ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ / ਗ਼ਮ ਦੇ ਦਰਿਆ 'ਤੇ / ਸਾਡੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਸਨ, ਸਾਡੇ ਖੂਨ ਦੇ ਰੂਬੀ / ਕੁਝ ਝਟਕਿਆਂ ਨਾਲ, ਅਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ, / ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗੇ, / ਅਸੀਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਤਰ ਜਾਵਾਂਗੇ. / ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। / ਹਰੇਕ ਲਹਿਰ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤਤਾ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਅਦਿੱਖ ਕਰੰਟ ਮਿਲਿਆ। / ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਾਲੇ, ਵੀ, ਅਣ-ਹੁਨਰਮੰਦ ਸਨ, / ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬਾਂਹ ਅਣਪਛਾਤੇ ਸਨ. / ਮਾਮਲੇ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰੋ, ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੋ, / ਜਿਸਨੂੰ ਚਾਹੋ, ਜਿੰਨੇ ਮਰਜ਼ੀ ਦੋਸ਼ ਦਿਓ, / ਪਰ ਦਰਿਆ ਨਹੀਂ ਬਦਲਿਆ, / ਬੇੜਾ ਅਜੇ ਵੀ ਉਹੀ ਹੈ. / ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਸੁਝਾਅ ਦਿੰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ, / ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿ ਕਿਨਾਰੇ ਕਿਵੇਂ ਆਉਣਾ ਹੈ. - ਫੈਜ਼ ਅਹਿਮਦ ਫੈਜ਼ (ਆਗਾ ਸ਼ਾਹਿਦ ਅਲੀ ਦੁਆਰਾ ਅਨੁਵਾਦ)
ਇਹ ਯਾਦ ਦਿਵਸ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਬਾਰੇ ਹੈ। ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰਸਾਲਾ, ਇਹ ਸਾਲ ਦੇ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦੇ ਦਿਨਾਂ ਬਾਰੇ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਸੱਦਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਤੇ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਲਾਲਚ, ਫੌਜੀ ਯੁੱਧਾਂ ਅਤੇ ਪੇਸ਼ਿਆਂ, ਮਨੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈ ਗਰੀਬੀ ਅਤੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਦੀ ਤਬਾਹੀ ਕਾਰਨ ਦੁੱਖ ਝੱਲੇ ਅਤੇ ਮਰੇ ਹਨ। ਸੰਸਾਰ ਦੀਆਂ ਭਿਆਨਕਤਾਵਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਯਾਦ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਸਮੂਹਿਕ ਭੁੱਲਣ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਜੋ ਕੁਝ ਖਾਸ ਦਿਨਾਂ 'ਤੇ ਜਾਪਦਾ ਹੈ.
ਮੈਨੂੰ ਰੇਨਹਾਰਟ ਕੋਸੇਲੇਕ ਅਤੇ ਗਿਲਬਰਟ ਐਕਰ ਵਰਗੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਯੁੱਧ ਦੀਆਂ ਯਾਦਗਾਰਾਂ ਨੂੰ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਗਤੀਸ਼ੀਲਤਾ ਦੇ ਸਥਾਨਾਂ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਯੁੱਧ ਦੀਆਂ ਪਿਛਲੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਸੰਕਲਪਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖੀ ਫੌਜੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਲਈ ਸਮਰਥਨ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸਾਧਨਾਂ ਵਜੋਂ ਡਿੱਗਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਸੰਦਰਭ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਇਹ ਖੁਲਾਸਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਯਾਦਗਾਰ ਦਿਵਸ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕਵਾਦ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ ਉਹ ਉਹ ਹਨ ਜੋ ਯਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਮੁਰਦਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਥਿਰ ਪ੍ਰਵਾਹ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਉਤਸੁਕ ਹਨ। ਮਾਰਕ ਸਟੀਲ ਵਿਅੰਗਾਤਮਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, "ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਮੌਜੂਦਾ ਯੁੱਧ ਲਈ ਇੰਨੀ ਉਤਸੁਕ ਹੈ - ਭੁੱਕੀ ਨਾਲ ਭਰੀ ਜਗ੍ਹਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਰੱਖਣਾ ਸੁਵਿਧਾਜਨਕ ਹੈ।"
ਕਦੇ ਵੀ ਦੁਬਾਰਾ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦਾ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਮੌਤ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਬ੍ਰਾਂਡ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਵਿਅੰਗਾਤਮਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਿੱਥੇ - ਵੈਟਰਨਜ਼ ਅਫੇਅਰਜ਼ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ - ਸਾਨੂੰ "ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ" ਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਫੌਜੀ ਮਹਿਮਾ ਦੇ ਸੰਦੇਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਬੰਬਾਰੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਮਰੀਕੀ ਲੜਾਈ ਦੇ ਅਨੁਭਵੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਹਾਵਰਡ ਜ਼ਿਨ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ, "ਜੰਗ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕਰਨ ਦੇ ਮੌਕੇ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਇਹ ਝੰਡੇ, ਵਰਦੀਆਂ, ਮਾਰਸ਼ਲ ਸੰਗੀਤ, ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਦੇ ਭਾਸ਼ਣਾਂ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਇੱਕ ਮੌਕਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ... ਜਿਹੜੇ ਛੁੱਟੀਆਂ ਦਾ ਨਾਮ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਖੇਡਦੇ ਹਨ। ਸਾਬਕਾ ਸੈਨਿਕਾਂ ਲਈ ਸਾਡੀ ਸੱਚੀ ਭਾਵਨਾ 'ਤੇ, ਇੱਕ ਦਿਨ ਨੂੰ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦਹਿਸ਼ਤ ਦੇ ਅੰਤ ਨੂੰ ਮਿਲਟਰੀਵਾਦ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਲਈ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਮਨਾਇਆ। ਦਰਅਸਲ, ਕੀ ਯਾਦਗਾਰੀ ਦਿਵਸ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਿਪਾਹੀਆਂ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਜੋ ਯੁੱਧਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਭਾਵੇਂ ਈਮਾਨਦਾਰ ਇਤਰਾਜ਼ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਜਾਂ ਯੁੱਧ ਵਿਰੋਧੀ ਹੋਣ? ਜਦੋਂ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਇਰ ਵਜੋਂ ਸੁੱਟਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਨਿਆਂਪੂਰਨ, ਗੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ, ਜਾਂ ਅਨੈਤਿਕ ਫੌਜੀ ਆਦੇਸ਼ਾਂ 'ਤੇ ਅੰਨ੍ਹੇਵਾਹ ਅਤੇ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨਾ ਬਹਾਦਰੀ ਦੇ ਕੰਮ ਹਨ।
ਪਰ ਦੁਬਾਰਾ ਇਹ ਯਾਦ ਦਿਵਸ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅੱਜ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹਾਂ ਜੋ 'ਸਾਡੇ ਮੁੰਡਿਆਂ' ਦੁਆਰਾ ਕਤਲ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ.
ਮੈਂ ਉਤਸੁਕ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਸਾਬਕਾ ਅਫਗਾਨੀ ਸਾਂਸਦ ਮਲਾਲਈ ਜੋਯਾ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਲਾਂਚ ਦੌਰਾਨ ਲਾਲ ਭੁੱਕੀ ਪਹਿਨੇਗੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।
ਮੈਂ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ, ਫਰਵਰੀ 2010 ਸਹੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਕੀ ਵੈਨਕੂਵਰਾਈਟਸ ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਵਿੱਚ 16,500 ਤੋਂ ਵੱਧ ਮਿਲਟਰੀ, ਪੁਲਿਸ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਰਾਜ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਵਾਨਿਤ ਦਮਨ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਜਾਗਣਗੇ। ਵੈਨਕੂਵਰ 'ਤੇ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਦਾ ਕਬਜ਼ਾ ਹੋਵੇਗਾ; $1 ਬਿਲੀਅਨ ਕਲੋਜ਼ ਸਰਕਟ ਟੀਵੀ ਕੈਮਰੇ, ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਵਾੜ ਅਤੇ ਨਿਗਰਾਨੀ, ਬਖਤਰਬੰਦ ਵਾਹਨ, ਮਾਨਵ ਰਹਿਤ ਹਵਾਈ ਵਾਹਨ, ਅਤੇ ਹੁਣ LRAD ਸੋਨਿਕ ਗਨ ਲਿਆਉਣਾ, ਸਾਡੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ। "ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਪੋਡੀਅਮ", ਨਿਯਮਤ ਅਤੇ ਰਿਜ਼ਰਵ ਫੋਰਸਾਂ, JTF2 ਕਮਾਂਡੋਜ਼, ਅਤੇ NORAD ਲੜਾਕੂ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, 2010 ਵਿੱਚ ਤਰਜੀਹੀ ਮਿਸ਼ਨ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ। ਅਸੀਂ ਨਿਗਰਾਨੀ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਅਸਾਧਾਰਨ ਉੱਚ ਪੱਧਰਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਕਿਵੇਂ ਦੇਵਾਂਗੇ ਅਤੇ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਭੋਲੇ ਨਹੀਂ, ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ ਹਿੰਸਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ? ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਐਪੀਸੋਡਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੁਸਤਾਫਸਨ ਝੀਲ ਜਾਂ ਓਕਾ, ਜਿੱਥੇ ਆਦਿਵਾਸੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਲਈ 77,000 ਦੇ ਬੀ.ਸੀ. ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ 1995 ਗੋਲਾ ਬਾਰੂਦ ਤੋਂ ਬਚਣ ਸਮੇਤ - ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਫੌਜ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਤਾਕਤ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲਿਆ। ਲੋਕ।
ਕੀ ਅਸੀਂ ਸਵੈ-ਧਰਮੀ ਸੁਤੰਤਰਤਾ-ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਅਤੇ ਜਮਹੂਰੀਅਤ-ਪ੍ਰਮੋਟਰਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਨਸ਼ੀਲੇ ਪਦਾਰਥਾਂ ਦੇ ਬਿਰਤਾਂਤ ਵਿੱਚ ਇੰਨੇ ਰੁੱਝ ਗਏ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਚਿੱਟੀ ਭੁੱਕੀ ਪਹਿਨਣ ਵਾਲਿਆਂ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਨਿਆਂ ਦੀਆਂ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਨਾਲੋਂ ਸਿਆਸੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੱਖਪਾਤੀ ਹਨ? ਜੰਗ). ਇਹ ਪਤਾ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਕਿ ਕੀ WWII ਸੱਚਮੁੱਚ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਜੰਗ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਸਾਨੂੰ ਫਾਸ਼ੀਵਾਦ ਤੋਂ ਬਚਾਇਆ ਸੀ, ਇੱਕ ਜਾਪਾਨੀ-ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛੋ ਜਿਸਨੂੰ ਦੁਸ਼ਮਣ ਪਰਦੇਸੀ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਾਰੀ ਜਾਇਦਾਦ ਖੋਹ ਲਈ ਗਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਕੈਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਗਲਤ ਕਿਉਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇਹ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਰਾਜ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜੋ ਅਸਹਿਮਤੀ ਨੂੰ ਗੈਰ-ਦੇਸ਼ਭਗਤ ਵਜੋਂ ਹਾਸ਼ੀਏ 'ਤੇ ਰੱਖਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਸਵਦੇਸ਼ੀ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਅਤੇ ਸਰੋਤਾਂ ਨੂੰ ਗੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹੜੱਪਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਗਰੀਬਾਂ ਨੂੰ ਅਧੀਨ ਅਤੇ ਕਲੰਕਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਜ਼ਮਾਨਤ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਜਨਤਕ ਪੈਸੇ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਚੋਰਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨਾ, ਜੋ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਅਤੇ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਕੱਢਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੋ ਜੰਗਾਂ ਅਤੇ ਕਿੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਇਸਦੇ ਨਸਲਵਾਦੀ ਸਭਿਅਕ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਦਾ ਹੈ?
ਇਹ ਸੁਝਾਅ ਦੇਣਾ ਅਣਉਚਿਤ ਕਿਉਂ ਹੈ - ਸਾਲ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਿਨ - ਕਿ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਲਈ ਆਜ਼ਾਦੀ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਇੱਛਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਚੁੰਬਕੀ ਕਵਿਤਾ ਅਤੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਦੀ ਖੋਖਲੀ ਬਿਆਨਬਾਜ਼ੀ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ?
ਫਿਰ, ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਯਾਦਗਾਰੀ ਦਿਵਸ ਲਈ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਸਾਡੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੀ ਸਾਰੀ ਹਿੰਸਾ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਸੋਗ ਦੀ ਰਸਮ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਸੱਦਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨੋਅਮ ਚੋਮਸਕੀ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, "ਚੁੱਪ ਅਕਸਰ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸਪਸ਼ਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਆਓ ਅਸੀਂ ਉਸ ਗੱਲ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਈਏ ਜੋ ਅਣ-ਬੋਲੀ ਹੈ"। ਗੁੰਝਲਦਾਰਤਾ, ਅਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ, ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਭੁੱਲਣਹਾਰ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਉਲਟ, ਯਾਦ ਦੇ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ - ਇਸ ਲਈ ਆਓ ਅਸੀਂ ਉਸ ਅਨੁਸਾਰ ਕੰਮ ਕਰੀਏ।
ਹਰਸ਼ਾ ਵਾਲੀਆ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਇਹ ਲੇਖ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਲਈ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ
ZNetwork ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਸਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਦੁਆਰਾ ਫੰਡ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦਾਨ