Ang artikulong ito ay ang paunang salita sa bagong aklat ni David Swanson, Walang Digmaan: Ang Kaso para sa Abolisyon.
Nakatira ako sa Iraq noong 2003 Shock and Awe bombing. Noong ika-1 ng Abril, mga dalawang linggo pagkatapos ng pambobomba sa himpapawid, hinimok ako ng isang medikal na doktor na isa sa mga kasamahan kong miyembro ng peace team na sumama sa kanya sa Al Kindi Hospital sa Baghdad, kung saan alam niyang makakatulong siya. Nang walang medikal na pagsasanay, sinubukan kong maging hindi mapang-akit, habang ang mga pamilya ay tumakbo sa ospital dala ang mga sugatang mahal sa buhay. Sa isang punto, isang babaeng nakaupo sa tabi ko ang nagsimulang umiyak nang hindi mapigilan. "Paano ko sasabihin sa kanya?" tanong niya, in broken English. "Ang sinabi ko?" Siya si Jamela Abbas, ang tiyahin ng isang binata, na nagngangalang Ali. Maaga ng umaga noong ika-31 ng Marso, pinaputukan ng mga eroplanong pandigma ng US ang tahanan ng kanyang pamilya, habang siya lang sa lahat ng kanyang pamilya ang nasa labas. Umiiyak si Jamela habang naghahanap ng mga salita para sabihin kay Ali na pinutol ng mga surgeon ang magkabilang braso nito, malapit sa kanyang mga balikat. Higit pa rito, kailangan niyang sabihin sa kanya na siya na ngayon ang kanyang nabubuhay na kamag-anak.
Nabalitaan ko kamakailan kung paano nawala ang pag-uusap na iyon. Iniulat sa akin na nang malaman ni Ali, na may edad na 12 na nawala ang dalawa sa kanyang mga bisig, tumugon siya sa pagtanong "Gusto ko bang ganun ganun?"
Bumalik sa Al Fanar hotel, nagtago ako sa aking silid. Nagagalit ang mga luha. Naaalala ko ang pagdadalamhati sa aking unan at nagtanong "Lagi bang magiging ganito?"
Ipinaaalala sa akin ni David Swanson na tumingin sa kamangha-manghang tagumpay ng sangkatauhan sa paglaban sa digmaan, sa pagpili ng mga alternatibo na hindi pa natin ipinapakita ang ating buong kapangyarihan upang mapagtanto.
Isang daang taon na ang nakalilipas, si Eugene Debs ay walang humpay na kampanya sa US upang bumuo ng isang mas mahusay na lipunan, kung saan ang hustisya at pagkakapantay-pantay ay mangingibabaw at ang mga ordinaryong tao ay hindi na ipapadala upang labanan ang mga digmaan sa ngalan ng malupit na mga elite. Mula 1900 hanggang 1920 Debs tumakbo para sa pangulo sa bawat isa sa limang halalan. Inilunsad niya ang kanyang kampanya sa 1920 mula sa loob ng bilangguan sa Atlanta kung saan siya ay nasentensiyahan para sa sedisyon dahil sa pagsasalita nang masigla laban sa US na entry sa World War I. Pagsikop na ang mga digmaan sa buong kasaysayan ay laging nakipaglaban para sa mga layunin ng pananakop at pandarambong, si Debs ay nakikilala sa pagitan ng master class na nagdedeklara ng mga digmaan at ng nasakop na labanan ang mga laban. "Ang master class ay may lahat upang makakuha ng at walang mawawala," sinabi Debs sa pagsasalita na kung saan siya ay nabilanggo, "habang ang paksa ng klase ay walang kapaki-pakinabang at ang lahat ng mawala-lalo na ang kanilang mga buhay."
Inaasahan ni Debs na lumikha ng isang mindset sa buong Amerikanong botante na may matatag na propaganda at tinanggihan ang digmaan. Hindi madaling proseso. Bilang isang historian ng manggagawa ay nagsusulat, "Walang mga radio at telebisyon na mga lugar, at may maliit na nagkakasundo na saklaw ng progresibo, mga sanhi ng ikatlong partido, walang alternatibo kundi upang maglakbay nang walang tigil, isang lungsod o pumuputok-hihit sa isang panahon, sa searing heat o numbing malamig, bago ang mga madla ay malaki o maliit, sa anumang bulwagan, parke o estasyon ng tren kung saan maaaring tipunin ang isang pulutong. "
Hindi niya pinigilan ang pagpasok ng US sa World War I, ngunit sinabi sa amin ni Swanson sa kanyang 2011 na libro, Nang ang World Outlawed War, Dumating ang isang punto sa kasaysayan ng US, noong 1928, nang magpasya ang mga mayayamang elite na nasa kanilang maliwanag na pansariling interes na makipag-ayos sa Kellogg-Briand Pact, na nilayon upang maiwasan ang mga digmaan sa hinaharap, at upang pigilan ang mga hinaharap na gobyerno ng US na maghanap ng digmaan. Hinihikayat tayo ni Swanson na mag-aral at bumuo ng mga sandali sa kasaysayan kung kailan tinanggihan ang digmaan, at tumanggi na sabihin sa ating sarili na ang digmaan ay hindi maiiwasan.
Tiyak na dapat kaming sumali sa Swanson sa pagkilala sa napakalaking hamon na kinakaharap natin sa kampanya upang maiwasan ang digmaan, o alisin ito. Nagsusulat siya: "Bukod pa sa pagiging malubha sa isang maling pananaw sa mundo ng di-maiiwasang pangyayari ng digmaan, ang mga tao sa Estados Unidos ay nakikipagtalo laban sa tiwaling halalan, nakakatawang media, maling pag-aaral, makinis na propaganda, mapaglalang aliwan, at isang napakalaking guwardyang permanenteng digmaan na ipinahayag bilang isang kinakailangang programang pang-ekonomiya na hindi maaaring ibuwag. "Tumanggi ang Swanson na mapigilan ng malalaking hamon. Ang isang etikal na buhay ay isang pambihirang hamon, at sumasaklaw sa mga mas maliliit na hamon, tulad ng demokratisasyon sa ating mga lipunan. Ang bahagi ng hamon ay ang matapat na kilalanin ang paghihirap nito: upang malinaw na makita ang mga pwersa na makikipagdigma nang mas malamang sa ating panahon at lugar, ngunit tumanggi ang Swanson na ikategorya ang mga pwersang ito bilang hindi malulutas na mga hadlang.
Ilang taon na ang nakararaan, narinig ko nang minsan ang tungkol sa pamangkin ni Jamela Abbas, si Ali. Ngayon siya ay 16 taong gulang, nakatira sa London kung saan isang BBC reporter ay kapanayamin sa kanya. Si Ali ay naging isang mahusay na artist, gamit ang kanyang mga daliri sa paa upang hawakan ang isang brush ng pintura. Natutuhan din niya na pakainin ang kanyang sarili gamit ang kanyang mga paa. "Ali," ang tanong ng tagapanayam, "ano ang gusto mong maging kapag lumaki ka?" Sa perpektong Ingles, sinagot ni Ali, "Hindi ako sigurado. Ngunit nais kong magtrabaho para sa kapayapaan. "Ipinaalaala sa atin ni David Swanson na hindi tayo palaging ganito. Lalago tayo sa mga paraan na hindi natin maisip nang maayos, sa pamamagitan ng determinasyon na mapataas ang ating mga kakayahan at makamit ang ating mga layunin sa lupa. Malinaw na ang kuwento ni Ali ay hindi isang magandang kuwento. Ang sangkatauhan ay nawala nang labis sa digmaan at kung ano ang madalas na tila walang kakayahan sa kapayapaan ay tulad ng pinaka masakit ng mga pagkalipol. Hindi namin alam ang mga paraan na matutuklasan namin kung saan magtrabaho upang mapataas ang mga disfigurements. Natututo kami mula sa nakaraan, pinanatili namin ang aming mga mata sa aming layunin, lubos naming pinalungkot ang aming mga pagkalugi, at inaasahan naming mabigla sa pamamagitan ng mga bunga ng masigasig na paggawa at isang simbuyo upang mapanatili ang sangkatauhan buhay, at upang matulungan itong lumikha muli.
