Očekivano, većina neoliberalnih medija izvještavanja o generalnim štrajkovima u Španiji fokusira se na ciljanu materijalnu štetu koja se dogodila tokom protesta u Barseloni, gdje su stotine maskiranih građana ozbiljno oštetile nekoliko velikih banaka, Starbucks i Opus Dei povezanu, gornji -klasa hipermarketa El Corte Inglés. Nije greška što konzervativni predstavnici nagrizajućih institucija te zemlje pribjegavaju očajnim izrazima poput „kriminalni instinkt” kako bi proteste oslikao kao neki oblik nasilja. Suočeni sa situacijom u kojoj se uništavanje imovine sve više prihvaća kao legitimno, a nakon što je iscrpio svoj repertoar diskursa koji izaziva strah i represivnih mjera u sedmicama prije mobilizacije, jedino što je preostalo protofašisti poput Felipa Puiga (katalonac Ministar unutrašnjih poslova) kriminalizirati je onaj ljudski instinkt koji daje prednost životu nad imovinom.

Ovi pokušaji da se građani podijele kroz apstraktnu debatu o “nasilju” sukobljavaju se sa realnošću onoga što se jučer dogodilo širom Španije i onoga što se u toj zemlji dešavalo posljednjih mjeseci. Svakako je u četvrtak bilo nekoliko nasilnih radnji usmjerenih prema ljudima, ali nijedno od njih nisu izvršili demonstranti. U Torrelavegi, Kantabrija, vlasnik trgovine napao piketara nožem. U Baskiji je 19-godišnjak ostavljen na intenzivnoj nezi ozbiljne povrede glave nakon što ga je Ertzaintza (baskijska nacionalna policija) pretukla toljagama i ispalila mu gumeni metak u glavu iz neposredne blizine. U Barseloni je 20 ljudi povređeno gumenim mecima, jedan 22-godišnjak je u bolnici sa rupturom slezine i jedan čovek je izgubio oko. A na širem planu, španske banke i njihova vlada saučesnik izbacile su 58.200 porodica iz njihovih domova samo 2011, bez podrške i jako zadužena (pošto ovrhe u Španiji ne otplaćuju hipotekarne dugove i, zapravo, jednostavno povećavaju kamate).

Činjenica, i ono što je toliko zastrašujuće za špansku elitu, jeste da su štrajkovi u četvrtak bili još jedan uspjeh za politiku zasnovanu na pokretima. Vladajuća Partido Popular je to dokazala kada su gradske vlasti pod njihovom kontrolom odlučile da pale uličnu rasvjetu tokom dana kako bi ublažile efekte štrajkova na potrošnju energije (indikator kojim se štrajkovi obično mjere u medijima). Takođe su pokazali kako nespretno manipulišu osnovnim pravilima igre.

Ipak, kada kažemo "štrajkovi", a ne singularni "štrajk", to je zato što je, u stvarnosti, ovaj generalni štrajk sadržavao dvije različite vrste štrajkova. S jedne strane, to je bio tradicionalni generalni štrajk na koji su pozivali često plašljivi mejnstrim radnički sindikati, koji su generalno oprezni kada je reč o mobilizaciji i koji su tokom poslednje tri decenije dozvoljavali uzastopne vlade i stranke da preuzme vodeću ulogu u procesu pregovaranja o radnim pravima. S druge strane, on je sadržavao i formu u nastajanju u repertoaru kolektivne akcije koja je tek nedavno počela da čini prve korake, ali koja, ako se osvrnemo na prethodni generalni štrajk od 29. septembra 2010., čini se da značajno sazrijeva. brzo. Ono što vidimo je da generalni sindikalni štrajk rađa još jednu vrstu štrajka: štrajk metropola, koji protagonizira prekarijat i animiraju mreže aktivista koji neprestano uče, agregiraju i eksperimentišu s raznim taktikama.

Metropolitanski štrajk nadilazi stari repertoar paralize transporta, paralize tvornica i kolapsa proizvodnje unutar radnog mjesta kako bi otkrio još jedan inovativan i dinamičan repertoar koji je sposoban sinergijski projektirati politiku zasnovanu na pokretu izvan njihovih tradicionalnih oblika i dostignuća: strateški locirani univerziteti je bio okupiran od ponedjeljka kako bi ojačao blokade transporta, štrajk potrošača koji je ljudima koji nisu mogli štrajkati dao priliku da učestvuju, redove gradskih protesta sastavljenih od žena, mladih, imigranata ili starijih građana i anonimnost u stilu crnog bloka koja omogućava ciljanu imovinu uništenje (uključujući i pljačku kazina manjeg obima) sve je doprinijelo uspjehu 29M. Još jednom, taktičko bogatstvo mnoštva koje ignoriše institucionalna ograničenja usklađene društvene akcije koju favorizuju mejnstrim sindikati pokazalo se iznenađujuće delotvornim (iznenađujuće, barem, za vladajuću elitu).

Evolucija ovog novog repertoara nije lak zadatak. Tek treba da bude institucionalizovana ili jasno definisana zajednička strategija. A tradicionalna ljevica, nakon godina fokusiranja na otpor i obrambene pozicije, u mnogim je prilikama visceralno i ideološki napadala ove vrste akcija ne nudeći nikakve alternative osim onih tradicionalnih oblika djelovanja i predstavljanja nad kojima održavaju određenu hegemoniju. Ali ovo je sve manje važno i val mobilizacija nastavlja da ostavlja trag uspjeha za sobom: obrazovne mobilizacije 29F i 17N, globalni dan akcije 15O, rađanje pokreta indignados na 15M i generalni štrajk i Okupacija 29S Bank of Spain samo su neki od ovih značajnih trenutaka njene još nedavne istorije.

Ovaj talas je nezaustavljiv, barem dok politički režim ne promeni kurs, što se ne čini verovatnim. U stvari, prošlog ljeta Partido Socialista i Partido Popular su se složili da zaštite režim od svih mogućnosti promjena modifikacijom Ustava iz 1978. godine kako bi se uključio izbalansirani amandman budžeta koji nije dostavljen na javnu raspravu ili referendum. Uprkos upornim pozivima ogorčenih na suštinsku izmjenu izbornog zakona, vladajuće stranke, opsceni korisnici statusa quo, očigledno su spremne da održavaju ovu fundamentalnu komponentu svoje dominacije što je duže moguće.

U stvari, jedini oblik masovne opozicije koji je dostupan ljudima u Španiji je na ulicama. Kroz mobilizaciju, disocijaciju i pojavu novih tipova aktera otvaraju se distanci između formalnog ustroja vlasti i materijalne konstitucije društva kako bi se otkrile nove mogućnosti za budućnost. Kako svaki dan prolazi, raskid sa sadašnjim režimom i uspostavljanje alternative manje su ideološke želje revolucionara, a više pitanje nužnosti za prosječnu osobu u svjetlu strašnih okolnosti s kojima se svakodnevno suočava. Oni koji žele da rade moraće to da rade preko zadruga. Oni koji žele da uče moraće da organizuju sopstvene alternativne univerzitete. Oni koji žele da se informišu moraće da se obrate alternativnim medijima. A oni koji žele da imaju kulturna dobra moraće da ih dele. To je politika zajedničkog koju smo danas vidjeli na djelu na našim ulicama, a koju ćemo vidjeti u alternativnim institucijama sutrašnjice.  

---