11 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ, ਜਦੋਂ ਵਹਿਸ਼ੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਪਾਰ ਕਰ ਗਏ, ਤਾਂ ਤ੍ਰਾਸਦੀ ਪ੍ਰਤੀ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆਸ਼ੀਲ ਸੀ। ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਹਮਲਿਆਂ ਨੂੰ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਅੱਤਵਾਦ ਦੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਕਾਰਵਾਈ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਚੇ ਹੋਏ ਸਹਿ-ਸਾਜ਼ਿਸ਼ਕਾਰਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫੜਨ ਲਈ ਵਿਸ਼ਵ ਸਹਿਯੋਗ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ; ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਜਾਰਜ ਡਬਲਯੂ ਬੁਸ਼ ਨੇ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਕੀਤਾ ਕਿ 11 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ 'ਜੰਗ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ' ਵਜੋਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਹ ਬੇਕਸੂਰ ਰਾਹਗੀਰਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ (ਅੱਤਵਾਦ ਦੀ ਇੱਕ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ) ਦੀ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ, ਵਿਸ਼ਾਲ ਤਾਕਤ ਲਈ ਇੱਕ ਅਸੀਮਿਤ ਸਹਾਰਾ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਏਗਾ। ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਫੌਜੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹੱਲ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਨੂੰ 'ਵਿੰਪ' ਵਰਗਾ ਬਣਾ ਦੇਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਵਿਵਸਥਾ ਦੇ ਨਿਯਮ ਸਾਡੇ 'ਤੇ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ ਪ੍ਰਯੋਗ ਹੈ. ਕਲਪਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਸਤੰਬਰ 2001 ਵਿੱਚ, ਅਲ-ਕਾਇਦਾ ਦੇ ਆਤਮਘਾਤੀ ਹਮਲਾਵਰਾਂ ਨੇ, ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਤ ਕੀਤਾ ਕਿ 'ਸਭਿਆਚਾਰੀ ਦੁਨੀਆ' ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਸਫਲ ਸਮੂਹਿਕ ਕਤਲੇਆਮ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਫਰਾਂਸ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਨੇ 3000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਅਤੇ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ਦੀ ਸਫਲਤਾਪੂਰਵਕ ਹੱਤਿਆ ਕੀਤੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਆਈਫਲ ਟਾਵਰ ਨੂੰ ਢਾਹਿਆ ਗਿਆ। ਸੌਦੇਬਾਜ਼ੀ ਵਿੱਚ. ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ 'ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਅਪਰਾਧ' ਕਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਅਮਰੀਕਾ '' ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ਹਰ ਕੋਈ '''' ਸਹਿਮਤ ਹੋਵੇਗਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਯੂਐਸ ਨੇ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਹ ਜੋੜਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਫਰਾਂਸ ਲਈ ਇੱਕ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਜਾਂਚ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣਾ ਉਚਿਤ ਹੋਵੇਗਾ '''' ਇੱਕ ਇਕਪਾਸੜ ਫੌਜੀ ਕਾਰਵਾਈ ਨਾ ਕਰੋ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਦੇਸ਼ 'ਤੇ ਬੰਬਾਰੀ ਕਰਨਾ।
ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਵਾਸਤਵਿਕ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ, 2001 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੀਡੀਆ ਦਾ ਪ੍ਰਤੱਖ ਕਾਰਜ ਅਮਰੀਕਾ ਨੂੰ ਕਾਰਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਦੁਖਾਂਤ ਦੇ ਮੁੜ ਵਾਪਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਵੀ ਜਦੋਂ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਬੁਸ਼ ਨੇ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਅੱਤਵਾਦ ਦੀ ਇਸ ਕਾਰਵਾਈ ਨੂੰ 'ਜੰਗ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ' ਵਜੋਂ ਗਲਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਕੇ ਕੌਮ ਨੂੰ ਗੁੰਮਰਾਹ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਅਮਰੀਕੀ ਮੀਡੀਆ ਨੇ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਚਰਚਾ ਲਈ ਇੱਕ ਮੰਚ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਜੰਗ-ਆਵਾਜ਼ ਜਾਰੀ ਕਰਕੇ ਕਸੂਰ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ। ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਿਰ ਸ਼ੁਕੀਨ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਕਾਂ (ਹਮੇਸ਼ਾ ਬਾਜ਼ ਫੌਜੀ ਸਟ੍ਰਿਪ ਦੇ) ਵਾਂਗ ਉਛਾਲਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਅਮਰੀਕੀ ਲੋਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ 'ਜ਼ਿਆਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ' ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਪੰਡਿਤਾਂ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋਏ ਰਾਸ਼ਟਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਨਵੇਂ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਚਿੱਟੀਆਂ ਟੋਪੀਆਂ ਅਤੇ ਕਾਲੀਆਂ ਟੋਪੀਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਜੰਗ ਮੰਨਣ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ 'ਜਮਹੂਰੀ ਰਾਸ਼ਟਰ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ 'ਦੁਸ਼ਟ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ' (ਜੇਮਜ਼ ਰੂਬਿਨ) ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਯੂਐਸ ਸਰਕਾਰ ਅਤੇ ਮੀਡੀਆ (ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨਾ) ਦਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਮਾਲ ਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੀਡੀਆ ਪੰਡਤਾਂ ਨੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਬੁਸ਼ ਦੀ ਸਹੀ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਦੀ ਸਹੁੰ ਨੂੰ ਸਮਰਥਨ ਦਿੱਤਾ, ਨਿਆਂ ਦੀ ਨਹੀਂ।
ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਚਿੰਤਕਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਕ੍ਰਿਆ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਾਗਜ਼ ਅਤੇ ਕੈਮਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। 12 ਸਤੰਬਰ, 2001 ਨੂੰ, ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵਿਲੱਖਣ ਕਾਰਕੁਨ ਨੋਅਮ ਚੋਮਸਕੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਅਣਪਛਾਤੇ ਨਾਵਲਕਾਰ ਟੌਮ ਕਲੈਂਸੀ ਦੀ ਦੁਖਾਂਤ ਬਾਰੇ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮ ਕਿਉਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੂਜ਼ਨ ਸੋਨਟੈਗ ਨੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਬੁਸ਼ ਦੇ ਸੰਬੋਧਨ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਇਹ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਉਦਾਸੀ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਅਮਰੀਕਾ ਨੂੰ ਇਸਦੀ ਬੇਮਿਸਾਲ ਤਾਕਤ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾ ਕੇ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਸਾਡੀਆਂ ਉੱਚੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਨੂੰ ਢਹਿ-ਢੇਰੀ ਕਰ ਦੇਣ, ਉਸਨੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ, 'ਅਸੀਂ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹਾਂ।' ਸੋਨਟੈਗ ਦਾ ਜਵਾਬ (ਦ ਨਿਊ ਯਾਰਕਰ ਦੇ 24 ਸਤੰਬਰ ਦੇ ਐਡੀਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ) ਢੁਕਵਾਂ ਸੀ: 'ਕੌਣ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਕਿ ਅਮਰੀਕਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੈ? ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਅਮਰੀਕਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।'ਸੋਂਟੈਗ ਦੇ ਵਾਜਬ ਸ਼ਬਦਾਂ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੂੰ 'ਗੱਦਾਰ' ਵਜੋਂ ਨਿੰਦਿਆ ਗਿਆ, ਇੱਕ ਪ੍ਰਤੀਕ੍ਰਿਆ ਜੋ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਯੂ.ਐੱਸ. ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਿੱਚ ਵਿਆਪਕ ਜਿੰਗੋਇਜ਼ਮ ਨੂੰ ਉਕਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੂਰਖ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਅਮਰੀਕੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਅਕਸਰ ਸਹੀ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ; ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸੁਤੰਤਰ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਉਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੂੰਹ-ਜ਼ੋਰ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹਨ '' ਪਰ ਉਦੋਂ ਹੀ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਨੇਤਾ ਬੋਲਦੇ ਹਨ। ਅਕਤੂਬਰ, 2001 ਵਿੱਚ, ਤਾਲਿਬਾਨ ਨੇ ਇੱਕ ਬਿੰਦੂ 'ਤੇ ਇਹ ਦਾਅਵਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦਾ ਖੰਡਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਓਸਾਮਾ ਬਿਨ ਲਾਦੇਨ ਦੇ ਠਿਕਾਣੇ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਮੀਡੀਆ ਨੇ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸ ਨੂੰ ਨੋਟ ਕਰਨ ਲਈ ਜਲਦੀ ਸੀ. ਸੀਐਨਐਨ ਦੇ ਮਾਈਕਲ ਹੋਮਜ਼ ਨੇ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕੀਤੀ ਕਿ ਤਾਲਿਬਾਨ ਦੇ ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਬਿਆਨ 'ਪਹਿਲੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਉਲਟ ਜਾਪਦੇ ਹਨ' ਉਸ ਦੇ ਠਿਕਾਣੇ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸੀਐਨਐਨ ਦੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ ਬਿਆਨਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਬਿਆਨਾਂ ਨਾਲ 'ਮੇਲ-ਮਿਲਾਪ' ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿਣ ਲਈ ਉਤਸੁਕ ਸਨ। ਮੈਂ ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਦੋਂ ਇਹੀ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਨੇ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਦੇ ਬਿਆਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਅਸਫਲ ਰਿਹਾ। ਅਮਰੀਕੀ ਨੀਤੀ ਬਾਰੇ ਮੀਡੀਆ ਚਰਚਾ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ, ਉੱਚ ਅਮਰੀਕੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿ 'ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਹਾਂ', ਇਹ ਕਮਾਲ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮੁਖੀਆਂ ਨੂੰ (ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ) ਕਿਸੇ ਅਮਰੀਕੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੂੰ ਮੌਜੂਦਾ ਬਿਆਨ ਨਾਲ ਮੇਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦੇ। ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਝੂਠ ਅਤੇ ਚੋਰੀ! ਬਿਆਨਬਾਜ਼ੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ, ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਘੇਰਾਬੰਦੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਮੂਲ ਅਮਰੀਕੀ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ, ਇੱਕ ਚੋਣ ਸਾਲ ਵਿੱਚ, ਹਾਸੋਹੀਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਰਿਪਬਲਿਕਨ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਹੀ ਜਨਤਾ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ (ਵੇਖੋ ਡੇਵਿਡ ਈ. ਸੈਂਗਰ ਅਤੇ ਡੇਵਿਡ ਐਮ. ਹੈਲਬਫਿੰਗਰ, ' ਜੇ ਕੈਰੀ ਜਿੱਤਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਚੇਨੀ ਨੇ ਆਤੰਕ ਦੇ ਖਤਰੇ ਦੀ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ,' ਸਤੰਬਰ 8, 2004)।
ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜੰਗ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਸੈਂਸਰਸ਼ਿਪ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਚਰਚਾ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਜਨਤਕ ਰਾਏ ਨੂੰ ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਚਿੰਤਤ ਹੈ। 10 ਅਕਤੂਬਰ, 2001 ਨੂੰ, ਨਿਊਯਾਰਕ ਟਾਈਮਜ਼ (NYT) ਨੇ ਰਿਪੋਰਟ ਦਿੱਤੀ ਕਿ, ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਸਲਾਹਕਾਰ ਦੀ ਇੱਕ ਸਲਾਹੀ ਟੈਲੀਫੋਨ ਕਾਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਕੰਡੋਲੀਜ਼ਾ ਰਾਈਸ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਸੀਐਨਐਨ, ਏਬੀਸੀ, ਸੀਬੀਐਸ, ਐਨਬੀਸੀ, ਅਤੇ ਫੌਕਸ ਤੋਂ ਭਰੋਸਾ ਮਿਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣਗੇ। 'ਬਿਨ ਲਾਦੇਨ ਦੇ ਅਲ-ਕਾਇਦਾ ਗਰੁੱਪ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਪਹਿਲੀ ਸਕ੍ਰੀਨਿੰਗ ਅਤੇ ਸੰਭਾਵਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਪਾਦਿਤ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ' (ਏਪੀ, 'ਬੁਸ਼ ਐਡਵਾਈਜ਼ਰ ਕਾਲਜ਼ ਨੈਟਵਰਕਸ ਓਵਰ ਮੈਸੇਜ ਫਰਾਮ ਬਿਨ ਲਾਦੇਨ,' NYT, ਅਕਤੂਬਰ 10, 2001)। ਮਿਸ ਰਾਈਸ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ, ਫੌਕਸ ਨਿਊਜ਼ ਨੇ ਇੱਕ ਘੰਟੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਜਾਰੀ ਕੀਤੀ: 'ਸਾਡਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਅਜ਼ਾਦ ਪ੍ਰੈਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਹੀਂ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਜੋ ਅਮਰੀਕਾ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਨੂੰ ਖ਼ਤਰੇ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ।' ਸਿਰਫ ਜੰਗ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹੋਰ ਸਾਧਨਾਂ (ਕਲਾਜ਼ਵਿਟਜ਼) ਦੁਆਰਾ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦੀ ਨਿਰੰਤਰਤਾ, ਪਰ ਯੁੱਧ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟਿੰਗ ਹੁਣ ਹੋਰ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਜਨਤਕ ਸਬੰਧਾਂ ਦਾ ਵਿਸਤਾਰ ਹੈ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਕਿ ਮੀਡੀਆ ਘਰੇਲੂ ਆਬਾਦੀ ਨੂੰ ਨਿਸ਼ਕਿਰਿਆ ਅਤੇ ਅਣਜਾਣ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਵਿਰੁੱਧ ਹਮਲਿਆਂ 'ਤੇ ਤੁਰੰਤ ਅਮਰੀਕੀ 'ਜਵਾਬ' ਦੌਰਾਨ ਇਸ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਲਈ ਨਵੇਂ ਅਤੇ ਠੋਸ ਸਬੂਤ ਮਿਲੇ ਹਨ। 