Kung tama si David, kung matitira ang sangkatauhan, ang digmaan mismo ay magpapatuloy sa ruta ng mga pagkamatay at pagpatay sa mga bata, paggawa ng bata at pagpapatibay ng pang-aalipin. Marahil sa ibang araw, lampas sa pagiging ilegal, ito ay kahit na eliminated. Ang aming iba pang mga pakikibaka para sa katarungan, laban sa mabagal na paggiling sa digmaan ng mayaman laban sa mahihirap, laban sa paghahatid ng tao ng kaparusahan sa kapital, laban sa paniniil na ang takot sa digmaan ay nakapagpapalakas sa ganito. Ang aming organisadong paggalaw na nagtatrabaho para sa mga ito at hindi mabilang na iba pang dahilan ay kadalasang mga modelo ng kapayapaan, koordinasyon, paglusaw ng paghihiwalay at pakikipaglaban sa malikhaing pakikisama, ang pagtatapos ng digmaan na ginawa, sa mga patches, na nakikita na.
Sa Chicago, kung saan ako nakatira, isang taunang tag-init na extravaganza ay ginaganap sa lawa para sa hangga't maaari kong matandaan. Tinatawag na "Ang Air and Water Show," lumaki ito sa nakalipas na dekada sa isang malaking pagpapakita ng puwersa militar at isang mahalagang kaganapan sa pagrerekrut. Bago ang malaking palabas, ang Air Force ay magsasagawa ng mga maniobra ng militar at maririnig namin ang sonic boom sa buong isang linggo ng paghahanda. Ang kaganapan ay makaakit ng milyun-milyong tao, at sa gitna ng kapaligiran ng piknik ang potensyal na militar ng US upang sirain at maim ang iba pang mga tao ay iniharap bilang isang hanay ng mga kabayanihan, matagumpay na pakikipagsapalaran.
Noong tag-init ng 2013, naabot ako ng salita sa Afghanistan na naganap ang air and water show ngunit ang militar ng US ay "walang palabas."
Ang aking kaibigan na si Sean ay naglagay ng pasukan sa parke para sa nakaraang ilang taon-taon na mga kaganapan sa isang solong protesta, na masiglang hinihikayat ang mga dumalo na "masiyahan sa palabas" nang higit pa para sa hindi kapani-paniwalang halaga nito sa mga dolyar ng buwis, sa buhay at pandaigdigang katatagan at kalayaan sa politika nawala sa militarisasyon ng imperyal. Sabik na kilalanin ang udyok ng tao na humanga sa kahanga-hangang panoorin at teknikal na tagumpay na ipinakita, igigiit niya ang mga eroplano, at sa kasing palakaibigang tono hangga't maaari, “Mukhang mas cool sila kapag hindi ka nila binobomba!” Sa taong ito ay inaasahan niya ang mas maliit na mga tao, na narinig (bagaman tila masyadong abala sa pag-assemble ng kanyang ilang libong fliers upang masusing pagsasaliksik sa partikular na kaganapan sa taong ito) na ilang mga aksyong militar ang kinansela. "Pagkalipas ng dalawang daang flyer, nalaman ko na ito ay dahil NAG-BACKOUT ANG MILITAR!" isinulat niya sa akin noong mismong araw: “Wala sila _sa lahat_ maliban sa ilang desultory Air Force tent na nakita ko noong nag-bike ako habang naghahanap ng mga recruitment station. Bigla kong naintindihan kung bakit wala akong narinig na anumang sonic booms hanggang sa katapusan ng linggo.” (I had always complained to Sean of the yearly agony of listening to those planes rehearse for the show) “Too pleased to be mortified by my own idiocy, I put away my fliers and biked happily through the event. Napakagandang umaga noon, at gumaling na ang kalangitan ng Chicago!”
