Niedawny raport nowojorskiej grupy praw człowieka podkreśla pozytywne konsekwencje dla irańskiego społeczeństwa jako całości w postaci odwrócenia wyniszczających sankcji i międzynarodowej izolacji.
Negocjacje między Iranem a grupą P5+1 w sprawie irańskiej kwestii nuklearnej nadal trwają. Oryginalny Czerwiec 30 termin został przedłużony, a najbliższe dni pokażą, czy uda się osiągnąć ostateczne porozumienie.
Według doniesień prasowych perspektywy na transakcję są dobre. Najtrudniejsza kwestia, wciąż dyskutowana w Wiedniu, dotyczy zniesienia sankcji. Choć podpisanie porozumienia nuklearnego może nie doprowadzić do normalizacji stosunków między USA a Iranem, jak wskazywała administracja Obamy, byłoby to nadal bardzo pozytywne i pożądane zjawisko z kilku powodów.
Z punktu widzenia nierozprzestrzeniania broni nuklearnej i rozbrojenia kryzys nuklearny w Iranie to czerwony śledź. Chociaż zachodni politycy i media nieustannie składają fałszywe oświadczenia na temat ambicji Iranu w zakresie broni nuklearnej, nie ma dowodów na to, że Iran dokonał zbrojenia. Jednym z niedawnych przykładów takiego wprowadzającego w błąd oświadczenia została wygłoszona przez kandydatkę na prezydenta USA Hillary Clinton. Ona zauważyć że: „Mam wielką nadzieję, że w przyszłym tygodniu uda nam się osiągnąć porozumienie, które położy przykrycie na irański program broni nuklearnej”. Nieważne, że ani wywiad USA, ani Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej nie mają dowodów na istnienie takiego programu.
Główną przeszkodą w oczyszczeniu Bliskiego Wschodu z broni masowego rażenia (BMR) nie jest Iran, ponieważ nie posiada on broni masowego rażenia. Centralną kwestią jest odmowa Izraela rezygnacji ze swojego regionalnego monopolu na broń nuklearną – stanowisko to popierają członkowie NATO, tacy jak Kanada, Wielka Brytania i USA.
Ale nie tylko kryzys nuklearny w Iranie odwraca uwagę od kompleksowych inicjatyw na rzecz nieproliferacji. Sankcje nałożone na Iran wywarły niszczycielski wpływ na irańską gospodarkę i społeczeństwo, poważnie pogarszając sytuację w zakresie praw człowieka w tym kraju. Sankcje, zwłaszcza wprowadzone w 2012 r., prawdopodobnie stanowią zbiorową karę wobec ludności Iranu.
W czerwcu 2012 r. „The New York Times”. zgłaszane, że „Runda kar, które wchodzą w życie w pełni w niedzielęzdaniem niektórych historyków stanowi jedno z najodważniejszych zastosowań sankcji naftowych jako narzędzia przymusu od czasu, gdy Stany Zjednoczone odcięły eksport ropy do Japonii w 1940 roku”. W styczniu 2013 r. urzędnicy amerykańscy, cytowany w „Washington Post”.stwierdził, że niedawny zestaw sankcji „miał na celu systematyczne atakowanie i podcinanie głównych filarów finansowych Iranu oraz grożenie krajowi załamaniem gospodarczym”.
Wrogość Stanów Zjednoczonych wobec Iranu ma długie korzenie historyczne. CIA i MI6 zaaranżowały obalenie rządu Iranu w 1953 r. Nacjonalistyczny rząd został zastąpiony przez prozachodniego monarchę Mohammada Rezę Szacha Pahlaviego, który rządził aż do obalenia go przez rewolucję ludową w 1979 r. Utrata tego niezwykle cenionego sojusznika była poważną porażkę polityczną Stanów Zjednoczonych. W swoich wspomnieniach Henry Kissinger napisał, że dla Stanów Zjednoczonych „szach był najrzadszym z przywódców, bezwarunkowym sojusznikiem”.
Stosowanie sankcji wobec Iranu sięga lat po 1979 roku. Stany Zjednoczone wspierały także agresję Saddama Husajna na Iran w latach 1980. Podczas wojny zginęło setki tysięcy Irańczyków. Husajn użył nawet broni chemicznej przeciwko irańskim żołnierzom i ludności cywilnej, przy bezpośrednim wsparciu USA.
Niedawno Międzynarodowa Kampania na rzecz Praw Człowieka w Iranie opublikowała raport przedstawiający stanowisko irańskiego społeczeństwa obywatelskiego wobec toczących się rozmów nuklearnych między Iranem a grupą P5+1. Ustalenia zawarte w raporcie jednoznacznie wspierają dążenie do porozumienia nuklearnego, a ponadto dowodzą, że podpisanie takiego porozumienia jest warunkiem wstępnym reform w zakresie demokracji i praw człowieka w Iranie.
Według badania Wielkie nadzieje, umiarkowane oczekiwania – poglądy Iranu na negocjacje nuklearne„Wszyscy respondenci szczególnie podkreślali, że niepowodzenie w osiągnięciu wynegocjowanego rozwiązania konfliktu nuklearnego – a tym samym kontynuacja sankcji i międzynarodowa izolacja Iranu – byłoby katastrofalne dla irańskiego społeczeństwa”. Respondenci obawiali się, że fiasko rozmów nuklearnych doprowadzi do dalszego ograniczania ich swobód kulturowych i politycznych oraz pogorszenia i tak już fatalnej sytuacji gospodarczej. Innym poważnym problemem było rosnące zagrożenie wojną, jeśli nie zostanie osiągnięte porozumienie.
ZNetwork jest finansowany wyłącznie dzięki hojności swoich czytelników.
Darowizna