Kur në vitin 1946 Winston Churchill bëri thirrje për një Shtetet e Bashkuara të Evropës, kaq shpejt pas Luftës së Dytë Botërore, shumë duhet të kenë menduar se ai ishte ende i tronditur. Atëherë ishte e paimagjinueshme që një brez i thjeshtë më vonë do të kishte një Bashkimi Evropian me një treg të vetëm dhe një parlament të përbashkët, ose që Gjermania jo vetëm të ribashkohej, por të priste finalet e Kupës së Botës në të cilën Italia do të mundte Francën. Por edhe me këtë shembull të gjallë, të flasësh për bashkimin e Afrikës me afrikanët apo perëndimorët njësoj do të shihet si një ëndërrimtar jopraktik ose thjesht i çmendur.
Njërit i ligjërohet se Afrika është shumë e madhe, shumë e varfër, shumë e korruptuar, shumë e paarsimuar, gjithmonë në luftë, jodemokratike. Në një moment të sinqertë, dikush mund të shtojë se me armiqësi fisnore shekullore, afrikanët nuk mund të bashkohen sepse janë, mirë, afrikanë. Sikur asnjë nga këto probleme të mos ekzistonte në një formë apo në një tjetër në Evropën e 1946-ës.
Kjo nuk do të thotë se problemet nuk janë reale. Në rajonin e Darfurit të Sudanit, një makth shumë i ngadalshëm po shpaloset teksa Bashkimi Afrikan (AU) e shikon përtac. Zgjedhjet nigeriane me defekte të mëdha premtojnë më shumë konflikt në deltën e Nigerit. Në Kongo, ku miliona jetë janë humbur, prushi i luftës vazhdon të rindizet. Ka varfëri në përkeqësim, më shumë para që humbasin nga tregtia e pabarabartë sesa fitohen nga ndihma e huaj, një epidemi SIDA me një furi gjenocidale dhe një udhëheqje pa imagjinatë politike. Ky është një kontinent i zhytur në rërë të shpejtë.
Kwame Nkurumah nga Gana tha dikur "Afrika duhet të bashkohet ose të humbasë". Po bashkohemi më pak dhe po humbasim më shumë.
Por a e sheh një Ugandan, për shembull, një ganez si afrikan dhe në terma që mund të përkthehen në politikë? Dështimi kryesor i Kwame Nkrumah, të cilin AU tani e imiton, është se e ka parë bashkimin vetëm midis qeverive dhe jo midis njerëzve afrikanë. Ne nuk kemi pasur një garë të vetme presidenciale në kontinent të ndikuar nga çështja e bashkimit të Afrikës, apo marshime paqësore dhe debate publike në favor të bashkimit në kombe të veçanta. Traktatet e bashkëpunimit rajonal nënshkruhen pa u konsultuar me qytetarët përkatës. Shkurtimisht, pan-afrikanizmi duhet t'i përkasë ende vetë njerëzve.
Dhe ksenofobia është në rritje. Afrikanët e Jugut, të zinj dhe të bardhë, duan të mbrojnë kufijtë e tyre nga Amakwerekwere, fjala amaXhosa për rrezikun e zi. Në Kenia gjen një karikaturizëm aq të rrënjosur në psikikën kombëtare sa që në parlament, anëtarëve u ndalohet të veshin rroba afrikane. Në Gana, dështimet e Nkrumah bëhen një refuzim i Afrikës dhe në Egjipt apo Marok – tmerri, a jemi edhe afrikanë ata pyesin?
Duhet të ketë më shumë biseda mes vetë popujve afrikanë. Një nga temat do të jetë, domosdoshmërisht, natyra e dallimit. Diferenca arbitroi gjenocidin e Ruandës në 1994. Por një Afrikë e bashkuar nuk do të thotë fshirje e kulturave dhe gjuhëve të ndryshme; përkundrazi do të lejonte që çdo kulturë fluide të lulëzonte nën mbrojtje të barabartë. Kjo nuk do të thotë se armiqësia merr fund, por përkundrazi se nuk ka erëra të këqija politike të nacionalizmit për të nxitur në një luftë të plotë çdo mosmarrëveshje.
Unifikimi do të thotë akses në më të mirën që ka për të ofruar kontinenti dhe një barrë e përbashkët kur bëhet fjalë për problemet e shumta. Do të thotë të kesh një zë të unifikuar në politikën dhe ekonominë ndërkombëtare. Një Afrikë e bashkuar do t'i detyronte Evropën dhe Shtetet e Bashkuara t'u jepnin subvencione fermerëve fermerëve të tyre që nga ana e tyre i kushtonin Afrikës miliona dollarë çdo vit. Afrika do të ishte në gjendje të kërkonte që të gjitha kombet me armë bërthamore t'i braktisin ato si një kërcënim për një njerëzim të përbashkët. Ose merrni një qëndrim të unifikuar kundër farmaceutikëve dhe prodhuesve të barnave gjenerike për SIDA-n. Afrika do të jetë në gjendje të krijojë zgjidhje dhe t'i zbatojë ato dhe jo gjithmonë të presë për materiale. Me pak fjalë, Afrika do të kishte një leh…dhe një pickim.
Në jetë, individët vdesin aty ku ndalojnë së ëndërruari. Është e njëjta gjë për vendet dhe kontinentet. Sigurisht për Afrikën, vdekja gjen jetë të re aty ku përfundon ëndrra e bashkimit.
Poeti Mukoma Wa Ngugi është autor i "Hurling Words at Consciousness", koordinator i "Drejt një Afrikë pa Kufij" dhe një kolumnist për revistën BBC Focus on Africa.
ZNetwork financohet vetëm nga bujaria e lexuesve të tij.
dhuroj