Ang aming mga kakayahan ay hindi ang buong kuwento; ang aming mga tagumpay ay dumating sa maliliit na paraan ng pagkalkula na sorpresa sa amin. Ang isang kilusan ng milyun-milyon ay lumitaw upang protesta ng isang digmaan, na ang simula ay naantala, ang epekto nito lessened, sa pamamagitan ng kung gaano karaming mga buwan o taon, sa pamamagitan ng kung gaano karaming mga buhay ay hindi kailanman nawala, sa pamamagitan ng kung gaano karaming mga limbs hindi kailanman napunit mula sa mga katawan ng mga bata? Gaano katagal ang malupit na mga imahinasyon ng mga manggagawa sa digmaan na ginulo sa pamamagitan ng pagkakaroon upang ipagtanggol ang kanilang kasalukuyang mga nakamamatay na mga plano, kung gaano karaming mga bagong kabulukan, salamat sa aming pagtutol, hindi na ba sila gaanong nalalaman? Sa pamamagitan ng kung gaano karaming mga kadahilanan kung ang mga taon ay magpapatuloy ay magpapatuloy ang aming mga demonstrasyon laban sa digmaan, na may mga pag-urong, upang lumago? Kung gaano kahusay ang sangkatauhan ng ating mga kapitbahay na pukawin, hanggang sa kung anong antas ang itataas sa kanilang kamalayan, kung gaano mas mahigpit na magkakasama sa pamayanan ang matututuhan nilang maging sa aming mga pagsisikap na hamunin at labanan ang digmaan? Siyempre hindi namin alam.
Ang alam namin ay hindi kami palaging magiging ganito. Maaaring puksain tayo ng digmaan nang lubusan, at kung hindi masusugpo, hindi masusugpo, ipinapakita nito ang lahat ng potensyal para sa paggawa nito. Ngunit kay David Swanson Wala Nang Digmaan nag-iisip ng isang panahon kung saan ang mga Ali Abbase ng mundo ay nagpapakita ng kanilang napakalaking katapangan sa isang mundo na nagpawalang-bisa sa pakikidigma, kung saan walang sinuman ang kailangang sariwain ang kanilang mga trahedya sa kamay ng mga nagngangalit na bansa, kung saan ipinagdiriwang natin ang pagkamatay ng digmaan. Higit pa rito ay naiisip nito ang isang panahon kung kailan natagpuan ng sangkatauhan ang tunay na layunin, kahulugan, at pamayanan ng panawagan nito na wakasan ang pakikidigma nang sama-sama, upang isabuhay ang hamon na pinapalitan ang digmaan ng kapayapaan, pagtuklas ng mga buhay ng paglaban, at ng tunay na aktibidad ng tao. Sa halip na luwalhatiin ang mga armadong sundalo bilang mga bayani, pahalagahan natin ang isang bata na walang armas ng isang bomba ng US na dapat malaman na ang ilang mga kawalan ng kakayahan ay isang dahilan para sa kawalan ng pagkilos, na kung ano ang posible o hindi posibleng mga pagbabago, at kung sino, sa kabila ng lahat ng ating nagawa. sa kanya, determinado pa ring magsikap para sa kapayapaan.
Walang Digmaan: Ang Kaso para sa Abolisyon Available on Mga pulbos, Birago, Barnes & Noble, at available sa halagang $2 bilang PDF, ePub, kindle, audio, o iTunes, o may diskwento kapag bumibili ng 10 o higit pa, lahat sa http://davidswanson.org/warnomore
Kasama sa mga aklat ni David Swanson ang "Ang Digmaan ay Isang Kasinungalingan." Nag-blog siya sa http://davidswanson.org at http://warisacrime.org at gumagana para sa http://rootsaction.org. Nagho-host siya Talk Nation Radio. Sundin siya sa Twitter: @davidcnswanson at Facebook.
Ang ZNetwork ay pinondohan lamang sa pamamagitan ng kabutihang-loob ng mga mambabasa nito.
mag-abuloy