ਕੀ ਆਮ ਅਮਰੀਕੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ?
ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਇਹ ਜਾਣਨ ਦੇ ਤਿੰਨ ਤਰੀਕੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਕੋਲ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਇਸ ਬਾਰੇ ਅਸਪਸ਼ਟ ਵਿਚਾਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਕੁਝ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੋ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਸਮਝਦਾਰ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਾਂ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਜਨਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਪਲਬਧ ਸਾਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੋ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਇੱਕ (ਵਾਜਬ) ਸਪਸ਼ਟ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਅਮਰੀਕੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ (ਵਾਜਬ ਤੌਰ 'ਤੇ) ਸਪਸ਼ਟ ਸਮਝ ਹੈ ਉਹ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਹਨ। ਅਮਰੀਕਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮਝਦਾਰੀ ਵਾਲੀ ਤਸਵੀਰ ਹੈ, ਉਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਵੀ ਹਨ।
ਬਹੁਤੇ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਕੋਲ (ਘੱਟੋ ਘੱਟ) ਇੱਕ ਅਸਪਸ਼ਟ ਵਿਚਾਰ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਬੇਸਮਝ ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਜਾਂ ਬਿਹਤਰ, ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਮੂਰਖ (ਜਾਂ ਭੋਲੇ-ਭਾਲੇ) ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਸਿਵਾਏ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਦਿਮਾਗ਼ੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਇਆ ਹੈ; ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦੁਰਲੱਭ ਕੇਸ.
ਪਰ, "ਅਸਪਸ਼ਟ ਵਿਚਾਰ" ਹੋਣ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ? ਆਉ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਤੱਥਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਇਸਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੀਏ ਜੋ ਅਮਰੀਕੀ ਹਕੀਕਤ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਨ:
ਆਮ ਅਮਰੀਕੀ ਕੋਲ ਮੈਕਕਾਰਥੀਵਾਦ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਪਹਿਲੂਆਂ ਬਾਰੇ ਅਸਪਸ਼ਟ ਵਿਚਾਰ ਹੈ। F.B.I ਦੇ ਜੇ. ਐਡਗਰ ਹੂਵਰ ਬਾਰੇ ਵੀ ਇਹੀ ਧਾਰਨਾ ਹੈ।
ਬਹੁਤੇ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਨੂੰ ਨੇਵਾਡਾ ਵਿੱਚ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੇ ਗਏ ਪ੍ਰਮਾਣੂ ਪ੍ਰੀਖਣਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੈਂਸਰਾਂ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਆਮ ਵਿਚਾਰ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਅਮਰੀਕੀਆਂ, ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਅਤੇ ਫੌਜੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਸੀ। (ਦੋ ਕਿਤਾਬਾਂ, “ਅਮਰੀਕਨ ਗਰਾਊਂਡ ਜ਼ੀਰੋ,” ਕੈਰੋਲ ਗੈਲਾਘਰ, ਐਮਆਈਟੀ ਪ੍ਰੈਸ, 1993, ਅਤੇ “ਜਸਟਿਸ ਡਾਊਨਵਿੰਡ,” ਹਾਵਰਡ ਬਾਲ, ਆਕਸਫੋਰਡ ਯੂ. ਪ੍ਰੈਸ, 1986, ਇਸਦੀ ਗਵਾਹੀ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ।)
ਵਿਅਤਨਾਮ ਇੱਕ ਅਸਪਸ਼ਟ ਮੈਮੋਰੀ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ, ਇਹ ਅਮਰੀਕੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ. ਮਾਈ ਲਾਈ ਕਤਲੇਆਮ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੱਤਿਆਚਾਰਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲੰਬੀ ਲੜੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਾਮੂਲੀ ਘਟਨਾ ਹੈ, ਪਰ ਆਮ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਇਸ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਇਹੀ ਗੱਲ "ਏਜੰਟ ਔਰੇਂਜ" ਲਈ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਥੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਅਮਰੀਕੀ ਸੈਨਿਕ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੰਤਾਨ ਹਨ ਜੋ ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਵਰਤੇ ਗਏ ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹਨ। ਵੀਅਤਨਾਮੀ ਪੀੜਤਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਬਹੁਤੇ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਕੋਲ ਡੈਨੀਅਲ ਐਲਸਬਰਗ ਦੇ "ਪੈਂਟਾਗਨ ਪੇਪਰਜ਼" ਦੀਆਂ ਸਮੱਗਰੀਆਂ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਵਿਚਾਰ ਹੈ, ਫਿਰ ਵੀ, ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਦੀ ("ਅਸਹਿਮਤ") ਮੌਜੂਦਗੀ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹਨ।
"ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਸਕੂਲ" (SOA) ਬਾਰੇ ਕੀ? “1946 ਤੋਂ, SOA ਨੇ 60,000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਲਾਤੀਨੀ ਅਮਰੀਕੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਖਲਾਈ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਗ੍ਰੈਜੂਏਟਾਂ ਵਿੱਚ ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਦਨਾਮ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣ ਵਾਲੇ, ਸਮੂਹਿਕ ਕਾਤਲ, ਤਾਨਾਸ਼ਾਹ ਅਤੇ ਰਾਜ ਦੇ ਅੱਤਵਾਦੀ ਹਨ। ” (ਜਾਰਜ ਮੋਨਬਿਓਟ, ਨਵੰਬਰ 01, '01 ਦੀ ਟਿੱਪਣੀ)।
ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਹਰ ਅਮਰੀਕੀ ਨੂੰ SOA ਦੀ ਹੋਂਦ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਬਾਰੇ "ਸੁਣਿਆ" ਹੈ।
ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਨੂੰ ਨੋਰੀਗਾ ਕੇਸ ਅਤੇ ਸੀਆਈਏ ਆਦਿ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਪਤਾ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਗਿਆਨ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਘਾਤਕ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ?
ਕੀ ਓਲੀਵਰ ਨੌਰਥ, "ਇਰਾਨ-ਗੇਟ", ਆਦਿ ਸਾਰੇ ਅਮਰੀਕੀ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ? ਕੀ ਆਮ ਅਮਰੀਕੀ ਨੂੰ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲਈ ਕੇਸ ਦੇ ਵੇਰਵਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿ ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਵਿਵਹਾਰ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਗਲਤ (ਅਤੇ ਅਨੈਤਿਕ) ਹੈ।
ਕੀ ਖਾੜੀ ਯੁੱਧ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਸੈਂਕੜੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮਰੇ ਹੋਏ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਅਮਰੀਕੀ ਪਾਬੰਦੀਆਂ ਕਾਰਨ ਅਮਰੀਕੀ ਆਬਾਦੀ ਨੂੰ ਅਣਜਾਣ ਹੈ?
ਕੀ ਆਮ ਅਮਰੀਕੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਹ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਬੋਸਨੀਆ ਅਤੇ ਕੋਸੋਵੋ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਅਮਰੀਕਾ ਦੁਆਰਾ "ਮਨੁੱਖੀ ਦਖਲ" ਸਨ?
ਭਾਵੇਂ ਹਾਲੀਵੁੱਡ ਆਦਿ ਨੇ ਅਧਿਕਾਰਤ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਵਜੋਂ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਹੋਵੇ, ਕੀ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਕੋਲ ਚਿਲੀ ("ਗੁੰਮ" ਵਿੱਚ ਜੈਕ ਲੈਮਨ), ਗ੍ਰੀਸ ਵਿੱਚ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ "ਕਰਮਾਂ" ਬਾਰੇ (ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ੀ) ਕਹਾਣੀਆਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਲਾਤੀਨੀ ਅਮਰੀਕਾ, ਆਦਿ (ਗਾਵਰਸ ਫਿਲਮਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਫਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ)?
ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਦੁਆਰਾ "ਅਸਪਸ਼ਟ ਗਿਆਨ" ਦੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਜਾਰੀ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਹਾਲਾਂਕਿ, ਸਾਧਾਰਨ ਅਮਰੀਕਨ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨਾਲ ਬੁਨਿਆਦੀ ਨੁਕਸ ਗਿਆਨ, "ਅਸਪਸ਼ਟ" ਜਾਂ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ, ਗਿਆਨ ਦੇ ਉਲਟ, ਸਾਧਾਰਨ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਦੁਆਰਾ, ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਕਿ ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਪਰਉਪਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ। , ਕਿ ਅਮਰੀਕਾ "ਚੰਗਾ" ਹੈ (ਬੁਸ਼ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ)।
ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ (ਅਧੂਰਾ ਵੀ) ਗਿਆਨ ਦੇ ਤੱਥਾਂ ਦੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਦੁਆਰਾ ਖੰਡਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਉਸ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਦਬਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ.