26 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ, ਜਾਪਾਨੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਜੁਨੀਚਿਰੋ ਕੋਇਜ਼ੂਮੀ ਦੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਏ, ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਬੁਸ਼ ਨੇ ਕਿਹਾ (ਜੰਗ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ) ਕਿ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਦਾ ਅਫਗਾਨ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਕੋਈ ਝਗੜਾ ਨਹੀਂ ਹੈ (ਡੇਵਿਡ ਸਟੌਟ, 'ਬੁਸ਼ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੜਾਈ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਨਾਲ ਹੈ, ਨਹੀਂ। ਅਫਗਾਨ ਲੋਕ, 'NYT, ਸਤੰਬਰ 25, 2001)। 'ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਦੇ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਕੋਈ ਮੁੱਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਗੁੱਸਾ ਹੈ,' ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅਮਰੀਕੀ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਅਫਗਾਨ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਸੈੱਟ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਸਦੇ ਭਰੋਸੇਮੰਦ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਸੁਣ ਸਕਣਗੇ (ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਝੂਠਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ)। ਵੱਡੀ ਤਾਕਤ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਨਾਲ, ਕਹਿਣੀ ਅਤੇ ਕਰਨੀ ਵਿਚਲਾ ਪਾੜਾ ਇੱਕ ਉਛਾਲ ਭਰਿਆ ਖੱਡ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਚੋਣ ਸਾਲ ਵਿੱਚ, ਨਾਗਰਿਕ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਦੇ ਬਿਆਨਬਾਜ਼ੀ ਦਾ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰਨ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ: ਜੇ ਜਾਰਜ ਡਬਲਯੂ. ਬੁਸ਼ ਦੀ ਲੜਾਈ 'ਆਮ ਅਫਗਾਨਾਂ ਨਾਲ' ਨਹੀਂ ਸੀ, ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਾਂ ਤਾਂ 1) ਨਾਗਰਿਕ ਮਾਰੇ ਨਹੀਂ ਗਏ ਸਨ, ਜਾਂ ਇਹ ਕਿ 2) ਪੈਂਟਾਗਨ ਯੋਜਨਾਕਾਰਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ 'ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੰਨਿਆ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, 1991 ਵਿੱਚ, ਪਹਿਲੀ ਖਾੜੀ ਜੰਗ ਦੌਰਾਨ, ਬੁਸ਼ ਦਿ ਐਲਡਰ ਨੇ ਕਿਹਾ: 'ਅਮਰੀਕਾ ਦਾ ਇਰਾਕੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਕੋਈ ਝਗੜਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਡਾ ਝਗੜਾ ਇਰਾਕ ਦੇ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਹਮਲੇ ਨਾਲ।’ ਇਸ ਸਮੇਂ, ਬੀ-52 ਬੰਬਾਰ ਅਤੇ ਟੋਮਾਹਾਕ ਕਰੂਜ਼ ਮਿਜ਼ਾਈਲਾਂ ਦੋ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਾਹੀ ਮਚਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ 200,000 ਲੋਕ ਮਾਰੇ ਗਏ ਸਨ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਬੇਕਸੂਰ ਨਾਗਰਿਕ ਅਤੇ ਭਰਤੀ ਹੋਏ ਸੈਨਿਕ।
ਅਕਤੂਬਰ 2001 ਵਿੱਚ, ਦਿਲਾਂ ਅਤੇ ਦਿਮਾਗਾਂ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣ ਲਈ, ਜਾਰਜ ਡਬਲਯੂ. ਬੁਸ਼ ਨੇ ਅਫਗਾਨ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਲਈ 320 ਮਿਲੀਅਨ ਡਾਲਰ ਦੀ ਖੁਰਾਕ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਵਚਨਬੱਧ ਕੀਤਾ। 11 ਸਤੰਬਰ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਅਫਗਾਨਾਂ ਦੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਲਈ ਫਿਲਸਤੀਨੀਆਂ, ਕੁਰਦਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚਿੰਤਾ ਵਾਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਸੋਵੀਅਤ ਹਮਲਾਵਰ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਛੱਡ ਗਏ, ਤਾਂ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਨੇ ਵੀ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਦੇ ਲੋਕ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਣਨੀਤਕ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਹੀ ਰਸ ਵਿੱਚ ਪਕਾਉਣ ਲਈ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ, ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਆਮ ਵਾਂਗ, ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਪ੍ਰਤੀ 'ਕੋਈ ਗੁੱਸਾ' ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ '" ਸਿਰਫ਼ ਉੱਚੀ ਉਦਾਸੀਨਤਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ।
ਸਤੰਬਰ 2001 ਵਿੱਚ, ਨਿਊਯਾਰਕ ਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਦਿਲ ਦਹਿਲਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ, ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇਸ ਅਪਰਾਧ ਦੇ ਪੀੜਤਾਂ ਦੀਆਂ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਅਤੇ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਇੰਟਰਵਿਊਆਂ, ਅੱਜ ਅਤੇ ਦਸ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ CNN ਕਵਰੇਜ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਪਰੀਤ ਤਸਵੀਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫਿਰ ਝੰਜੋੜ ਦਿੱਤਾ। 1991 ਵਿੱਚ, ਖਾੜੀ ਵਿੱਚ 'ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ' ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ, ਨਿਊਯਾਰਕ ਸ਼ਹਿਰ ਫਾਰਸ ਦੀ ਖਾੜੀ ਤੋਂ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰਤ ਸੁਆਗਤ ਘਰ ਦੀ ਮੇਜ਼ਬਾਨੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। 'ਹੀਰੋਜ਼ ਦੀ ਕੈਨਿਯਨ' ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਟਿੱਕਰ-ਟੇਪ ਪਰੇਡ ਦਾ ਸਥਾਨ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਮਰੀਕੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਫੌਜੀ ਸ਼ਕਤੀ ਵਿੱਚ ਮਾਣ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਮਾਣ ਦਿਖਾਇਆ, (ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ) 200,000 ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਅਤੇ ਭਰਤੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਨ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ। ਨਾਇਕਾਂ 'ਤੇ ਸੁੱਟੇ ਗਏ 12,000 ਪੌਂਡ ਦੀ ਕੰਫੇਟੀ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨੈਤਿਕ ਸੰਵੇਦਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਿੰਗੋਇਸਟਿਕ ਪਰੇਡ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
1991 ਵਿੱਚ ਇਰਾਕ ਵਿੱਚ, ਦੋ ਲੱਖ ਮੌਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਬੇਕਸੂਰ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਬੱਚੇ (ਅਤੇ ਭਰਤੀ ਸਿਪਾਹੀ) ਸਨ। ਸਭਿਅਕ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਕੀ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮ ਸੀ? ਇਹ 2001 ਦਾ ਸਤੰਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਫੌਜੀ ਹਾਰਡਵੇਅਰ 'ਤੇ ਮਾਣ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਅਤੇ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਮੀਡੀਆ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਮਿਜ਼ਾਈਲਾਂ ਦੀ 'ਪਿਨ-ਪੁਆਇੰਟ ਸ਼ੁੱਧਤਾ' ਬਾਰੇ ਇੰਨੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਇਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਚਿਮਨੀ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦੇ ਦੇਖਿਆ, ਬਾਰ ਬਾਰ. ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਜੋ ਕੁਝ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਹ ਸਾਡਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਸੀ। 2001 ਤੋਂ, ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੀਡੀਆ ਨੇ ਸਾਨੂੰ 11 ਸਤੰਬਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪੀੜਤਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਯਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ। ਵਿਪਰੀਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ 'ਉਨ੍ਹਾਂ' 'ਤੇ ਬੰਬ ਸੁੱਟਦੇ ਹਾਂ, ਇਹ ਇੱਕ ਵੀਡੀਓ ਗੇਮ ਹੈ, ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਹੈ; ਜਦੋਂ 'ਉਹ' ਸਾਡੇ 'ਤੇ ਬੰਬ ਸੁੱਟਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਰਬਰਤਾ ਦਾ ਸਬੂਤ ਹੈ: ਕੀ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ ਕਿ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਲੋਕ ਕੌਣ ਹਨ? ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝਣਾ ਗੈਰਵਾਜਬ ਕਿਉਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਅਰਧ-ਨਸਲਵਾਦੀ ਰਵੱਈਏ ਨੇ ਨਫ਼ਰਤ ਅਤੇ ਡਰ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਜੋ ਆਖਿਰਕਾਰ ਪਹਿਲੀ ਥਾਂ 'ਤੇ ਅੱਤਵਾਦੀ ਸਿਖਲਾਈ ਕੈਂਪਾਂ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ?
ਉਸ ਸਮੇਂ ਇੱਕ ਇੰਟਰਵਿਊ ਵਿੱਚ, ਸੀਐਨਐਨ ਦੇ ਵੁਲਫ ਬਲਿਟਜ਼ਰ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇਆ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਸੁਣੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ 'ਮੈਂ ਉਸ ਸਾਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਈ ਗੁਪਤ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਨੂੰ ਕੁਝ ਜਾਣਕਾਰੀ ਗੁਪਤ ਰੱਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।'ਹਾਲਾਂਕਿ, 'ਭੇਦ' ਜੋ ਅਮਰੀਕੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਰਣਨੀਤਕ ਵੇਰਵੇ ਨਹੀਂ ਹਨ: ਸਾਡਾ ਜਮਹੂਰੀ ਫਰਜ਼ ਸਾਡੀ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਅਸਲ ਨੀਤੀ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰਨ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਵੈ-ਧਰਮੀ ਪਾਬਲਮ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਪੜਤਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਬਲਿਟਜ਼ਰ ਨੇ ਦਿਲੋਂ ਸਹਿਮਤੀ ਦਿੱਤੀ, ਇਹ ਜੋੜਦੇ ਹੋਏ ਕਿ 'ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਦਿਨ, ਅਸੀਂ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹ ਸਕਦੇ ਹਾਂ!' ਚੰਗੀ ਸਲਾਹ, ਪਰ ਬਲਿਟਜ਼ਰ ਇਹ ਜੋੜਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਿਹਾ ਕਿ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹਾਲੀਆ ਯੁੱਧਾਂ ਦੇ ਮੀਡੀਆ ਚਿੱਤਰਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖੰਡਨ ਕਰਨਗੀਆਂ। ਬੇਸ਼ੱਕ, ਮੈਂ ਗਲਤ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ: ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਭੁੱਖੇ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਨੂੰ 'ਭੋਜਨ ਸਹਾਇਤਾ' ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਯੂਐਸ ਹਵਾਈ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਨਾਲ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ, ਜਿੱਥੇ ਅਮਰੀਕੀ ਫੌਜ ਸਿਰਫ 'ਬੰਕਰਾਂ' ਨੂੰ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਕਰਦੀ ਹੈ (ਪਨਾਹਗਾਹਾਂ ਨਹੀਂ) , 'ਸਮਾਰਟ ਬੰਬ' (ਬੀ-52 ਨਹੀਂ) ਦੇ ਨਾਲ, ਇਰਾਕ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਪਰ ਇਰਾਕ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਨਹੀਂ (ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕੋਈ ਝਗੜਾ ਨਹੀਂ ਹੈ '" ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ 200,000 ਰਹੱਸਮਈ ਅਤੇ ਹਿੰਸਕ ਢੰਗ ਨਾਲ 1991 ਵਿੱਚ ਮਰ ਗਏ ਸਨ)।
4 ਅਕਤੂਬਰ 2001 ਨੂੰ, ਬੀਬੀਸੀ ਨੇ ਰਿਪੋਰਟ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਨੇ ਕਤਰ 'ਤੇ ਸੁਤੰਤਰ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਸਟੇਸ਼ਨ ਅਲ ਜਜ਼ੀਰਾ ਨੂੰ 'ਲਗਾਮ' (ਪੜ੍ਹੋ: ਸੈਂਸਰ) 'ਤੇ ਦਬਾਅ ਪਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਜਿਸਦੀ ਟੀਵੀ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਰਾਜ ਦੇ ਦਖਲ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ 'ਅਮਰੀਕੀ ਵਿਰੋਧੀ' ਦਾ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਹੋਇਆ। ਵਿਚਾਰ' (ਪੜ੍ਹੋ: ਅਸਹਿਮਤ ਆਵਾਜ਼ਾਂ)। ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿਭਾਗ ਨੇ ਵਾਇਸ ਆਫ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਰੇਡੀਓ ਸਟੇਸ਼ਨ ਨੂੰ ਤਾਲਿਬਾਨ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧੀ ਨਾਲ ਇੰਟਰਵਿਊ ਪ੍ਰਸਾਰਿਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਉਸੇ ਸਾਲ, ਅਣਇੱਛਤ ਵਿਅੰਗਾਤਮਕ ਵਿਅੰਗ ਦੇ ਨਾਲ, ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆਸ਼ੀਲ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਾਜ਼ ਵਾਲੇ ਮੀਡੀਆ ਟਿੱਪਣੀਕਾਰਾਂ ਨੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਲ ਜਜ਼ੀਰਾ ਨੂੰ 'ਵਿਵਾਦਤ' ਅਰਬ ਟੀਵੀ ਨੈਟਵਰਕ ਦੱਸਿਆ। (ਟੀਵੀ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਲਈ, ਸੁਤੰਤਰ ਨੈਟਵਰਕ ਵਿਵਾਦਗ੍ਰਸਤ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹੈ।)
ਅੱਗੇ, ਵ੍ਹਾਈਟ ਹਾਊਸ ਦੇ ਪ੍ਰੈਸ ਸਕੱਤਰ ਏਰੀ ਫਲੀਸ਼ਰ ਨੇ ਟਾਕ ਸ਼ੋਅ ਦੇ ਮੇਜ਼ਬਾਨਾਂ ਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ (ਅਤੇ ਇੱਕ ਆਜ਼ਾਦ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ 'ਉਹ ਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ' ਦੇਖਣ ਲਈ ਕਹਿਣ) ਤੋਂ ਇਹ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ 'ਅਮਰੀਕੀ ਵਿਰੋਧੀ' (ਪੜ੍ਹੋ: ਯੂਐਸ ਸਰਕਾਰ ਵਿਰੋਧੀ) ਦੇ ਅਣ-ਸੰਪਾਦਿਤ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ। diatribes'ਅਮਰੀਕਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਕਸਾਉਣ ਵਾਲੇ, ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਰਿਕਾਰਡ ਕੀਤੇ, ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਟੇਪ ਕੀਤੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਮੰਚ ਹੈ' (NYT, 10 ਨਵੰਬਰ, 2001)। ਇਹ ਦਾਅਵਾ ਕਿ ਸੰਪਾਦਿਤ ਬਿਆਨਾਂ ਵਿੱਚ 'ਕੋਡਡ ਸੁਨੇਹੇ' ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ: ਪਰ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਦਾ ਅਸਲ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਅਮਰੀਕਾ ਪੱਖੀ ਝੁਕਾਅ ਨੂੰ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣਾ ਅਤੇ ਅਸੁਵਿਧਾਜਨਕ ਤੱਥਾਂ ਅਤੇ ਵਿਕਲਪਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣਾਂ ਨਾਲ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਨੂੰ ਉਲਝਾਉਣ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਸੀ।
ਇਸ ਸਭ ਦੇ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ, 13 ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ, ਇੱਕ ਏਪੀ ਡਿਸਪੈਚ ਨੇ ਖੁਲਾਸਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਅਲ ਜਜ਼ੀਰਾ ਦੇ ਕਾਬੁਲ ਦਫ਼ਤਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਮਰੀਕੀ ਮਿਜ਼ਾਈਲ ਦੁਆਰਾ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ, ਇਸ ਮੌਕੇ, ਸਿਰਫ ਸਾਜ਼ੋ-ਸਾਮਾਨ ਤਬਾਹ ਹੋ ਗਿਆ. ਹਾਲਾਂਕਿ, ਰਿਪੋਰਟ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਖੁਲਾਸਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਵਿਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ 'ਮਿਜ਼ਾਈਲ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਅਸਪਸ਼ਟ ਸੀ' ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸੰਭਾਵਨਾ ਦੇ ਖੇਤਰ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹੈ ਕਿ ਪੈਂਟਾਗਨ, ਜਿਸ ਨੇ 'ਭੜਕਾਊ ਪ੍ਰਚਾਰ' ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸੁਤੰਤਰ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕੀਤੀ ਸੀ, 'ਇੰਨਾ ਹੇਠਾਂ ਝੁਕ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਸੁਤੰਤਰ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਫੈਲਾਉਣ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਨਾਗਰਿਕ ਮਾਰੇ ਜਾਣ ਦੀ ਗਿਣਤੀ.
ਜੋ ਤਸਵੀਰ ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਇਕਸਾਰ ਹੈ: ਅਸੀਂ ਵਾਜਬ ਹਾਂ, ਉਹ ਦੁਚਿੱਤੀ ਵਾਲੇ ਹਨ; ਅਸੀਂ ਸਭਿਅਕ ਰਾਸ਼ਟਰ ਹਾਂ, ਉਹ (ਅਗਿਆਨੀ) ਜ਼ਾਲਮ ਹਨ। ਸਾਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਪਸੰਦ ਹੈ; ਉਹ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਸਾਡੇ 'ਤੇ ਬੰਬ ਸੁੱਟਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਰਬਰਤਾ ਦਾ ਸਬੂਤ ਹੈ; ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਬੰਬ ਸੁੱਟਦੇ ਹਾਂ, ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਰਬਰਤਾ ਦਾ ਵੀ ਸਬੂਤ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੀ ਸਰਕਾਰ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਸਭਿਅਤਾ ਨੂੰ ਵਹਿਸ਼ੀ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਮਕਾਲੀ ਇਤਿਹਾਸ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਹੈ ਜਿਸ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਦੁਆਰਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮਝ ਨੂੰ ਰੋਕਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਰਿਕਾਰਡ ਨੂੰ ਸਿੱਧਾ ਕਰਨ ਲਈ ਲਿਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ '" ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ (ਕਿਸੇ ਦੂਰ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਤਾਰੀਖ 'ਤੇ) ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਅਤੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਵੈ-ਸੇਵਾ ਵਾਲੇ ਪੱਖਪਾਤ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰ ਕੇ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸੱਜੇ-ਪੱਖੀ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਫੰਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ!
11 ਸਤੰਬਰ ਦੇ ਹਮਲਿਆਂ ਦੀ ਮਾਨਵਤਾਵਾਦੀ ਕਵਰੇਜ ਵਿੱਚ ਕੰਮ 'ਤੇ ਪੱਖਪਾਤ ਨੂੰ ਵੇਖਣਾ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਬਹਾਦਰੀ ਦਾ ਚਿਤਰਣ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ '' ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ 'ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ' (ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਧਿਕਾਰ ਵਿੱਚ) -ਵਿੰਗ ਫਾਰਮੂਲਾ). ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ, ਮੀਡੀਆ ਪੱਖਪਾਤ ਨੂੰ ਪਛਾਣਨਾ ਬਹੁਤ ਸੌਖਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇਹ ਇੱਕ ਜਾਅਲੀ ਯੁੱਧ ਦੀ ਬਾਹਰੀ ਹਿੰਸਾ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਵਿੱਚ ਬੇਲੋੜੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਇਰਾਕ ਦੇ ਹਮਲੇ ਤੱਕ ਮੀਡੀਆ ਕਵਰੇਜ ਹੁਣ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਸਕੈਂਡਲ ਹੈ। ਮੈਰੀਲੈਂਡ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਇੱਕ ਮੀਡੀਆ ਅਧਿਐਨ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਦਰਸ਼ਕ ਜੋ ਵੱਡੇ ਟੀਵੀ ਨੈਟਵਰਕਾਂ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਤਿੰਨ ਪ੍ਰੀ-ਯੁੱਧ ਮਿੱਥਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹਨ: ਕਿ ਇਰਾਕ ਵਿੱਚ ਵਿਆਪਕ ਤਬਾਹੀ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਲੱਭੇ ਗਏ ਸਨ, ਕਿ ਸੱਦਾਮ ਹੁਸੈਨ ਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ 'ਤੇ 9/11 ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। 1000, ਅਤੇ ਉਸ ਵਿਸ਼ਵ-ਵਿਆਪੀ ਰਾਏ ਨੇ 'ਸ਼ਾਸਨ ਤਬਦੀਲੀ' ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਇਰਾਕ 'ਤੇ ਅਮਰੀਕੀ ਹਮਲੇ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ।'ਇਸ ਲਿਖਤ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, "ਪੈਂਟਾਗਨ ਯੋਜਨਾਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਕੱਟੜ ਸੱਜੇਪੰਥੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਬੇਰਹਿਮ ਕਾਬਲ ਦੁਆਰਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਗਈ ਇਸ ਤਬਾਹੀ '" ਨੇ ਹੋਰ ਮੌਤਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। XNUMX ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਮਰੀਕਨ, ਅਤੇ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ XNUMX ਹਜ਼ਾਰ ਇਰਾਕੀ: ਅਤੇ ਝੂਠੇ ਦਿਖਾਵੇ 'ਤੇ ਜੰਗ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਵਿੱਚ ਵੱਡੇ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਹੁਣ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਨਾਲ ਸਥਾਪਿਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।
ਹਾਲਾਂਕਿ, 9/11 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਮੀਡੀਆ ਕਵਰੇਜ 'ਤੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਕ੍ਰਮ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਦੋਂ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਨੇ ਜਾਰਜ ਡਬਲਯੂ ਬੁਸ਼ ਦੇ ਤਮਾਸ਼ੇ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਅਮਰੀਕੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਨਫ਼ਰਤ ਕਿਉਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬੁਸ਼ ਦੇ ਭਾਸ਼ਣ ਲੇਖਕਾਂ ਨੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸਲਾਮੀ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਦੇ ਇਰਾਦੇ 'ਆਜ਼ਾਦੀ' ਦੀ ਨਫ਼ਰਤ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਵਧੇ। ''ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ '''' ਇਹ ਦਿਖਾਵਾ ਕਿ 11 ਸਤੰਬਰ ਇੱਕ (ਅਸਿਆਸੀ) ਸਮੂਹਿਕ ਕਤਲੇਆਮ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਅਤੇ ਇਰਾਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ ਸਵੈ-ਰੱਖਿਆ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਇੱਕ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਇੱਛਾ ਹੈ। ਯੂਐਸ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾਜਨਕ ਰਿਪੋਰਟਿੰਗ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ, ਇਸ ਨੂੰ ਲਾਈਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਅਕਤੂਬਰ 2001 ਵਿੱਚ, ਸੰਬੰਧਿਤ ਸੰਦਰਭ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਸੀਐਨਐਨ ਦੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮੁਖੀਆਂ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਪੈਂਟਾਗੋਨੀਜ਼ ਨੂੰ ਤੋਤਾ ਦਿੱਤਾ: 'ਅਮਰੀਕਾ ਉਸ ਦੇਸ਼ [ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ] ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਯੁੱਧ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਸਿਰਫ ਉਸ ਸ਼ਾਸਨ ਜੋ ਇਸ 'ਤੇ ਹਾਵੀ ਹੈ' (ਮੇਜਰ ਗੈਰੇਟ)। ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮੁਖੀ ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਤੋਂ ਇੰਨੇ ਦੂਰ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਦੇ ਕਿ ਸਤੰਬਰ ਦੇ ਆਤਮਘਾਤੀ ਹਮਲਾਵਰਾਂ ਨੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਹੋਵੇਗੀ: 'ਅਸੀਂ ਅਮਰੀਕੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਜੰਗ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ' '' ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਅੱਤਵਾਦੀ 'ਜਮਾਤੀ ਨੁਕਸਾਨ' ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ '''' ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ 'ਤੇ ਹਾਂ। ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਸਨ ਨਾਲ ਯੁੱਧ ਜੋ ਇਸ ਉੱਤੇ ਹਾਵੀ ਹੈ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਵਰਲਡ ਟ੍ਰੇਡ ਸੈਂਟਰ ਅਤੇ ਪੈਂਟਾਗਨ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀਕਾਤਮਕ ਸਾਈਟਾਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ, ਨਾ ਕਿ ਯੂਨੀਵਰਸਲ ਸਟੂਡੀਓ ਜਾਂ ਡਿਜ਼ਨੀਲੈਂਡ।'
ਇਰਾਕ ਹਮਲੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਅਮਰੀਕੀ ਚੋਣਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਨੂੰ ਗ੍ਰਹਿ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਮਰੀਕੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ, ਸਵੈ-ਸੇਵਾ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਇਸ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਲਈ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਕੁਲੀਨਾਂ ਦੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਇੱਛਾ 'ਤੇ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। 11 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ, ਆਮ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਅਤੇ ਭੋਲੇਪਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਨ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਗੁਆ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ: ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਜੇਕਰ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਮੀਡੀਆ ਲੇਪਡੌਗ ਆਪਣਾ ਰਾਹ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।
ਰਿਚਰਡ ਐਲਨ ਲੀਚ, ਪੋਹਾਂਗ, ਦੱਖਣੀ ਕੋਰੀਆ ਵਿੱਚ ਪੋਹਾਂਗ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਆਫ਼ ਸਾਇੰਸ ਐਂਡ ਟੈਕਨਾਲੋਜੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਇੰਸਟ੍ਰਕਟਰ ਅਤੇ ਸੰਪਾਦਕ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਅਕਾਦਮਿਕ ਲਿਖਤ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਸਨੇ ਕਈ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨਾਂ ਲਈ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਟੂਵਾਰਡਸ ਫ੍ਰੀਡਮ, ਟਚਸਟੋਨ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਅਤੇ ਪੀਸ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਅਖਬਾਰਾਂ ਦੇ ਕਈ ਲੇਖ, ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀਆਂ ਸਮੀਖਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਸੰਪਾਦਕੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।
ZNetwork ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਸਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਦੁਆਰਾ ਫੰਡ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦਾਨ