Samah Jabr
Jam i lodhur, jo a
gjendje e re e punëve për mua. Nuk kam fjetur mjaftueshëm që kur kam filluar mjekimin
shkollë më shumë se shtatë vjet më parë. Unë kam ngrënë me nxitim për aq kohë sa mundem
mbaj mend. Edhe tani që jam diplomuar dhe kam filluar praktikën time nuk jam kurrë
përfunduar me punë. E gjithë kjo është mjaft normale për mjekët e rinj kudo. Është
më shumë se të jem i lodhur, megjithatë, kjo më pushton nga rraskapitja dhe
dekurajim, tani. Që nga shpërthimi i bombave vetëvrasëse në fillim të dhjetorit, unë
thjesht përballoni pa entuziazëm, në dukje të zhveshur nga energjia ose forca e brendshme.
Po të mos ishte për
duhet të mbulohen në spitalin Makassed për kolegët që nuk mund të shkojnë në punë
për shkak të shtetrrethimit dhe mbylljeve, nuk mund ta imagjinoj se çfarë mërzie do të më mjegullonte
shpirti. Isha në gatishmëri katër netë javën e kaluar duke u kujdesur për të sëmurët ose të lënduarit
ardhjet. Se më duhen tre orë për të arritur në Makassed në malin e
Ullinjtë, më pak se pesë milje nga shtëpia ime në Dahiart-Al-Barid, shkaktojnë një vrenjtje të vetullave
sipërfaqe në vetullën time. Edhe kjo fyerje e tmerrshme, megjithatë, nuk duket të jetë
burimi i dhimbjes që më përgjon në pashpresë. Duke menduar pse jam
më i dëshpëruar tani se sa kam qenë gjithë këto vite, vendos që duhet të jetë imi
të kuptuarit se ne palestinezët, më në fund, jemi vetëm në një kafaz.
Per te siguruar
ngushëllim në të vetmen mënyrë që di, vendos dorën në kokën e të shtruarit
dhe nëna e zemëruar deri në vdekje e një prej të fundit që përdori trupin e tij si armë
kundër mungesës së shpresës sonë.
Ndërsa bëj, dëgjoj një
radio poshtë sallës që njofton reagimet e botës ndaj këtij të riu
sulmojnë. Shtëpia e Bardhë e siguron Izraelin se Amerika mbetet po aq e vendosur
mbështetëse si kurrë më parë. Britanikët shprehin simpatinë e tyre - për Izraelin. Në Romë,
Papa shpall, nëpërmjet lutjes, se kisha është në “solidaritet me Izraelin
viktimat dhe familjet e tyre”. Gazetat anembanë botës pyesin: “Çfarë
nënë ka një bombardues palestinez?
E ndjej thumbimin
të mospërfilljes. Unë vazhdoj të përpiqem të bëj që mamaja e bombarduesit të vdekur ta hapë atë
sytë, për të mbetur gjallë. Ku janë raportet e historisë së saj dhe timen? Ku eshte
kryebashkiaku i një qyteti të madh të SHBA-së - një hero kombëtar në vendin e tij - duke vizituar të plagosurit tanë
dhe duke marrë mbulim ndërkombëtar për problemet e tij? Ku është ai i Papës
simpati për të gjithë njerëzit, madje edhe ne, sepse, në fund të fundit, edhe ne jemi mish e gjak?
Ku është shtypi kur qëndroj i pafuqishëm duke parë fluksin e pacientëve
duke mbërritur në urgjencën e spitalit Makassed? Njerëzit tanë nuk janë sjellë
këtu vetëm sepse janë goditur me plumba ose janë goditur me armë. Ata janë
duke vuajtur nga sëmundja terminale e dëshpërimit.
Disa, me sa duket,
hidhni poshtë dhimbjen tonë si rezultat i domosdoshëm i modernizimit, nxitimi i mëtejshëm i
qytetërim që synon ta bëjë më në fund gjithë botën një. E kam dëgjuar
tha se ne palestinezët ndodhemi në rrugë. Ne jemi problem sepse ne
ekzistojnë. Sa e neveritshme prej nesh të guxojmë të sfidojmë botën, duke përdorur terrorizmin kundër
njerëz që zgjodhën Ariel Sharon, një kriminel lufte, si udhëheqës të tyre. Ndërsa disa
Peshkopët amerikanë kërkojnë mëshirë dhe disa liderë moralë sfidojnë sharjet e tyre
antisemitizmi për të njohur njerëzimin tonë, shumica e botës na refuzon për çfarë
jemi bërë gjatë gjysmëshekullit të kaluar të pushtimit, poshtërimit, vdekjes,
shkatërrim, padrejtësi. Ne kemi mbetur vetëm, të mbyllur në kafaz, duke jetuar jetë të cilat “civilizohen
kombet” sugjerojnë se ne mund të arratiseshim nëse do të rezistonim në mënyrë pasive ose, në një farë mënyre
Dëshira sioniste, thjesht rrudhuni dhe vdisni. Të luftosh kundër nuk është e nevojshme
e drejta jonë, pavarësisht nga rrahjet që bëjmë ditë pas dite.
Por nëse ne
Qëndroni dhe merrni ndëshkimin tonë thjesht për të qenë aty ku jemi ose për të luftuar kundër
pasivisht apo dhunshëm, nuk ka rëndësi. Ne mbetemi në kafaz, një haraç i fundit për të
Sionisti Vladimir Jabotinsky, i cili në shkrimet e tij revizioniste sioniste të vitit 1923
sugjeroi të na përzënë, të na vrasin ose të na burgosin.
Gazetarët qajnë
rreziqet që hasin të rinjtë izraelitë kur duan të dalin për akullore ose
festoj nje ditelindje. Askush nuk tregon se shumica e këtyre të rinjve janë këtu
për shkak të ambicieve të dhunshme sioniste të një brezi të mëparshëm. Nëse janë
i dëmtuar, jam dakord, nuk është faji i tyre dhe është një tmerr i vërtetë për të gjithë ne. Por
nuk ka histori për të rinjtë tanë, paraardhësit e të cilëve kanë jetuar këtu
shekull pas shekulli. Oraret izraelite i detyrojnë ata në shtëpi dhe brenda një metali të mbyllur
dera deri në orën 3:00—harrojeni akulloren ose festat e çdo lloji. Sa njerez
dini për minat tokësore që vrasin fëmijët tanë kur përpiqen të shkojnë në shkollë?
Sa njerëz lexojnë përrallat e fëmijëve të pushkatuar pas shpine, sepse ata janë
akoma jashtë kompleksit familjar kur fillon shtetrrethimi? Sa njerëz e dinë
si duhet të lëvizim fshehurazi për të hequr një portokall nga një pemë?
Unë vazhdoj të
kujdesuni për nënën e bombarduesit të fundit, e shtrirë në njësinë tonë të kujdesit kardiak. Ajo është në
shqetësim respirator. Fytyra e saj është një maskë, e larë bosh nga lotët nuk mundet
derdhje më e gjatë. Ajo nuk bashkëpunon, nuk pranon të flasë. Ajo është nëna e Nabilit
Halabeieh, i riu nga Abu Dis që hodhi në erë veten gjatë fundjavës, jam unë
i tha qetësisht, i tërhequr nga infermieret që mendojnë se duhet ta lëmë të qetë.
Në fillim të
pasdite, marr një telefonatë. Gjashtëdhjetë studentë nga Universiteti Al-Quds, im
alma mater, janë arrestuar si bashkëpunëtorë të dyshuar në Nabil Halabeieh
veprim. Nuk di çfarë të mendoj. Jashtë bie shi i madh. Unë mund të shkoj në shtëpi
tani.
Në El-Ram
postblloku, makinat janë të rreshtuara me sa shoh. Ushtarët izraelitë lehin në
njerëzit të dalin nga makinat e tyre dhe të qëndrojnë në shi kundër një muri, si
të burgosurit që do të pushkatoheshin. Disa janë përshëndetur, por jo përpara një ushtari
godet makinat e tyre me kondakë armësh. Unë nuk kam një makinë, dhe kështu qëndroj duke pikuar
në shi. Duket si orë. Po errësohet. Dëgjoj thirrjen për lutje
duke shpallur prishjen e festës së Ramazanit. Unë mendoj për familjen time duke pritur për
në mënyrë që ata të mund të fillojnë vaktin e tyre me një datë të lëngshme. Unë vendos t'i telefonoj për të thënë
Unë do të jetë vonë. Duke më parë duke nxjerrë celularin nga xhepi i palltos, një ushtar
nxiton dhe e merr nga unë dhe fillon të bërtasë në hebraisht. Unë jam në një kafaz. I
jam i mpirë. Ky është kafazi nga vijnë kamikazët tanë. Kështu ata
ndjehen kur vendosin të vrasin veten si një protestë kundër atyre që nuk do
njohin humanitetin e tyre? Pak njerëz do t'i nënshtrohen vdekjes kur ka shpresë për të
diçka më të mirë. Unë jam një nga ata me fat: kam punën time, që më lë
pa energjinë për të rezistuar në mënyrë kaq dramatike. Por unë jam vetëm një në kafaz se
është gjithçka që ka mbetur nga Palestina. Z
Samah Jabr
është një praktikante mjekësore në qytetin e saj të lindjes, Jerusalem. Kjo pjesë ishte e para
shtypur nga Raporti i Uashingtonit për çështjet e Lindjes së Mesme.