ਦੁਬਾਰਾ ਫਿਰ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਦਾਅਵੇ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਦੀ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਰਾਹੀਂ ਪਰਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ: 1974 ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਗ੍ਰੀਸ ਵਿੱਚ (ਅਮਰੀਕਾ ਸਮਰਥਿਤ) "1967 ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ" ਦੇ ਪਤਨ ਤੋਂ ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ, ਡਾਊਨਟਾਊਨ ਏਥਨਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਰੈਲੀ ਹੋਈ। ਮੁੱਖ ਬੁਲਾਰੇ ਮਿਕਿਸ ਥੀਓਡੋਰਾਕਿਸ, ਮਹਾਨ ਯੂਨਾਨੀ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਸਨ।
ਮੈਂ ਭੀੜ-ਭੜੱਕੇ ਵਾਲੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ, ਦੋ ਅਮਰੀਕਨ ਪੁਰਸ਼, ਆਪਣੇ ਸੱਠਵੇਂ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਭੀੜ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਗਲੀ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਏ। ਦੋਵੇਂ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਹੱਸ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਸਪੀਕਰ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਸ ਬਿੰਦੂ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਜੋ ਸੁਣ ਰਹੇ ਸਨ ਉਹ ਬਹੁਤ ਗੰਭੀਰ ਗੱਲ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਨਾ ਸਿਰਫ ਥੀਓਡੋਰਾਕਿਸ, ਬਲਕਿ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਸਨ। ਅਮਰੀਕੀ ਸਮਰਥਿਤ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਦੁਆਰਾ ਤਸੀਹੇ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਨਰਮ ਅਤੇ ਦਿਆਲੂ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ, ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਿਮਰਤਾ ਅਤੇ ਯਕੀਨ ਨਾਲ ਕਿਹਾ: "ਅਮਰੀਕੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਤਸੀਹੇ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ।" ਅਮਰੀਕਾ ਦੀ ਚੰਗਿਆਈ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਡੂੰਘਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ।
ਇਹ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਉਸ ਅਮਰੀਕਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਿਆ, ਸਥਾਨ ਅਤੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਕਰਕੇ:
"ਮੇਰੇ 'ਫਲਾਂਗਾ' (ਬੈਸਟੀਨਾਡੋ) ਦੇ ਇਲਾਜ ਦੇ ਅਧੀਨ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਇਕਾਂਤ ਕੈਦਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਨੂੰ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ... ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਪੋਸ਼ਣ ਨਹੀਂ, ਨਾ ਪਾਣੀ, ਨਾ ਸਿਗਰੇਟ, ਅਤੇ ਕੋਈ ਪਹੁੰਚ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਟਾਇਲਟ…
"ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਭੋਜਨ ਦੀ ਕਮੀ ਦਾ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਕਮੀ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਤਸੀਹੇ ਦੇ ਬਾਅਦ ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਨਮੀ ਦੀ ਇੱਕ ਔਂਸ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ...
“ਦੂਜੀ ਸਵੇਰ ਨੂੰ, ਮੈਂ ਕਾਫ਼ੀ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲਾ ਸੀ, ਇੱਕ ਗਾਰਡ ਉੱਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਜੋ ਜਾਂ ਤਾਂ ਅੱਧਾ-ਮਨੁੱਖ ਸੀ ਜਾਂ ਅਜੇ ਤੱਕ ਉਸਦੇ ਦਿਨ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਹੋਏ ਸਨ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਟਾਇਲਟ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਪੀਣ ਲਈ ਪ੍ਰਬੰਧਿਤ ਕੀਤਾ। ਤੁਰਕੀ (ਟਾਈਪ) ਟਾਇਲਟ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਪਾਈਪ, ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਬੁੱਲ ਮਲ-ਮੂਤਰ ਨੂੰ ਛੂਹ ਰਹੇ ਹਨ, ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਹੋਰਾਂ ਨੇ ਉੱਥੇ ਤੈਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ..."
(ਜੇਮਜ਼ ਬੇਕੇਟ ਦੁਆਰਾ “ਬਰਬਰਿਜਮ ਇਨ ਗ੍ਰੀਸ”, ਸੈਨੇਟਰ ਕਲੇਬੋਰਨ ਪੇਲ, ਵਾਕਰ ਐਂਡ ਕੰਪਨੀ, ਨਿਊਯਾਰਕ, 1970, ਪੰਨਾ 63, 64 ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਮੁਖਬੰਧ ਦੇ ਨਾਲ। ਬੇਕੇਟ ਇੱਕ ਹਾਰਵਰਡ ਲਾਅ ਸਕੂਲ ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਹੈ।)
ਉਪਰੋਕਤ ਲਿਖਤ ਦਾ ਲੇਖਕ ਯਿਆਨਿਸ ਲੇਲੂਦਾਸ ਹੈ, ਇੱਕ ਯੂਨਾਨੀ ਕਵੀ ਅਤੇ ਪੁਰਾਤੱਤਵ-ਵਿਗਿਆਨੀ। 1967 ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਤਸੀਹੇ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਹ 1975 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਹੈ (ਸਪਸ਼ਟੀਕਰਨ ਲਈ ਜੋੜੀਆਂ ਗਈਆਂ ਦੋ ਬਰੈਕਟਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ)। ਟੈਕਸਟ ਨੂੰ ਬੇਕੇਟ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹਲਫ਼ਨਾਮੇ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਲੇਲੂਦਾਸ ਨੂੰ XNUMX ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਦੌਰਾਨ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਆਦਮੀ ਦੀ ਨਿਮਰਤਾ ਅਤੇ ਦਿਆਲਤਾ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸੀ।
ਲੇਲੂਦਾਸ ਦੇ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੁਰੱਖਿਆ ਪੁਲਿਸ ਇੰਸਪੈਕਟਰ ਬੇਸਿਲ ਲੈਮਬਰੋ ਸੀ, "ਜੋ ਆਪਣੇ ਡੈਸਕ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਬੈਠਦਾ ਹੈ ਜੋ ਅਮਰੀਕੀ ਸਹਾਇਤਾ ਦੇ ਲਾਲ, ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕੈਦੀ ਨੂੰ ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਨਿਰਾ ਵਿਅਰਥਤਾ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ: 'ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹਾਸੋਹੀਣਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਸੰਸਾਰ ਦੋ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਹੈ. ਉਸ ਪਾਸੇ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਪਾਸੇ ਆਜ਼ਾਦ ਸੰਸਾਰ। ਰੂਸੀ ਅਤੇ ਅਮਰੀਕਨ, ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ. ਅਸੀਂ ਕੀ ਹਾਂ? ਅਮਰੀਕਨ। ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ (ਯੂਨਾਨੀ) ਸਰਕਾਰ ਹੈ, ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਨਾਟੋ ਹੈ, ਨਾਟੋ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਅਮਰੀਕਾ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਲੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ, ਅਸੀਂ ਅਮਰੀਕਨ ਹਾਂ ''।
(ਬੇਕੇਟ, ਪੰਨਾ 16)। ਬੇਸ਼ੱਕ, "ਅਮਰੀਕਨ" ਦੁਆਰਾ ਲੈਮਬਰੋ ਦਾ ਮਤਲਬ ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਸੀ, ਨਾ ਕਿ ਆਮ ਅਮਰੀਕੀ। ਆਖ਼ਰੀ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਲੰਬਰੋ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ. ਉਹ ਏਥਨਜ਼ ਤੋਂ ਲਗਭਗ 50 ਮੀਲ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਵੱਲ ਯੂਬੋਆ ਟਾਪੂ ਉੱਤੇ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ।
(ਨੋਟ: “ਬੈਸਟੀਨਾਡੋ: ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਤਲੀਆਂ ਨੂੰ ਸੋਟੀ ਨਾਲ ਕੁੱਟਣ ਵਾਲੀ ਸਜ਼ਾ”- ਮੈਰਿਅਮ ਵੈਬਸਟਰਜ਼। ਮਿਕਿਸ ਥੀਓਡੋਰਾਕਿਸ ਦੇ ਸੱਜੇ ਪੈਰ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਕੀਤੀ ਜੁੱਤੀ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ 40 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਬੈਸਟੀਨਾਡੋ ਸੈਸ਼ਨ ਦੌਰਾਨ ਉਸਦਾ ਪੈਰ ਸਥਾਈ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਯੂਐਸ ਆਰਮੀ ਦੇ ਜਨਰਲ ਜੇਮਸ ਵੈਨ ਫਲੀਟ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਹੇਠ ਗ੍ਰੀਕ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥ।
ਵੈਸੇ, ਲਾਊਡਸਪੀਕਰਾਂ ਤੋਂ ਸੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੰਗੀਤ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਬੱਸ ਕਾਬੁਲ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰੀ ਗਠਜੋੜ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਦਾਖਲ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਖਬਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਥੀਓਡੋਰਾਕਿਸ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ “ਬਲਾਡ ਮੌਥੌਸੇਨ ਦਾ।"
ਗੀਤ “ਆਸਟ੍ਰੀਆ ਵਿਚ ਮਾਉਥੌਸੇਨ ਦੇ ਨਾਜ਼ੀ ਨਜ਼ਰਬੰਦੀ ਕੈਂਪ ਵਿਚ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਮੌਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਆਖਰੀ (ਵਿਸ਼ਵ) ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਯਹੂਦੀ ਅਤੇ ਕੁਝ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਕੈਦੀ ਰੱਖੇ ਗਏ ਸਨ।”
ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਗੀਤ “ਇੱਕ ਯਹੂਦੀ ਕੈਦੀ ਨੂੰ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਦੁਖੀ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਜਿਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਨੂੰ ਗੈਸ ਚੈਂਬਰ ਵਿੱਚ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।” ਮਿਕੀਜ਼ ਦਾ ਇਹ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸੰਗੀਤ, ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ, ਕਾਬੁਲ ਵਿੱਚ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਜਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ! ਇਹ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੰਸਾਰ ਹੈ. ਨੋਟ ਦਾ ਅੰਤ)
ਇਸ ਲਈ, ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਭਲਾਈ ਵਿੱਚ ਆਮ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਦੇ ਇਸ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ PATRIOTISM ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਛੋਟੇ ਕਾਗਜ਼ ਦੇ ਝੰਡੇ, ਆਦਿ ਲਹਿਰਾ ਕੇ, ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਅਤੇ ਜੋਖਮ ਭਰਿਆ ਉੱਦਮ ਹੈ। ਜਦੋਂ 1775 ਵਿੱਚ, ਡਾ. ਸੈਮੂਅਲ ਜੌਹਨਸਨ ਨੇ ਲੰਡਨ ਦੇ ਇੱਕ ਟੇਵਰਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ, "ਅਚਾਨਕ, ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਨਿਸ਼ਚਤ ਧੁਨ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਕਥਨ ਬੋਲਿਆ," ਸਾਨੂੰ ਜੌਨਸਨ ਦੇ ਦੋਸਤ ਜੇਮਜ਼ ਬੋਸਵੈਲ ਦੁਆਰਾ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਕਿ ਇਸ ਕਥਾ ਵਿੱਚ "ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਕਰਨਗੇ। ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ"।
ਉਪਦੇਸ਼: "ਦੇਸ਼ਭਗਤੀ ਇੱਕ ਬਦਮਾਸ਼ ਦੀ ਆਖਰੀ ਪਨਾਹ ਹੈ." (“ਦਿ ਲਾਈਫ ਆਫ਼ ਸੈਮੂਅਲ ਜੌਹਨਸਨ” ਜੇਮਜ਼ ਬੋਸਵੈਲ ਦੁਆਰਾ, ਫੋਲੀਓ ਸੋਸਾਇਟੀ, ਲੰਡਨ, 1968, ਵੋਲ. I, ਪੰਨਾ 527)
ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ: ਕੀ ਆਮ ਅਮਰੀਕੀ, ਅਸਪਸ਼ਟ ਗਿਆਨ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਵੀ, ਇਸ ਵੱਡੇ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ, "ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਲੋਕ ਅਮਰੀਕਾ (ਭਾਵ ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ) ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਕਿਉਂ ਕਰਦੇ ਹਨ?" (ਸ਼ਬਦ "ਨਫ਼ਰਤ" ਬੁਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਖੁਦ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ!)
ਜਵਾਬ ਹੈ: ਹਾਂ, ਉਹ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਇਸ ਨੂੰ ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਿਹਤਰ ਸੰਸਾਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਆਮ ਅਮਰੀਕੀ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ? ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਉਹ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਛੋਟੇ ਕਾਗਜ਼ ਦੇ ਝੰਡੇ ਲਹਿਰਾ ਕੇ, ਯੂਐਸ ਕੁਲੀਨ ਨੂੰ ਹਿੰਸਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਹੈ।