Vijay Prashad

In

1997, Instytut Rafabhat Suan Dusit w Bangkoku przeprowadził ankietę wśród 1,648 tajskich dzieci

poniżej 15. roku życia. W badaniu poproszono dzieci o wskazanie MFW, tzw

Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Jedna czwarta wiedziała, czym jest MFW. Wierzyło około 30%.

że MFW był niezidentyfikowanym obiektem latającym, czyli UFO.

Wszystkie kategorie

ci, którzy uważają to za zabawne, mogą chcieć zajrzeć za okno lub do środka

lustro. Porywacze ciał rozpoczęli inwazję. Orzeł ma

wylądował. Szereg akronimów (MFW, FDI, GATT, MAI, WTO), zbiór anonimowych

biurokraci, technokraci. Przyjaciel z dzieciństwa zostaje ekspertem w swoim kraju

Azja Środkowa — nie zdał w szkole geografii. Ale on jest dobry, pod każdym względem

pozostając równi, w ekonomii. Chicago Boys, efekt Sachsa, efekt Whartona

absolwenci. Indeksem rozsądku jest podwójna księga rachunkowa.

Ci,

Być może tajskie dzieci nie są jednak takie nierozsądne. W 1997 r. Tajlandia była już taka

na końcu, delikatnie mówiąc, niezrównoważonego boomu finansowego: 90%.

Bogactwo Tajlandii kryje się w samym Bangkoku, a rolnicy stanowią 60%.

ludności czynnej zawodowo i posiadają jedynie 11% majątku. W okresie „boomu”

przemysł motoryzacyjny w Tajlandii rozwinął się astronomicznie, gdy kraj stał się

trzecim co do wielkości konsumentem Mercedesów na świecie. Jak Tajlandia

eksport towarów zaczął gwałtownie spadać (z 22.4% w 1994 r. do 0.1% w 1996 r.),

gospodarka weszła w kryzys. Wejdź do MFW z drakońskim zestawem zasad. The

wprowadzony program oszczędnościowy doprowadził do masowych protestów, łącznie z erekcją

„wioski” przed budynkiem parlamentu na początku 1997 r.

In

Korea Południowa, w czasie traumy 1997 r., MFW wszedł do leksykonu nie jako

UFO, ale według słów Kavaljita Singha „jako synonim mroku, zagłady i rozpaczy”.

„Era MFW” odnosi się do „okresu narodowego upokorzenia”. „Wyprzedaż MFW” to a

okazja dla nielicznych kupujących, „MFW Fashion” to używana odzież, a „IMF Syndrome” to odzież używana

strach przed przyszłym bezrobociem.

Połączenia

MFW przez ostatnie kilka lat pełnił rolę przedniej straży WTO. W

W grudniu 1997 r. program ratunkowy MFW dla Korei Południowej obejmował:

bardzo odkrywcze, oświadczenie: „Harmonogramy zostaną ustalone zgodnie z WTO

zobowiązania w momencie pierwszego przeglądu do wyeliminowania subsydiów importowych;

wyeliminować restrykcyjne pozwolenia na import; wyeliminować dywersyfikację importu

program; oraz usprawnić i poprawić przejrzystość importu

procedury certyfikacyjne.” Mówi się o pakiecie pomocowym dla Indonezji

„liberalizacja handlu zagranicznego i inwestycji” jako warunek dla MFW

zabezpieczone pieniądze.

Połączenia

Nacisk na wprowadzenie warunków takich jak „wolniejsze” rynki i handel oznacza

zainteresowanie MFW otwarciem dostępu korporacji ponadnarodowych do finansów

rynki. Ale wskazuje to również, że MFW działa poza swoimi poprzednimi działaniami

ramy dostosowań strukturalnych, być może po to, aby wykonać wcześniejszą pracę

WTO. Na przykład James Tobin z Yale zauważa, że ​​„trudno jest uciec

do wniosku, że trudności walutowe tych krajów służą jako

okazja do realizacji niepowiązanych celów – takich jak pozyskiwanie handlu

koncesje dla amerykańskich korporacji i ekspansja inwestycji zagranicznych

możliwości.

Czemu

to firmy z sektora prywatnego zainteresowane inwestowaniem w to, co ONZ nazywa „najmniejszym”.

Kraje rozwinięte (LDC)? Czy są zainteresowani ich rozwojem?

krajach, dla dobra mieszkańców tych regionów? Albo wymagają

regiony w celu osiągnięcia zysku ze swoich udziałów finansowych? Przez kilka lat,

stopy procentowe w rozwiniętych krajach uprzemysłowionych były raczej niskie

w porównaniu do stóp zwrotu w krajach LDC. Instytucjonalizacja oszczędności i

wzrost bazy inwestorów (poprzez fundusze inwestycyjne i emerytalne) tworzy a

większy fundusz pieniędzy, który musi przynosić zysk. Jako kraje LDC pod presją

od MFW i wielu ich skorumpowanych rządów, liberalizują swoje finanse

rynki te stają się rajem dla spekulantów.

Taki

spekulacje rozpoczęły się w połowie lat 1970., kiedy kraje LDC zaczęły demontować kapitał

kontroli w celu zaciągnięcia gotówki komercyjnej w celu zrównoważenia rosnących cen ropy. Ale

w latach 1990. byliśmy świadkami prawdziwego wzrostu inwestycji prywatnych w krajach najsłabiej rozwiniętych.

W 1996 roku napływ netto kapitału prywatnego do krajów najsłabiej rozwiniętych był sześciokrotnie większy niż do krajów LDC

1990. Z całości bezpośrednich inwestycji zagranicznych 40% trafia do krajów najsłabiej rozwiniętych (kiedyś było to 15%

1990), przy czym kraje najsłabiej rozwinięte otrzymują 30% globalnego kapitału portfelowego (2% w

1990). To nie jest redystrybucja światowego bogactwa (10 krajów otrzymało ponad

90% wpływów), ani też nie jest produktywnym wykorzystaniem kapitału (ponieważ jest to głównie

handel spekulacyjny, tzw. „gorący pieniądz”); Zamieszanie w Azji Południowo-Wschodniej

jest wystarczającą ilustracją tych tendencji.

Połączenia

WTO miała spotkać się „pokojowo” i „po cichu” w Seattle, aby pomóc w rozwiązaniu problemu

„wolny handel” i jakaś forma porozumienia w sprawie inwestycji (mimo że opinia publiczna

naciski na Wielostronne Porozumienie Inwestycyjne). Organizacja Narodów Zjednoczonych

Raport Konferencji ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) z 1998 r. stwierdza, że

Kraje LDC straciłyby 600 milionów dolarów rocznie, gdyby porozumienie WTO weszło w życie.

Weź pod uwagę, że 48 krajów LDC zamieszkuje 10 procent światowej populacji, ale tylko

1 procent światowego bogactwa. Średni dochód w tych krajach LDC jest niższy niż

było to w 1980 r. W 43 z nich średni dochód jest niższy niż w 1970 r.

Dług również wzrósł do 215 miliardów dolarów obecnie, z 55 miliardów dolarów w 1980 roku.

Sprawa wygląda dość ponuro, a WTO jest jeszcze bardziej ponura.

może

czas zdmuchnąć kurz z tomu Kapitału I. Pamiętaj, gdzie to jest

cytuje autorytet na stronie 926 (moje wydanie to Penguin Classic) do

efekt, że „przy odpowiednim zysku kapitał jest bardzo odważny”. Pewne 10 proc

zapewni mu zatrudnienie w dowolnym miejscu; 20 procent wywoła zapał; 50

procent pozytywnej śmiałości; Na 100 procent będzie gotowy do zdeptania wszystkiego

prawa ludzkie; i 300 procent i nie ma przestępstwa, przy którym miałby skrupuły,

ani ryzyko, że się nie narazi, nawet jeśli jego właściciel zostanie powieszony.

oraz

świat patrzy, jak mnóstwo ludzi wkurza się na WTO

Seattle, siedziba Microsoftu i innych drapieżnych firm. Wszelkiego rodzaju grupy

zebrali się, aby wyrządzić szkody „Szmaragdowemu Miastu”; doniesienia w światowych mediach słyszą

wróćmy do zdjęć psów Bulla Connora szarżujących na odważnych protestujących

Praw Obywatelskich w Birmingham w Alabamie. Ponieważ WTO ma jaja w twarz,

nie zapominajmy o jego przedniej straży, MFW. Pod okiem Michela Camdessusa

MFW całkowicie skapitulował przed ponadnarodowymi interesami korporacji. Jego rezygnacja

wciągnął Stany Zjednoczone w zaciętą bitwę, aby pozyskać jednego tak chętnego jak on do wspierania

siła wielkich pieniędzy. Od Seattle do Waszyngtonu – od WTO do MFW:

Basta do kapitału finansowego!

3

Grudzień 1999.