New York Times krenohet që u ofron lexuesve të saj 'të gjitha lajmet që janë të përshtatshme për t'u shtypur.' Gjykimi i vlerave i natyrshëm në fjalën 'përshtatje' nuk i referohet sigurisht domosdoshmërisë së kuptueshme dhe të pashmangshme që çdo gazetë të bëjë një zgjedhje se për cilin prej numrit potencialisht të pafund të lajmeve ia vlen të raportohet. Ai gjithashtu i referohet zgjedhjeve të bëra edhe pasi të jenë përzgjedhur historitë që do të raportohen. Këto janë zgjedhje në lidhje me atë se çfarë informacioni të rëndësishëm për historinë duhet të raportohet. Këto zgjedhje e bëjnë të mundur për New York Times për të marrë pozicione me delikatesë edhe në histori që në pamje të parë duket se nuk bëjnë gjë tjetër veçse raportojnë ngjarjet e ditës. Këto janë pozicione që janë plotësisht brenda konsensusit neoliberal, duke mbrojtur kështu sistemin kapitalist kundër kritikave dhe sfidave potencialisht shqetësuese. Kriteri i vërtetë i asaj që është 'përshtatshme për të printuar' për New York Times Prandaj, nuk është ajo që është mjaft e rëndësishme për t'i kushtuar hapësirë, por ajo që përputhet mjaftueshëm me mençurinë konvencionale për të kontribuar në riprodhimin e qetë të një sistemi socio-ekonomik që u shkakton vuajtje të pallogaritshme miliarda njerëzve në mbarë botën. Një rast i tillë është 'Greqia dhe Gjermania godasin notën pajtuese', një histori nga Melissa Eddy dhe Jack Ewing. (i)

Qëllimi i dukshëm i kësaj historie është të raportojë mbi takimet e ardhshme të kryeministrit të ri grek, Antonis Samaras, me kancelaren Angela Merkel të Gjermanisë dhe mbi vlerësimin e gazetarëve se “[ndonjëherë] diskursi i mprehtë midis Gjermanisë dhe Greqisë dukej se do të bëhemi më pajtues këtë javë, ndërsa udhëheqësit e ekonomisë më të fortë të Evropës dhe më e dobëta e saj u duk se shpërbërja e zonës së euros do të ishte katastrofike për të dy. Sipas artikullit, si Samaras ashtu edhe Merkel “po përpiqen të pajtojnë pritshmëritë e votuesve të tyre me zgjedhjet që ata e dinë se duhet të bëjnë për të ruajtur euron dhe për të parandaluar daljen e Greqisë nga bashkimi valutor”.

Artikulli e mbështet përfundimin e tij se Samaras e di se çfarë duhet të bëjë dhe kupton aksionet e përfshira në një intervistë që i dha gazetës gjermane. Foto, në të cilën ai përpiqet të sigurojë publikun e lodhur gjerman se ai është 100% i përkushtuar ndaj programit shtrëngues të imponuar ndaj Greqisë nga evropianët dhe FMN-ja, por se i duhet pak kohë shtesë për ta zbatuar atë. Për shkak të këtij angazhimi, na informon artikulli, "shanset dukej se po përmirësoheshin që ai të fitonte më shumë kohë për të përmbushur kushtet e vendosura nga huadhënësit zyrtarë dhe për të rindërtuar ekonominë e shkatërruar greke". Nuk do të komentoj nëse shanset e Samaras po përmirësohen apo jo, por më duhet të shënoj pohimin e artikullit se, nëse Samaras do të merrte kohën shtesë që i duhej, ai do të ishte në gjendje të "rindërtonte ekonominë e shkatërruar greke". Duke bërë këtë pohim, artikulli bën dy gjëra: miraton qasjen e Samaras ndaj krizës ekonomike greke, duke miratuar kështu edhe programin e kursimeve greke me modifikimin e lehtë që kërkon Samaras.

Artikulli nuk ofron asnjë arsye për miratimin e fundit dhe, në fakt, sugjeron një përfundim krejtësisht të ndryshëm kur vë në dukje se “[t] duket se ka një kuptim në rritje se masat shtrënguese tashmë e kanë shtyrë Greqinë në kufi dhe çdo shtrëngim më rripi thjesht do të ushqente partitë politike ekstremiste dhe do të zvogëlonte të ardhurat nga taksat – duke i bërë problemet e borxhit të vendit edhe më keq.” Ajo që pranon kjo fjali është se programi i masave shtrënguese ka çuar në një depresion katastrofik në Greqi, ku ekonomia është tkurrur me rreth 20% në tre vitet e fundit dhe papunësia është rritur në qiell. Është për shkak të këtij kolapsi ekonomik që të ardhurat nga taksat kanë rënë, duke rënduar kështu problemin e borxhit të Greqisë. Çfarë do të thotë kjo, me fjalë të tjera, është se, larg nga përfaqësimi i një mënyre për të rindërtuar ekonominë e shkatërruar të Greqisë, programi i masave shtrënguese është një kontribues i madh në problemet me të cilat përballet Greqia aktualisht.

Duke marrë një qëndrim të tillë jokonsistent, artikulli errëson edhe mospërputhjen në pozicionin e vetë Samaras, i cili gjithashtu tha, në një pjesë të intervistës së tij për Bild që nuk përfshihet në nenin në fjalë, se “[ne] qëndrojmë pranë detyrimeve tona për të përmbushur të gjitha kërkesat. Por ne duhet të nxisim rritjen, sepse kjo do të tkurë vrimat në financat tona. Gjithçka që duam është pak hapësirë ​​për të marrë ecurinë e ekonomisë dhe për të rritur të ardhurat.” (ii) Me fjalë të tjera, Samaras po premton se do të vazhdojë shtrëngimin e rripave NYT Gazetarët sugjerojnë se mund të jetë kundërproduktive dhe refuzon të pranojë se vazhdimi i shkurtimeve drakoniane të buxhetit dhe shkurtimeve në pagat dhe pensionet e sektorit publik nuk do të 'nxisë rritjen' por do të shtojë depresionin e ekonomisë greke.

Nisur nga të gjitha këto, ia vlen t'i kthehemi spekulimeve të artikullit se çfarë dinë dhe kuptojnë Samaras dhe Merkel për efektin e veprimeve të tyre në të ardhmen e vendeve të tyre dhe të vetë zonës euro. Artikulli vendos një kontrast midis Samaras dhe popullit grek, në të cilin Samaras paraqitet si ai që di “zgjedhjet … [ai] duhet të bëjë për të ruajtur euron dhe për të parandaluar daljen e Greqisë nga bashkimi valutor, ndërkohë që populli grek është sapo përshkruhej se kishte 'pritje' ose nevojë, sipas Jurgen Matthes, një ekonomist gjerman që citon artikulli, Samaras për t'u treguar atyre "se sakrificat e tyre kanë qenë të vlefshme dhe jeta do të fillojë të përmirësohet". Dhe artikulli vazhdon: "Nëse ai është në gjendje të tregojë një tregim të tillë, atëherë gjërat mund të ndryshojnë," tha z. Matthes. "Njerëzit duhet të jenë në gjendje të shohin dritën në fund të tunelit." Sa interesante: në vend që të shprehet për atë që është më afër fushës së tij të specialitetit, përkatësisht efektet ekonomike recesionare të politikave shtrënguese deri në këtë pikë, eksperti gjerman i ekonomisë i zgjedhur nga gazetarët pretendon të jetë një psikolog dhe, duke iu drejtuar thënieve në lidhje me njerëzit. natyra dhe spekulimet për atë që njerëzit kanë nevojë ose nuk kanë nevojë të shohin, premton se, pavarësisht dështimeve të masave shtrënguese deri në këtë pikë, gjithçka do të funksionojë në fund, nëse Samaras do t'i bënte një mori grekësh të papunë dhe të varfër të 'mendonin'. pozitive'!

Problemi, natyrisht, nuk është se populli grek duhet të shohë se çfarë bën Samaras, domethënë potencialin që politikat aktuale do të funksionojnë në një të ardhme të largët që nuk duket se do të vijë kurrë. Problemi është se Samaras vazhdon me politikat e dështuara shtrënguese që populli grek i hodhi poshtë në mënyrë të përsëritur. Ata e bënë këtë në zgjedhjet e 6 majit, kur refuzuan dy partitë që dhanë mbështetje të qartë për programin e kursimeve, partinë konservatore të Samaras dhe partinë socialiste, duke u dhënë atyre më pak se një të tretën e votave. Pas këtij rezultati katastrofik, si konservatorët ashtu edhe socialistët pohuan se e kishin marrë mesazhin dhe se, nëse do të fitonin zgjedhjet e qershorit që pasuan, do ta bënin prioritetin e tyre të parë ndjekjen e modifikimeve serioze të atij programi. Vetëm në këtë mënyrë ata arritën të merrnin mbështetjen e mjaftueshme për të formuar një qeveri koalicioni. Megjithatë, në vend që të ndjekin politikat e ndryshme që kishin premtuar, ata po vazhdojnë të njëjtat politika, duke shpresuar se evropianët mund t'i lejojnë ta bëjnë atë pak më gradualisht. Duke iu rikthyer komentit të z. Matthes, pra, nëse ka një problem me popullin grek, kjo nuk është se ata janë shumë mosbesues ndaj z. dhe zgjedhjet e qershorit kanë pasur një ndryshim të mendjes në lidhje me programin e kursimeve.

Sa i përket pretendimit të artikullit se Samaras pranon se shpërbërja e eurozonës do të ishte katastrofike si për Gjermaninë ashtu edhe për Greqinë, duket se kundërshtohet nga veprimet e Samaras. Nëse do ta besonte këtë, Samaras do ta përdorte si mjet pazaresh dhe do të përpiqej të përmbushte premtimet që kishte bërë përpara zgjedhjeve të qershorit. Megjithatë, në vend që të përdorë efektet e një shpërbërjeje të eurozonës si mjet pazari në negociatat e tij me evropianët, ai po përpiqet të terrorizojë grekët për të pranuar një raund tjetër masash shtrënguese duke u fokusuar vetëm në mundësinë që evropianët do ta shtyjnë Greqinë nga eurozonës.

Në përgjithësi, ky artikull arrin, nëpërmjet një filtrimi të informacionit përkatës, të paraqesë një pamje jokoherente dhe mashtruese për situatën në Greqi. Kjo foto është e përshtatshme për t'u printuar vetëm nëse kriteri i përshtatshmërisë së dikujt përcaktohet nga ajo që është në interes të elitave globale kapitaliste të vendosura për të na detyruar ne të tjerët të paguajmë për krizën që shkaktuan. 

Kostas Panayotakis është profesor i asociuar i sociologjisë në Kolegjin e Teknologjisë në New York City të Universitetit të qytetit të Nju Jorkut dhe autor i Ribërja e mungesës: Nga joefikasiteti kapitalist në demokracinë ekonomike.

i shoh http://www.nytimes.com/2012/08/23/business/global/daily-euro-zone-watch.html?ref=global-home .

ii Shih Harvey Morris, "Bisedimet e Eurozonës ringjallin spektrin e daljes greke",http://rendezvous.blogs.nytimes.com/2012/08/22/euro-zone-talks-revive-specter-of-greek-exit/?scp=1&sq=euro%20zone%20talks%20revive%20specter%20of%20greek&st=Search

---