε ότι αυτό περιμένουν οι ψηφοφόροι. Για να κερδίσει, όπως ένας καλός σκηνοθέτης, ο Χάκαμπι πρέπει να προσφέρει.

 

Η ζωή μπορεί πράγματι να μοιάζει με τις ταινίες, αλλά στην περίπτωση των εκλογών στις ΗΠΑ η ταινία έχει γίνει τόσο οικεία και προβλέψιμη που δεν είναι πλέον καν διασκεδαστική.

 

-Ράμζι Μπαρούντ (www.ramzybaroud.net) είναι συγγραφέας και συντάκτης του PalestineChronicle.com. Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά παγκοσμίως. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το The Second Palestinian Intifada: A Chronicle of a People's Struggle (Pluto Press, Λονδίνο).

 

---